Het heeft een eeuwigheid geduurd maar eindelijk is hij daar: de vakantie ! Drie weken niet gaan werken, daar ben ik echt wel aan toe. En het weer lijkt me goed genegen te zijn, ook als ik de voorspellingen voor mijn vakantiebestemming mag geloven.

Die bestemming is dit jaar Ierland. Na Alba (Schotland) in 2010, Kernow (Cornwall) in 2011, Cymru (Wales) in 2012 en Breizh (Bretagne) in 2012 wordt Eire het 5^e Keltische land op rij dat ik bezoek.

Ik heb Ierland al 3 maal eerder bezocht. Mijn laatste bezoek aan Ierland dateert van 2009 maar dat was een citytrip annex marathon in Dublin en telt eigenlijk niet echt mee. Voor de laatste “echte” vakantie in Ierland moet ik al terug gaan naar 2003. Dat is zelfs nog “pre-digitaal” voor mij.

Dit keer vertrek ik echter niet vanuit Zaventem met Aer Lingus maar neem ik dinsdag a.s. de ferry van Cherbourg naar Rosslare en neem ik mijn eigen auto mee in plaats van een Ierse huurauto. Ik vertrek al wel maandag naar Cherbourg zodat ik op mijn gemakske naar Frankrijk kan bollen en daar dinsdag eerst nog de Cité de la Mer kan bezoeken.

 

Als ik dan volgend jaar nog een bezoekje aan het eiland Man kan versieren dan is mijn verzameling Keltische landen compleet. Sommigen zeggen wel dat er 7 Keltische naties zijn en tellen Galicië er bij. Andere zeggen zelfs dat er 8 Keltische naties zijn omdat ook Asturië Keltisch zou zijn maar ik hou het toch bij 6.

Dit weekend zal wel druk worden met de laatste voorbereidingen maar vanaf maandag is het genieten.

Het lijkt trouwens alsof mijn blog al wist dat ik bijna ging vertrekken want welke reclame stond er daarnet boven de blog ?

 

 

Ik moet de organisatoren van Suikerrock enorm bedanken.

Zo’n 3 maanden geleden heb ik mijn combiticket voor Suikerrock 2013 gekocht. Op dat moment waren er maar 2 namen bekend namelijk Kaiserchiefs en Sting die op zaterdag op het hoofdpodium zouden staan.

Later kwamen daar nog namen bij als Bush en Within Temptation op donderdag en Katie Melua en Joe Cocker op zondag. De vrijdag bleef echter angstaanjagend leeg.

Maar daar heeft Suikerrock gisteren een einde aangemaakt … en hoe ! Niemand minder dan Golden Earring en The Scabs zullen op vrijdag aantreden. En daar hebben ze me heel blij mee gemaakt.

Uiteraard was er enig risico mee gemoeid toen ik mijn tickets bestelde maar als ik de affiches van de afgelopen jaren bekeek dan wist ik dat ze me niet zouden teleurstellen. Ik vind het alleen doodjammer dat ik Suikerrock pas vorig jaar heb leren kennen.

 

 

 

7 keer ben ik al van Parijs naar Rotterdam gefietst of gelopen en 1 keer van Hamburg naar Rotterdam. Dat is uit de posts van de afgelopen dagen wel duidelijk zou ik denken.

Maar al bij al leek dat veel eenvoudiger dan vandaag van Antwerpen in Vorselaar geraken.

Iets voor de middag was er tussen Kessel en Lier een auto onder de trein gereden. Gevolg: geen treinverkeer mogelijk tussen Lier en Herentals. Gelukkig ga ik zo af en toe eens op internet naar het laatste nieuws kijken en was ik tijdig verwittigd.

Omdat ik wist dat het meer dan waarschijnlijk een heksentoer zou worden om terug thuis te raken was ik voor alle zekerheid een kwartiertje vroeger gestopt.

Het eerste deel van de tocht, met de fiets naar Antwerpen-Centraal ging heel vlot. Toch maar even gaan kijken naar het vertrekbord maar zowel de trein naar Neerpelt als die naar Herentals was afgeschaft. Dan maar naar het Astridplein waar verschillende bussen richting Herentals rijden.

De eerste bus liet niet lang op zich wachten maar moest ik laten rijden vanwege te vol. Vijf minuutjes later was er een volgende bus. Die zat ook aardig vol maar ik vond toch nog een zitplaatsje, zij het in de middengang. Aangezien de meeste passagiers toch tot op het einde moesten (er waren nogal wat bekende treingezichten bij) was dat geen groot probleem.

Na een moeizame tocht over de Turnhoutsebaan konden we eindelijk de autostrade op. Net voorbij de splitsing van de E313 en de E34 was onze tocht bijna voorbij. De vrachtwagen net voor ons kreeg namelijk een klapband. Gelukkig was onze chauffeur alert genoeg om de restanten van de band te omzeilen.

In Grobbendonk, nog een tiental kilometer van onze eindbestemming hield het echter plots op. Een dof geluid, gevolgd door een penetrante geur van verbrand rubber … Blijkbaar iets aan de remmen dat het begeven heeft. Binnen de vijf minuten was er wel een andere bus.

Uiteindelijk was ik, 2,5 uur na mijn vertrek in Antwerpen thuis. Heb ik de goeie beslissing genomen door voor de bus te kiezen ? Ik denk het wel. Blijkbaar is het treinvervoer vanaf 17u terug op gang gekomen maar toen ik rond 17u45 in Herentals aankwam vertrok er toch nog een pendelbus naar Lier en ook nu lijken de vertragingen nog niet achter de rug. Het was in ieder geval weer een avontuurlijke rit naar huis.

In een nacht heb ik mijn aantal slaapuren bijna verdubbeld ! Van vrijdag op zaterdag zal ik een uur of vijf hebben geslapen. Van zaterdag op zondag heb ik daar een viertal uurtjes bijgedaan. Van zondag op maandag heb ik niet echt geslapen. Onderweg van Rotterdam naar Berlaar heb ik een uurtje geslapen in de mobilhome en in Berlaar zelf zijn er ruim zeven uur bijgekomen.

Twee personen bleven in Berlaar slapen: ik in de camper van team B en Griet in de camper van team A. Later op de voormiddag zouden we gezelschap krijgen van Jef en Peter. Rond half acht ben ik uit bed gekropen, heb gezellig ontbeten (er zat toch nog voldoende eten in de camper) en rond half negen ben ik begonnen met het uitladen van de mobilhome onder het motto “wat gedaan is, is gedaan”.

Tegen een uur of elf waren de mobilhomes proper (van binnen) en konden we ze terugbrengen naar Geel. Uiteindelijk was het half drie eer ik terug thuis was en de Roparun 2013 definitief volbracht was.

Het was een hele zware Roparun maar hij staat wel hoog genoteerd in de rangschikking. De plezantste blijft nog altijd die van 2007 maar deze staat daar net onder. Hij was zelfs plezanter dan die van 2008 toen ik heb deelgenomen als loper.

De sfeer in het team was perfect. We hebben geen ongelukken gehad. Er zijn geen woorden gevallen. De wissels gingen heel gemoedelijk en zonder enige vorm van stress. Iedereen wist wat van hem of haar werd verwacht en deed dat ook. In dergelijke omstandigheden zou ik elk jaar een Roparun kunnen doen.

Maar toch … het zou wel eens kunnen dat dit echt de laatste keer was. Ik heb elk jaar meer en meer tijd nodig om te recupereren en geef het toe … ik word er ook niet jonger op. Bovendien lijkt het plaatje nu compleet. Ik heb 7 Roparuns tussen Parijs en Rotterdam gedaan en 1 Roparun tussen Hamburg en Rotterdam. Ik ben 3 maal begeleider geweest, 1 maal loper, 3 maal begeleider annex overall teamcaptain en 1 maal foodsquad annex overall teamcaptain.

Het enige dat ik nog niet gedaan heb is een deelname aan de “andere kant” dus als vrijwilliger bij de organisatie.

Enfin … we zien wel wat het wordt. Eerst moet ik nog veel nagenieten van deze editie.

Veel dank aan Team 234 ING LIFE & NON LIFE BELGIUM.

Na het ontbijt zijn we verder gereden naar Meerkerk waar we alles klaar maken voor de laatste 55 km. Dit gedeelte wordt volledig zonder ondersteuning afgewerkt. Dat betekent dus dat onze niet actieve lopers ook mee moeten op de fiets. Omdat we nog twee fietsen over hebben gaan er ook nog twee lopers mee van team A om eventueel een nog een stukje te lopen.

Ondanks het feit dat ik al 7 Roparuns achter de rug heb, heb ik de “finale” nog nooit gedaan. Ofwel omdat ik in het A-team zat ofwel omdat ik doodop was ofwel omdat ik mijn beurt afgestaan heb aan iemand die het volgens mij meer verdiende dat jaar.

Maar dit jaar kreeg ik wel de kans. Je kan de route vanuit Hamburg niet vergelijken met die van Parijs wat dat betreft. Er zijn veel minder feestelijke doortochten maar ik heb ongelooflijk veel genoten van die tocht.

De sfeer was uitmuntend. Onze lopers beslisten om telkens een kwartiertje te lopen en dan te wisselen. En die systematiek werkte perfect. Het laatste stuk hebben we gelopen (en gefietst) aan een gemiddelde snelheid van 11,90 km/u). En de route zelf was wondermooi. Ik vond dit veel mooier dan bijvoorbeeld Ossendrecht, Bergen op Zoom of zelfs Zele, ook al heeft het bijna de volledige namiddag geregend. Daar lopen tegenwoordig iets teveel dronken mensen rond naar mijn zin.

Om 15u56 liep Jef over de chipmat aan het Wilhelminaplein in Rotterdam. Bijna een uur vroeger dan gepland. De laatste kilometer werd dan meer wandelend afgewerkt. Net voor de finish stond Nelli Cooman ons op te wachten (dezelfde Nelli die me eerder dit weekend al een high five had gegeven onderweg.

Na de traditionele champagne regen na de finish konden we gaan douchen in de Delftse Poort, een kantoorgebouw van NN op enkele honderden meters van de Coolsingel. Connecties hebben bij ING heeft zo z’n voordelen.

De Roparun werd afgesloten met een uitgebreid diner in een restaurant aan de Coolsingel. Daarna werden we door twee frisse chauffeurs (die met de trein naar Rotterdam waren gekomen) terug naar Berlaar gereden waar ik de nacht zou doorbrengen in de mobilhome. Het was net middernacht gepasseerd toen ik in mijn slaapzak kroop.

Aangezien we een man minder hebben zit de camperchauffeur zonder kaartlezer. Hij moet dus volledig vertrouwen op de GPS (waar de roparunroute volledig zichtbaar is dankzij een bestand van points of intrest die de organisatie aanlevert). Dat maakt het wel extra vermoeiend.

Ik heb maar twee functies tijdens de nachtshift : ofwel zit ik als chauffeur in het lopersbusje, ofwel zit ik op de fiets (als kaartlezer of als begeleider). Tijd om te rusten heb ik tijdens deze shift helaas niet.

Het is exact 1u wanneer ik op de fiets stap voor 16,50 km. Normaal gezien zouden dat er 22 zijn maar onze eerste loper heeft aangegeven dat hij graag die laatste 5,50 km mee zou fietsen om de spieren warm te houden. Gelukkig is het een droge maar frisse nacht. Ik heb het niet graag warm maar na 1u40 fietsen in het donker was ik toch blij dat ik terug in het busje zat zodat mijn voeten een beetje konden opwarmen. Om 5u20 begon ik aan mijn tweede fietsshift, deze keer wel voor de volledige 22km. Ter hoogte van kilometer 457 stond er op de routebeschrijving : “Berg op ! Succes !”. Ik vroeg me af waarom dat er stond maar nu weet ik wel. Man man man … een kuitenbijter van jewelste met een stijgingspercentage van 7% (is me achteraf verteld).

Aan kilometerpaal 466 geven we de fakkel weer door aan het A-team. Wij rijden verder naar Lienden waar de foodsquad ons opwacht voor het ontbijt.

 

Tussen de Roparunberichten door even een berichtje dat niets met dat uitzonderlijke evenement te maken heeft maar wel alles met mijn verzamelingen.

 

Stripwinkel Adhemar uit Gent is, na “Stropke & Flopke” en “De avonturen van een vader en zijn zoon” begonnen met de uitgave van alle gags van “De Lustige Kapoentjes” van Marc Sleen, in chronologische volgorde. De meeste van die gags heb ik uiteraard al in de originele albums maar het is toch interessant om ze eens allemaal op een rij te hebben. En als Marc Sleen fan mag deze reeks dan ook niet in mijn collectie ontbreken. De eerste vijf albums (met een nieuwe cover getekend door Sleen-medewerker Dirk Stallaert) zijn deze week toegekomen.  

Coca Cola heeft ook iets nieuws bedacht. Zowel de klassieke Coca Cola als Coca Cola Zero worden nu uitgebracht met teksten als “share a Coke with … Family” of “…with Me” of “… with Love”. Dat is ook weer iets om naar uit te kijken de volgende weken.

Tenslotte is er nog de boekencollectie. Als er op enkele honderden meters van je werkplaats een boekenfestijn wordt georganiseerd, dan kan je die kans toch niet voorbij laten gaan of wel ? Daarom ben ik tijdens de middagpauze, samen met collega Heidi, naar de Antwerp Expo getrokken. Na een uurtje stonden we terug buiten, zij met 6 boeken en ik met 11 boeken (en enkele geschenkjes voor de collega’s die op kantoor gebleven waren).

 

Liggen sinds vandaag op de nog te lezen stapel :

• Dodelijke driften – Frank Tallis
• Verdwijnpunt – Arnaldur Indridason
• In de schaduw van de macht – Gé Bosschee
• Het verlangen van atomen – Linus Reichlin
• Vertrouw niemand – Gregg Hurwitz
• De Genesis erfenis – Michael Byrnes
• Het trommelvel – Arturo Pérez-Reverte
• Een vlucht vooruit – Ake Edwardson
• 1302 Opstand in Vlaanderen – Rolf Falter & J.F.Verbruggen (non fictie)
• 1914 De Duitsers komen – Dirk Van Thuyne (non fictie)

Ik weet wel dat dit maar 10 titels zijn maar ondanks al mijn voorzorgen ben ik er toch weer in geslaagd om een boek mee te brengen dat ik al heb. Enfin, dan heb ik al een deel van zijn verjaardagscadeau later dit jaar.

 

Het A team heeft de nacht goed doorstaan. We lopen zelfs licht voor op schema. Niet dat dit belangrijk is voor het team maar het is wel goed voor de moral.

Tijdens onze sessie van 88km heb ik maar 1 fietsbeurt van 22km. De rest van de tijd rij ik met de mobilhome of met het lopersbusje. De werkwijze van Team 234 wijkt iets af van de werkwijze die ik gewoon was. Er zijn uiteraard de twee korte shiften op zaterdag en op maandag. Ik was gewoon van shiften van telkens 8 uur te doen.

Er is ook de werkwijze onderweg. Er zitten altijd twee begeleiders op de fiets die de loper begeleiden. In het lopersbusje zit dan de andere lopers met twee begeleiders (waarvan één stuurt en de tweede de kaart leest). Bij de interne wissel wisselen de lopers elkaar af (elke 5,5km busje in, busje uit). Na de sessie van 22km stappen de lopers in de mobilhome hebben we een kleine wissel en worden de actieve lopers vervangen door twee verse exemplaren. Ook de begeleiders wisselen van functie. Na 88km hebben we dan de grote wissel waar het A-team en B-team wisselen.

Rond 15u hebben we een dergelijke grote wissel. Dan krijgen we 8u de tijd om iets te eten en proberen we te slapen of op z’n minst te rusten. Slapen zit er voor mij zo goed als niet in. Ik heb wel liggen soezen maar daar blijft het bij.

Ondertussen heeft het B-team wel een begeleider minder. De broer van één van onze begeleiders heeft een zwaar ongeval gehad en ligt in het ziekenhuis. Samen met het ACT (het calamiteitenteam) wordt een oplossing gezocht en even later zit ze al op te trein richting Antwerpen.

Dat betekent wel dat we rond 23u de nacht ingaan met een man minder dat belooft zwaar te worden.

Na een vrij goeie nachtrust (6 uurtjes geslapen) in het hotel komen de hotelgasten en de kampeerders samen aan het hotel om samen de laatste 150 km naar Hamburg te overbruggen. Er kunnen al hilarische anekdotes worden uitgewisseld. Blijkt namelijk dat de vitessepook van de vrachtwagen al eens los durft te komen.

Het weer ziet er heel dreigend uit maar voorlopig houden we het droog. Het lijkt er op dat we tenminste niet in de regen moeten starten. Aangekomen op het Heiligengeistfeld wordt het dan even hectisch. De fietsen worden genummerd. Welke fietsen gaan de hele route doen ? Welke fietsen steken we in het lopersbusje en welke fietsen blijven op de campers staan ? De foodsquad begint aan het eten.

Om 12u56 is het dan zover. De eerste ploegen gaan van start. De eerste meters worden hand in hand afgelegd als eerbetoon aan de Roparunvrijwilliger die vrijdag ten gevolge van motorongeluk is overleden. Alle motorrijders rijden heel het weekend met een zwarte rouwband.

 

Om 13u04 is het dan aan ons. Marcel gaat als eerste loper van start. Vanaf nu gaan we het enkel hebben over IW’s (Interne wissels), KW’s (kleine wissels) en GW’s (grote wissels). Het A team zal neemt de eerste 56 kilometer voor hun rekening. Daar neemt het B team de fakkel over tot aan kilometer 112. Om kwart voor zes mocht ik dan voor het eerst op de fiets. Mijn tochtje van 14 kilometer werd afgelegd in de gietende regen. Na een kwartiertje was ik al doornat en dat werd er niet beter op. Om 20u, toen ik aan mijn tweede shift begon was het wel opgehouden met regenen.

Daarna gaven we de fakkel terug door aan het A-team die de nachtshift van 88km zouden doen. Wij zochten ondertussen onze slaapplaats op. Die was een beetje verplaatst omdat op onze originele slaapplaats een klein caravannetje met een rood lichtje achter de venster stond. Onze dames van de foodsquad wilden niet het risico nemen dat de klanten van dat caravannetje zich zouden vergissen ;-). Tegen alle verwachtingen in viel ik vrij snel in slaap.

Nadat ik samen met Peter en Brigitte op donderdag in de vooravond de mobilhomes waren gaan halen bij Dicar in Geel begon het feitelijke Roparunweekend op vrijdag om 13u.

Plaats van afspraak : zaal Berkenhof in Berlaar. Samen met Jef, Kees, Johan, Peter, Tin, Johan, Brigitte en René stond ik in voor het inladen en klaarmaken van de 2 mobilhomes en de vrachtwagen. Al snel stonden we voor een eerste probleem. De sleutel waarmee we de laadklep van de vrachtwagen konden openen was in Anderlecht achtergebleven. Aangezien het vrij moeilijk is zonder een open laadklep een vrachtwagen in te laden werd René uitgestuurd naar Anderlecht om de sleutel te gaan halen. Niet zo evident op een regenachtige vrijdagavond in volle avondspits.

Ondertussen begonnen de andere teamleden druppelsgewijs aan in Berlaar toe te komen. Toen kwam bij de buren een andere vrachtwagen lossen. Even zijn sleuteltje geleend en we konden verder. Uiteraard liepen we wel achter op schema. De vrachtwagen werd verondersteld te vertrekken om 16u naar Dötlingen waar we de eerste nacht zouden doorbrengen. De campers en ons lopersbusje een uurtje later. De helft van het team had een hotelkamer geboekt, de andere helft zou op een nabijgelegen camping overnachten.

Er werd beslist om de hotelgasten, waaronder ik, al te laten vertrekken omdat we anders te laat in het hotel zouden zijn. Ik nam de eerste 250 km voor mijn rekening, toen nam Johan het stuur over. We arriveerden rond 23 u in de gietende regen aan het hotel waar we ondanks het late uur heel vriendelijk werden ontvangen. Het was uiteindelijk middernacht toen ik in mijn bed kroop.