Omdat de organisatoren van Suikerrock ons dit jaar een beetje in de steek hadden gelaten hebben we onze aandacht naar het westen in plaats van het oosten gericht, meer bepaald richting Lokeren.
Eén dag hebben we er uit gekozen namelijk de woensdag.
Met namen als SX, Trixie Whitley, Róisín Murphy en Christine (zeg maar Chris) & The Queens kan een avond niet tegenvallen, tenminste toch niet op papier. Eerst zien en horen en dan zullen we wel spreken.
Tegen alle verwachtingen in ging de verplaatsing naar de andere kant van het water behoorlijk vlot. Enkel aan de tunnel onder het water ging het even iets trager maar files hebben we niet gehad. We waren dan ook goed op tijd op het festivalterrein.
Om 19u begon SX er aan. Deze Kortrijkse etherische indiepopgroep bestaat al 10 jaar maar wij hadden de kans nog niet gehad om ze te zien. Ondertussen hebben we ze afgevinkt van onze to-do-lijst en kunnen we bevestigen dat ze het wachten waard waren. We willen er zeker eens een full-concert van zien.
Daarna was het de beurt aan Trixie Whitley. Een prettig weerzien voor ons, na haar concert in de AB eerder dit jaar. Even zag het er wel naar uit dat niet zo goed zou uitdraaien omdat de geluidstechniekers in het begin even de mist ingingen. Gelukkig was dat euvel snel hersteld en kon Trixie het beste van zichzelf geven. In de AB kwam ze wel meer tot haar recht.
Derde op deze vrouwendag was de Ierse Róisín Murphy. Ik had haar al eens eerder gezien, heel lang geleden toen ze samen met Mark Brydon als MOLOKO naar Vorst Nationaal kwamen. Zij was voor mij de reden waarom we naar Lokeren reden. En ze heeft het nog steeds hoor. Eigenlijk is het niet echt “mijn muziek” maar voor haar maak ik graag een uitzondering.
De avond werd afgesloten door Christine & The Queens. Zij stond al een hele tijd bovenaan de bucketlist van Conny. Persoonlijk vond ik het iets te poppy maar het was best te genieten. Conny vond het wel geweldig goed. De show was in ieder geval wel heel mooi. Ze deed me denken aan de optredens van Michael en Janet Jackson in de jaren ’90.
Het was al donderdag toen we terug richting Peulis reden waar we rond een uur of twee aankwamen.
walkingwithluc 