Het ging vandaag veel vlotter dan afgelopen dinsdag. En dan bedoel ik niet alleen het pendelen naar en van het werk maar ook het lopen.

 

Net als dinsdag vandaag ook weer de dag begonnen met een ochtendloop van 6km. Deze keer had ik daar 38:32 voor nodig. Een half minuutje meer dus maar toch had ik er een beter gevoel bij. De eerste 4 km aan hetzelfde tempo, de laatste 2 km een tikje sneller.

 

 

En de rit naar huis ging stukken vlotter. Van Antwerpen-Zuid tot Antwerpen-Oost in slechts 25 minuten ! Dat is dus een gemiddelde snelheid van 14,40 km/u ! Tweeënhalve keer sneller dan dinsdag.

’t Is een lastige week voor een pendelaar als ik.

 

Maandag was er de gaslek in Lier die het treinverkeer richting Herentals en Heist-op-den-Berg behoorlijk in de war stuurde en zorgde voor afgeschafte treinen, vertragingen en vervangbussen.

 

Gisteren met de auto gaan werken maar toen zorgde een ongeval in Antwerpen-Oost, net ter hoogte van de werken die sowieso al voor vertragingen zorgen, voor een extra vertraging waardoor de normale reistijd verdubbelde.

 

En vandaag leek alles in orde te zijn tot we met de trein het station van Nijlen naderden. Net vóór we het station binnenreden stonden we plots stil. Al snel werd ons de reden meegedeeld : we stonden voor een rood sein omdat de slagbomen “gestoord” waren (dat is bijna maandelijkse kost). Volgens zijn er meer zaken (of mensen) gestoord in Nijlen maar dat is een ander verhaal.

 

Enfin, na enkele minuten liet de treinbegeleider ons weten dat we konden verder rijden maar dat we aan de drie volgende overwegen de snelheid moesten beperken tot 5 km/u waardoor we een tiental minuten vertraging zouden oplopen.

 

Nog eens enkele minuten later liet de treinbegeleider weer van zich horen. Hij had goed nieuws en slecht nieuws. Het slechte nieuws : het waren geen 3 overwegen maar wel 5 overwegen en dat we op twintig minuten vertraging mochten rekenen. Het goede nieuws was wel dat de mensen die een aansluiting naar Mol of Neerpelt moesten hebben zich geen zorgen moesten maken aangezien die trein achter ons reed en ons toch niet kon voorbijsteken. Op een uitzondering na verscheen er op elk gezicht dan toch een glimlach, ondanks de miserie.

 

Toen we uiteindelijk terug “volle gas” konden rijden kwamen er door de luidsprekers nog enkele gevatte opmerkingen en voor zover ik kon zien zijn er toch weinig slechtgezinde mensen van de trein gestapt. Een beetje humor doet soms wonderen.

 

Morgen weer met de auto … spannend.

Wat een verschrikking vandaag ! Meer dan een uur nodig gehad om een afstand van slechts 6 km te overbruggen. Je moet geen rekenwonder zijn om te berekenen dat dit een gemiddelde snelheid is van 6 km per uur.

 

 

Dat zou dus inderdaad een ramp geweest zijn wanneer het om een looptraining ging maar helaas ging het over de eerste 6 km van mijn pendeltocht naar huis. En dat deed ik dus met de auto en dan is “ramp” wel een beetje een understatement.

 

Gelukkig ging het lopen me vanochtend vroeg beter af. Ook daar heb ik 6 km afgelegd maar toen had ik maar 38 minuten nodig. Het weer was wel geweldig om in te lopen : 12°C en licht nevelig … lekker !

 

 

Toch plezant hè ? Na twee weken vakantie terug gaan werken ?

Het begon alvast met het bijna overslapen. Ik had het uur van mijn wekkerradio wel aangepast maar het alarm niet opgezet. Gelukkig was er mijn natuurlijke wekker en was ik toch nog op tijd op. Wat wel onmiddellijk is het feit dat de herfst en winter er wel degelijk aankomen. Hoe weet ik dat ? Omdat ik vanochtend vroeg voor de eerste keer het sterrenbeeld Orion weer heb gezien. Dat is één van de twee sterrenbeelden die ik kan herkennen (samen met de Grote Beer) en toevallig weet ik dat dit een wintersterrenbeeld is dus enkel zichtbaar van september tot maart.

 

 

En dan kom je op je werk en na een uur is die vakantie al lang vergeten. Vóór je het beseft zit je terug in je “ritme” en lijkt het alsof je niet bent weggeweest. Al is er de afgelopen twee weken wel één en ander gebeurd : een commerciële directeur die vertrokken is, een collega die vertrokken is, een andere collega die gaat vertrekken …Gelukkig is het nog niet mijn laatste vakantie. In oktober nog twee vierdagen-weekends en in december nog een weekje. Het jaar gaat weer veel te rap voorbij zijn.

Mijn twee weken vakantie werd gisteren en vandaag afgesloten met een feestje.

 

Gisteren hadden we onze traditionele Roparun Reünie Barbecue. En ook deze keer was het weer heel gezellig. Als “special guests” hadden we Gerda en Karen van Kom Op Tegen Kanker uitgenodigd. Tegen 17u hadden Carine, Werner, Yannick en ikzelf alles klaar staan en begonnen de gasten druppelsgewijs aan te komen. Zoals gezegd was het heel gezellig. Het eten, ook deze keer weer verzorgd door Dirk en zijn team van La Bonne Vie uit Baarle Hertog, was gewoon geweldig. Rond elf uur was alles opgeruimd maar het was toch bijna middernacht eer ik, behoorlijk moe, thuis was. Van slapen kwam echter niet veel in huis. Die Roparun en onze budgetproblemen voor volgend jaar bleven maar door mijn hoofd spoken.

 

Uiteindelijk toch een paar uurtjes kunnen slapen maar om half acht liep de wekker alweer af. Om negen uur moest ik vertrekken naar het volgende feest : een (verrassings)brunch ter gelegenheid van de 90^ste verjaardag van mijn tante. Dus weer enkele uren eten en drinken.

 

Om het weekend compleet te maken is er nog een heel mooie aanvulling van mijn blikjes verzameling. Mijn broer heeft namelijk twee mooie blikjes uit Jordanië meegebracht.

 

Behalve voorbereidingen voor onze Roparun Reünie barbecue heb ik niet veel uitgestoken de laatste dagen. Ik heb nog wel wat gewerkt aan mijn verzamelingen.

 

Vanuit Engeland had ik 2 nieuwe blikjes meegebracht en via Ebay is er nog een autootje bijgekomen.

 

 

Een kort bezoekje aan de beste stripwinkel van het land, BEO in Antwerpen, leverde 8 strips op waaronder naast enkele “oudjes” ook de nieuwste Rataplan, de nieuwste Kiekeboe en de nieuwste “Vernepelingskes” van Urbanus en Jan Bosschaert. Deze laatste haalt trouwens bijlange na niet het niveau van de 5 vorige nummers.

En we zijn weer thuis L

 

Wat is er gisteren nog gebeurd ? Vrij weinig eigenlijk. Eerste taak van de dag was het kopen van de Daily Mirror want daar zat de volledige uitslag van de Great North Run bij. Het is wel grappig : de namen van de deelnemers stonden alfabetisch gerangschikt met daarnaast startnummer, tijd en rangschikking. En dan staat daar tussen J Gebhard en K Geddes ene zekere H Gebrsellassie met startnummer 1 die met een tijd van 00:59:33 als eerste over de meet kwam. Ik vraag me dan af of ook hij nog snel een krant gaat kopen vóór hij terug naar huis vliegt om te zien hoeveelste hij geworden was ?

 

Zo’n laatste dag vind ik altijd wel moeilijk. Enerzijds wil je nog wel één en ander bezoeken maar anderzijds moet je wel op tijd in Hull zijn en je moet toch altijd rekening houden met vertragingen en files onderweg. Ik zoek dan altijd iets in Hull zelf of toch in de buurt en gisteren was het weer de beurt aan The Deep, een gigantisch groot Aquarium. Ik ben daar al verschillende keren geweest maar het blijft fascinerend.

 

 

Ondanks dit bezoek was ik toch nog als eerste aan de P&O terminal. Niet vroeg aankomen veel voordelen heeft, de eersten op de boot moeten immers op een tussendek parkeren en kunnen er bijgevolg pas als laatsten af. Bovendien hadden we de afgelopen nacht ook nog twee uur vertraging opgelopen.

 

Ik zat nog wel met een probleem. Mijn lectuurvoorraad was immers uitgeput. Dus moest ik een nieuw boek kopen. Ik heb lang getwijfeld maar ik dan toch maar gekozen voor The Lost Symbol van Dan Brown, ondanks het feit dat ik zijn laatste boek gewoon bar en bar slecht vond. Maar dit boek is wel terug op niveau. Ondertussen ben ik al halfweg. Het is niet zo goed als Het Bernini mysterie maar het komt toch in de buurt.

Volgens de officiële (of officieuze) uitslagen op de website van de Great North Run zou ik met mijn tijd van 2u37 op plaats 31.265 zijn uitgekomen. Ik was daarmee de 20.170^ste man. Binnen mijn leeftijdscategorie was ik algemeen gezien nummer 3.251 en de 2.257^ste man.

 

Ik denk wel dat ik EERSTE BELG ben !!!! Officieel ben ik de zesde Belg maar als ik die andere namen bekijk (Burge, Snowball, Coldrich, Haggar, Steckler) dan zijn dat gewoon mensen die toevallig in België wonen of werken maar niet dragers zijn van de Belgische nationaliteit. Ik kan me natuurlijk vergissen maar ik vind het wel mooi klinken : eerste Belg in de Great North Run

 

In totaal zouden er trouwens 39.444 mensen de Run uitgelopen hebben. Dat betekent dus dat 14.556 mensen (meer dan 25%) opgegeven hebben of gewoon niet gestart zijn. Dat mensen opgeven kan ik nog begrijpen maar dat ze zich inschrijven en dan niet komen opdagen is wel jammer. Zeker als je bedenkt dat er dit jaar 100.000 kandidaat deelnemers waren.

 

Hieronder een vergelijking tussen mijn race en die van de winnaar, Haile Gebrsellassie. Voor alle duidelijkheid : ik ben de blauwe lijn, Haile is de groene lijn.

Man man man, wat deed alles pijn toen ik deze morgen uit bed kwam, of toch zoiets probeerde te doen. Even had ik zelfs zin om gewoon te blijven liggen maar dat is toch zo lastig wanneer ze de kamer komen opruimen hè ?

 

Mijn oorspronkelijke planning was om vandaag Alnwick Castle, beter bekend als Hogwarth oftewel Zweinstein uit de Harry Potter boeken, te bezoeken maar dat zag ik toch niet echt zitten.

 

Wat ik wel zag zitten was een rondje met de metro en de ferry met tussenstops in Tynemouth en South Shields. Tynemouth omdat dat zowat de enige ruïne was die ik tijdens mijn grote vakantie in juni niet bezocht had. En South Shields omdat ik dat wel eens wou zien zonder 50.000 lopers en hun familie. En ik wou ook wel eens weten wat het was om zonder enkele honderden (stinkende) lopers op de metro te zitten.

 

In de voormiddag was het nog mijn favoriete typische Engels weer : veel dreigende wolken waar al wel eens enkele druppels durven uit te vallen. Die druppels zijn uiteraard niet zo plezant maar je kan van die wolken toch zo’n prachtige foto’s maken en daarvoor had ik tijdens een wandeling in mijn eerste stop in Tynemouth voldoende gelegenheid.

 

Na Tynemouth terug op de metro naar North Shields om daar de ferry naar South Shields te nemen. In South Shields was het behoorlijk rustiger dan gisteren. Na een goeie vettige maaltijd bij McDonald’s nog een wandeling gemaakt en toen was het tijd om terug naar “huis” te gaan in Jesmond. Het voordeel van al dat wandelen is wel dat de pijn in de benen zo goed als verdwenen is. In het station van South Shields was ik trouwens nog getuige van een arrestatie wegens winkeldiefstal.

Nog een keertje slapen en dan trek ik terug naar Hull om de veerboot naar Zeebrugge te nemen. En vanavond ga ik nog één of meerdere DVD’s die ik gekocht heb bekijken. Ofwel wordt het Foyle’s War, Lewis, French & Saunders of gewoon anderhalf uurtje Bugs Bunny !

Ze zeggen dat zot zijn geen zeer doet maar daar heb ik toch mijn twijfels over. Ik was zo zot om me in te schrijven voor de Great North Run en nu doet er toch één en ander zeer 😉

 

Om zeven uur liep de wekker af. Tot mijn eigen verbazing heb ik trouwens heel goed geslapen. Met veel moeite ben ik er in geslaagd om een broodje met confituur en twee bananen te eten, vergezeld van een potje thee. En om kwart na acht kon ik het niet meer houden en ben ik richting start getrokken.

 

Daar aangekomen ben ik op zoek gegaan naar een bus waar ik mijn tas met droge kledij kon achterlaten. Het regende immers gezapig, niet van die stortregen maar wel genoeg om nat te worden. Een Roparunponcho doet dan wonderen. De tweeëntwintigste bus was het zover. En dan moet je wachten, wachten en nog eens wachten. Er was gelukkig een enthousiaste speaker die de sfeer er wist in te houden.

 

Om kwart over tien was het de beurt aan de rolstoelatleten, een kwartier later gevolgd door de Elite vrouwen. En om twintig voor tien schoten Ant en Dec de Bupa Great North Run 2010 op gang. Allez, ik denk dat toch want ik stond zo ver van de start dat het startschot niet tot bij ons te horen was. De hele startstrook was immers 1,1 km lang ! Uiteindelijk was het al vijf over elf toen ik de start passeerde en net op dat moment kwamen de Red Arrows in formatie over gevlogen, gevolgd door de kleuren van de Union Jack. Dat vond ik toch fijn van die mannen dat ze daarmee gewacht hebben tot ik over de meet liep. Ondertussen was het trouwens gestopt met regenen.

 

En wat dan volgde is moeilijk te beschrijven. Om te beginnen is het bizar dat iedereen onmiddellijk kon beginnen lopen en dat ook kon blijven doen, ondanks de massa. Dat zal een kwestie zijn van goede organisatie denk ik. Tweede verrassende feit : geen onnozelaars die hun best willen doen om de Eliterenners in te halen. Neen, iedereen bleef rustig lopen. Toch een heel andere mentaliteit dan bij sommige joggings in België. En langs de kant volk … veel volk, ondanks het miezerige weer.

 

En zo liep ik zonder problemen verder tot aan kilometer 13. Daar zat weer een behoorlijk “knik” in het parcours en vanaf dan kreeg ik het moeilijk. Het voordeel van met zo’n massa mee te lopen is wel dat je niet alleen bent en dat er nog een hoop anderen zijn die het ook moeilijk hebben. En zo hebben we een groepje gevormd dat al joggend en wandelend richting South Shields gesukkeld is.

 

 

Eens daar aangekomen begon het gewoon te gieten en dat was niet zo leuk. Wat wel leuk was dat was een tweede bezoekje van de Red Arrows. Om de één of andere reden hadden die vertraging opgelopen maar ik vond het toch weer fijn van die mannen. Het in ontvangst nemen van de goodies bag (met o.a. het T-shirt en de medaille) ging heel vlot en dat gold ook voor de bagage. Minder vlot ging het nemen van de Metro maar aangezien het alweer was gestopt met regenen en het er allemaal heel gedisciplineerd aan toeging viel dat ook nog mee.

 

Toch was ik heel blij dat ik terug in mijn hotelkamer was en kon genieten van een lang warm bad. En de rest van de avond ? Platliggen en rusten vrees ik. En natuurlijk nagenieten. Ik was vertrokken met de gedachte om 2u30 nodig te hebben, ik had gehoopt op 2u20. Het zijn er uiteindelijk 2u37 geworden. Teleurgesteld ? Niet echt. Ik heb een fantastische ervaring achter de rug en die kunnen ze me niet meer afnemen, net zomin als die mooie medaille en al die leuke goodies.