Didier is huisman. Dorien, zijn vrouw, is een gepassioneerde politica die op het punt staat om nationaal door te breken. Samen hebben ze drie kinderen: hun oudste dochter Hannah die van het ene naar het andere vriendje fladdert en de tweeling Femke en Thijs. En er is natuurlijk ook nog de hond Pluto. Misschien een niet-alledaags gezin maar het leven lijkt hen toe te lachen.

Dan wordt het dorp opgeschrikt door een daad van vandalisme. Iemand heeft een omstreden kunstwerk vernield door er met een bouwkraan een grote sneeuwbal op te laten vallen.

Niet veel later wordt het dorp weer opgeschrikt. Een boom is moedwillig doorgezaagd zodat hij in zijn val een pas gerestaureerde kapel vernietigde. De heiligenbeelden hangen aan de takken van de gevelde boom. Als later nog een paard gruwelijk verminkt in een badkuip wordt teruggevonden begint er iets te dagen bij Didier. Eén en ander komt hem heel bekend voor.

Het feit dat zijn jeugdvriend Wouter, nadat hij in Australië een lange celstraf heeft uitgezeten wegens doodslag, terug in het land is brengt nog meer herinneringen terug. Herinneringen aan hun overleden vriend Dirk waarvan ze nog altijd niet zeker weten of hij nu viel of sprong van die stelling.

Maar ook herinneringen aan een lijst, een lijst die werd samengesteld onder invloed van een resem drugs, een lijst vol met krankzinnige ideeën om “wraak te nemen op de maatschappij”.

Wie heeft het tot zijn taak genomen om deze lijst af te werken? Dirk kan het niet zijn want die is dood. En wie zit er achter het AFD, de dader of daders? Samen met Inspecteur Verboven hoopt Didier achter de waarheid te komen.

De Lijst is het derde boek van Luc Boonen, de vrachtwagenchauffeur die zich ’s avonds achter zijn toetsenbord zet en boeken schrijft. Geweldig goede boeken trouwens. Zij debuutroman Uit de hoogte uit 2013 werd meteen genomineerd voor de Hercule Poirotprijs. Zijn tweede boek De Tafel wist me ook onmiddellijk te boeien.

Ik had dan ook hoge verwachtingen toen ik aan dit boek begon en Boonen heeft me niet teleurgesteld. Voor moorden of eigenzinnige politie inspecteurs ben je bij Boonen aan het verkeerde adres. Voor intelligente thrillers echter wel. Ik hoop dat er snel een vierde boek volgt.

Druk weekend achter de rug! Nu was de afgelopen maand met 6 concerten en 1 toneelstuk in zijn geheel wel een drukke maand.

Het begon op zaterdag omstreeks acht uur toen Paddy Nash op het podium van De Roma in Borgerhout stapte. Deze Noord-Ierse folkzanger uit Derry zou ons een half uurtje onderhouden in afwachting van het hoofdprogramma van die avond. En hij deed dat bijzonder goed. Echte ouderwetse folk … ik hou er wel van.

Na een pauze van 20 minuten was het dan de beurt aan Steven William Bragg, beter bekend als Billy Bragg. Deze Engelse singer-songwriter uit Barking staat vooral bekend voor zijn protestliedjes. Meestal staat hij alleen met zijn gitaar op het podium, soms laat hij zich begeleiden. In Borgerhout bracht hij vooral liedjes uit zijn nieuw album Bridges not Walls.

Van alle concerten die we dit jaar hebben gedaan had ik wel een beetje schrik voor dit concert. Bragg heeft een nogal uitgesproken mening, haat alles wat extreem is, zowel links als rechts, heeft een hekel aan Trump en Brexit. Het probleem is dat hij daar nogal eens over durft uit te weiden om niet te zeggen preken of zagen. In het begin viel het nogal mee maar naar het einde toe duurden de bindteksten drie keer zo lang dan de liedjes. Na anderhalf uur hadden we het wel gehad. Muzikaal was het heel goed maar het had wat meer muziek mogen zijn.

Gisteren moesten we terug naar Antwerpen maar deze keer dan naar het Sportpaleis. Om half drie stonden we al geparkeerd. Niet dat wel al zouden gaan plaatsnemen voor de deur zodat we helemaal vooraan aan het podium zouden kunnen gaan staan.

We moesten dringend nog eens gaan wandelen. Het was de bedoeling om via het ringfietspad naar het Rivierenhof te gaan. Dat lukte echter niet omdat ze daar flink aan ’t werken zijn. Maar zoals Cruyff het placht te zeggen … elk nadeel heb z’n voordeel. Bij ons was dat voordeel het Sint-Fredegandus-kerkhof. Een kerkhof dat blijkbaar enkele jaren geleden bijna verdwenen was maar dat, gelukkig, behouden is gebleven. Nieuwe begrafenissen vinden er niet meer plaats maar het staat er vol met oude grafmonumenten. Heel rustgevend om daar rond te lopen en zoals de website van Antwerpen het zelf zegt : “één van de beter bewaarde geheimen van Deurne.

Ook rustgevend om te wandelen was het Rivierenhof zelf. Heel weinig volk en met de wolken en de zon bijzonder mooi om zien. Het Sterckshof was helaas gesloten maar dat bezoeken we wel eens op een andere keer.

Na een middagmaal in de Backstage was het dan tijd voor ons laatste concert van deze maand : Depêche Mode in het Sportpaleis. Het voorprogramma, één of andere Chinese groep uit Peking vergeten we snel. Ik kwam al snel tot de vaststelling dat ik nog iets vergeten was namelijk Depêche Mode blijven volgen na de jaren ’80. Van de 21 nummers die ze hebben gespeeld (her)kende ik er welgeteld één : Enjoy the Silence. De rest kende ik dus niet maar ze waren wel goed, hééél goed. Fysiek zijn de mannen ouder geworden, hun stemmen zijn nog ijzersterk.

Desalniettemin zijn we net vóór het laatste nummer, Personal Jesus, toch maar doorgegaan. Noch Conny, noch ikzelf voelen ons goed in drukte. En 20.000 mensen die tegelijkertijd naar buiten willen is druk. Bovendien had ik soms het gevoel dat het balkon op instorten stond. Het bewoog in ieder geval heel erg mee.

Enfin … het was alweer een geweldig maar vermoeiend weekend. Nu is het wachten tot 6 december op het volgende concert.

Het lijkt een eeuwigheid geleden maar ik heb mijn collectie Coca Cola autootjes nog eens uitgebreid.

Eerder dit jaar had ik tijdens een wandeling in Lier op een VW-treffen wel nog een “triootje” gekocht maar de aanvoer uit Engeland stond op een laag pitje.

Niet dat het aanbod er niet is, in tegendeel zelfs. Het probleem is dat dit aanbod vrij prijzig is en dat ik het er niet meer voor over heb.

Vroeger zou ik zonder problemen 25 of 30 euro aan een auto hebben gegeven. Maar tegenwoordig ga ik voor dat geld liever eens naar de AB in Brussel of Het Depot in Leuven.De interesse is er dus zeker nog. De prioriteiten liggen echter elders.

Eind vorige week zag ik echter een aanbod dat ik niet kon negeren. Drie autootjes aan een spotprijs en met betaalbare verzendingskosten. Het was een nieuwe verkoper in Engeland waar ik nog niet eerder iets had gekocht maar als hij dergelijke koopjes blijft aanbieden dan zal ik graag tevreden terugkeren.

Er worden uiteraard ook in andere landen autootjes te koop aangeboden maar meestal zijn de verzendingskosten veel te hoog. Vooral Franse en Italiaanse verkopers rekenen veel aan.

De teller staat nu trouwens op 446 stuks.

Op een verlaten vliegveld van de Amerikaanse luchtmacht in Eschborn bij Frankfurt wordt in een afgesloten tank een menselijk skelet gevonden.

Ongeveer tegelijkertijd wordt Tobias Sartorius na 10 jaar vrijgelaten uit de gevangenis. Hij werd destijds veroordeeld voor de moord op twee meisjes, Laura Wagner en Stephanie Schneeberger, ook wel Sneeuwwitje genoemd. De veroordeling is gebeurd op basis van circumstantial evidence. Tobias heeft immers nooit bekend. Hij beweerde zich niets te herinneren. Hij heeft evenmin gezegd wat hij met de lichamen van de twee meisjes heeft gedaan.

Wanneer hij terugkeert naar zijn geboortedorp Altenhain zal dat dan ook niet zonder gevolgen blijven. Oude wonden worden terug opengereten. Zijn moeder wordt van een brug geduwd. Zelf wordt hij murw geslagen.

De enige die hem wel normaal behandelen zijn de negentienjarige Amélie en Nadja, een vriendin van Tobias uit de tijd van de moorden.

Pia Kirchhoff houdt zich bezig met het gevonden skelet. Als blijkt dat dit Laura Wagner blijkt te zijn trekt ze naar Altenhain. Naarmate het onderzoek vordert raakt ze er meer en meer van overtuigd dat Tobias wel eens onschuldig zou kunnen zijn geweest. Dan verdwijnt er opnieuw een meisje: Amélie, die veel gelijkenissen vertoont met Sneeuwwitje.

Het is aan Pia om een oplossing te vinden want haar baas, Oliver von Bodenstein heeft andere, persoonlijke problemen.

Sneeuwwitje moet sterven is het vierde boek rond het speurdersduo Kirchhoff en von Bodenstein. Acht zijn er in totaal verschenen en dit was voor mij het zesde boek. Het was ook meteen het beste boek. Razend spannend, enkele leuke plotwendingen maar vooral heel goed opgebouwd.

Het volgende boek wordt er eentje van eigen bodem meer bepaald van truckchauffeur Luc Boonen.

Vierde concert … vierde locatie. Gisteren werden we verwacht in de Ancienne Belgique in Brussel. Ik had ook vooraf een tafeltje gereserveerd in de AB Resto. Dat hebben we al wel eens eerder gedaan maar gisteren hadden we iets te vieren. Het was immers (op één dag na) de tweede verjaardag van het eerste concert dat Conny en ik samen bezochten.

Sinds die 19^e november in 2015 zijn er nog een kleine 50 concerten en festivaldagen gevolgd en hebben we een tachtigtal groepen aan het werk gezien.

Maar terug naar gisteren.

Vóór we richting Brussel vertrokken hebben we nog een kleine wandeling door Mechelen gemaakt. Dat is ook altijd gezellig, vooral het Dijlepad is een leuk stuk om te doen. Je loopt echt over het water en dat geeft toch een beetje een speciaal gevoel.

Om vijf uur namen we dan de trein naar Brussel en 45 minuten later zaten we aan onze tafel in de AB Resto. Het voordeel van te eten in de AB Resto is niet alleen dat je daar heel smakelijk kunt eten voor een heel schappelijke prijs. Je kan er namelijk ook via de “achterdeur” naar binnen.

Hierdoor hadden we perfecte plaatsen. Op de eerste rij van de zitplaatsen op het balkon, recht vóór het podium. Gelukkig waren we op tijd want om half acht begon Ultimate Painting die ons mochten opwarmen. Eergisteren in de Lotto Arena werden we ook al verwend door twee geweldige groepen als voorprogramma, gisteren was het naar mijn gevoel nog beter. Ik vond ze zo goed dat ik na het optreden onmiddellijk twee cd’s van hen heb gekocht.

Om kwart voor negen was het dan de beurt aan Fleet Foxes. Als ik (weer) eerlijk moet zijn … ik kende ze eigenlijk niet. Ik kende wel één van hun nummers namelijk Mykonos maar wist niet dat het van hen was. Maar het is niet de eerste keer dat ik naar een groep ga die ik niet echt ken. Toen we omstreeks half elf de AB buiten gingen had ik in ieder geval een heel goed concert gezien.

Het was een nagenoeg perfect concertweekend. Of we dit nog gaan evenaren is twijfelachtig. Maar we blijven proberen. Volgend weekend bijvoorbeeld wanneer we naar Billy Bragg en naar Depêche Mode gaan.

November is concertmaand.

Zes concerten in één maand en dan laten we er nog minstens evenveel schieten.

We gaan dus niet naar Status Quo, Isolde, Texas, Absynth MInded, The Waterboys en nog zoveel anderen.

Maar gisteren zijn we wel naar de Lotto Arena gegaan waar Bear’s Den op het programma stond. Uiteraard zijn we eerst nog wel een hapje gaan eten in ’t centrum maar om kwart over zeven zaten we op onze plaats.

Er stonden immers twee groepen in het voorprogramma. Sam Fender uit Newcastle mocht om 19u30 de spits afbijten en dat deed hij behoorlijk goed. Ik vond zijn stem wel net iets te gepolijst of misschien nog niet rijp en ruw genoeg voor de muziek die hij bracht maar voor de rest was hij echt wel goed.

Om 20u15 was het dan de beurt aan Dave Croll en hij was nog beter dan Sam Fender. Je zag en hoorde dat deze Liverpudlian meer ervaring had. Het klonk net dat beetje meer overtuigend. Wat mij betreft had hij gerust langer mogen spelen dan het half uur dat hij kreeg toegewezen.

En om 21u15 was het dan de beurt aan Bear’s Den. Ondertussen was de Lotto Arena trouwens helemaal vol gelopen. Ik wist niet echt wat ik mocht verwachten want buiten hun cover van Heaven van Bryan Adams kende ik hen niet.

Maar ze hebben er vanaf nu zeker wel een fan bij. Het was geweldig goed … zelfs BEREgoed (heb je ‘m ? BEREgoed … BEAR’s Den J). Als ik het met een andere groep moet vergelijken dan nog het best met Mumford & Sons. De vier muzikanten die Andrew Davie en Kevin Jones mee op het podium brachten waren stuk voor stuk rasmuzikanten. Eén ervan bleek trouwens een Noorderbuur te zijn : Christof van der Ven.

Het was ruim 100 minuten genieten. Vooral de twee nummers die ze akoestisch brachten op een klein podium achteraan in de zaal waren geweldig. De Bryan Adams cover was één van die nummers.

Samengevat : het was een geweldige muziekavond in de Lotto Arena en de afwezigen hadden weeral ongelijk.

Vanavond zetten we ons concertjubileumweekend verder met Fleet Foxes in de AB in Brussel.

Erna en Julien zijn al een tijdje getrouwd. Maar ze hebben besloten om een einde te maken aan hun huwelijk en te scheiden. Erna wil een beautyfarm beginnen en computernerd Julien wil, samen met zijn maîtresse Doris, een computerzaak beginnen. Een taxi om Erna en haar koffers te komen halen is al besteld.

Adeline, de vrome en bemoeizieke zus van Erna zou echter wel roet in het eten kunnen gooien. En dan besluit ook de maîtresse Doris een einde te maken aan de relatie. Op die manier vreest Julien dat ze nooit gescheiden geraken.

Gelukkig is er Basiel, een hardwerkende taxichauffeur die een handje zal helpen zodat alles goed afloopt. Hij schakelt daarvoor zijn nuchtere nichtje Odette in. Zelfs zijn vrouw Gusta komt helpen.

Pak In, Stap Uit is de titel van het stuk waarmee het Vorselaars Amateur Toneel a.k.a. het VAT, ons dit jaar wist te onderhouden. En net als de vorige jaren hebben ze zich weer prima van hun taak gekweten. Het kwam een beetje moeizaam op gang maar het duurde niet lang of de eerste lachsalvo’s galmden door de zaal.

Het heeft toch iets, zo’n amateurtoneel. Benieuwd wat de concullega’s van Oud-KLJ er in februari van terecht zullen brengen.

 

Naar aanleiding van Wapenstilstand werd er gisteren in Vorselaar een oorlogswandeling georganiseerd.

Rond 11u stonden 50 mensen klaar aan het Gemeentehuis. Onder begeleiding van onze gids Luc vertrokken we richting het Heiken. Ik woon al heel mijn leven in Vorselaar maar toch heb ik gisteren voor de allereerste keer over bepaalde paadjes gelopen.

Het werd een heel mooie natuurwandeling, af en toe onderbroken om meer te leren over de 13 dorpsgenoten die tijdens de eerste wereldoorlog het leven lieten aan het front (of als gevolg van verwondingen opgelopen aan dat front). De broer van mijn grootvader langs moeders kant was trouwens één van hen.

Helaas hebben we de wandeling halfweg moeten afbreken. De wandelschoenen van mijn moeder die enkele jaren werkloos in de kast hadden gestaan konden de plotse inspanning niet meer aan en kwamen los van de schoen.

In plaats van na de oorlogsmaaltijd (een heel smakelijke soep van selder, prei, rapen en aardappelen met grote stukken spek) verder met de groep te wandelen ben ik dan maar terug naar het centrum gestapt om de wagen op te halen. Een minder leuk einde aan een verder heel leuke wandeling.

Het vroege einde van de wandeling betekende wel dat ik iets meer tijd had om me proper te maken voor de avond. Het tweede concert van deze maand stond immers op het programma. Deze keer werden we verwacht in Cultureel Centrum De Zwaan in Heist op den Berg.

Dat gaf ons nog eens de gelegenheid om te gaan eten in het aanpalende Derde Bedrijf. Gelukkig had Conny een tafeltje gereserveerd want het was er weer vollenbak. Naast het optreden van Jasper Steverlinck was er blijkbaar ook nog een dansfeest. Het eten was trouwens weer heerlijk.

Iets over acht begon Jasper dan aan zijn optreden. Heel ingetogen, begeleid door Valentijn Elsen op piano, bracht hij vooral nummers van zijn nieuwe CD. Het was echt genieten. Helaas duurde het concert maar 75 minuten en dat had gerust wat langer mogen zijn. Collega Heidi die toevallig ook in de zaal zat was het daar echter niet mee eens. Nu ja … smaken verschillen hè?

Omdat het nog vroeg was besloten we nog iets te gaan drinken. De dames besloten om naar La Cita te gaan. In principe is dat een rustige brasserie. Om één of andere reden was dat het gisteren een rave party. Gewoonweg afschuwelijk, al bleken sommigen in het gezelschap een andere mening te hebben. Nu ja … smaken verschillen hè.

Na hun avontuur in Picollo reist het gezelschap van Luca Vero verder naar Venetië. Milord, de geheimzinnige leider van de Dark Order, heeft immers een nieuwe opdracht voor hem.

Luca, Isolde en Broeder Peter moeten zich voordoen als broers en zus terwijl Freize en Ishraq hun dienaren zijn. Ze trekken naar Venetië omdat ze er een koopvaardijschip uit Rusland verwachten.

Deze schuilmantel moet hen de mogelijkheid geven om onderzoek te doen naar valsemunters die massaal Engelse Nobles zouden namaken. Hun onderzoek brengt hen bij Drago Naciri en zijn mooie dochter Jacinta.

Luca verneemt ook nieuws in verband met zijn vader die destijds werd ontvoerd door Muselmannen en vastgehouden op een galeischip. Misschien kan hij hem wel vrijkopen voor enkele van die Engelse Nobles.

Het blijkt echter dat de motieven van Milord wel eens niet zo zuiver zouden kunnen zijn …

In Fools’ Gold, het derde deel van de Order of Darkness trilogie van Philippa Gregory gaat de reis van Luca Vero verder. Ook nu weet Philippa Gregory feiten en fictie op een perfecte manier te mixen. Het verhaal op zich is uiteraard fictie maar de omgeving en de tijdsgeest is 100% feit. Zalige combinatie vind ik dat.

Nu wordt het weer wel tijd voor enkele boeken in mijn moedertaal. Engels lezen is altijd prettig maar wel vermoeiend. Vermoedelijk ga ik morgen verder met de avonturen van mijn nieuwe Duitse vriending Pia Kirchhoff en haar baas Commisaris Oliver von Bodenstein.

Meer info over de Order of Darkness : http://www.orderofdarkness.com/

 

Het was maar frisjes.

Vanochtend toen ik naar het werk vertrok. Even later toen ik met de vélo van Station Berchem naar het werk fietste.

En ook vanavond in Lier was het niet al te warm toen we, met enige vertraging, vertrokken voor ons wekelijks rondje. Die vertraging kwam er omdat we nog even op een derde jogger moesten wachten. Sally is immers lid geworden van de Watertorenlopers. Nu ja, eigenlijk zijn het wat mama’s en papa’s uit de buurt die niet graag alleen gaan joggen en daarom een whatsapp groepje hebben opgericht. Geen verplichtingen, wie zin heeft om te gaan joggen stuurt een berichtje rond en wie zin heeft gaat mee. De kans is dus groot dat we wel eens vaker met meer dan twee zullen zijn.

Het “verse” bloed had wel een positieve invloed. We hebben ons rondje van 4,25 km afgewerkt op 30:30 en dat is toch iets sneller dan gewoonlijk. Maar het deed wel deugd.