Gisteren vroeg ik me nog af of ik de 6 dan wel de 9 km zou lopen in Balen. Ik heb er een typisch Belgisch compromis van gemaakt : ingeschreven voor de 9 en de 6 gelopen. Maar ik had eigenlijk wel een goede reden.

Ik heb vanochtend wel getwijfeld of ik naar Balen zou rijden. De regen die neerviel vroor onmiddellijk aan op mijn auto. Maar ik was nu toch wakker en aangekleed dus toch maar vertrokken.

In Balen aangekomen toch maar ingeschreven voor de 9km. Volgens collega Bob zou de omloop zeker niet drassig zijn. Hij bleek gelijk te hebben, het was niet drassig, het was een modderpoel. Na nog geen kilometer lopen draaiden we het bos in en daar ontstond al direct een file. En dan begon de pret pas echt. De ene modderbrij na de andere, afgewisseld met boomstronken en -wortels en natuurlijk was er ook nog een hoop zand waar we door mochten.

Dat is niet echt “my cup of tea” en zeker niet mijn idee van een gezellige jogging. Na 1 ronde 6 km, 7 slippartijen en 4 struikelpartijen had ik er dan ook meer dan genoeg van. Ik besloot dan ook om het aanvullende rondje van 3km niet uit te lopen maar rechtstreeks naar mijn auto te gaan en me terug om te kleden. Ik kreeg nog wel een enveloppe toegestopt voor de aanwezigheidstombola en wonder boven wonder had ik nog prijs ook !

Nadat ik droge kledij had aangedaan ben ik dan gaan genieten van een gratis kopje soep. Onderweg naar de soeptent kreeg ik van een andere loper dan nog een tweede enveloppe toegestopt en daar zat weer een prijs in. Nadat ik mijn prijzen had afgehaald ben ik dan naar huis gereden om te genieten van een lang warm bad.

Conclusies van de dag

• – financieel gezien is de Bosloop zeker een succes geweest : voor vier euro inschrijvingsgeld heb ik een DVD (King Arthur) en drie koffiemokken en een warme kop soep gekregen
• – sportief is het niet geworden wat ik gedacht had. Bij droog weer is de Keiheuvel Bosloop ongetwijfeld een hele mooie wedstrijd maar in de modder naar mijn gevoel niet (al kan ik me heel goed indenken dat er mensen zijn die daar veel plezier aan beleven)

Ik weet het … ’t is hier de afgelopen dagen een beetje stil geweest maar dat was met een goede reden !

Donderdagavond na het werk onmiddellijk doorgereden naar de WIMA in Schelle voor een gezellige bowling- en eetavond met enkele VIVIUM-collega’s enerzijds en medewerkers van Bank Van Breda anderzijds, georganiseerd door onze Account Manager Stephan om de banden tussen de twee bedrijven te verbeteren. ’t Was wel heel gezellig maar ik voel het vandaag nog altijd in mijn armen. Gevolg was uiteraard wel dat het bijna middernacht was eer ik thuis was, niet echt een tijdstip om nog te gaan bloggen.

Gisteren was er dan weer geen tijd. Thuisgekomen, snel een bad genomen en dan naar de WOKVILLA  in Zandhoven voor een uitgebreide Chinese maaltijd ter gelegenheid van de verjaardag van mijn broer. Deze keer was het niet zo laat maar ik zoveel gegeten dat ik tot niet veel meer in staat was. Als je eens zin hebt om voor een zeer democratische prijs heel veel en heel smakelijk te eten dan moet je daar zeker eens een bezoekje brengen.

 

Vanmiddag is er dan eindelijk nog eens gelopen. De eerste Natuurloop van A.C. Lyra stond immers op het programma. Ik had er geen goed oog op. ’t Is nogal druk geweest de laatste week, niet alleen op ’t werk maar ook met de Roparun en het slechte weer in het begin van de week heeft voor het begin van een verkoudheid gezorgd.

Enfin, om kwart voor twee stond ik met Yannick en Marleen aan de start. De eerste paar kilometers gingen heel goed maar aan de bevoorrading halfweg was het beste er af. Van Marleen en Yannick was dan al geen spoor meer te bekennen. Rustig de tijd genomen om iets te drinken en vanaf dan elke kilometer een tien- à vijftiental seconden gewandeld om de hartslag wat te doen zakken. Aan de aankomst, na 1u02, was ik toch vrij snel gerecupereerd.

Welke afstand ik morgen in Balen ga lopen tijdens de Keiheuvel Bosloop weet ik nog niet. ’t Zal waarschijnlijk 9km worden maar het zou evengoed 6km kunnen worden.

Zware dag – stop – moe – stop – geen inspiratie – stop – foto’s – stop – Cornwall en Noord Holland – stop – morgen bowling na ’t werk – stop

 

Het mag zo stilletjesaan gaan stoppen … dat smerige winterweer. Ik heb niets tegen de winter maar dan moet zo’n ijskoude maar droge winter zijn. Dat mogen behoorlijk wat graden onder nul zijn, zolang het maar droog blijft.

Maar toestanden zoals vanmorgen kan ik missen als de pest. Het begon al toen ik wou vertrekken naar het station. Ik merkte dat ik vergeten was mijn haar te kammen maar dat was geen probleem … de straat lag er immers als een spiegel bij. Misschien komt dat wel door die voor ons onzichtbare borden met “toegang verboden voor strooiwagens” op.

Onderweg viel het dan wel redelijk mee maar echt op mijn gemak voelde ik me toch niet. De korte verplaatsing van de wagen naar het stationsperron zou voor Kevin Van der Perren misschien plezant geweest zijn, ik vond het minder prettig.

Bij het buitenkomen van het station van Berchem voelde het al veel warmer aan dan bij ons in de Kempen maar dat maakte de voetpaden er niet veiliger op. Zolang ik tussen de huizen bleef kon ik gewoon stappen maar zodra er ergens een “open gat” was moesten er heel kleine stappen genomen worden om toch maar niet te vallen.

Verder was het een doordeweekse (vermoeiende) dag met één verschil : we krijgen deze week op ’t werk allemaal een gloednieuwe PC en dat met een groot scherm ! Eindelijk kunnen we alle blogs bekijken zonder met de scrollbar van links naar rechts te moeten schuiven.

Al bij al viel het deze morgen nog behoorlijk goed mee op de baan. Ik moet wel maar een goeie 8 km rijden tot aan ’t station maar ik was toch maar iets vroeger vertrokken. Bij ons in ’t straat was er (uiteraard) nog niet gestrooid maar verder waren de wegen zo goed als open met uitzondering van die hoopjes sneeuw links, rechts en in het midden van de baan.

Even had ik toch een bang moment toen mijn auto besloot dat die vluchtheuvel in het midden zo mooi was dat hij hem even van wat dichterbij wou bekijken. Gelukkig kon ik hem van gedacht doen veranderen (al weet ik niet hoe ik dat gedaan heb). Echt spectaculair was het niet hoor maar toch genoeg om de hartslag een paar slagen te doen stijgen.

Vanavond had ik veel meer last van de winterprik ! Bij aankomst in het station bleek de deur langs de chauffeurskant al niet open te gaan. Gelukkig kreeg ik de deur langs de passagierskant wel los te gaan. Op de ruiten lag dan een mooie laag aangevroren sneeuw van zo’n 2 à 3 cm dik. Eer die laag losgekomen was waren er zo’n 10 minuten gepasseerd. Dan nog aan een rustig tempo naar huis want ik betrouwde het niet echt. Wel eens benieuwd hoe het morgen gaat zijn. Ik ben er ook nog niet of ik al dan niet ga lopen.

Toen ik vanochtend vertrok voor een tochtje van 8 km was het een gewone frisse herfstochtend. Een frisse wind, dat wel, maar verder vrij aangenaam om te lopen behalve op die stukken die een beetje modderig waren door de sneeuw van gisteren.

Het was de bedoeling om gewoon 8km loslopen te doen en dat heb ik dan ook maar gedaan. De resultaten zijn hieronder te zien.

Na de middag ben ik dan met mijn moeder naar de matineevoorstelling van “Het Smirnoffvaccin” gaan zien. Dit blijspel (in drie bedrijven of wat had je gedacht ?) werd gebracht door het VAT, het Vorselaars Amateur Toneel, één van de twee toneelgezelschappen in ons kleine Vorselaar. Het zijn misschien geen professionele acteurs maar als ik ze vergelijk met sommige dingen die ik soms op TV zie dan mogen ze direct op van beroep wisselen.

Na de voorstelling, zo rond een uur of vijf, moesten we dan tot onze grote verrassing vaststellen dat er ineens minstens 5 cm sneeuw was gevallen. Toen ik een uurtje vroeger nog even buiten was geweest was er nog niets te zien geweest !

Nu zie ik even graag sneeuwlandschappen als iemand anders maar ze zouden het moeten gedaan krijgen dat de sneeuw NAAST de wegen valt hè want dat zorgt toch altijd voor zoveel miserie. Enfin, morgen maar een halfuurtje vroeger opstaan om zeker op tijd naar ’t werk te vertrekken.

Toen ik vanmorgen de rolluiken omhoog trok zag het er niet echt uitnodigend uit om te gaan lopen. Een ware sneeuwstorm leek over de Kempen te razen. Gelukkig was het helemaal opgeklaard toen ik klaar stond om te vertrekken.

Wat stond er op het programma ? Twee kilometer inlopen, 2 reeksen van 1000-2000-1000 m aan 5:50 min/km met 2 minuten rust en tussen de twee reeksen 5 minuten rust en tenslotte 2 km uitlopen.

De versnellingen gingen behoorlijk goed maar toen ik aan de tweede reeks begon werd het in de verte weer heel donker. Omdat de beentjes daarbij nog duidelijk maakten dat ze vermoeid begonnen te geraken leek het me beter om recht naar huis te lopen.

Een kwartiertje later leek het een goeie beslissing te zijn geweest toen er een bui van smeltende sneeuw gevolgd door gewone sneeuw overtrok. Ter compensatie zal ik morgen proberen om een paar kilometers extra te lopen.

Neen, ik ga de NMBS hier niet ophemelen en evenmin bekritiseren. Ik ben namelijk best tevreden met de service die ik van de NMBS krijg.

Toen ik na een deze avond, na een dag die niet vooruit leek te gaan, buitenkwam stond een eerder bizarre wagen voor de deur.

Het bleek een NMBS-reclamewagen te zijn want wat stond er op het bord aan de zijkant van het “aquarium” :

Jammer genoeg had ik op mijn trein niet zoveel plaats al was het vrij rustig voor een vrijdagavond.

Aangezien we deze middag met het volledige team “buitenshuis” gingen lunchen vanwege de recente verjaardag van twee teamleden moest de training van vandaag ’s ochtendsvroeg worden afgewerkt.

Niet dat ik dat tegen mijn zin doe hoor, eigenlijk is het mijn favoriete moment om te lopen.

Even zag het er naar uit dat het een kletsnatte training zou worden want toen ik thuis vertrok was het behoorlijk aan ’t regenen maar eenmaal ik omgekleed klaar stond om te vertrekken was er geen druppel regen meer te zien.

De opzet van de training was een wisselloop van 10km te doen (afwisselend 1 km loslopen en 1km aan 6:15). Deels door het “gevaarlijke” parcours is dat niet helemaal gelukt zoals onderstaande cijfers kunnen bevestigen. Natte voetpaden, deels bedekt door een hoop glibberige bladeren, die bovendien niet overal even effen liggen zijn niet echt bevorderlijk voor een vlotte passage.

Volgende training is gepland op zaterdag. Als de weersvoorspellingen kloppen dan belooft het “leuk” te worden.

’t Is weeral een tijdje geleden dat ik het nog eens over mijn autoverzameling heb gehad. Op dat gebied is het dan ook vrij rustig geweest.

Vorige week heb ik er echter nog eentje gevonden op Ebay. Een mooie Chevrolet Corvette uit 1953. Dat breng het totaal nu op 349 stuks in de collectie.

Daar zal binnen twee weken wel verandering in komen wanneer ik mijn jaarlijkse bezoek aan de Motor Show in Essen breng. Dat is voornamelijk een auto- en tuningbeurs maar er is wel één zaal waarin bijna uitsluitend miniatuurauto’s worden verkocht. Voor een verzamelaar als ik is dat bijna het paradijs. Bovendien is die dagtrip ook een hoogtepunt voor mijn Fiesta. De 40km tussen Venlo en Duisburg is er immers geen snelheidsbeperking