Geen betere dag dan Stille Zaterdag om na een week van stilte deze stilte te doorbreken.

Het is dan ook een zodanig drukke week geweest dat er om te bloggen niet veel tijd (of goesting) was. Drie projectjes die deze week in productie moesten in combinatie met een stevige snotvalling, één van de beste optredens van de laatste jaren en een geschrapte verlofdag waren de oorzaak van de stilte.

Met de projectjes is het trouwens goed afgelopen. Het optreden in kwestie vond donderdagavond plaats in het Sportpaleis en ik heb er nergens een slecht woord over gehoord of gelezen. Ikzelf kan ook alleen maar positief zijn over Mumford & Sons en ik vermoed dat dit voor die 17.999 anderen ook wel het geval was.

Normaal gezien had ik gisteren dan een dagje vakantie genomen (onder andere om mijn auto zijn jaarlijks onderhoud te laten geven en om zijn winterschoentjes te laten vervangen door zomerschoentjes). Er was echter nog veel te doen na de implementatie op donderdagavond van één dan die drie projectjes. En als het onverwacht toch in het honderd zou zijn gelopen dan kon ik mijn projectleider Heidi niet alleen aan haar lot overlaten.

Om de stille week af te sluiten heb ik mijn auto, die met zijn zomerschoentjes onmiddellijk een pak zuiniger rijdt, een oververdiende wasbeurt gegeven. Dat was ook hoog nodig zoals uit onderstaande foto blijkt. Na de wasbeurt heb ik me dan omgekleed om te gaan lopen : 6km in 40 minuten. Onverwacht goed na een heel vermoeiende week.

Op een mooie lentedag … dik onder de sneeuw …

’t Is toch ongelooflijk hè ? 24 maart en als je ’s morgens de rolluiken omhoog trekt ligt er een dikke laag sneeuw en is het behoorlijk koud buiten. Geen weer om nar buiten te gaan dus.

Wel weer om een hele dag niets te doen behalve misschien de laatste pagina’s van “Absint” van Guido Eekhaut te lezen. Het eerste boek dat ik van Eekhaut heb gelezen maar zeker niet het laatste.

Hoofdinspecteur Walter Eekhaut wordt “verbannen” naar de Nederlandse AIVD onder leiding van hoofdcommissaris Alexandre Dewaal. Zij onderzoeken de activiteiten van een Russische financiële tycoon. Dan wordt er een jonge linkse dissident vermoord, kort nadat hij een lijst met contribuanten van een populistische rechtse partij heeft gestolen. Wat volgt is een verhaal over corrupte politiemensen, zakenmensen die het niet zo nauw nemen met de wetgeving en de Russische maffia.

Het boek leest heel vlot en het tweede en derde boek rond het duo Eekhaut-Dewaal staan al op mijn “nog te kopen” lijstje. En als ik de website van Guido Eekhaut bekijk dan zullen er nog wel andere volgen ook. Misschien niet onmiddellijk de boeken rond “Wolven” die ook bekend zijn van het grote en kleine scherm maar enkel andere titels lijken me wel interessant.

Het volgende boek wordt “Kloostermoord” van C.J.Sansom. Eén van de gezanten van Cromwell wordt in 1537 vermoord in het klooster van Scarnsea. De briljante advocaat Matthew Shardlake en zijn jonge klerk Mark worden uitgestuurd om de moord te onderzoeken. Volgens de Sunday Times is Shardlake een “16^de eeuwse Morse”. Dat kan dus niet slecht zijn.

 

De lente mag dan vorige week wel begonnen zijn, het leek putje winter toen ik deze namiddag ging lopen. Nu ja, “lopen” is een groot woord want het liep voor geen meter. Lag het aan het slechte weer ? Lag het aan de bijzonder zware werkweek die ik achter de rug had ? Lag het aan de Vaderlansche reünie van gisteren ? Lag het aan de (alarmerend) hoge suikerwaarde in mijn bloed die afgelopen week tijdens mijn halfjaarlijkse controle zijn vastgesteld ? Of was het gewoon een baaldag ? Ik heb er geen idee van maar het ging dus niet. Hopelijk gaat het morgen beter.

Die Vaderlandsche reünie van gisteren was trouwens heel plezant. Dit was de tweede editie. Naar de eerste editie van vorig jaar in Brussel wou ik ook al gaan maar toen gooide de hevige sneeuwval roet in het eten. Dit jaar was het echter in Antwerpen en deze kans wou ik niet aan me voorbij laten gaan.

Een 120-tal (ex) collega’s daagden op in ’t Pakhuis aan de Vlaams kaai. Sommigen hebben enkel bij de Vaderlandsche gewerkt, anderen hebben de naamswijziging naar ING Insurance nog meegemaakt en dan zijn er nog die de verkoop aan de P&V Groep en de daaropvolgende naamswijziging naar VIVIUM hebben beleefd. Ik hoor trouwens bij die laatste categorie, ondertussen al 28 jaar.

Op zo’n 75 van de 120 namen kon ik een gezicht plakken en het is verbazingwekkend hoe weinig sommige van die gezichten in al die jaren veranderd zijn. De ene is wat magerder geworden, de andere wat dikker maar we herkenden elkaar toch vrij aardig. En uiteraard waren we het er allemaal over eens dat het “vroeger allemaal beter was”.

Wat me bijzonder deugd deed was de aanwezigheid van Bart De Smet. Van 1994 tot 1998 was hij mijn directeur. Ondertussen heeft hij het geschopt tot CEO van Ageas en voorzitter van Assuralia, kortom een “grote meneer” in de verzekeringswereld. Wat me nog meer deugd deed was het feit dat hij me na 15 jaar onmiddellijk herkende en zelfs nog wist dat we destijds een paar keer samen zijn gaan kwissen. Soms doet het gewoon deugd om te weten dat je niet zomaar een nummer of een “FTE” (full time equivalent) was. Dat is tegenwoordig niet altijd het geval.

Ik denk dat het hoog tijd is dat ik eens een paar dagen vakantie neem en eens goed kan uitrusten. Ik heb er echt behoefte aan want ik ben moe. Zelfs zo moe dat ik het vanavond niet kon opbrengen om te gaan lopen.

Dat heeft wel deels te maken met mijn bezoekje aan de Lotto Arene gisteren. Daar kwamen immers de Harlem Globetrotters het beste van zichzelf geven. ’t Was zo eens iets anders dan een muziekoptreden. En al heb ik een tiental minuten van de ruim twee uur durende show moeten missen wegens “darmproblemen” heb ik me wel goed geamuseerd. Onderstaande filmpjes zijn niet van de allerbeste kwaliteit maar geven wel een beetje weer wat we te zien hebben gekregen.

Waarom weigeren toch zoveel wandelaars, lopers en fietsers om een fluohesje te dragen wanneer de duisternis valt of erger nog wanneer het donker is ?

Toen ik vanavond terug kwam van Lier (4,30 km gelopen op 30 minuten) ben ik er in ieder geval weer een hoop tegengekomen zonder enige vorm van fluo op hun lichaam.

Ik snap dat dus niet hè. Hoeveel weegt nu zo’n hesje ? Toch twee keer niets ? Het kan nochtans het verschil betekenen tussen leven en dood.

Ik draag er altijd één wanneer het donker is, zelfs al loop of fiets ik over goedverlichte voetpaden of fietspaden. Maar misschien is dat de Roparunner in mij die dan bovenkomt. Daar was het motto immers “tussen acht en acht is het nacht”. En tijdens de nacht is het dragen van fluohesjes verplicht in de Roparun.

Zover moeten de mensen van mij nu niet gaan maar toch …

Enkele cijfertjes :

–       6 : het aantal kilometers dat ik afgelopen zaterdag gelopen heb. Het wordt stilaan tijd om in ’t weekend de afstand beetje bij beetje te vergroten. Ik heb immers nog 6 maanden vóór de Great North Run. Als het blijft gaan zoals het nu gaat, dan zal dat geen probleem zijn

–       8 : het aantal kilo’s dat er vanochtend minder op de weegschaal stonden ten opzichte van het vorige bezoek aan de dokter, zo’n half jaar geleden. De dokter vond dat goed nieuws, ik trouwens ook

–       28 : het aantal jaren dat ik al bij De Vaderlandsche/ING Insurance/VIVIUM werk sinds vandaag (al ben ik er vandaag niet geweest). Soms vraag ik me af of er nog mensen zijn die nog steeds bij hun eerste werkgever werken. Als ik het verloop bij ons op ’t werk zie dan betwijfel ik het. Ik heb het gevoel dat “de jeugd” minder loyaal is. Het zal wel te maken hebben met de tijdsgeest zeker?

–       139 : het aantal boeken dat er nog liggen te wachten om te worden gelezen. Van het dagje verlof gebruik gemaakt om de boekenkast nog eens grondig te reorganiseren. En daaruit is dus gebleken dat ik nog 139 boeken heb liggen die nog niet gelezen zijn. Zelfs al lees ik elke week een boek, en koop ik er geen nieuwe meer aan, dan ben ik er nog ruim twee en een half jaar zoet mee. Maar ja, zoals ze bij ons soms plegen te zeggen : “da eet geen brood hè”. Het zal me er in ieder geval niet van weerhouden om boekenwinkels links te laten liggen of naar het Boekenfestijn te gaan, al moet ik het festijn van volgende week in Mechelen wel laten passeren.

 

“De Godsformule”, het boek van José Rodrigues Dos Santos dat ik vorige week begonnen ben is er sneller doorgegaan dan verwacht. Het was met momenten namelijk behoorlijk zware lectuur.

Het verhaal begint op de trappen van het Museum voor Oudheden waar de Portugese historicus en cryptoloog Tomàs Noronha wordt aangesproken door een mysterieuze Iraanse vrouw die hem een kopie van een raadselachtig manuscript aanbiedt. Het manuscript is van de hand van het grootste genie allertijden : Albert Einstein.

De ontmoeting markeert het begin van een reeks gebeurtenissen die Tomàs in Iran en Tibet brengen. De Iraanse geheime dienst net als de CIA gebruiken en misbruiken hem. Zal het hem lukken de geheime code in het manuscript te ontcijferen ? Is het manuscript een formule voor een goedkope atoombom zoals de Iraniërs denken of is het de oplossing van het grootste mysterie allertijden : het wetenschappelijk bewijs van het bestaan van God.

Het was zeker een goed boek maar soms net iets te wetenschappelijk of theologisch net te diepzinnig. Nu heb ik geen problemen met stukken over Boedhisme, Hindoeïsme, Islam, Katholicisme, Judaïsme of Taoïsme. Maar als het gaat over kwantumfysica, de Big Bang en Schrödingers Cat dan mag het van mij iets eenvoudiger en beknopter. Gelukkig ben ik fan van The Big Bang Theory en heb ik daar al enkele zaken opgevangen ook al voelde ik me soms als Penny.

Maar de conclusie blijft wel dat het een degelijke thriller was. Volgend boek op de leeslijst is “Absint” van Guido Eekhaut.