Na een zware werkweek was het weekend meer dan welkom. Zo welkom dat ik er gisteren al aan begon (al is er van rusten gisteren niet veel gekomen).

Vandaag heb ik iets gedaan dat ik in jaren niet meer heb gedaan. Ik ben namelijk naar een voetbalmatch gaan kijken. Jawel, een voetbalmatch. Meer bepaald naar Lierse SK – KV Mechelen. Niet naar de “grote jongens” maar naar de U14 op de jeugdterreinen in Kessel. Zo kon ik eindelijk eens Tuur, zoon van collega Heidi (en als het even meezit toekomstig doelman van de Rode Duivel) aan het werk zien. Het voetbal op zich doet me nog altijd weinig of niets maar het gaf me wel de kans om mijn sportfotografie nog eens te testen.

En dat valt dus niet mee. Ik had nochtans mijn 500mm kanon mee. Het probleem is echter dat voetballers meestal niet stil staan. In tegenstelling tot bijvoorbeeld wielrenners of raceauto’s hebben ze ook de neiging om kriskras door elkaar te lopen. Het scherpstellen en scherp blijven van foto’s is dan ook niet zo vanzelfsprekend. Gelukkig bestaat er tegenwoordig digitale fotografie. Je neemt op 75 minuten zo’n 500 foto’s en daarvan hou je nog 150 deftige foto’s over en misschien een tiental echt goede foto’s.

 

 

Na de voetbalmatch en een snelle hap begon ik dan aan de terugreis. Ik had me ’s morgens naar Kessel laten brengen met de auto. De terugreis zou ik namelijk te voet afleggen. Aangezien ik in juli voor de tweede keer zal deelnemen aan de Nacht van de Maan moet er immers worden getraind. Een wandeling van 16 km leek me daarvoor meer dan geschikt. De laatste 2 km begon ik het wel te voelen maar met een tijd van 2u43 was ik enorm tevreden.

 

 

Of het nu quiz of kwis is … ik neem er al eens graag eentje mee op TV. De Canvascrack, Per seconde wijzer, Twee voor twaalf, Lijst Debecker, ja, zelfs Blokken.

En als de gelegenheid zich voordoet dan durf ik zelf al eens meedoen aan een quiz. Onze deelname mat Op ’t Puntje van ons Tong aan de jaarlijkse quiz van de Personeelsclub op ’t werk is ondertussen traditie geworden.

Vorig jaar is daar ook de Roparunquiz van team 234 bijgekomen waaraan ik samen met collega’s Bart, Leni en Mireille heb deelgenomen. Eén van de moeilijkste maar wel de beste quiz die ik ooit heb gezien. 12 vragenrondes waarin de 10 antwoorden leiden tot een rode draad, die rode draden vormen dan samen een rode vlag, ondertussen zijn er ook nog een grote fotoronde en puzzelronde op te lossen. Briljant gewoon.

Dit jaar geen Roparun meer maar Filip, de teamcaptain van vorig jaar, doet dit jaar wel mee met de 1000km voor Kom Op Tegen Kanker. Als zij dan afkomen met een quiz die door dezelfde persoon werd samengesteld (en die ervaring heeft bij onder andere de Pappenheimers), dan probeer ik uiteraard weer een ploeg samen te stellen.

Deze keer waren Bart, Brenda, Carine, Gunter en Leni bereid om naar het College in Herentals te komen om het VIVIUM BRAINIACS team te vervolledigen. En ja hoor, het was weer een quiz om “U” tegen te zeggen. Hij zat geweldig in elkaar maar was ook behoorlijk moeilijk. Uiteindelijk zijn we als derde geëindigd. Op een totaal van 35 deelnemende ploegen is dat geen slecht resultaat.

Het was wel jammer dat het allemaal zo lang duurde. Om 18u30 gingen de deuren open, om 19u30 begon de quiz (een half uur later dan voorzien) en om 0u30 kenden we de uitslag. Het was al 1u eer ik thuis was en dat was toch behoorlijk laat.

 

 

Er zijn 5 jaar gepasseerd sinds Dr. Emily Wess de bibliotheek van Alexandria terugvond en op het wereldwijde web gooide.

Ondertussen is ze gehuwd met Michael die een veelbelovende carrière als architect heeft opgegeven om geschiedenis te gaan studeren. Hij is specialist in gnostische geschriften geworden. Hij is nog aan het werk op de universiteit wanneer er ’s nachts wordt ingebroken in het huis dat ze gebruiken wanneer ze in London zijn.

De twee inbrekers weten exact wat ze zoeken : een oude “plattegrond”. Tijdens de inbraak wordt de neef van Emily brutaal vermoord. Het document dat ze hebben meegenomen is echter een oude tekst en zeker geen plattegrond. En het document bestond uit twee pagina’s.

Al snel ontdekken Emily en Michael dat een duistere gnostische sekte op zoek is naar een verloren geraakte “sleutel” waarmee de geheimen van de Nag Hammadi geschriften ontraadseld kunnen worden.

Een race tegen de tijd begint. De veiligheid van miljoenen mensen staat immers op het spel …

Zo begint “De Geheime Sleutel”, het tweede boek van A.M. Dean met Emily Wess in de hoofdrol. Net als “De verborgen bibliotheek” bevat ook dit boek alles wat nodig is om een spannend boek te maken : geheime genootschappen, complotten en een mix van geschiedkundige feiten en spannende fictie.

Volgende boek op de leeslijst brengt me terug naar de jaren ’50 in het gezelschap van een oude bekende : Bernie Gunther:  “Grijs verleden” van Philip Kerr.

 

 

’t Was weer afzien vandaag.

Eigenlijk zat ik al heel de namiddag te hopen op regen zodat ik mijn loopafspraak kon afzeggen maar het weer bleef mooi. Ik had dan ook geen excuses om de verplaatsing naar Lier niet te maken.

Om half acht begonnen we aan onze vaste wintertochtje Eeuwfeestlaan – Mallekotstraat – Hagenbroeksesteenweg – Lispersteenweg – Eeuwfeestlaan. Het liep voor geen meter. Bovendien liet mijn Roparunenkel nog eens van zich voelen. In 2009 ben ik tijdens de Roparun eens flink gevallen en  toen heb ik mijn enkel flink bezeerd. Na al die jaren laat zich dat soms nog voelen. Het kan gebeuren dat ik maanden niets voel en dan plots, dat kan ook gewoon op ’t werk zijn wanneer ik iets te drinken ga halen, voel ik een stekende pijn in mijn enkel.

Tijdens mijn looptochtje van ruim 4km afgelopen vrijdag heb ik niets gevoeld en tijdens mijn ruim 10km lange wandeltocht van zondag evenmin. Maar vandaag dus wel. Heel vervelend.

Al bij al ben ik wel blij dat ik de verplaatsing heb gemaakt. Die vier kilometer kunnen ze me niet meer afpakken. Ik zal wel blij zijn wanneer het ’s avonds terug lang genoeg licht blijft. Dan kunnen we terug over de Netedijken lopen. Veel prettiger .

Soms vraag ik me af of ik geen Keltisch bloed door mijn aderen heb stromen.

Het zou best kunnen. Mijn favoriete vakantielanden zijn Wales, Schotland, Ierland, Cornwall en ook in Bretagne voelde ik me thuis. In mijn CD collectie zitten CD’s van The Chieftains, The Dubliners, The Corrs, Enya, Clannad en Van Morrison. En trekt Kempisch niet een beetje op Keltisch ?

Waarom vraag ik me dat af ? Omdat Keltische muziek me altijd zo raakt. Gisteren was het weer “van dat”. In de Stadsschouwburg waren namelijk Celtic Woman op bezoek. En tijdens het twee uur durende concert (met een kwartiertje pauze tussenin) zijn ze er verschillende keren in geslaagd om kippenvel te voorschijn te toveren. Ik mag evenmin de krop in de keel en de waterig ogen vergeten.

Vorige week zondag was ik, na de afgelasting van het concert van Queen nog diep teleurgesteld. Gisteren was het puur genieten. Zeker voor herhaling vatbaar.

Eigenlijk had ik op dit eigenste ogenblik in Paleis 12 moeten zitten om af te tellen naar het optreden van Queen met zanger Adam Lambert.

Omdat het in oktober, toen ik het ticket bestelde, niet te voorspellen was of ik al dan niet winterse toestanden op de weg zou hebben, had ik me ook een hotelkamer geboekt, niet zover van de Heizelpaleizen. Dan kon ik op mijn gemak met de trein naar onze hoofdstad reizen en morgen op dezelfde manier terug naar huis.

Onderweg even een Facebook-update gemaakt en nog geen kwartiertje later kreeg ik via hetzelfde kanaal dat het optreden afgelast was. Afgelast ? Zou dat een flauwe grap zijn ? Toch maar even het internet afgespeurd en inderdaad, op de website van ticketmaster stond “afgelast”. Daar stond ik dan in Brussel Zuid met twee opties : de metro nemen naar de Heizel en een nachtje op hotel doorbrengen of de trein terug naar huis nemen. Ik heb maar voor de twee optie gekozen, het hotel afgebeld en een nieuw treinticketje gekocht. Thuisgekomen vond ik een mail, verzonden om 16u48, met daarin nogmaals de bevestiging dat het concert afgelast is.

Geen Queen dus. Gelukkig ging het toneel van Toneelvereniging Oud KLJ gisteren wel door. Ik had mijn kapster, die meestal één van de hoofdrollen voor haar rekening neemt, al wel gewaarschuwd dat ze extra hun best moesten doen. Ze brachten immers Fawlty Towers. Ik ben immers een heel grote fan van Fawlty Towers. Maar ze hebben het er heel goed van terecht gebracht.

Ze brachten stukken van meerdere afleveringen waarvan Communications Problem en The Germans het meeste materiaal leverden. Kortom, dat was wel een geslaagde avond.

Eén jaar geleden is het ondertussen en het is nog altijd moeilijk te vatten.

 

 

Meestal vind ik het niet erg wanneer mijn trein een beetje vertraging heeft. Dat geeft me immers de kans om die paar bladzijden extra te lezen.

Vanavond was het echter anders. Niet alleen omdat je 25 minuten niet echt “een beetje” kunt noemen. Neen, het was vooral omdat ik niets meer te lezen had. Ik had De verborgen bibliotheek van A.M. Dean namelijk deze middag, op weg naar onze zetel in Brussel, al uitgelezen. En zo’n treinritje zonder lectuur is toch niet hetzelfde.

Waarover gaat De verborgen bibliotheek ?  

Het begint met de koelbloedige moord op Professor Arno Holmstrand in zijn kantoor aan de universiteit van Carleton, Minnesota. Vóór hij sterft slaagt hij er nog in om drie pagina’s uit een boek te scheuren en te verbranden. Quasi tegelijkertijd wordt een bomaanslag gepleegd op de oudste universiteitskerk in Oxford, Engeland.

Een dag later vindt de jonge professor Emily Wess een brief van Holmstrand in haar postvakje. Uit de brief valt af te leiden dat Holmstrand wist dat hij zou sterven. Hij geeft Emily de opdracht om op zoek te gaan naar één van de grootste mysteries uit de geschiedenis : de bibliotheek van Alexandrië.

Voor Emily begint een zoektocht die haar naar Oxford, Alexandrië en Istanbul zal brengen. Ze raakt verwikkeld in een strijd tussen twee geheime genootschappen, een strijd die al eeuwen duurt. Voor de ontknoping moet ze terug naar Oxford.

Ik heb dit boek ontdekt via een Facebookgroep voor boekenliefhebbers. Iemand had het boek gelezen en vond het een aanrader. Het toeval wilde dat ik net mijn kwartaalbestelling bij ECI moest plaatsen en het boek daar zag staan. Omdat dit soort verhalen me enorm ligt (vleugje geschiedenis, geheime genootschappen, complotten en dergelijke …) heb ik het onmiddellijk besteld. Spijt heb ik er zeker niet van gehad.

Het volgende boek wordt er trouwens ook een van A.M. Dean : De geheime sleutel. Ook hier speelt Emily Wess de hoofdrol.

 

 

De eerste loopsessie van de tweede maand van dit jaar is een feit. Zoals elke dinsdag (als het weer het toelaat) naar Lier geweest en 4,30 km gelopen in iets minder dan 32 minuten.

In januari is er iets minder gelopen dan gepland. Gespreid over 7 sessies is er 32,2 km gelopen en daarvoor had ik 3u49 voor nodig. Zoals gezegd minder dan gehoopt maar wel dubbel zoveel als in dezelfde maand van vorig jaar en dat valt dan weer mee.

 

 

Ook een meevaller : de eerste twee namen die de organisatie van Suikerrock vandaag bekend heeft gemaakt. Op zondag zullen niemand minder dan Clouseau en Marco Borsato het weekend afsluiten. Clouseau heb ik al driemaal gezien (heel lang geleden in 1987 in Leuven toen ze nog niet “bekend” waren, een keer in het Sportpaleis omdat een collega niet kon gaan en een keer op TW Classic toen het geluid afschuwelijk slecht was).

Borsato heb nog nooit live aan het werk gezien maar afgaande op fragmenten uit de shows die ik al op TV heb gezien verwacht ik daar wel veel van. Hij stond trouwens al een tijdje op mijn wishlist.