Zo’n eerste week terug gaan werken na een deugddoende vakantie als de onze … simpel is dat niet hoor.
We konden dan ook elke vorm van ontspanning gebruiken.
Zaterdagnamiddag zijn we nog eens een goeie ouderwetse (en deels kletsnatte) wandeling aan ’t Kruiske in Bevel gaan doen. Via de Nete ging het naar Gestel waar we er eindelijk in geslaagd zijn om iets te gaan drinken in de Klappeistaak. Dat koffiehuisje in het pittoreske Gestel zou echt wel de moeite waard zijn, althans, zo vertelt men ons.
Eigenlijk was het een tegenvaller. Het is er proper en netjes en het eten zag er ook heel lekker uit. Maar … als men de pretentie heeft van een theekaart te hebben, dan moet je daar ook thee opzetten. Opa’s Fruittuin mag dan al appel, vlierbes, rode biet, hibiscus, zwarte bves, framboos, braam, aardbei en aalbes bevatten … thee is het NIET. En van Rooibos, appel, rozijnen, amandelen en Pistache maak je evenmin thee.
De enige thee die ze wel hadden was Earl Grey. Een vergissing die ze nogal veel maken in dergelijke zaken. Beseffen ze niet dat niet iedereen van de smaak van bergamot houdt?
Neen, als je thee wil serveren zorg dan op z’n minst voor een Breakfastmelange (Engels of Iers ofzo), of een Darjeeling of een Ceylon thee. Enfin. We zijn er nu geweest. Maar daarmee is alles gezegd.
’s Avonds zijn we dan naar Heist getrokken waar de broers Kolacny een avond met Scala voor ons hadden gepland. In hun nieuwe programma “Meisjesnamen” nemen ze Nederlandstalige nummers onder handen. Layla, Anja, Irene … ze passeerden allemaal de revue. Het was heel mooi maar 2 uur (zonder pauze) in een warme zaal was meer dan genoeg. Anderhalf uur had beter geweest. Twee keer een uur met pauze nog beter.
Zondag zijn we dan naar Borgerhout getrokken voor een ontdekkingsconcertje. Minstens één keer per jaar pikken we in zaal Trix een caféconcertje mee. Voor een habbekrats krijg je dan twee concertjes van beginnende groepen. Gisteren was het de beurt aan Ten Tonnes, de artiestennaam van Ethan Barnett en dat is dan weer het jongere broertje van George Barnett en die is dan weer beter bekend als George Ezra.
Eerst was het de beurt aan Alps, een zeskoppige band uit Antwerpen die al een aantal jaren samen speelt onder verschillende projecten maar nu naar buiten komt als Alps. De groep bestaat uit zanger/gitarist Jesse De Belder, zus Maja als backing vocal, Steve Herrijgers als bassist, Wouter Boeckmans op elektrische gitaar, Fabian Van Doorslaer als drummer en Wannes Minne op trompet. Ik volg ze ondertussen op Facebook want ze smaakten naar meer.
Ook van Ten Tonnes wil ik wel meer horen. Zijn stem is nog niet zo “rijp” als die van zijn broer maar zijn muziek zeker wel.
Frankenstein. Of liever … het monster van Frankenstein. Wie kent ‘m niet? Iedereen toch?
Op mijn bucketlist van groepen die ik nog graag aan het werk zou zien stond al een tijdje Intergalactic Lovers. Op één of andere manier lukte het echter niet om ze aan het werk te zien.
Omdat de organisatoren van Suikerrock ons dit jaar een beetje in de steek hadden gelaten hebben we onze aandacht naar het westen in plaats van het oosten gericht, meer bepaald richting Lokeren.
De titel van deze blogpost heb ik niet zelf bedacht. Ik heb ‘m gisteren gratis en voor niks gekregen van een paar Nederlandse jongens die zich enkele minuten later verontschuldigden omdat ze tot de vaststelling kwamen dat ik precies voor die muziek naar Dessel was gekomen.
Men zegt vaak dat iedereen een tweede kans verdient. Afgelopen dinsdag heb ik dat ook gedaan.
walkingwithluc 