Het is weeral voorbij, het jaarlijkse avontuur dat Roparun heet. ’t Is te zeggen, de Roparun zelf is voorbij, de campagne van ons team loopt nog enkele weken.
Het is een heel zwaar en vermoeiend weekend geworden, fysiek, mentaal en emotioneel.
Het weekend begon voor mij op vrijdag om 8u. Na een korte nachtrust (traditioneel lig ik enkele uren wakker) vertrok ik naar Zandhoven om een kleine vrachtwagen op te halen. Die vrachtwagen zou de komende 5 dagen mijn habitat worden. Ook in Zandhoven deed ik mijn eerste pick-up : een shelter, tafels en stoelen. Dan ging het via Vorselaar (mijn Roparunspullen), Itegem (co-kookouder Carine en haar Roparunspullen), Lier (koelbak van Goetze), Antwerpen (het merendeel van ons materiaal en drinken stond bij VIVIUM), Sint-Niklaas (Kurt opgehaald), Tremelo (de mobilhomes van Funshare gaan halen), Lokeren (de rest van het materiaal en drinken) en tenslotte terug naar Sint-NIklaas. Tegen 23u waren we volledig startklaar.
Na een tweede korte nacht (2 uurtjes geslapen) vertrokken we om 7u richting Antwerpen. Daar stond de rest van het team ons op te wachten. Drie kwartiertjes reed de colonne van 1 vrachtwagen, 2 mobilhomes en 1 minibusje naar Parijs. De reis verliep voorspoedig tot we ineens op het signaalbord zagen verschijnen : “Bouchon de 9 km à 18 km). Dat zijn zaken die je als teamcaptain niet wil lezen; We moesten immers ten laatste om 13u op het startterrein zijn. Een kort telefoontje naar het “ACT” loste dat op.
En om 15u07 was het dan zover. Onze eerste loper ging van start. Wat dan volgde was, zoals steeds, een unieke ervaring. Fysiek gezien is het echter enorm belastend. Ik weet sinds 2006 dat het voor een begeleider heel zwaar is, ik weet sinds 2008 dat het als loper ook zwaar is. Vanaf 2009 weet ik dat het als begeleider/teamcaptain enorm zwaar is. En nu weet ik dat het als kookouder/teamcaptain minstens even zwaar is. Als de lopers op het wisselpunt toekomen moet je ervoor zorgen dat er eten klaar staat zodat ze zo snel mogelijk kunnen eten en slapen. Terwijl zij slapen moet jij wel zorgen voor de afwas. Eventueel kan je proberen om zelf een paar uurtjes slaap te vangen maar je moet ook zorgen dat er voldoende eten en drinken klaar staat voor hun volgende shift. Veel kans op slapen is er dan ook niet. De eerste nacht heb ik nog twee uurtjes kunnen slapen maar veel verder ben ik niet gekomen.
Toen we op weg waren van het laatste wisselpunt in Bergen op Zoom naar Rotterdam kreeg ik dan ineens mijn klop van de hamer. In tegenstelling tot de vorige jaren ben ik ons team dan ook niet gaan verwelkomen aan de Erasmusbrug maar wel in het finishvak op 300 meter van de finish. Om 13u58 liep ons team over de finishlijn aan de Erasmusbrug. Ze hebben 516 km gelopen op 47u aan gemiddelde snelheid van 11km/u. Een geweldige prestatie onder dergelijke zware omstandigheden.
De terugweg naar Antwerpen durfde ik niet zelf aanvangen. Gelukkig heeft teamgenoot Tim die rit van me overgenomen terwijl ik in één van de mobilhomes ben gaan slapen. Het was maar een uurtje maar het heeft me goed gedaan. Ook de afsluitende BBQ heeft wel geholpen.
Voor de meeste teamleden stopt de Roparun op maandag maar voor mij is dat pas dinsdag het geval. Na een nachtje in Sint-NIklaas (6u geslapen !!!!) ging de reis naar Lokeren, Wachtebeke, Tremelo, Zandhoven, Lier, Vorselaar, Zandhoven en uiteindelijk terug naar huis waar ik om half zeven eindelijk rustig kon neerzitten. Doodop ben ik. Zo’n weekend van 120 uren met 12 uren slaap, dat is niet zo simpel. En de temperaturen van de afgelopen dagen zijn ook niet echt een hulp.
Daarbij komt ook nog het emotionele aspect van het weekend. Ik heb maandagavond immers meegedeeld dat ik na het afsluiten van de Campagne 2012 mijn functie als teamcaptain van team 231 neerleg. Al zeven jaar staat mijn leven in het teken van de Roparun. In het begin was dat iets minder maar sinds ik teamcaptain ben des te meer. Ik heb nu eenmaal de onhebbelijke gewoonte om, als ik ergens voor ga, me voor 200% te engageren. En dat engagement vraagt heel veel energie en tijd (en zelfs geld). De laatste tijd voel ik echter aan dat ik de 200% niet meer haal, ik kom uit op nauwelijks 100%. Bovendien heb ik al enkele maanden het gevoel dat niet iedereen zich kan vinden in de manier waarop ik de Roparun organisatie run. Het lijkt me dan ook tijd om een stap opzij te zetten zodat er een vernieuwing kan plaatsvinden. Zo is het tenslotte in 2009 toen ik de verantwoordelijkheid op mij nam ook gebeurd. Er zijn natuurlijk nog andere factoren die mijn beslissing hebben beïnvloed maar daar ga ik niet verder over uitweiden. Zij die het moeten weten weten het.
Heb ik spijt van de beslissing ? Absoluut. Heb ik twijfels ? Absoluut niet. Er is een tijd voor alles en ik denk dat het tijd is om een stap opzij te zetten en de kans aan anderen te geven.
Zal de Roparun dan uit mijn leven verdwijnen ? Absoluut niet. Als mijn collega’s verder gaan met het team dan zullen ze altijd op mijn steun kunnen rekenen. Maar het organiseren en het deelnemen laat ik aan anderen over. En wie weet, misschien doe ik zoals Justine, Kim, Tia, Kimi of Michael en zovele andere sportmensen wel een comeback.