Neem 4 “oude” mannen. Voeg 2 banjo’s, 2 gitaren, 1 viool en 1 mandoline (het muziekinstrument, niet het keukentoestel). Mix goed samen en meng met Ierse folkklassiekers. Plaats alles in een heel mooi gerestaureerde cinemazaal in Borgerhout.

Wat krijg je dan ?

Dan krijg je een heel gezellig concert van The Dublin Legends in De Roma in Borgerhout.

Aan het concert waren een smakelijk etentje in Het Putteke, onder de onzelievevraawentoren en een rustige wandeling van de Groenplaats naar de Turnhoutsebaan in Borgerhout waren het concert voorafgegaan.

The Dublin Legends is ontstaan uit The Dubliners, de legendarische Ierse folkgroep. Na hun jubileumtour naar aanleiding van hun 50^ste verjaardag besloot “kopman” John Sheahan dat het, volgend op het overlijden van medeoprichter Barney McKenna, genoeg was geweest.

De overige leden, Sean Cannon, Eamonn Campbell, Gerry O’Connor en Paul Watchorn gingen verder onder de naam Dublin Legends. De heren mogen dan al een beetje “op leeftijd” zijn … hun muziek is onsterfelijk.

Je mag proberen wat je wil, onbewust ga je mee met de muziek, zelfs al ken je de meeste nummers niet echt, het is gewoon te aanstekelijk.

En daarmee is ons concertnajaar alvast succesvol begonnen. Volgende maand volgen nog Bryan Ferry, Lloyd Cole en Blaute, Melaerts & Aerts. In november hebben we Nathaniel Rateliff en Tony Joe White. In december volgen Status Quo en The Nits.

Ander hoogtepunt gisteren : onzen Blacky heeft gisteren zijn 10.000ste kilometer afgelegd.

Het is weeral een beetje donkerder ten opzichte van vorige week.

Toch zijn we nog eens langs de Nete gaan lopen, ook al zijn we door omstandigheden een tiental minuutjes later vertrokken dan normaal.

De meer dan 50 kilometer wandelen van vorige week hebben zich niet laten voelen. Het ging zelfs behoorlijk vlot vandaag. Een dikke 4 kilometer in iets meer dan 30 minuten. Prima voor een dinsdagavond.

En zo is deze sportieve maand september afgesloten met 130 wandelkilometers en 8 joggingkilometers op de teller.

 

Mooie liedjes duren niet lang en daarom is er vanmorgen om 5u30 een einde gekomen aan mijn vakantie. Toen liep immers de wekker een eerste keer af.

Om de vakantie op een mooie manier af te sluiten zijn we gisteren naar Brugge getrokken. Daar werden immers voor de derde keer dit jaar de Zandfeesten georganiseerd. Een rommel- en brocantmarkt die zich uitstrekt van aan het station tot op het Zand in Brugge. Wil je helemaal rondgaan en alles zien dan zit je al snel aan 4 km.

Het was de bedoeling om eerst een wandeling te maken en dan over de rommelmarkt te gaan maar volgens de weersvoorspelling leek het beter om het omgekeerde te doen. De laatste jaren vergat ik altijd om tenminste één keer naar de Zandfeesten te gaan maar dit jaar gelukkig niet.

Het is immers een heel gezellige gebeurtenis. Je ziet er de grootste rommel liggen maar ook de mooiste antiquiteiten. Ik zag er vooral een mooie Duitse reeks van 10 bijzondere Coca Cola flesjes en een eveneens mooi reclamebord met the one and only Betty Boop.

Omdat rondlopen met 2,5 liter Coca Cola op je rug niet zo aangenaam is zijn we de lading eerst gaan lossen en zijn dan begonnen aan onze verkenningstocht doorheen Brugge. Een echte route hadden we niet. Gewoon door Brugge kuieren en genieten van de mooie gebouwen. In Het Schrijverke iets gaan eten en ondertussen de mensen bekijken … zaaaaalig is dat.

Onderweg naar het station gestopt aan de Site Oud Sint Jan en de tentoonstelling rond natuurfotografie meegepakt. Als je mooie natuurfoto’s wil zien moet je zeker eens tot daar gaan.

De vakantie werd dan echt afgesloten met een … file. Nog wel een file op de E40 van de kust naar Brussel. Ik heb er al zoveel over gehoord op de radio … nu heb ik er eens eentje echt meegemaakt. Later heb ik ook nog mogen genieten van de file op de E17 aan de Kennedytunnel. Gelukkig stond ik niet in de file op de E313 van Herentals tot Antwerpen. Met al die files leek het wel een werkdag !

Na de geslaagde wandeling in de Westhoek van eergisteren zijn we vandaag de totaal andere kant uitgereden.

Onze wandeling van vandaag had immers ’s Gravenvoeren als vertrekplaats. De Voerstreek, ooit bron van politieke ergernissen, is eerst en vooral een heel mooie streek om te wandelen (of te fietsen). Bovendien is ze op werkdagen veel bereikbaarder dan het westen van het land.

De wandeling begon al onmiddellijk met een fiks klimmetje en het was duidelijk dat er nog zouden volgen. Maar aan een rustig tempo en met de nodige rust- en drankpauzes tussendoor ging het eigenlijk heel vlot.

In vergelijking met onze vertrouwde Netevallei leek het wel alsof we in het buitenland waren. Even verder waren we trouwens echt in het buitenland aangezien we de Nederlandse grens hadden overgestoken. Je kon het eigenlijk enkel zien aan de nummerplaten want verder zijn er weinig verschillen.

Aan beide kanten van de grens viel het wel op dat er enorm veel kruisbeelden stonden of hingen. In alle maten en gewichten en telkens met een andere spreuk erbij. Hetzelfde geldt voor de vakwerkhuizen.

Onderweg waren er ook voldoende gelegenheden om ons schoofzakske op te eten. Wij hebben onze bokes opgegeten aan de bron van St. Brigida. Ze hadden zelfs speciaal voor ons op de juiste plaats een Dixi neergeplant. Na 13km hadden we de keuze om, na een verfrissende Tönissteiner Lemon, nog enkele honderden meters te wandelen en de wandeling af te ronden of om de geplande wandeling volledig af te werken zodat we aan 16,50 km zouden komen.

We besloten – uiteraard – om de wandeling af te maken. Uiteindelijk stonden er 17 km op de teller toen we terug richting Kempen reden. De dag werd smakelijk afgesloten met bloemkool & puree à la Meus.

Vakantie in eigen land … het kan soms bijzonder goed meevallen. Ik kan het iedereen aanraden.

Mocht het nog niet opgevallen zijn … de dagen beginnen te korten. Nu ja, dat kan uiteraard niet want er zitten nog altijd 24 uur in één dag. Ik bedoel maar dat er steeds minder daglicht is.

Vóór mijn vakantie naar Wales was het nog licht wanneer ik terug naar huis reed na mijn wekelijkse loopafspraak in Lier. Vandaag was het dus al donker (al dacht die Nederlander die voor mij reed daar blijkbaar anders over want die vertikte het om zijn lichten aan te zetten, ondanks het vele geknipper van mijn kant).

Dat is echt wel jammer (niet dat van die Nederlander, wel dat van dat daglicht). Dat betekent immers dat we binnenkort terug onze “Mallekotroute” zullen moeten lopen in plaats van onze Neteroute.

Nu ja, dat is voor binnenkort. Vandaag ging het nog gewoon langs de Nete. Het ging behoorlijk vlot al hebben we het heel rustig aan gedaan. Ik heb deze maand tenslotte al meer dan 100 km gewandeld en ik ben geen twintig meer hè.

Verandering van spijs doet eten … verandering van omgeving doet wandelen.

Omdat we eens iets anders wilden dan steeds rond de figuurlijke kerktoren te wandelen vertrokken we vanochtend rond halftien richting Kemmel waar ik via het wandelknooppuntennetwerk een wandeling van om en bij 15 km had uitgestippeld.

Wandelen in de Westhoek is toch iets totaal anders dan wandelen in de Netevallei. Niet beter of slechter, gewoon anders. Vanop de Kemmelberg zagen we bijvoorbeeld de torens van Ieper die ruim 9 km verder liggen zonder enig probleem. Zo’n vergezichten hebben we in de Kempen uiteraard niet.

Het is ook een beetje moeilijker. De Kemmelberg en de Scherpenberg zijn nu eenmaal iets hoger. De Kemmel is trouwens de hoogste berg in Vlaanderen, tenminste wanneer je de Voerstreek buiten beschouwing laat (maar die staan donderdag op het menu).

Met een smakelijke pasta in de Pieperstraat en het in ontvangst mogen nemen van een originele FM werd een alweer prettige wandeldag afgesloten. Slechts één minpuntje : op één of andere manier is er iets misgelopen met mijn geheugenkaart waardoor ik een dertigtal foto’s ben verloren. We zullen dus nog eens moeten teruggaan .

Vandaag naar de cameradokter geweest in Turnhout.

Hij is de natte wandeling van twee weken geleden immers nog steeds niet te boven gekomen.

De dokter zei dat de camera zonder problemen zou kunnen worden opgestuurd naar het diagnosecentrum van Canon. Maar dat kost al onmiddellijk 75 euro. Daar zouden dan nog de herstellingskosten bovenop komen, in de veronderstelling dat hij kan hersteld worden. Voor je het weet zit je aan enkele honderden euro’s.

Wil ik die inspanning nog wel doen voor een camera die al enkele jaren oud is (en die zelfs niet meer wordt gemaakt) ?

Ik heb dan toch maar besloten om een nieuwe body te kopen. Vereisten waaraan de body moest voldoen ? Uitklapbaar LCD-scherm en een batterij LP-E8 zodat ik de batterijen van de oude camera nog kan gebruiken.

Veel keuze is er dan niet meer. Ik ben dan ook trotse eigenaar van de CANON EOS 700D. Die is quasi hetzelfde als mijn oude 650D alleen is het scherm een touchscreen. Hij mag morgen al direct mee naar de Westhoek waar we een wandeling gaan maken in de buurt van de Kemmelberg.

Na de technisch moeilijke en fysiek zware wandelingen in Wales deed het deugd om vandaag nog eens gewoon door de vlakke Kempen te wandelen. Het deed ook wel deugd om niet tegen mezelf te moeten praten J.

Ik had met Conny afgesproken in Hallaar waar de plaatselijke KWB de Berthoutwandeling hadden georganiseerd. Er was keuze uit 4 afstanden : 5 – 8 – 13 of 16 km. Wij gingen voor de acht. We waren echter nog geen anderhalve kilometer ver of we hadden al snel door dat we niet meer op het parcours zaten. Gewoon rechtdoor gaan maar en we zouden wel zien waar we uit zouden komen.

Het duurde inderdaad niet lang of we zaten terug op het juiste pad. Door onze vergissing hadden we echter maar 6 km op de teller staan. En dat is echt niet voldoende om onze wandelschoenen voor aan te doen. Na een drankje besloten we dan maar om het parcours van de 5 km ook te doen.

Zo hebben we de namiddag toch nog afgesloten met een wandeling van 11 kilometer. Het was niet de mooiste wandeling die we ooit hebben gedaan maar wel een heel relaxte wandeling.

Zoals elk jaar is ook deze keer de vakantie voorbij gevlogen.

De ervaring heeft me geleerd dat je, wanneer je de terugreis naar Hull moet beginnen, deze terugreis beter een uurtje vroeger dan een uurtje later kunt aanvangen. Ze hebben daar immers de onhebbelijke gewoonte om, bij ongevallen gewoon hele stukken weg af te sluiten voor alle verkeer, ook al is dat bijvoorbeeld een autostrade.

Ook gisteren was het weer van dat, op de A40 stond het verkeer stil over een afstand van 15km. Gelukkig was het niet in mijn richting maar je zult er maar tussen staan. Zelf heb ik een heel rustige trip gehad. Een dikke 400 km gereden en ruim op tijd aangekomen in Hull. Ik heb ook ontdekt dat mijn nieuwe TomTom een leuk extraatje heeft. Op stukken waar geflitst wordt op gemiddelde snelheid toont de TomTom ook wat mijn gemiddelde snelheid is).

Dus ook tijd genoeg om nog even naar het centrum te gaan en enkele winkels (waaronder HMV) te bezoeken.

Toen ik een tweetal uurtjes later (en enkele ponden armer) aan de P&O terminal aankwam was de incheck al begonnen. In tegenstelling tot de afgelopen jaren werd ik deze keer eens niet uitgekozen voor een douane check. Misschien omdat ik nu in een onopvallende auto rij ?

Ook de overtocht ging probleemloos. Ik ben er in geslaagd om “Ik ben Pelgrim” uit te lezen En ik heb ook een beetje kunnen slapen. Niet zo goed als op de heenreis maar dat is traditie. Voor de grap heb mijn GPS eens opgezet tijdens de overtocht. En zo weet ik nu dat die zo’n 375 km lang is en dat de kruissnelheid van de boot 30 km/u is.

Op de terugweg nog even gestopt in Antwerpen om te checken of de strip die Beo Stripwinkel voor mij aan ’t zoeken was al binnen was. Het antwoord is trouwens JA. De Fenix-collectie is dus terug volledig ! Ik heb ook gezien dat lang moet weg geweest zijn want ik zag in Antwerpen een grote Kerstwinkel (in september dus !).

Nu kan het echte werk beginnen : 1.500 foto’s die moeten worden bewerkt waarna de verschrikkelijk moeilijke selectie begint. Welke foto’s zijn goed genoeg voor de vakantiefilm en welke voor het vakantiealbum.

Vandaag zouden er weer kastelen worden bezocht en ik rekende erop dat ik de zon zou zien toen ik de gordijnen opentrok. En ja hoor … ze was op de afspraak. Ik zou twee kastelen bezoeken vandaag, Raglan Castle en Chepstow Castle. Beide kastelen waren tot dusver onbekend gebied voor mij.

Er zou al in de twaalfde eeuw, na de invasie van Willem en zijn Normandiërs zou er al een soort kasteel hebben bestaan. Het Raglan Castle zoals het er nu uitziet is gebouwd door de Herberts en de Somersets. Tijdens de burgeroorlog in de 17^de eeuw stond het aan de zijde van Koning Charles I tot het in 1646 werd veroverd door parlementaire troepen. Deze troepen hebben het kasteel deels vernietigd zodat het niet langer kon worden gebruikt voor militaire doeleinden.

Ik had het geluk dat er net een klas op bezoek was. Zij kregen op een heel onderhoudende manier geschiedenisles. Altijd prettig om mee te maken.

Toen ik vertrok uit Raglan en richting Chepstow reed begon de lucht helemaal dicht te trekken en toen ik in Chepstow aankwam begonnen de eerste druppels te vallen. Eens ik het kasteel binnen was begon het te regenen. Niet van die vervelende motregen zoals ik al eerder heb gehad deze vakantie maar van die dikke grote druppels. Druppels die werden begeleid door donder en bliksem.

Ondanks de regen toch maar een korte wandeling gemaakt door deze grensstad. De rivier Wye is immers de grens tussen Engeland en Wales. Beide landen zijn verbonden door een mooie brug uit 1816. Er is een kalkstenen klif met daarin een grot die men de Gloucester Hole noemt. Op die klif is wel te zien hoe groot het verschil is tussen eb en vloed en dat verschil is groot (de bruine rand op de foto). De Union Jack werd er trouwens op geschilderd ter gelegenheid van het jubileum van George V in 1935.

Terug in de auto besloot ik om maar ineens terug naar het hotel te rijden. Ik had wel tijd om nog een derde kasteel erbij te nemen maar ik was behoorlijk nat. Bovendien begint morgen de terugreis (naar Hull) en die reis belooft sowieso vermoeiend te worden.

Ondertussen had ik ook bericht van de collega’s gekregen dat onze werkgever besloten heeft om tegen 2020 zo’n 300 FTE’s te schrappen. Ben ik even blij dat ik nog in Wales zit en niet in Antwerpen. Hopelijk is de rust een beetje weergekeerd wanneer ik terug moet gaan werken (maar dat duurt nog wel even).