Waarom doe ik het toch ?

 

Af en toe met de auto gaan werken bedoel ik. Vandaag was het weer zover. Deze voormiddag moest ik namelijk in Brussel een opleiding gaan geven en ik wou dus zeker op tijd in Antwerpen zijn.

 

Dat lukte vanochtend gelukkig zonder problemen maar vanavond had ik veel minder geluk. Ruim anderhalf uur nodig gehad om de eerste 6 km te overbruggen. En dat is dus heel traag hè. En dat verkeer kwam van links, van rechts, sommigen stonden zelfs gewoon dwars over twee rijstroken.

 

 

 

 

Wat me wel duidelijk geworden is het feit dat ze dringend de opritten Berchem en Borgerhout van de Antwerpse ring terug moeten sluiten. Als ze daarbij ook nog eens de “noodbruggen” op de Singel die ze destijds bij de grote werken op ring hebben geplaatst terugzetten dan is volgens mij het fileprobleem in Antwerpen al grotendeels opgelost.

 

Morgen toch maar met de fiets gaan werken, ’t zal veel vlotter gaan.

Gisteren was het al de eerste dag van mijn weekend. Ik was namelijk tot de vaststelling gekomen dat ik dit jaar nog maar anderhalve dag “recup” had genomen (bij ons op ’t werk wordt dat trouwens heel mooi een “comfortdag” genoemd). Ik was dan ook toe aan wat rest & recreation.

 

En wat is er beter om te rusten en te ontspannen dan eens goed te kuisen ? In mijn geval betekent dat dan 350 miniatuurautootjes een goeie poetsbeurt geven met een penseeltje en wat water. Daar kruipt behoorlijk veel tijd in maar ze staan weer allemaal te blinken.

 

En vandaag begon de dag met een bezoekje aan de apotheker. Gisteren ontvingen we immers een brief van het Ministerie van Binnenlandse Zaken waarin stond dat we onze gratis Jodiumtabletten mochten gaan afhalen. Blijkt immers dat we in een nucleaire risicozone wonen ! Het nucleair centrum in Mol is – in vogelvlucht – inderdaad maar een goeie 20 km van ons verwijderd. Maar met dat kleine doosje voelen we ons al een stuk veiliger 😉

 

 

 

Het weer zag er goed uit. Binnen tweeënhalve maand is het Roparun en daar zou ik graag 3 sessies van 88 km fietsen (in combinatie met kaartlezen). Om dit tot een goed einde te kunnen brengen moeten er wel dringend wat fietskilometers bijkomen.

 

Daarom ben ik vandaag met de fiets gaan werken, bijna 60 km heen en terug. Toen ik deze ochtend vertrok naar Antwerpen was het nog koud en donker maar toen ik vanavond terug naar de Kempen reed was het heel aangenaam fietsen. Zelfs zo aangenaam dat ik het in korte broek en korte mouwen heb gedaan.

 

 

En wat heb ik vandaag geleerd ?

 

Ten eerste dat er inderdaad nog veel moet gefietst worden wil ik mijn plan tot een goed einde brengen. Ik weet wel dat het tempo tussen Parijs en Rotterdam gevoelig lager zal liggen maar de bergen gaan er niet minder steil om zijn.

 

Ten tweede dat er veel te veel rode lichten staan in Antwerpen. Om de bijna 30km te overbruggen heb ik normaal gezien 1u15 nodig maar omdat er tussen Wommelgem en ons kantoorgebouw zoveel rode lichten staan sta je, als het een beetje tegenzit, ook nog eens 10 minuten of meer gewoon stil. Behoorlijk ergerlijk is dat.

 

En “last but not least” dat de toestand van de Vlaamse fietspaden gewoon schandalig slecht is. Vorselaar en Grobbendonk kan ik niet beoordelen aangezien ik daar “binnendoor” rij. Viersel krijgt nog een 6 op 10. Het fietspad is breed genoeg maar op sommige plaatsen liggen teveel kiezels op het fietspad. Broechem en Ranst krijgen een 2 op 10. Je hebt daar naast de N116 een fietspad dat toch wel zeker één meter breed is. Met de kiezels die er liggen kan je verschillende opritten verharden. En telkens een vrachtwagen je voorbijsteekt moet je controleren of je je broek nog wel aanhebt.

 

Wommelgem krijgt dan wel een 8 op 10. Het had een 9,5 kunnen zijn maar het fietspad richting Ranst zou een nieuwe bovenlaag kunnen gebruiken. Antwerpen tenslotte krijgt een 7 op 10. In Deurne is het nog erg gesteld maar het fietspad langs de ring is een plezier om over te rijden.

 

Mevrouw Crevits heeft nog veel werk voor de boeg.

Alweer een drukbezet weekend achter de rug.

 

Gisteren iets na de middag vertrokken om 12 uur later terug thuis te komen. Eerste stop was de natuurloop in Lier. Niet om te gaan lopen maar wel om flyers voor onze Roparunjogging onder ruitenwissers te stoppen. Daar was ik toch al snel anderhalf uur mee bezig. Daarna op mijn gemakske rond de vesten gewandeld en van de gelegenheid gebruikt gemaakt om een bezoekje te brengen aan Wim, Sally en hun jonge spruit. ’t Was trouwens prachtig weer om te wandelen

 

 

En dan ging het richting Antwerpen waar om 20u30 Kylie zou optreden. Maar vóór het zover was ben ik nog eerst naar Stripwinkel Beo gegaan om mijn klantenkaart nog wat aan te vullen (dat klinkt beter dan “om wat geld uit te geven”). Tegen 18u was ik terug aan het Sportpaleis waar al om half zeven binnenmochten. Om de tijd te vullen had ik mijn boek van Allan Folsom meegenomen.

 

En 20u30 was het dan zover. De lichten gingen uit en … een rare man met een muts en een Apple laptop kwam op het podium om ons een half uur te vervelen met slechte muziek. Maar om 21u werd het wachten beloond en rees Kylie uit het podium om het beste van zichzelf te geven. Het was een geweldige show maar ik vond haar vorige show in het Sportpaleis toch beter. Na een ritje onder een grote witte maan was het middernacht eer ik thuis was.

 

 

En vandaag liep de wekker al vóór 7u af. Om 9u moest ik immers in Sint-Niklaas zijn om met “the usual suspects” een Roparuntraining af te werken. En zoals steeds hadden de afwezigen ongelijk. Onder een stralend zonnetje vertrokken we met 3 lopers en 3 fietsers voor een training van dik 20km. Na nog een smakelijk stuk cake bij Pascal en Hilde en een goeie tas koffie bij Kurt was het toch al weer 14u eer ik terug in de Kempen was. Buiten het wassen van mijn auto is er dan verder nog weinig gebeurd vandaag.

Jawel, ik heb behoorlijk veel gelachen gisterenavond.

 

De afgelopen weken op ’t werk zijn enorm zwaar geweest. Ik vond dan ook dat ik wel eens een keer smakelijk mocht lachen. Daarom had ik vorige week een ticketje gekocht voor Spamalot, de musical.

 

Ik ging er wel met gemengde gevoelens naartoe. Om te beginnen is Spamalot van origine een Engelse musical, ontsproten aan het brein van Eric Idle van Monty Python en Engelse humor is vaak niet te vertalen.

 

Daarbij komt nog dat Monty Python and the Holy Grail, de film waarop de musical gebaseerd is, de grappigste film is die ooit is gemaakt (al komt “Blazing Saddles” van Mel Brooks dicht in de buurt). Sommige stukken van de film kan ik bijna woord voor woord meespreken. En toen ik vorig jaar Doune Castle, waar de film werd opgenomen, bezocht heb ik zelfs het script gekocht.

 

Maar mijn vrees was volkomen onterecht. Stany Crets heeft er iets mooi van gemaakt. De humor werkt ook in het Nederlands. En de musical is bijna even absurd als de film. Het was wel jammer dat Walter Baele niet kon meedoen. Althans, dat denk ik toch. Zijn rol werd overgenomen door Stany Crets himself maar mijn gevoel zegt me dat Baele iets beter zou geweest zijn.

 

Mijn favorieten waren echter Nordin De Moor als Patsy (het “paard” van Koning Arthur) en Jonas van Geel als Sir Robin. Van Geel blijkt ook mee te doen in “Tegen de sterren op” waar hij onder andere Erik Van Looy en Caroline Gnnez imiteert.

 

Zondag was deze keer echt een rustdag.

 

Mijn eerste plan, uitslapen, was er evenwel niet bij. Om 7u was ik al wakker, ook al was ons project succesvol geïmplementeerd. Waarschijnlijk een gevolg van de spanningen en gebeurtenissen van de laatste weken die nog in mijn lijf zaten of door mijn hoofd spookten.

 

Buiten de voorbereidingen voor en het klaarmaken van het middagmaal (onder begeleiding van enkele Britse comedyclassics) heb ik tijdens de voormiddag verder weinig gedaan.

 

Na de middag heb ik me dan, in het gezelschap van Billy The Kid (lees : Young Guns en Young Guns II) nog eens op de Roparun geworpen. Om te beginnen heb ik mijn presentatie voor onze Teammeeting van aanstaande woensdag afgewerkt.

 

Ook de conceptversie van de Roparunroute is sinds deze week beschikbaar en die werd dan ook al eens bekeken. Veel lijkt er niet te wijzigen ten opzichte van vorig jaar. Op zich is dat goed maar anderzijds betekent dat ook dat we weer over het Sint-Jansplein in Antwerpen moeten en dat is niet de leukste plek om door te fietsen, zeker niet op een zondagnacht om 3 u ’s morgens. Misschien moeten we toch eens een alternatief voorstellen.

 

Morgen en overmorgen worden ook nog spannende dagen. Morgen wordt ons geconverteerd systeem immers vrijgegeven voor de dagelijkse gebruikers. En dinsdag zien we hiervan de resultaten. Ik ben er wel vrij gerust in maar je weet nooit.

 

Vandaag was het dus D-day voor het project waaraan ik het laatste jaar heb meegewerkt.

 

Dat betekende wel dat er vandaag moest gewerkt worden. En dat betekende ook dat de wekker weer vroeg afliep want om 8u werd ik verwacht op het werk. Toen ik daar aankwam waren de collega’s van IT al bezig met het draaien van de eerste conversieprogramma’s.

 

Als snel bleek dat alle inspanningen van het afgelopen jaar niet tevergeefs waren geweest want de conversie 136.000 contracten en de bijbehorende 2.000.000 kwitanties verliep nagenoeg rimpelloos. Al snel liepen we dan ook voor op schema. Zelfs na het on-line zetten van de beheerstoepassing waren er geen problemen. We konden dan ook al om 14u naar huis in plaats van om 16u.

 

Ikzelf ben echter niet onmiddellijk naar huis gegaan maar wel naar het nabij gelegen Nachtegalenpark, waar het overigens bijzonder druk was. Zo kon ik, eindelijk, het definitieve parcours voor onze Roparun Ontbijtjogging van 10 april gaan uittekenen. En al zeg ik het zelf, ik heb een mooi parcours van 5km gevonden. Het is een heel gevarieerd parcours : sintelbaan, onverhard, verhard (fietspad), los zand, korte hellingen, bospaadjes … voor iedereen wat.

 

Nu maar hopen dat er ook nog joggers komen op 10 april.

 

Hoe sterk is de eenzame fietser die, kromgebogen over zijn stuur, tegen de wind zichzelf een weg baant ?

 

Wel, ik zal het u zeggen : niet zo sterk als hij zou willen. ’t Was deze morgen behoorlijk harken op weg naar ’t station. Maar toen had ik de wind wel grotendeels tegen. Toen ik vanavond terug naar huis reed was de wind al wel gevoelig geminderd wat dan weer jammer was want deze keer was het rugwind.

 

Ondertussen staat de fietsteller deze week al wel op 72 km en daar komen er morgen nog eens 18 bij. In ’t weekend wordt er normaal gezien wel gelopen. Ik hoop zaterdag na het werk (jawel!) nog een rondje door het Nachtegalenpark te doen. En als ik zondag uit bed geraak hoop ik ook nog eens te gaan lopen.

Belangrijke dag gehad ! Het was immers GO of NO GO dag. Vandaag zou worden beslist of ik zaterdag al dan niet mag gaan werken. En hoera, hoera … ik mag gaan.

 

Sommige mensen zullen het misschien bizar vinden dat ik daar blij om ben maar na bijna een jaar ploeteren worden onze systeemaanpassingen in productie gegeven. We zijn er nog niet helemaal maar die enkele zaken die vandaag nog niet orde zijn, werden niet erg genoeg bevonden om de implementatie tegen te gaan. Het is dus een GO geworden.

 

Jammer genoeg kan niet hetzelfde gezegd worden van de treinrit van deze ochtend. Dat was meer een NO GO. Blijkbaar was er ergens tussen Lier en Antwerpen een overweg “gestoord”. Dat zou ons 5 minuten vertraging bezorgen maar toen we in Berchem aankwamen stond er in het rood +20 op het bord.

 

Op zich was het nu niet zo erg want ik nader de ontknoping van het boek dat ik aan ’t lezen ben (De dag na morgen van Allan Folsom) en dan maken 20 minuten niet veel uit. Tegen vrijdag zal ik wel weten hoe het in de haak zit (al denk ik dat nu al wel weet hoe het in de haak zit).

 

De laatste tijd is er bitter weinig tijd om te gaan lopen.

 

Om te voorkomen dat ik binnen 3 maanden tijdens de Roparun al op de eerste helling mijn loper moet achtervolgen, moet er wel aan de conditie gewerkt worden. En daarom heb ik de auto laten staan vandaag en ben ik vanochtend vroeg met de fiets naar het station gereden.

 

’t Is maar 7km enkele rit maar met de verplaatsing van Berchem naar ’t werk erbij en dat vijf dagen per week (zolang het niet te erg regent) maakt dat toch 80km per week.

 

En voor de tijd moet ik het evenmin laten. ’s Morgens is wel een kwartiertje vroeger vertrekken (of een trein later nemen) maar ’s avonds ben ik met de fiets even snel thuis als met de auto.

 

Eens zien hoe lang ik het kan volhouden.