Mijn planning voor de komende 3 dagen ! Morgen om 15u stoppen met werken en met de trein naar Tienen. Suikerrock !

Ik moet ECI bedanken!

Sinds ze een “doorstart” hebben gemaakt worden hun boeken niet meer zo snel geleverd. Toen ik het zevende boek uit de Myron Bolitar reeks van Harlan Coben had beëindigd moest ik vaststellen dat ik wel nummer 10 uit de reeks in mijn bezit had maar dat nummers 8 en 9 ontbraken.

Nu kan je die boeken wel afzonderlijk lezen maar het helpt toch wanneer je ze in volgorde leest. Bepaalde verhaallijnen komen namelijk in elk boek terug. Bovendien kom je in elk boek wel iets meer te weten over de hoofdrolspelers.

Ik koos dan ook voor “De Onschuldigen” in afwachting van Bolitar nummer 8. Dat blijkt nu een goede keuze zijn geweest. “De Onschuldigen” speelt zich namelijk af tussen Bolitar 7 en Bolitar 8 en bepaalde personages maken een rentree in Bolitar 8. In Bolitar 8, “Eens Beloofd” , laat Myron Bolitar Aimée, de dochter van een jeugdvriendin, hem beloven dat ze hem zal bellen als ze ooit een lift nodig heeft en ze haar ouders niet kan bereiken. Hij belooft haar dat hij haar altijd en overal zal komen ophalen.

Een paar dagen later belt ze hem al en midden in de nacht stapt Myron in de auto om Aimée op te pikken en bij een vriendin thuis af te zetten. De volgende dag blijkt Aimée te zijn vermist. Haar verdwijning vertoont veel gelijkenissen met de verdwijning van Katie enkele maanden eerder.

Bolitar moet alles uit de kast halen om zijn onschuld te bewijzen en om zijn belofte aan Claire, de moeder van Aimee, te kunnen waar maken : haar dochter terug thuis brengen.

Ondertussen ben ik begonnen aan Bolitar 9: Verloren.

Net als de vorige jaren val ik in de vierde week van juli in een zwart gat.

De oorzaak ? De Ronde van Frankrijk is gedaan. Van de live uitzendingen op TV heb ik niet veel kunnen zien (sommige mensen moeten nu eenmaal werken in de zomer) maar ik heb wel elke dag kunnen luisteren naar Sporza Tour op Radio 1. Wielrennen is trouwens veel leuker op de radio dan op TV.

De combinatie Christophe Vandegoor, Frank Hoste en Carl Berteele is gewoon een genot om naar te luisteren. En als er even niets interessants gebeurt in de rit dan spelen ze geweldige muziek.

En ’s avonds is het dan de beurt aan Karl Vannieuwkerke en zijn ploeg van Vive le Vélo. Vergeet De laatste show, Café Corsari en Hotel M. De beste talkshow van het jaar is Vive le Vélo. Zeker met de gasten van dit jaar. Slechts 1 aflevering heb ik (bewust) niet gezien namelijk de aflevering op de eerste rustdag (uiteraard vanwege de gast M.W.).

Hoe vond ik de Tour zelf ? Niet zo saai zoals vele journalisten. De onvergetelijke doortocht door Yorkshire, het flandrienweer tijdens de eerste week, die geweldige kasseirit, Contador die met een gebroken been nog een half uur verder fietst, Bauer die na een vlucht van 220 km wordt gegrepen door het peleton op 50 meter van de meet, Van Avermaet en Bakelants die zo hard geprobeerd hebben, Tony Martin die zo verdomd hard kan fietsen, Sagan die weliswaar de groene trui wint maar die me verder serieus tegengevallen is en uiteraard Nibali. Voor sommigen een renner zonder charisma, voor mij een renner dit verdiend heeft gewonnen, die heeft laten zien dat op verschillende terreinen uit de voeten kan en die dus een verdiende winnaar is.

Nu ja, nog 49 weken en het is terug zo ver.

 

 

’t Ging vanmorgen gelukkig iets beter dan afgelopen dinsdagavond … het lopen bedoel ik.

Om halftien vertrokken en een halfuurtje later was ik terug thuis en stonden er 4,43 km op de teller. Een gemiddeld tempo van 6:47 per kilometer en dat is “mijn” snelheid. De eerste drie kilometer gingen aan respectievelijk 6:52, 6:49 en 6:37. Dan een 500 meter gelopen aan 6:18 waardoor de laatste 900 meter aan een tempo van 7:00 gingen. Al bij al toch heel tevreden.

Deze namiddag dan “Roparun 2014 – The Movie” voltooid. Alle foto’s en filmpjes op een rijtje zetten, tellen hoeveel minuten de verschillende “hoofdstukken” duren, gepaste muziek erbij kiezen, hier en daar een paar foto’s terug verwijderen omdat de muziek dan beter past, hier en daar een stukje muziek wegknippen.

Maar nu is hij klaar. Een oscar zal hij nooit krijgen maar ik ben best wel tevreden over het resultaat : een vijfdaags Roparunweekend en de verschillende inzamelactie samengevat in 75 minuten.

Nu nog 25 DVD’s branden met daarop de film en alle losse foto’s en die DVD’s in een (gepersonaliseerd) doosje stoppen en ik ben klaar voor de Roparunreünie die ergens in september of oktober zal plaatsvinden.

Wat je wel hebt wanneer je avond na avond met die foto’s bezig bent is zin krijgen in een volgende editie. Of die er nog komt zal van team 234 afhangen maar ik zie een 10^de deelname wel zitten.

 

 

Het zal aan mij liggen (of aan het “Noordse” bloed dat door mijn aderen stroomt) maar ik moet dus echt niets hebben van het weer dat we de afgelopen dagen hebben gehad.

Het (voor mij) extreem warme weer heeft wel zijn voordelen. Zo ben ik er het afgelopen verlengde weekend in geslaagd om de Roparun foto’s die ik zelf heb genomen en die ik van mijn teamgenoten heb ontvangen te bewerken.

Een beetje bijsnijden, een beetje lichter maken, proberen om onvolmaaktheden weg te werken via fotoshop … ’t is een hobby als een ander.

Ondertussen ben ik begonnen aan het moeilijkste werk: het chronologisch sorteren van alle foto’s zodat ik ze eenvoudig kan omtoveren tot een film. Het kiezen van bijpassende muziek zal ook nog wel wat werk vragen maar als de temperaturen blijven wat ze zijn dan zit ik toch liever binnen.

Zelfs ’s avonds is het te warm Althans, dat was gisteren in Lier toch het geval. Na een weekje rust vanwege het souvenir aan de Nacht van de Maan onder mijn linker hiel was het hoog tijd dat er nog eens werd gelopen. Bovendien had ik mijn loopbuddy al twee weken achter elkaar in de steek gelaten.

Om half acht begonnen we er aan. De eerste 2 km gingen nog behoorlijk maar de laatste 2 kilometer waren vreselijk. Toen we aan de “duiker” ter hoogte van het Netekanaal kwamen en aan de terugweg begonnen hadden we geen zuchtje wind meer. Dat in combinatie met de temperatuur (mijn auto zei dat het 29°C was !) en het gebrek aan zuurstof maakte die terugweg gewoon vreselijk. Uiteindelijk hadden we 29 minuten nodig voor slechts 4km. Een beetje teleurstellend.

 

 

Matt Hunter is 20 jaar, derdejaars universiteitsstudent, speler in het footballteam en het basketbalteam. Kortom, hij heeft alles voor mekaar. Na een vakantie rijdt hij samen met zijn vriend Duff terug naar de universiteit. Duff wil onderweg nog even in Massachusetts stoppen om er een feestje te bezoeken. Er wordt wat gedronken en Duff morst een beetje bier op een windjack. Van het een komt het ander en plots ligt Stephen McGrath dood op de stoep.Matt wordt veroordeeld en zit vier jaar in de gevangenis.

Ondertussen zijn we nog eens 9 jaar later. Matt is getrouwd met Olivia die zwanger is van hun eerste kindje. Hij heeft een goede baan en een optie op een mooi huis.

Maar dan begint een nachtmerrie. Een non wordt vermoord. Matt ontvangt compromitterende foto’s van zijn vrouw die hem lijkt te bedriegen. Een onbekende man – die Matt begint te schaduwen – wordt later vermoord teruggevonden. Olivia vertelt aan Matt haar tot dusver verborgen verleden.

Alle sporen wijzen volgens de politie – onder wie Loren Muse – in de richting van een man met een strafblad en minstens één moord op zijn geweten : Matt Hunter. Als ook nog de FBI zich ermee begint te moeien slaan Matt en Olivia op de vlucht. Hun vlucht brengt hen naar Nevada waar alles zoveel jaren geleden begon.

Dat is een beknopte samenvatting van De Onschuldigen van Harlan Coben, het eerste verhaal dat ik van hem lees dat niet rond Myron Bolitar draait. Het verbaast me dat Hollywood zich nog niet gestort heeft op de verhalen van Coben want ze lezen als een film. Blijkbaar is er in 2001 wel Tell No One verfilmd maar dat kreeg de titel Ne le dis à personne mee. Het is dus een Franse film (maar wel verkrijgbaar bij Amazon …). Ondertussen ben ik wel aan de 8^ste Bolitar begonnen : Eens Beloofd.

Mochten sommigen zich trouwens afvragen hoe het met de naweeën van mijn nachtmarathon is … die zijn stilaan allemaal aan ’t verdwijnen. De linkervoet is bijna blaarvrij, enkel de grote blaar op de hiel laat zich soms nog voelen. De spierpijntjes zijn ook bijna allemaal weg, enkel de linkerkuit laat zich soms nog voelen. In ieder geval kan ik terug vrij normaal wandelen.

 

 

 

 

De oorsprong van de marathon ligt in het jaar 490 v.Chr., toen de Griekse soldaat Pheidippides van Marathon naar Athene gesneld zou zijn om het nieuws van de overwinning van de Atheners (onder leiding van generaal Miltiades) op de numeriek veel sterkere Perzen te melden. Dat gebeurde toen Darius koning was over de Meden en de Perzen. Pheidippides legde echter de afstand tussen Athene en Sparta af om hulp te vragen aan de Spartanen. Toen deze weigerden, liep de bode terug naar Athene en in een ruk naar Marathon. Bij de uiteindelijke overwinning liep hij terug naar Athene.

 

De geschiedenis vermeldt wel dat deze laatste tocht, van Marathon naar Athene (eerste marathon) een dodelijke afloop had: na het uitbrengen van de woorden “Verheug u, wij hebben gewonnen!” in het centrum van Athene, viel de boodschapper dood neer; hij bleek een zonnesteek te hebben opgelopen. Over de waarheid van dit verhaal valt nog te twisten, een aantal historici beweert dat deze marathon nooit gelopen is (bron : Wikipedia)

 

In 2009 heb ik in Dublin mijn eerste en enige marathon gelopen. “Gelopen” is misschien een groot woord want de laatste 10 km werd er vrij vaak gewandeld. Een goeie 5u30 had ik nodig om die marathon tot een goed einde te brengen.

 

Ik graag voor mijn 50^ste verjaardag nog een marathon gelopen maar de kans dat dit zou gebeuren was (en is nog steeds) quasi onbestaande. Tot ik in onze brievenbus een folder vond van de Nacht van de Maan. Dit evenement, uit de grond gestampt door Jan de Prins was gisteren aan zijn eerste editie toe.

 

Op een onbezonnen moment heb ik me ingeschreven voor deze wandelmarathon. De opzet van de marathon is ontmoedigend voor lopers. Het vertrek wordt gegeven bij zonsondergang (zaterdag 21u55) en je mag niet aankomen vóór zonsopgang (zondag 5u37).

 

Met 750 waren we gisteren. Voor de start kwam Jean Bosco Safari ons een hart onder de riem steken met een behoorlijk goed concert.

 

 

 

Iedereen had een glowstick gekregen met verzoek dit ding achteraan de rugzak of iets dergelijk te bevestigen. Het resultaat was mooi, feeëriek zelfs, maar jammer genoeg niet te fotograferen. Het valt het beste te beschrijven als een groen lint dat door de Kempen trok. n Viersel kregen we de kans om een moondip in het Albertkanaal te nemen maar veel kandidaten waren hier niet voor te vinden. Maar er waren er wel.

 

 

Kilometer na kilometer na kilometer volgde. Soms had je hulp nodig van een lamp, maar op andere plaatsen was het helder genoeg om zonder hulpmiddelen de weg te volgen.

 

 

 

De maan zelf hebben we nagenoeg niet gezien. Wat ik wel gezien heb, zeker naar het einde toe, waren mensen die evenveel pijn hadden als ik. Op het einde was het echt voortslepen. Toen ik eindelijk aan kilometerpunt 39 (het laatste checkpoint) kwam kreeg ik wel terug een beetje moed. Nog 3 kilometer !

 

3 kilometer werd 2 kilometer, 2 kilometer werd 1 kilometer en toen verscheen 42,195 op mijn Garmin. Helaas was dat nog niet het einde. Ik moest nog 550 meter afleggen vóór ik over de laatste mat liep. Mijn hersenen bleven maar tegen mijn benen zeggen dat ze nog een paar stappen moesten zetten maar het bericht kwam niet door.

 

 

 

Lang geleden dat ik nog zoveel pijn heb gevoeld. En nu … naar de Tour de France kijken en in slaap vallen.

 

straks om 21u55 samen met 750 anderen …

Sinds 15 mei heb ik er een nieuwe vriend bij : Myron Bolitar. Op aanraden van bookbuddies uit Peulis ben ik toen begonnen aan Vals Spel, het eerste boek van Harlan Coben rond de ex-basketballer die na een blessure rechten heeft gestudeerd en nu met MB Sportsrep verschillende sporters vertegenwoordigd.

Ondertussen zijn we twee maanden verder en zijn Tegenwerking, Vermist, Ontwricht, Schijnbeweging, Schaduwleven en Laatste kans de revue gepasseerd. Ik heb dan ook het gevoel dat ik Myron Bolitar, zijn zakenpartner en vriend Windsor Horne Lockwood III (kortweg Win), zijn assistente en ondertussen medevennoot Esperanza Diaz (a.k.a. Little Pocahantes) en Big Cindy door en door ken. Ik zou hier kunnen beginnen met een samenvatting te geven van elk boek maar je moet ze maar gewoon lezen.

Toen ik eerder deze week mijn 7^e Bolitar weg mocht leggen zat ik wel met een probleem. Ik had weliswaar nummer 10 uit de reeks maar nummers 8 en 9 ontbraken nog. Die waren vrij snel besteld via ECI maar ja, besteld is nog niet ontvangen.

Daarom ben ik maar aan De onschuldigen begonnen. Ook een boek van Harlan Coben, zonder Bolitar maar even plezierig om te lezen. Weer zo’n boek dat je doet hopen dat de trein vertraging heeft. Vandaag zijn trouwens nummers 8 en 9 toegekomen met de post.

Ook plezierig tegenwoordig is winkels en supermarkten binnen stappen. Elke dag kom ik wel thuis met één of ander nieuw Coca Cola blikje. De laatste twee maanden zijn goed voor 63 blikjes ! Eigenlijk zouden het er 64 moeten zijn maar die laatste Rode Duivel is nog niet toegekomen in Antwerpen. Voorlopig blijft het dus bij 19 “zwarte” duivels en 18 “rode” duivels. Christian Benteke … waar blijf je ?

 

 

Soms zit het mee, soms zit het tegen.

Kwam je vandaag met de auto naar Antwerpen … dan zat het tegen. De ring heeft zijn reputatie van parking van Antwerpen weer alle eer aangedaan. De gietende regen en de sterke wind hebben gezorgd voor een dramatische avondspits, al zullen die twee vrachtwagens die in “den bocht naar den E313” gebotst hebben er ook wel iets mee te maken hebben gehad.

Recht tegenover ons kantoorgebouw sneuvelde zelfs een boom. Toen de brandweer volop bezig was met het ruimen van die boom besloot een tweede boom om neer te vallen. Hopelijk zit het mee voor de brandweerman die door die tweede boom werd geraakt en komt alles goed.

Ook in de Ronde van Frankrijk is er deze namiddag veel gebeurd. Jammer genoeg was ik niet thuis om te kunnen kijken. Anderzijds, als ik wel thuis was geweest dan zou ik nooit een bezoekje hebben gebracht aan de Carrefour Markets in de Statiestraat van Berchem en had ik nooit die twee nieuwe blikjes van 250ml gevonden. Blijkt nieuw op de markt te zijn. Ze passen trouwens ook nog in de Share a Coke reeks waarmee Coca Cola is begonnen.

Ik vind wel dat ze daar iets te vroeg mee begonnen zijn. Ik ben nog steeds niet 100% zeker dat ik de WK 2014 serie volledig heb. De “rode” Nacer Chadli heb ik sinds eergisteren wel in handen maar de “rode” Kevin De Bruyne en Christian Benteke heb ik nog steeds niet effectief in bezit. De eerste zou bij mijn baas thuis liggen en het tweede zou bij een collega in Brussel liggen maar zolang ik ze niet zelf vastheb blijf ik zelf zoeken.

Samen met een nieuwe reeks “Share a Coke with” blikjes zijn er ook nieuwe flesjes met 3.000 nieuwe namen op in omloop gebracht. Via internet had ik al gezien dat mijn eigen naam er deze keer bij was. Maar ja, hoe groot (of klein) is de kans dat je zo’n flesje tegenkomt ? Het maakt niet uit, ik heb vandaag al zeker de Coca Cola versie gevonden!