Voor het eerst in jaren heb ik eens vakantie tijdens een schoolvakantie.

Eigenlijk laat ik de schoolvakanties liever over aan mijn collega’s met kinderen maar deze keer had ik in het begin van het jaar al wel deze week aangeduid in onze holidaycard op het werk. Toegegeven, het was als grap bedoeld om te zien hoe de collega’s zouden reageren maar wanneer iedereen ermee akkoord gaat dan neem ik vakantie tijdens een schoolvakantie.

Vandaag was trouwens sportdag. Deze namiddag met de fiets naar Heist op den Berg gereden. Dat viel eigenlijk een beetje tegen. Vooral de heenrit dan. Een beetje regen, een vervelende wind en er is natuurlijk een reden waarom het niet Heist in het Dal heet. Het terugkomen ging iets beter ware het niet dat ik een ommetje via Kruiskensberg had gemaakt (en dat heet dus ook niet Kruiskensdal).

Uiteindelijk klokte ik af op 42 kilometer en iets meer dan twee uur fietsen. Niet slecht op mijn goeie ouwe citybike.

Dinsdag is ook nog altijd joggingdag. Ik reed wel met een klein hartje naar Lier. Die 42 km waren immers behoorlijk pittig geweest. Maar al bij al viel het nog redelijk goed mee. Onze 4 km op 31 minuten. Dat had slechter gekund. Het had ook beter gekund maar toch vooral veel slechter.

Favorieten. Iedereen heeft ze wel hè?

Favoriete schrijvers, favoriete boeken, favoriete acteurs, favoriete films, favoriete zangers of groepen, favoriete concertzalen …

Wij hebben die natuurlijk ook maar we hebben ook favoriete plekken om te wandelen. Eén daarvan, en dat is misschien wel onze absolute favoriet, is de Nete aan de Pallieterhoeve op de grens tussen Booischot en Hulshout.

Het is er perfect om te wandelen. Mooie omgeving, een “ongerept” stukje Nete, veel wandelknooppunten en uiteraard ook de Pallieterhoeve zelf met bijbehorende parking (waarvan de putten wel eens mogen opgevuld worden).

Bovendien is de Pallieterhoeve een uitgelezen plaats om iets te drinken, voor, tijdens of na de wandeling. Sinds vandaag weten we ook dat het er lekker eten is. Een warme maaltijd is voor een volgende keer maar de snacks waren in ieder geval heel lekker.

Het was in ieder geval een perfecte start voor een weekje herfstvakantie.

Door onderhoudswerken aan Skynetblogs volgt nu het verslag van vorige zondag.

Na vorige vrijdag moet ik toch echt gaan geloven dat de weergoden ons echt graag zien.

Dat is vandaag nog eens bewezen in Kessel. Daar organiseerde de KWB van Kessel-Dorp hun Elzenwandeling. Een wandeling die ons naar de grens tussen Kessel en Berlaar zou brengen.

Toen ik naar ginder vertrok regende het en toen ik terug naar huis reed regende het ook. Maar gedurende de drie uur die we nodig hadden voor onze 13 kilometer lange heeft het nauwelijks 10 minuten geregend.

Verder was het trouwens een heel mooie wandeling die me stukken van Kessel heeft laten zien die me nog onbekend waren. Als ik in Kessel ga wandelen dan is het meestal in de buurt van het Fort of van de Heide. Het “zuiden” van Kessel mag echter ook worden gezien.

 

Wegens onderhoudswerken aan Skynetblogs volgt hierna de post van vorige vrijdag.

Als we zo eens een wandelingetje doen, en dat durft al wel eens te gebeuren, dan zeggen we vaak dat de weergoden ons graag zien. De keren dat het slecht weer is tot net voor het moment dat wij aan onze wandeling beginnen zijn bijna niet meer te tellen. We zeggen dan dat dit is omdat we het verdienen.

Er moet toch iets van waarheid in zitten. Toen ik gisteren, heel vroeg, de auto van mijn moeder naar de garage in Sint-Antonius-Zoersel bracht dacht ik dat de Apocalyps was aangebroken. Regen, regen en nog eens regen. En geen klein beetje hè … neen hoor, stortregen.

Zoals gebruikelijk wanneer ik een auto binnenbreng bij G.V.K. had ik een wandelingetje gepland. Dik 18 km stonden er op het programma. Maar met zo’n regen zou het zeker geen pretje worden.

Ik had me geen zorgen moeten maken. Ik was nog maar een kwartiertje onderweg of het stopte al met regenen en vóór ik het wist liep ik onder een stralend herfstzonnetje te wandelen. Weliswaar op mijn eentje en dat was weer even wennen maar ik heb er toch van genoten.

Uiteraard ging de fotocamera ook mee. Net als de afgelopen weken werden er vooral paddenstoelen op het SD-kaartje vastgelegd. Het is nu eenmaal een heel goed seizoen voor paddenstoelen.

Het was wel een stille wandeling maar dat gaf me de gelegenheid om me mentaal goed voor te bereiden op de taak die er ’s avonds voor me klaarlag. Ik was immers (Chinese) vrijwilliger om te helpen jureren op de Damesquiz van KVLV Peulis in Putte. Een zaal met 250 vrouwen en ik moest bepalen of ze gelijk hadden of niet. Toch wel een beetje angstaanjagend.

Het was trouwens een perfect georganiseerde quiz. Denise en haar team mogen er trots op zijn. Leuke vragen ook. Soms moeilijk, soms makkelijk, een perfecte mix.

En het is eens iets anders om op een podium te zitten en deelnemers te zien nadenken. Af en toe doen we met ons team ook wel eens mee aan een quiz en je ziet dus zo wat die mensen denken. Het ligt op het puntje van mijn tong. Hoe heet die nu ook al weer? Waar is dat ook al weer? En als dan de correcte antwoorden worden gegeven zie je ze denken och ja … hoe dom dat we daar niet opgekomen zijn.

De antwoordformulieren komen ook bekend voor. Het correcte antwoord doorgestreept en daarnaast een foutief antwoord. Dieje van Bazart in plaats van Mathieu Terryn antwoorden. Dat is dus niet juist hè. Streng maar rechtvaardig.

Uiteindelijk was het wel zaterdag eer ik in mijn bed stak.

 

Na de gebeurtenissen in Lucretilli proberen Isolde en Ishraq in het gezelschap van Luca Vero, Freize en Brother Peter naar Budapest te reizen. Daar woont immers de zoon van Isolde’s peetvader en zij hoopt steun van hem te krijgen om het landgoed dat haar broer heeft gestolen terug te winnen. Ondertussen gaat Luca verder met zijn onderzoek naar het einde van de wereld.

Op hun tocht naar Pescara houden ze halt in het kleine dorpje. Daar ontmoeten Johann de Goede. Hij wordt gevolgd door honderden kinderen. Ze zijn op weg naar Jerusalem zodat ze het einde van de wereld kunnen meemaken. Volgens Johann zullen ze gewoon over land kunnen gaan want de zee zal, net als bij Moses, voor hun opengaan. Ook Luca raakt onder de betovering van de charismatische Johann.

Dan lijkt de zee echt weg te trekken. Johann en de kinderen beginnen aan hun overtocht niet wetende dat dit een gevolg is van een aardbeving. De tsunami die even later volgt heeft desastreuze gevolgen. Een groot deel van het dorp wordt vernietigd maar erger nog … alle kinderen verdrinken. Zelfs Freize verdwijnt in zee.

Omdat niemand het concept “aardbeving + tsunami” begrijpt zoeken ze de oorzaak elders. Wat is er dan eenvoudiger dan twee onbekende vrouwen waarvan er dan nog één Arabisch is, ervan te beschuldigen dat ze stormbrengers zijn.

Stormbringers is het tweede deel van de Order of Darkness trilogie van Philippa Gregory. Geen diepgaande plots maar de sfeer die Gregory creëert geeft een perfect beeld van hoe het leven in de vijftiende eeuw er zou kunnen hebben uitgezien. Ze lezen in ieder geval vlotter dan de Tudor verhalen.

Voor onze concerten trekken we meestal naar Antwerpen, Brussel, Leuven of Heist op den Berg. We zijn ook al wel eens naar Hasselt geweest maar nog niet zo vaak. Heel soms steken we zelfs de landsgrens over en zoeken we het in ’s Hertogenbosch.

Gisteren was grensgemeente Lommel onze bestemming. Nu ja, eigenlijk was het geen concert maar een evenement in de Soeverein Arena. Maar daarover zo dadelijk. meer.

Het leek ons immers een goed idee om er een daguitstap van te maken en ook een wandelingetje te maken. Het toeval wou dat er op een boogscheut van de Soeverein in Lommel-Heide een WSV-wandeling was. 17 km leek ons een perfecte afstand. Het werd een heel mooie wandeling maar toch ook wel een beetje een vreemde wandeling. Het zag er uit als herfst maar het voelde aan als hoogzomer.

Na de wandeling  en nadat we ons een beetje hadden opgefrist was het tijd voor een hapje. Het restaurant dat ik daarvoor had uitgekozen lag maar op één kilometer van het vertrek van de wandeling. Dus … wandelden we maar naar daar. Mochten jullie daar trouwens eens in de buurt zijn … Brasserie De Elze is een aanrader. Heel lekker eten, goede bediening en schappelijke prijzen.

Na het eten rustig terug naar de auto gewandeld en vandaar naar de Soeverein Arena ruim op tijd voor het begin. Het begin van iets “anders”, anders dan we gewoon zijn is dat.

Op het programma stond immers de Nationale Taptoe 2017. Drie jaar geleden heb ik die ook eens bezocht en het was tijd voor een herhaling. Zouden onder andere het beste van zichzelf geven … Compania de Tenochtitlan uit Mexico, Presidential Guards Band uit Bulgarije, Douane Orkest uit Nederland, K & G uit Nederland, Koninklijke Muziekkapel van de Lokale Politie Antwerpen, Rhônradteam Taunusstein uit Duitsland, Massed Pipes and Drums en Show and Marching Band MVB uit Nederland.

Drie uur heeft het spektakel geduurd en het was echt wel genieten. Ongelooflijk hoe 80 mensen een heel moeilijke choreografie kan uitvoeren en tegelijkertijd nog muziek kunnen spelen ook. Echte kunstenaars zijn het. Niet iets om jaarlijks te bezoeken maar ze zien ons nog terug in Lommel.

De tijd vliegt toch weer voorbij niet?

De ene dag blijft het nog licht tot 10 uur ’s avonds, de volgende dag is het om half acht al echt donker.

Nu is dat voor mij geen probleem. Als ex-Roparunner heb k immers altijd een lamp mee wanneer we gaan joggen. Jammer genoeg bleken de batterijen leeg te zijn en dan heb je aan zo’n lamp niet veel. Gelukkig was het nog helder genoeg om niet in de Nete te sukkelen.

Het joggen op zich ging trouwens vrij goed. Met 4,25 km op 31:31 zal ik nooit prijzen winnen maar het ging wel heel vlotjes en we hebben weer gezellig gekletst.

 

Oktober is een vrij rustige maand op concertgebied. We hebben al Sigur Rós gehad en volgend weekend trekken we naar Lommel voor de Nationale Taptoe.

Maar gisteren hebben we nog eens een bezoekje gebracht aan studentenstad Leuven. In het Depot trad immers Daan nog eens op. Voor mij de vierde keer dat ik hem zou zien.

Vóór het zover was zijn we uiteraard nog een (verjaardags)hapje gaan eten in ons favoriete restaurant … Den Domus. Omdat het toch een speciale aangelegenheid was kozen we voor de Belgische Schotel : witloof met hesp en kaas, stoofvlees, vol-au-vent, Luikse balletjes, sla, kroketten en frieten. Ik ben er zeker van dat er eigenlijk nog puree bij moest ook maar als het klopt dan mogen we tevreden zijn dat ze dat waren vergeten. Man man man … was dat lekker zeg.

Enfin, om kwart na zeven stonden we voor de deuren van het Depot. Neen … we waren niet de eerste maar veel scheelde het niet. We hadden dan ook perfecte zitplaatsen.

Om half negen kregen we JVK voorgeschoteld als opwarmer. Echt opwarmen deed die echter niet, het was eerder een lauwe vertoning. Muzikaal niet slecht (de man speelde trouwens op een bizar instrument) maar zijn gepreek was er teveel aan. Als ik eerlijk ben dan interesseerde het mij geen r**t dat de hoes van zijn CD was gemaakt van papier dat van stenen was gemaakt.

Om half tien was het dan eindelijk de beurt aan Daan. Nog even wat problemen gehad met laatkomers die in het gangpad gingen staan en zo het zicht van een deel van het zittend publiek benamen. Nadat ik zelf tot twee keer toe vriendelijk zonder succes had gevraagd om elders te gaan staan en de poging van de vrouw achter mij ook zonder respons bleef ben ik toch maar even mijn beklag gaan doen bij de organisatie. Nog geen vijf minuten later hadden we terug een perfect zicht. Gelukkig maar want Isolde zat recht in mijn gezichtsveld.

Over het concert kan ik heel kort zijn : het was geweldig goed. De eerste 75 minuten vooral zijn nieuwe CD om dan op het einde enkele klassiekers zoals Exes en Icon. Anderhalf uur puur genieten. De foto hieronder werd trouwens genomen tijdens zijn passage op Suikerrock in 2012.

Kasteel Sant’Angelo, Rome, 1460. De jonge Luca Vero wordt beschuldigd van ketterij. Hij durft immers de heilige relikwieën in vraag te stellen. Want, stelt hij, als Jezus met drie nagels aan het kruis werd genageld, hoe kan het dan dat er tientallen kerken in Europa zijn die zogezegd één van die drie nagels in hun bezit hebben. En als je alle splinters bij elkaar voegt dan heb je genoeg hout om tientallen kruizen te maken.

Hij wordt echter “gered” door een mysterieuze man die hem op een missie stuurt. In opdracht van de paus moet Luca het einde der dagen gaan onderzoeken. Zijn eerste opdracht brengt hem, samen met zijn vriend Freize en zijn secretaris Broeder Peter naar een klooster in Lucretili nabij Rome waar de zusters bezeten door de duivel lijken te zijn. Sommigen hebben zelfs stigmata.

Het klooster wordt sinds kort geleid door Abdis Isolde die onlangs haar vader heeft verloren en die door haar broer naar dat klooster werd gestuurd. Isolde heeft maar één iemand die ze vertrouwd, Ishraq, een moslimmeisje dat samen met haar is opgegroeid.

Er blijken inderdaad rare zaken te gebeuren in het klooster maar of er nu sprake is van goddelijke of duivelse invloeden of het gewoon kwaad opzet is … dat moet Luca en zijn vrienden uitzoeken.

Changeling is het eerste deel van de Order of Darkness-trilogie van mijn favoriete schrijfster Philippa Gregory. Deze keer eens geen verhalen over de Tudors of Plantaganets maar wel over het Italië van de 15^de eeuw. Mogelijk iets minder historisch onderbouwd maar daarom zeker niet minder leuk om te lezen. Ondertussen ben ik bezig aan het tweede deel van de trilogie : Stormbringers.

Ja hoor … het is ons weer gelukt. In een weekend waarin er veel, zelfs heel veel, regen is gevallen zijn wij er in geslaagd om 11 km te wandelen zonder nat te worden. ’t Is te zeggen, niet nat van de regen, wel nat van het zweet want het was behoorlijk warm deze namiddag.

Aanvankelijk zouden we gisteren gaan wandelen maar de weersvoorspellingen voor vandaag waren toch net iets beter. Bovendien paste het beter in de planning.

Plaats van afspraak was de Parochiezaal van Itegem voor de Isschotwandeling van de lokale KWB. Het is niet de eerste keer dat we daar in de buurt wandelen en het zal zeker niet de laatste keer zijn. Maar toch zijn de mannen van de KWB er in geslaagd om ons op plekjes te laten komen waar we nog niet waren geweest.

Uiteraard ook op plaatsen waar we al wel waren geweest maar een kniesoor die daar op let. We hebben wel gelet op de paddenstoelen want ook deze keer waren er weer massa’s te zien. Sommigen goed verstopt onder het groen, anderen iets beter zichtbaar, nog anderen waren helaas gesneuveld en lagen op hun zij.

De bomen beginnen ook te verkleuren al is daar nog een groot verschil merkbaar. Sommige bomen zijn al mooi goudgeel, oranje of roodgekleurd, andere bomen lijken groener dan ooit (misschien zijn ze gewoon jaloers op de andere bomen?).

Afin, alweer een heel leuke wandelnamiddag gehad.