Het was echt een verademing. Voor de eerste keer sinds maanden nog eens langs de oevers van de Nete kunnen joggen en niet door de industriezone van de Mallekotstraat.

Het loopt toch een pak aangenamer. Omdat de overweg net gesloten was toen we vertrokken, hebben we onze vaste toer wel in wijzerzin gelopen en dat is wel net iets lastiger dan tegenwijzerzin. Er zijn enkele stukjes die omhoog gaan en die zijn langs die kant een tikje lastiger.

Daarmee zit maart er ook weeral op. ’t Is wel een vrij sportieve maand geweest met 103 km wandelen, 30 km joggen en 43,70 km fietsen.

De beslissing om deze voormiddag niet te gaan wandelen lijkt me toch een goede beslissing te zijn geweest. Ik weet niet hoe het er in de rest van België aan toe ging maar in de Kempen was het echt geen wandelweer.

Eigenlijk wel jammer want in de omgeving van Schriek en Heist is het echt wel schoon wandelen, tenminste wanneer je niet in de Nete waait.

In de namiddag werd het dan toch iets beter en aangezien ik toch nog ergens een boord moest zien te vinden, besloot ik om het nuttige aan het aangename te koppelen. Loopschoentjes aan, rugzak op de rug en een half uurtje gaan joggen. In het begin viel dat best mee maar het laatste stuk naar huis met de wind recht in het gezicht viel toch wat tegen. Pas op … dat was dan ook nog eens met een brood van 800 gram op mijn rug hè !

Enfin, zo heb ik met 4,20km op net geen half uur, toch mijn beweging gehad (al was ik wel liever 10 km gaan wandelen). Hopelijk valt het weer morgenavond ook mee zodat ik terug langs de Nete in Lier kan gaan lopen.

Omdat er morgen, op Pasen, geen wandelingen georganiseerd worden, had ik vandaag op Stille Zaterdag afgesproken om te gaan wandelen.

Plaats van afspraak was Sint-Jozef-Olen, alias Olen Fabriek, het “koperdorp”. Bij aankomst had ik verwacht dat het zoeken zou worden naar een parkeerplaatsje. Dat viel echter heel goed mee. Goed nieuws voor mij, slecht nieuws voor de organisatoren. Want veel parkeerplaats betekent immers weinig wandelaars. En dat ondanks het goede weer.

Een bijkomend voordeel (voor ons toch) van weinig wandelaars aan de start is dat je meer kunt genieten van de rust onderweg. En die rust was er zeker.

De wandeling startte door de huizen die vroeger bij Olen Fabriek hoorden, m.a.w. de huizen van de arbeiders en bazen die ruim honderd jaar geleden werden gebouwd samen met de fabriek. Die fabriek, of althans de schoorsteen ervan, zou altijd wel ergens in de buurt zijn.

Maar verder was het vooral stil en genieten van de natuur. Het rustmoment was in één van de meest bizarre cafés die ik ooit heb gezien. Het leek eerder een tweedehands winkel. Salonzetels gemengd met barkrukken en allerlei verzamelobjecten tegen de muur en in kasten. Bizar maar wel leuk.

Na 12,75 km waren we terug aan het vertrekpunt waar er, alweer weinig volk in de zaal zat. Afgaande op het weerbericht voor de rest van het Paasweekend ben ik blij dat we vandaag onze wandeling al hebben gehad. Normaal gezien gaan we maandag nog naar Schriek maar dat zal dus echt wel van het weer afhangen.

Meer foto’s ? Klik Hier

Goede Vrijdag. De dag waarop, volgens het katholieke geloof, Jezus zijn leven gaf om dat van ons te redden.

Goede vrijdag is echter ook om andere redenen goed.

Ten eerste omdat ik vandaag “onzen Blacky” ben gaan halen in de garage. Ik moet toegeven dat het de laatste paar dagen echt wel begon te kriebelen. In de garage in Zoersel waren toch wel een beetje teleurgesteld. Hij bleek immers een goeie opener voor een verkoopsgesprek.

Hoe zijn de eerste indrukken ? Het is, na 15 jaar, wennen aan vier deuren en vooral aan de kleiner ruiten. Het is ook wennen aan de getinte ruiten achteraan. Maar het is vooral opletten. Opletten om niet te snel te gaan. Even het gaspedaal indrukken en naar tweede versnelling schakelen en ik zit aan 60km/u. Nog wat gas bijgeven en een versnelling hoger en de naald gaat richting 100 km/u. Heel prettig rijden maar wel gevaarlijk als je weet dat je meestal niet sneller mag dan 50 of 70 km/u.

Het is ook nog een goede vrijdag geworden omdat ik nog flink pak ecocheques en cadeaucheques had liggen. Na een bezoekje aan A.S. Adventure en Standaard Boekhandel kan ik met vreugde meedelen dat de bijna alle cheques verdwenen zijn.

Baron Jean-Louis de la Faille, kunsthandelaar, wordt dood teruggevonden op zijn tuinterras. Hij blijkt na een fikse vuistslag met zijn hoofd op de terrasboord te zijn gevallen en is overleden aan de gevolgen daarvan.

Commissaris Bruno Somers en hoofdinspecteur Paul De Winter, de Lierse speurders, moeten de zaak oplossen.

Robert, de zoon van de baron en eveneens kunsthandelaar is alvast verdachte nummer 1. Dan zijn er ook nog Petra, zijn tweede vrouw en Nathalie zijn ex-vrouw. En hoe zit het met Benito, de louche vriend van Robert uit het criminele milieu van Charleroi. Eén van de sporen leidt zelfs tot in Rusland.

Adellijke Intriges, het tweede verhaal rond het duo Somers & De Winter van Ludo Geluykens is politieroman maar toch is hij anders dan de andere. Het is namelijk van in het begin duidelijk wie door wie wordt vermoord en waarom. En toch blijft het aangenaam lezen en is het zelfs spannend. De vraag is immers of ze ermee weg geraken of niet.

Als je op zoek bent naar een boek dat garant staat voor enkele uren leesplezier dan moet je zeker eens Ludo Geluykens proberen.

De laatste keer …

De laatste keer dat ik met “grijsje” de verplaatsing naar Lier heb gemaakt.

De laatste keer dat we het vervelende rondje langs de Mallekotstraat hebben moeten lopen

De laatste keer dat we in het donker moeten lopen

Helaas was het voor minstens 34 mensen ook de laatste keer dat ze de metro namen of dat ze naar Zaventem gingen en misschien wel uitkeken naar een mooie vakantie.

En hoe erg het ook is, niet alleen voor die slachtoffers, voor de honderden gewonden en hun families … Life goes on. Het kan ons allemaal overkomen … anytime, anywhere, anyhow.

Morgen zal het trouwens weer een paar keer “de laatste” zijn. De laatste keer met “grijsje” naar Antwerpen, de laatste keer op bezoek bij Permeke, de laatste keer van Antwerpen naar huis. Donderdag krijgt “grijsje” nog een dagje rust en vrijdag moet hij dan plaats maken voor … onzen Blacky!.

Ik weet dat het banaal kan overkomen op een dag als vandaag maar zijn het niet de banale dingen die ons redden van krankzinnigheid ?

 

Mijn ervaring heeft me niet in de steek gelaten! Gelukkig had ik mijn wandeling verplaatst naar gisteren want vandaag zou er niet veel van in huis gekomen zijn.

Ik moest dus testen tussen 10u en 12u. Maar omdat er deze nacht werd gewerkt aan de glasvezel verbinding tussen onze zetel in Antwerpen en in Brussel zou dit ook een beetje later kunnen zijn.

Toen omstreeks rond half tien inlogde las ik al onmiddellijk “één uur vertraging”. Een halfuurtje later was het al anderhalf uur en uiteindelijk kon ruim twee uur later dan gepland beginnen testen. Dat testen ging heel vlot en na een laatste conference call om half twee kon ik om kwart voor twee afsluiten.

Volgens mijn originele planning voor het weekend zou ik een kwartier gehad hebben om te eten, de vaat te doen en naar O.L.V. Waver te rijden om te gaan wandelen. Ik zal het nooit met zekerheid weten maar ik denk dat ik het niet zou hebben gehaald.

Wat ik rond 5u nog wel heb gedaan is mijn loopschoenen aangetrokken om een klein halfuurtje te gaan lopen. En dat ging verrassend vlot : 4km in 28:16. De start ging iets moeizamer maar de laatste 3 km gingen toch aan een tempo van 9 km/u. Dik tevreden dus.

Eigenlijk stond er dit weekend een wandeling in O.L.V. Waver op het programma.

Maar omdat ik morgenvoormiddag moet werken heb ik mijn plannen gewijzigd. Normaal gezien moet de klus morgen tussen 10u en 12u geklaard zijn maar de ervaring leert me dat dit al eens durft uit te lopen.

Om toch maar zeker te zijn dat er dit weekend wordt gewandeld had ik eerder deze week al aan wandelbuddy Conny gevraagd of er op zaterdagnamiddag kon worden gewandeld. Het antwoord was gelukkig positief.

Bij gebrek aan een georganiseerde wandeling in de buurt hadden we afgesproken in De Averegten. Vroeger ging ik daar geregeld joggen maar nu had ik een tochtje van om en bij 10km uitgestippeld via www.wandelknooppunt.be . Niet alleen uitgestippeld maar ook afgedrukt. Alleen jammer dat ik het in de verkeerde jas had gestopt (of dat ik de verkeerde jas heb aangedaan om te gaan wandelen).

Gelukkig bestaan er tegenwoordig smartphones zodat ik vóór we vertrokken nog snel de knooppunten op een blaadje papier kon schrijven. Slechts één misser onderweg maar verder zonder enig probleem rondgeraakt. En alweer enkele mooie stukjes Neteland gezien.

Na een tussenstop in Brasserie De Krabber in Itegem (waar ze geen Coca Cola bleken te hebben maar wel dat andere donkere vocht) kwamen we terug in de Averegten om daar de schattigste lammetjes ooit te zien. Net als elk jaar lopen er weer veel rond.

Nog even nagenieten op het terras van het Boshuis (binnen was er geen stoeltje meer vrij) en dan terug naar huis. Alweer een geslaagde wandelnamiddag.

Het vijftienjarig bestaan van jaarclub Artemis mag niet ongemerkt voorbijgaan.

En dus vertrekken Dominique en haar vriendinnen voor een lang weekand naar het winterse Wenen. Deze keer mogen ook de partners mee. De ietwat bazige Suzan heeft een gezellig huis gereserveerd.

Na een dag in de sprookjesachtige stad is het ’s avonds een en al gezelligheid aan de open haard. De wijn vloeit rijkelijk en de jaarclubgenoten halen herinneringen op aan vroeger.

Er wordt ook stilgestaan bij het overlijden van Daniëlle die in haar eerste studiejaar zelfmoord pleegde. Tenminste … dat werd toen aangenomen. Volgens Maria, die behoorlijk aangeschoten is, zou het wel eens geen zelfmoord kunnen geweest zijn. Daniëlle zou wel eens opzettelijk van het dak kunnen geduwd zijn. De gezellige sfeer is plotsklaps weg en iedereen besluit dan maar om te gaan slapen.

Wanneer de Dominique de volgende dag Maria dood in bed terugvind begint ze te twijfelen. Is het een natuurlijke dood, zoals de Oostenrijkse politie zegt of is er meer aan de hand? Maar als er meer aan de hand is, wie is dan de dader ? Eén van haar vriendinnen of één van hun partners ? En heeft het echt iets te maken met de tragische gebeurtenis van 15 jaar geleden ?

De Jaarclub van Linda Van Rijn is een vlotlezende thriller met een verrassende ontknoping. Mijn eerste kennismaking ook met Van Rijn maar ik heb zo’n vaag vermoeden dat het daar zeker niet bij zal blijven. Maar eerst ga ik nog enkele weken genieten van de avonturen van Somers & De Winter, de Lierse speurders van Ludo Geluykens waarvan er eerder deze week 3 boeken zijn toegekomen met de post.