Zoals ik eergisteren al aangaf is deze eerste maand van 2013 gewoon voorbijgevlogen. Vooral de laatste week was enorm hectisch. Het begint trouwens ook zijn tol te eisen want ik voel me behoorlijk uitgeteld.

De voorbije maand kan worden samengevat in enkele cijfers :

• Aantal boeken gekocht : 10
• Aantal boeken gelezen : 4
• Aantal maal gelopen : 12
• Aantal kilometers gelopen : 46,71 km
• Aantal uren gelopen : 5u42
• Aantal kilo groenten gekuist voor Roparunsoep: 50
• Aantal keer naar de autokeuring gereden : 2
• Aantal keren bijna van mijn Antwerp-Vélo gereden : 2
• Aantal auto’s die vanavond verkeerd stonden geparkeerd aan de school in de Lamorinièrestraat en daardoor mijn korte fietstocht verstoorden : 7

Op dat laatste wil ik nog even dieper ingaan want dat stoort me toch. De Lamorinièrestraat is niet al te breed maar het is er, als fietser, wel toegestaan om tegen het verkeer in te rijden; Dat gaat meestal goed behalve ter hoogte van die school.

Zo rond kwart over vier staat de stoep daar vol met Range Rovers, Jeeps, Porsches en andere S.U.V.’s. Allemaal bezorgde ouders die met hun echte stadswagens hun kinderen van school halen omdat het in de buurt van scholen toch zo gevaarlijk is. Wat ze wel vergeten is uiteraard het feit dat ze met hun grote auto’s die foutief geparkeerd staan voor een groot deel bijdragen tot die onveiligheid. Een typisch voorbeeld van die fameuze vicieuze cirkel.

Omdat het gisteren geen weer was om een hond door te sturen (en dus zeker geen vermoeide medewerker van een verzekeringsmaatschappij) is er gisteren niet gelopen.

Maar vanavond was het, ondanks de soms felle wind wel mooi weer en heb ik mijn schade terug ingehaald. Rond de klok van zes vertrokken en 34 minuten later stond ik terug voor de deur met 4,80 km op de teller. Dat begint aardig in de buurt van de 5km te komen. In ieder geval een pak beter dan de 3km die ik een maand geleden bijeen strompelde.

Wat er ook aardig in de buurt van de 5 begint te komen is het aantal boeken van Toni Coppers dat ik heb gelezen. Vanochtend op de trein nummer 4 uit de reeks rond Liese Meerhout uitgelezen. Eigenlijk is het nummer 2 maar ik heb eerst nummers 3 en 4 gelezen en dan nummers 1 en 2.

“Engel” is echter wel het beste boek dat ik tot dusver van hem heb gelezen. Het verhaal begint met een beeldje van een engel dat badend in een plas bloed wordt gevonden in het Brusselse Museum voor Schone Kunsten. Liese Meerhout van de Cel Kunstcriminaliteit wordt gevraagd door de veiligheidsadviseur van het museum gevraagd om een kijkje te komen nemen.

Enkele dagen later begint Liese raadselachtige boodschappen te ontvangen, zowel thuis als op kantoor. Dan valt er een eerste dode. Een man is vermoord op exact dezelfde manier als de revolutionair Marat op het schilderij van David .Meer boodschappen volgen en er valt een tweede slachtoffer … Het is aan Liese en haar vriend Simon om de kunsthistorische puzzel op te lossen.

Coppers slaagt erin om de spanning vanaf bladzijde 1 op te bouwen en de lezer 270 bladzijden lang in spanning te houden. En op het einde loopt het eigenlijk niet goed af maar eigenlijk ook wel. Het is maar hoe je het bekijkt.

Op de terugweg naar huis ben ik dan aan boek 5 begonnen: Stil Bloed.

Het is eigenlijk niet voor te stellen dat de eerste maand van het jaar alweer bijna voorbij is. Het lijkt alsof het gisteren nog Nieuwjaarsdag was en binnen twee dagen is het al 1 februari. De dagen lijken voorbij te vliegen.

Neem nu gisteren. Om 8u op weg naar Geel om de auto van mijn moeder te laten herkeuren (met succes overigens). Dan terug naar huis, van auto gewisseld en naar Antwerpen gereden en van de rest van de halve dag vakantie die me nog restte naar de FNAC gegaan om de cadeaubon die ik met Kerstmis gekregen had te verzilveren.

De “reading list” is sinds gisteren uitgebreid met :

–       Advocaat van kwade zaken – C.J.Sansom

–       Reddende Engel – Ann Cleeves

–       Sunset Bay – Bavo Dhooge

–       Stiletto Libretto – Bavo Dhooge

–       Verzwijg me niet – Piet Baete

Na een (lange) namiddag ging het dan rechtstreeks naar het Chirolokaal in Nijlen om … uien te kuisen en te snijden. Mijn “nieuw” Roparunteam organiseerde vandaag in Brussel immers een soep verkoop en die soep moest uiteraard worden gemaakt.

Samen met Peter, Luc, Brigitte en Els heb ik er voor gezorgd dat Kristel voldoende gekuiste en gesneden groenten had om een heel smakelijke uiensoep te maken: 50 kg uien, enkele kilo’s aardappelen en wortelen. Terwijl de soep stond de sudderen hebben we een smakelijke pizza of dürum gegeten. Al bij al was het wel 10u eer ik thuis was.

En ook vandaag is voorbij gevlogen, zij het dan gewoon omdat ik zoveel werk heb en de deadlines zo kort zijn. En dan nog die strenge projectleider die me constant achter de veren zit .Het vele werk heeft ook wel zijn voordelen. Soms vergeet ik bijna om een sigaretje te gaan roken .

Net als de sneeuw is dit weekend ook weeral verdwenen als sneeuw voor de zon.

Gisteren was het alweer sportdag. In de voormiddag een looptochtje van 4,50km op iets minder dan 32 minuten. Dat begint stilaan toch al een beetje op lopen te gelijken al is er nog een lange weg te gaan.

En in de namiddag heb ik een wandeling van 6 km gedaan. Die wandeling stond oorspronkelijk niet op de planning maar in de namiddag is het hier toch vrij fel beginnen sneeuwen en dan laat ik de auto liever staan. Er zat dus niets anders op dan te voet naar de bank in buurdorp Grobbendonk te gaan.

Het was wel een leuke training voor de bedevaart die er op 9 maart in de agenda staat. Bedevaart ? Jawel, we gaan met ons team op 9 maart te voet naar Scherpenheuvel (vertrekkende van Begijnendijk goed voor een 20 km). Onze manager had in het voorjaar 2012 tijdens een zwak moment namelijk eens laten vallen dat, wanneer de migratie waar we aan werkten succesvol zou zijn, we te voet naar Scherpenheuvel zouden gaan.

En laat die migratie nu toch wel eens succesvol te zijn geweest zeker. Uiteraard is dat vooral te danken aan ons hard werk en niet aan een mirakel van hogerhand maar de bedevaart gaat toch door. We maken er, samen met de collega’s van IT, een gezamenlijke teambuilding van.

En vandaag heb ik nog eens iets gedaan wat ik in maanden niet meer heb gedaan : rondneuzen tussen duizenden stripverhalen op de LP, CD, DVD en Stripbeurs in Putte. Er zijn een twintigtal strips meer naar huis gekomen waaronder enkele mooie koopjes. Ondertussen staat de teller op 3.198 stuks.

’t Is weeral een tijdje geleden dat ik het over boeken heb gehad en aangezien ik er vandaag weer een heb uitgelezen lijkt me dit de perfecte gelegenheid. Wat is de laatste weken zoal gelezen ?

–       “Het Rashomon Complex” van Jef Geeraerts : mijn eerste Vincke & Verstuyft thriller ooit en ik moet zeggen dat hij heel goed is meegevallen. Ik kende het speurdersduo wel van de twee films maar in boekvorm zijn ze toch net iets beter (al klinkt dat wel heel erg “chliché”). Misschien is het ook wel de herkenbaarheid van alles. Het verhaal speelt zich immers voor een deel af in de buurt van de Jan Van Rijswijcklaan, met andere woorden, in de buurt van mijn werk. Het smaakt in ieder geval naar meer en daar is ondertussen voor gezorgd. Dankzij de “buurvrouw van de buurvrouw” liggen er drie thrillers klaar om te worden gelezen.

–       “God is een vrouw” van Marthe Maeren. In tegenstelling tot wat de titel misschien doet vermoeden is dit geen religieus werk maar een vlotlezende thriller rond Gentse advocate Frieda Degraeve. Maeren is zelf advocate en weet dus waarover ze schrijft. Dit verhaal gaat over de zoektocht naar Paus Johanna. Uiteraard is het Vaticaan daar niet zo blij mee. Thrillers en complottheorieën met het Vaticaan in een hoofdrol … ik hou er wel van.

–       “Het Boemerang Principe” van Christian De Coninck. Na “Het octopuscomplex” het tweede boek met commissaris Stijn Goris in de hoofdrol dat ik lees. Dit boek lijkt het vervolg te zijn op de debuutroman van De Coninck. Niet dat je dat boek absoluut moet gelezen hebben maar ik denk toch dat het helpt. De pleegzoon van een Russische maffiabaas neemt wraak op de mensen die zijn broer hebben vermoord en zijn pleegvader achter slot en grendel hebben gezet. Stijn Goris en één van die mensen. Een goede thriller al vind ik het einde enigszins overdreven.

–       “Niets is ooit” van Toni Coppers. De eerste thriller rond Liese Meerhout, hoofdinspecteur bij de sectie Kunstcriminaliteit in Brussel. In het Afrikamuseum in Tervuren wordt een conservator vermoord en worden enkele niet zo bijzondere kunstwerken gestolen. In Antwerpen wordt een jonge Afrikaan gruwelijk verminkt teruggevonden. In Brussel wordt Simon de Vere, wiens vader onlangs overledenis, bedreigt door Afrikanen … Ik ben op korte tijd fan geworden deze licht chaotische politievrouw. Het volgende boek dat klaar ligt om te worden gelezen is het tweede verhaal uit deze reeks.

’t Is niet omdat het hier soms een paar dagen stil is dat ik ook evenveel dagen stilzit hoor.

Afgelopen vrijdag had ik een dagje vakantie (nog overschot van vorig jaar) om in de voormiddag met mijn moeder op stap te gaan en om in de namiddag met haar auto naar de autokeuring te rijden. Aan de keuring ging het gelukkig goed vooruit zodat ik in de late namiddag nog een toertje kon gaan lopen.

Het was de bedoeling dat ik ook op zondag zou gaan lopen maar de sneeuwstorm was er net iets teveel aan.

Die inactiviteit heb ik gisteren wel een beetje goedgemaakt door ’s avonds de 3km tussen ons kantoorgebouw en Antwerpen-Centraal te voet te overbruggen.

Vandaag tenslotte is er vanmorgen 2km gewandeld tussen Antwerpen-Berchem en de Desguinlei, 3km gefietst tussen de Desguinlei en Antwerpen-Centraal en de dag werd afgesloten met 4km lopen in Lier.

Snel ging het niet, daarvoor was het op sommige plaatsen toch nog te gevaarlijk om te lopen maar het was wel zo’n gezellig babbelloopje in gezelschap van mijn loopbuddy Sally. Nu ja, zij doet al het gebabbel en heel af en toe lukt het me om er een paar woorden tussen te krijgen .

Ondertussen staan er 9 looptochtjes genoteerd op mijn Endomondo-account. Het zijn weliswaar korte en trage tochtjes maar het zijn er in ieder geval 9 meer dan in December.

Jawel, ik ben BOOS !

En op wie ben ik boos ? In eerste instantie op de Standaard Boekhandel.

Waarom ? Je gaat naar de Standaard Boekhandel om een simpele Bongobon te halen. En wat doen ze daar dan ? Ze leggen de drie boeken van Toni Coppers – die je nog mist in je bibliotheek – in hun rekken zodat je bij het buitengaan niet alleen die bongobon in je rugzak hebt zitten maar ook die drie boeken.

Bijgevolg heb je meer dan het dubbel uitgegeven dan je van plan was om uit geven. En dan mogen ze nog van geluk spreken dat ze de boeken in het boekenrek hadden gezet en niet open en bloot op één van hun tafels. Anders zou de verleiding om ze te kopen nog groter zijn geweest en was ik zelfs HEEL boos geweest.

Sommige mensen zullen zeggen dat je toch niet verplicht bent om die boeken te kopen. Ze hebben uiteraard gelijk maar probeer dat maar eens uit te leggen aan mijn hersenen.

En ik ben ook een beetje boos op Toni Coppers zelf. Waarom schrijft die man ook zo van die vlotlezende politiethrillers rond hoofdpersonnage Liese Meerhout ? Zo wordt mijn stapel met nog te lezen boeken alsmaar groter. En dan zeg ik nog niets over dat stapeltje thrillers van Jef Geeraerts dat in Peulis klaar ligt om uitgeleend te worden.

Het leven van een boekenwurm kan hard zijn.