Het is weeral voorbij, het jaarlijkse avontuur dat Roparun heet. ’t Is te zeggen, de Roparun zelf is voorbij, de campagne van ons team loopt nog enkele weken.

Het is een heel zwaar en vermoeiend weekend geworden, fysiek, mentaal en emotioneel.

Het weekend begon voor mij op vrijdag om 8u. Na een korte nachtrust (traditioneel lig ik enkele uren wakker) vertrok ik naar Zandhoven om een kleine vrachtwagen op te halen. Die vrachtwagen zou de komende 5 dagen mijn habitat worden. Ook in Zandhoven deed ik mijn eerste pick-up : een shelter, tafels en stoelen. Dan ging het via Vorselaar (mijn Roparunspullen), Itegem (co-kookouder Carine en haar Roparunspullen), Lier (koelbak van Goetze), Antwerpen (het merendeel van ons materiaal en drinken stond bij VIVIUM), Sint-Niklaas (Kurt opgehaald), Tremelo (de mobilhomes van Funshare gaan halen), Lokeren (de rest van het materiaal en drinken) en tenslotte terug naar Sint-NIklaas. Tegen 23u waren we volledig startklaar.

Na een tweede korte nacht (2 uurtjes geslapen) vertrokken we om 7u richting Antwerpen. Daar stond de rest van het team ons op te wachten. Drie kwartiertjes reed de colonne van 1 vrachtwagen, 2 mobilhomes en 1 minibusje naar Parijs. De reis verliep voorspoedig tot we ineens op het signaalbord zagen verschijnen : “Bouchon de 9 km à 18 km). Dat zijn zaken die je als teamcaptain niet wil lezen; We moesten immers ten laatste om 13u op het startterrein zijn. Een kort telefoontje naar het “ACT” loste dat op.

En om 15u07 was het dan zover. Onze eerste loper ging van start. Wat dan volgde was, zoals steeds, een unieke ervaring. Fysiek gezien is het echter enorm belastend. Ik weet sinds 2006 dat het voor een begeleider heel zwaar is, ik weet sinds 2008 dat het als loper ook zwaar is. Vanaf 2009 weet ik dat het als begeleider/teamcaptain enorm zwaar is. En nu weet ik dat het als kookouder/teamcaptain minstens even zwaar is. Als de lopers op het wisselpunt toekomen moet je ervoor zorgen dat er eten klaar staat zodat ze zo snel mogelijk kunnen eten en slapen. Terwijl zij slapen moet jij wel zorgen voor de afwas. Eventueel kan je proberen om zelf een paar uurtjes slaap te vangen maar je moet ook zorgen dat er voldoende eten en drinken klaar staat voor hun volgende shift. Veel kans op slapen is er dan ook niet. De eerste nacht heb ik nog twee uurtjes kunnen slapen maar veel verder ben ik niet gekomen.

Toen we op weg waren van het laatste wisselpunt in Bergen op Zoom naar Rotterdam kreeg ik dan ineens mijn klop van de hamer. In tegenstelling tot de vorige jaren ben ik ons team dan ook niet gaan verwelkomen aan de Erasmusbrug maar wel in het finishvak op 300 meter van de finish. Om 13u58 liep ons team over de finishlijn aan de Erasmusbrug. Ze hebben 516 km gelopen op 47u aan gemiddelde snelheid van 11km/u. Een geweldige prestatie onder dergelijke zware omstandigheden.

De terugweg naar Antwerpen durfde ik niet zelf aanvangen. Gelukkig heeft teamgenoot Tim die rit van me overgenomen terwijl ik in één van de mobilhomes ben gaan slapen. Het was maar een uurtje maar het heeft me goed gedaan. Ook de afsluitende BBQ heeft wel geholpen.

Voor de meeste teamleden stopt de Roparun op maandag maar voor mij is dat pas dinsdag het geval. Na een nachtje in Sint-NIklaas (6u geslapen !!!!) ging de reis naar Lokeren, Wachtebeke, Tremelo, Zandhoven, Lier, Vorselaar, Zandhoven en uiteindelijk terug naar huis waar ik om half zeven eindelijk rustig kon neerzitten. Doodop ben ik. Zo’n weekend van 120 uren met 12 uren slaap, dat is niet zo simpel. En de temperaturen van de afgelopen dagen zijn ook niet echt een hulp.

Daarbij komt ook nog het emotionele aspect van het weekend. Ik heb maandagavond immers meegedeeld dat ik na het afsluiten van de Campagne 2012 mijn functie als teamcaptain van team 231 neerleg. Al zeven jaar staat mijn leven in het teken van de Roparun. In het begin was dat iets minder maar sinds ik teamcaptain ben des te meer. Ik heb nu eenmaal de onhebbelijke gewoonte om, als ik ergens voor ga, me voor 200% te engageren. En dat engagement vraagt heel veel energie en tijd (en zelfs geld). De laatste tijd voel ik echter aan dat ik de 200% niet meer haal, ik kom uit op nauwelijks 100%. Bovendien heb ik al enkele maanden het gevoel dat niet iedereen zich kan vinden in de manier waarop ik de Roparun organisatie run. Het lijkt me dan ook tijd om een stap opzij te zetten zodat er een vernieuwing kan plaatsvinden. Zo is het tenslotte in 2009 toen ik de verantwoordelijkheid op mij nam ook gebeurd. Er zijn natuurlijk nog andere factoren die mijn beslissing hebben beïnvloed maar daar ga ik niet verder over uitweiden. Zij die het moeten weten weten het.

Heb ik spijt van de beslissing ? Absoluut. Heb ik twijfels ? Absoluut niet. Er is een tijd voor alles en ik denk dat het tijd is om een stap opzij te zetten en de kans aan anderen te geven.

Zal de Roparun dan uit mijn leven verdwijnen ? Absoluut niet. Als mijn collega’s verder gaan met het team dan zullen ze altijd op mijn steun kunnen rekenen. Maar het organiseren en het deelnemen laat ik aan anderen over. En wie weet, misschien doe ik zoals Justine, Kim, Tia, Kimi of Michael en zovele andere sportmensen wel een comeback.

Het mag dan wel rustig en stil zijn op deze blog, De realiteit is helaas anders. Daar is het gewoon heel druk.

Op ’t werk probeer ik nog zoveel mogelijk gedaan te krijgen vóór ik aan mijn (eerste) vakantieperiode begin op 8 juni. Ik weet niet of ik alles gedaan ga krijgen maar ik kan alleen maar proberen. En thuis is het natuurlijk voornamelijk Roparun, Roparun en nog eens Roparun.

Tussendoor organiseer ik dan ook nog eens een teambuildingeventje. Vroeger kregen we daar op ’t werk een budget voor maar dat is ook al weer even geleden. Dat weerhoudt ons er echter niet van om toch elk jaar met het team iets te doen. Vorig jaar was het een eenvoudige BBQ, twee jaar terug zijn we gaan kayakken op de Lesse. Dit jaar had ik een dagje Oostende gepland, afgelopen vrijdag. Samenkomst in Sint-NIklaas, met de trein naar Oostende, koffietje drinken op de dijk, fotozoektocht met de Go-Cart (mannen tegen vrouwen en UITERAARD wonnen de vrouwen, smakelijk gaan eten in ’t Kombuis, minigolftornooi in het Leopoldpark, drankje achteraf en na een korte strandwandeling terug naar huis). Het weer zat ons gelukkig mee, we hebben eigenlijk maar één fikse bui gezien en toen zaten we op een overdekt terras. Het was een lange en toch wel vermoeiende dag maar ik denk wel dat iedereen zich geamuseerd heeft.

Tijdens de teambuilding kreeg ik dan SMS van Tom : “Gaat ge mee naar Parijs morgen ?”. We waren al langer van plan om het Roparunparcours nog eens te verkennen maar door omstandigheden was het er nog niet van gekomen. Een paar berichtjes heen en weer en de afspraak was gemaakt : om 6u30 op de carpoolparking in Beringen. Dat betekende wel dat de wekker om 5u afliep en dat ik om 6u al weg was. Het werd een gezellige en leerzame rit. Onze wissel- en slaapplaatsen zijn nog altijd in orde, we hebben nog eens gezien hoe mooi maar ook hoe lastig die eerste 260 km tot aan de Belgische grens zijn. En we hebben ook gezien dat we een groot probleem gaan hebben wanneer er volgende week toevallig een wielerwedstrijd wordt georganiseerd op het parcours.

Nog één week stressen en dan is het zover.

Er lijkt een vloek te rusten op de fietsdag voor werknemers.

Ik was er nochtans volledig klaar voor. Om 6u vanochtend vertrok ik volle moed met de koersfiets naar Antwerpen. Ik was echter nog maar net een kilometer ver of mijn tochtje werd abrupt gestopt door een luide knal. De achterband was er bijna afgevlogen. Ik had wel reserve binnenbandjes bij maar het scheurtje van 1 cm in de buitenband was niet te repareren. Vloeken dus.

Ik dus terug te voet naar huis, andere schoenen aan gedaan en met de citybike opnieuw op weg naar Antwerpen. Deze keer ging het wel zonder problemen, dit in tegenstelling tot vorig jaar toen de trapas van diezelfde fiets plots een eigen leven ging leiden en me al in Deurne te voet stelde.

Door die perikelen was ik wel later dan gepland in Antwerpen en kon ik niet zo lang aan het ontbijt blijven. Om 9u moest ik immers fris gewassen naar een vergadering. Voor mezelf was dat “fris gewassen” niet echt een must maar ik dacht dat mijn medevergaderaars dat wel zouden appreciëren.

Wat het weer betreft heb ik wel twee keer meeval gehad. Zowel vanochtend als deze avond op de terugreis ben ik geen regen gehad. Op de terugweg zat de wind wel wat tegen maar onoverkomelijk was dat niet. Ik ben wel de vriendelijkste vrachtwagenchauffeur ter wereld tegengekomen. Wie de baan van Wommelgem naar Broechem via Ranst kent weet dat het fietspad daar die naam helemaal niet waardig is. Een strookje van net een meter, dat bovendien vol kiezels ligt, zonder afscheiding van de drukke baan. Wel, die vrachtwagen bleef mooi achter mij rijden, tegen 25 km/u, tot er een moment was dat hij tussen mij en hemzelf minstens 2 meter kon tussen laten bij het voorbijsteken. Ik heb hem heel vriendelijk nagewuifd. Het was trouwens een Nederlander.

Ik ben er klaar voor.

“Er” staat voor “Antwerpen Fietsdag”, de jaarlijkse fietsdag voor werknemers in Antwerpen die dit jaar voor de 16^e keer wordt georganiseerd. Meer dan 2.000 werknemers zullen tussen 7u en 10u met de fiets naar ’t werk rijden en gaan ontbijten in “Den Bell” of in “De Cargo”.

Sinds ons bedrijf enkele jaren terug een eerste keer meedeed ben ik al altijd van de partij geweest. Helemaal in het begin ging het ontbijt nog door in het Nachtegalenpark. Daarna zijn ze verhuisd naar “De Harmonie” en ondertussen is het dus “Den Bell”.

En dat ontbijt mag er tegenwoordig best zijn hoor. Daarbij komt nog dat we gerust de tijd kunnen nemen want ongeacht het uur dat we aankomen op ’t werk, onze tijd begint om 7u30 te lopen. Er wordt wel gevraagd om ten laatste om 9u30 te “tikken”.

Ik hoop alleen maar dat het de hele dag droogblijft, of toch tenminste de voormiddag. Wat het weer ook mag worden, ik rij met de fiets naar Antwerpen. De bandjes zijn opgepompt, ketting en versnellingsapparaat zijn nog eens goed gesmeerd, kledij ligt klaar en op ’t werk ligt droge kledij klaar voor de terugrit mocht het ’s morgens niet droog blijven.

Het enige dat nog problemen zou kunnen geven is de conditie of beter gezegd het gebrek aan conditie.

 

Nog drie weken te gaan en dan begin ik aan mijn 7^e Roparun op rij en het hoeft dan niet te verbazen dat mijn weekends vooral in het teken van die Roparun staan.

Gisteren was ik al vroeg uit de veren zodat ik op tijd op de P+R parking in Lille zou zijn. Daar werd ik opgepikt door Roparunteamgenoot Tom en samen trokken we naar Rotterdam voor de laatste teambijeenkomst in Ahoy. Het was er gevoelig drukker dan andere keren. Het is dan ook de belangrijkste meeting omdat we daar onze rugnummers en autostickers ontvangen. Zonder die zaken kan je gewoon niet meedoen aan de Roparun.

Voor de rest werd er gewerkt aan de presentatie die ik volgende week vrijdag op onze eigen teammeeting zal geven en aan het Draaiboek dat elk teamlid daar zal krijgen.

En er moet ook nog een en ander gedaan worden voor de tombola die we vanaf volgende week beginnen. Het worden nog 20 lange dagen .

 

Na “De Rozenkoningin” en “De Roos van Lancaster” heb ik vandaag het derde deel van de Rozentrilogie van Philippa Gregory, “De Witte Roos” uitgelezen. Dit laatste deel vertelt het verhaal van Jacquetta van Luxemburg, aanhangster van het Huis van Lancaster.

Eigenlijk is het een prequel op “De Rozenkoningin” dat het verhaal vertelt van Elizabeth Woodville, de echtgenote van koning Edward IV, een koning van het concurrerende  Huis van York.

Ik ben op korte tijd een grote fan geworden van Philippa Gregory. Dit was het vijfde boek dat ik van haar gelezen heb. Het probleem is wel dat het aantal werken van haar dat vertaald werd beperkt is. Enkel “De Erfenis van de Boleyns” staat nog op mijn lijstje.

Er zal niets anders opzitten dan de rest in het Engels te kopen, ofwel tijdens mijn vakantie in Wales ofwel via Amazon. Het enige dat ik nog moet beslissen is of ik me ga beperken tot haar historische romans of dat ik voor het volledige oeuvre ga.

Het volgende boek op de leeslijst speelt zich ook af in het verre verleden namelijk het Engeland van 1321 : De Uilendoders. De mensen op de trein gaan me misschien wel raar bekijken. Hik heb dit boek voor een prikje gekocht op een Boekenfestijn en ik begrijp nu waarom het zo weinig heeft gekost. Het boek zit namelijk ondersteboven in de kaft. Dat krijg je natuurlijk met boeken van 2 euro.

Niet te geloven dat die vierdaags weekend alweer voorbij is.

Al moet ik wel zeggen dat ik gisteren en vandaag weinig uitgespookt heb. Ik heb mijn presentatie voor onze Roparunteammeeting van 11 mei voorbereid terwijl Derek Jacobi als Brother Cadfael op de achtergrond middeleeuwse moorden opgelost heeft.

En ik heb gisteren nog eens een auto gekocht. Deze keer een Ford Mustang Boss uit 1970. En vandaag kreeg ik al de bevestiging uit Cambrigdeshire dat hij onderweg is naar België.

Als deze verkoop een beetje vlot verloopt dan koop ik later deze maand bij dezelfde verkoper nog wel een Chevrolet Camaro ook.