Voilà, het eerste van de “feestweekends” is achter de rug. Ik hou echt niet van die weekends maar het Kerstweekend valt best nog mee. Misschien is dat ook wel omdat ik dan ook mijn verjaardag mag vieren. Al vond ik verjaren op Kerstmis als kind niet zo leuk. Ik heb nooit mijn vriendjes mogen uitnodigen op mijn verjaardag zelf.

Maar ondertussen kan ik daar beter tegen. Op Kerstavond gezellig eten bij de schoonfamilie en op Kerstdag zelf met de familie naar de Chinees (al was het dit jaar familie -1 want één van de broers zit met de fiets in het Verre Oosten).

Vóór de feestelijkheden zijn we nog wel gaan wandelen in Tremelo. Daar heeft Natuurpunt in het natuurgebied Zegbroek twee wandelingen, eentje van 4,3 km en eentje van 7,8 km. Wij kozen voor de korte wandeling maar die was ook heel mooi.

Het Zegbroek is een moeras- en veengebied met een variatie van biotopen gaande van graslanden over rietvelden tot trilveen en bos. Deze variatie maakt het tot een paradijs niet alleen van varens en zeggen, maar van heel veel plantensoorten. Er zijn hier meer dan 290 verschillende soorten planten, bomen en grassen.

Langs de oude loop liggen enkele turfputten. Daar kan je een vrij zeldzaam natuurverschijnsel waarnemen: trilveen. Plassen kunnen namelijk geleidelijk aan bedekt raken met een drijvend plantentapijt, ook wel drijftil genoemd. Naarmate zo’n drijftil omvangrijker en steviger wordt en zich aan de oevers vastzet, spreken we van een ‘trilveen’. Wie zich op zo’n trilveen waagt, waant zich op een waterbed.

Het Zegbroek maakt deel uit van het erkend landschap ‘Blaasberg’. Hier gebeurde de eerste aankopen door Natuurpunt Tremelo en het  eerste eigen erkende reservaat. Het is een vochtige, verveende, oude meander van de Demer, gelegen in de Demervallei op de grens met Keerbergen en begrensd door de Dijle en de Laak. (bron : Natuurpunt)

En vandaag, op tweede Kerstdag, zijn nog eens door de twee bossen van Peulis getrokken : de Peulisbossen en de Peultebossen. Beide bossen zijn, net als het Zegbroek in Tremelo, vrij vochtige bossen maar modderig was het er niet.

Druk weekend gehad met verschillende evenementen en eigenlijk ook wel verschillende seizoenen.

Afgelopen donderdag nog eens met moeder naar een optreden geweest. Deze keer gingen we naar CC Zwanenberg in Heist-op-den-Berg voor ruim 2u Helmut Lotti. Op zich best een goed concert maar wat werd aangekondigd als een Christmas Show was toch vooral promotie voor zijn Italiaanse CD. Maar de man kan natuurlijk wel zingen. Enig minpuntje aan het optreden? Het feit dat de vestiaire nog gesloten was toen we vóór het einde van de show al wilden doorgaan. We proberen altijd de drukte een beetje voor te zijn maar de organisatoren dachten daar anders over.

Vrijdag opnieuw naar Cc Zwanenberg, deze keer met Conny en deze keer niet voor muziek maar voor Nederlandse humor. Bas Birker heeft ons ruim anderhalf uur tranen met tuiten doen lachen. Soms misschien een beetje grof maar wel altijd grappig.

Zaterdag was iets rustiger (enkel wat foto’s gemaakt in een bevroren tuin) maar dat hebben we zondag ingehaald. In de namiddag eerst een wandeling gemaakt door een bevroren Mispeldonk in Bonheiden. De blauwe natuurpuntwandeling met vertrek aan de kerk van Bonheiden is een echte aanrader, eender welk seizoen. Nu was alles mooi wit bevroren maar het was er wel ijzig koud. Je weet wel, zo koud dat je brandwondjes krijgt van je jeansbroek.

In de vooravond zijn we naar Langdorp gereden voor het Kerstconcert van het Koninklijk Fanfareorkest De Demervallei. Hier werden wel de nodige kerstliederen gespeeld in een heel mooi gerestaureerde St Pieterskerk.

De weg naar huis was jammer genoeg minder mooi. Eerst moesten we een vrij steile klim op spiegelgladde kasseitjes overwinnen. Daarna was het met de billen dichtgeknepen (een benepen gat zeggen ze in Peulis) terug naar huis. Regen op een bevroren ondergrond … geen goeie combinatie. Maar ik heb het heel voorzichtig gedaan en we zijn er zonder kleerscheuren geraakt.

En ondertussen het terug herfst en wordt er gewerkt, hard gewerkt.

Wintertuin:

Mispeldonk in de winter

Onze eindejaarsvakantie zit er weeral op … weetjewel ☹

Vrijdag door Mechelen gekuierd en de eindejaarsgeschenken gekocht. 

Gisteren een wandeling in het Vrijbroekpark in Mechelen gemaakt. Jammer genoeg is een groot deel van het park afgesloten voor het publiek omdat ze de vijvers aan ’t restaureren zijn.  Maar het blijft wel een mooi park om in te wandelen, ongeacht het seizoen. Gisteren was het er wel koud.

Vandaag in Lier, meer bepaald in Nazareth Zuid, was het minder warm. Aan de Sionsbrug vertrekt een natuurpuntwandeling van een dikke 3 km die ook een aanrader is.

En morgen … morgen moeten we weer aan de slag. Het aftellen naar de volgende vakantie kan beginnen.

Het Vrijbroekpark:

Zuid Nazareth

Deze vakantieweek gaat weer veel te snel voorbij.

Afgelopen maandag was het de bedoeling om Zundert te bezoeken en de Vincent Van Gogh wandeling te doen maar het was er echt niet het weer voor.

Dinsdag wilden we gaan shoppen voor schoenen maar konden we de straat niet uit omwille van werken dus zijn we gisteren maar naar Slaets in Tremelo gereden.

Vandaag was het dan weer meer vakantiegevoel. Al vroeg uit de veren en op weg naar Heverlee. Aan de parking van het Heverleebos begint de Vijfeikenwandeling, een knooppuntenwandeling.

Het Heverleebos is 635 ha groot. Het grootste deel van het grondvlak van de bosbestanden wordt ingenomen door: Amerikaanse eik (22,81%), Beuk (20,45%), Grove den (18,95%) en Corsicaanse den (9,08%). Nabij de E40 en de Naamsesteenweg N251 bevindt zich in het Heverleebos een arboretum met diverse uitheemse boomsoorten. De zuidwestelijke tip van het Heverleebos grenst aan het toeristisch populaire Zoet Water met de Minnebron en de Onze-Lieve-Vrouw van Steenbergenkapel. Er zijn verschillende houten sculpturen in het bos.

De geschiedenis van het Heverleebos bos is nauw verbonden met die van het aangrenzende Meerdaalbos. Ook in het Heverleebos zijn nog steeds de resten van tumuli uit de ijzertijd en de Gallo-Romeinse periode te zien. Twee van die tumuli zijn het Monarkengraf en de naastgelegen ringwalheuvel.

In 1446 verwierf Anton van Croÿ de baronie Heverlee met het Heverleebos. Vanaf dan zou het Heverleebos eeuwenlang in één adem worden genoemd met het Meerdaalwoud. Na het kinderloos overlijden van Karel van Croÿ in 1612 ging het boscomplex Heverleebos-Meerdaalwoud, als onderdeel van het hertogdom Aarschot, naar zijn oudste zus Anna. Omdat deze Anna van Croÿ in 1587 was getrouwd met Karel van Arenberg kwamen het Heverleebos en het Meerdaalwoud in handen van het Huis van Arenberg, dat deze bossen vier eeuwen lang zou beheren. In de nadagen van de Eerste Wereldoorlog werden alle gronden van het Huis van Arenberg in België door de Belgische staat gesekwestreerd omdat de Arenbergs als Duitsers werden beschouwd. Sindsdien wordt het beheer door de overheid georganiseerd. In dit opzicht behoort het Heverleebos vandaag tot de Beheerregio Meerdaal van het Agentschap voor Natuur en Bos.

Het bos raakte versnipperd door de aanleg van de Naamsesteenweg (de latere N251) in 1754 en de aanleg van de autoweg Brussel-Luik (E40) in 1969. De aanleg van deze snelweg was de aanleiding om de vzw de Vrienden van Heverleebos en Meerdaalwoud op te richten. Mede dankzij deze vereniging werd het bos in 1971 als landschap beschermd. (Bron Wikipedia)

De knooppunten : 66 – 65 – 603 – 135 – 117 – 604 – 15 – 14 – 12 – 602 – 601 – 600 – 63 – 64 – 65 – 66

Vertrekplaats : Parking Heverlee bos, net voorbij Naamsesteeenweg 500, 3001 Heverlee-Leuven

Vandaag iets minder gewandeld dan anders.

Na het ontbijt, nu ja … de brunch, vertrokken we naar Vught om het Nationaal Monument Kamp Vught te bezoeken.

Kamp Vught (officieel Duits: Konzentrationslager Herzogenbusch) was een van de drie Duitse concentratiekampen in Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog. De andere twee zijn de doorgangskampen Amersfoort en Westerbork. Kamp Vught bevond zich nabij de recreatieplas de IJzeren Man. Het heeft ruim anderhalf jaar als concentratiekamp gefunctioneerd.

Kamp Vught stond onder beheer van de SS, in tegenstelling tot de andere Nederlandse kampen (waar overigens vaak wel SS’ers werkten, zoals in Kamp Amersfoort). De ligging was mede bepaald door de nabijheid van ‘s-Hertogenbosch, reden waarom het kamp door de Duitsers werd aangeduid als Konzentrationslager Herzogenbusch. In ‘s-Hertogenbosch bevond zich een aantal landelijke Duitse instellingen, terwijl het kamp ook nabij goede wegen en spoorwegen lag. Het kamp moest als ‘modelkamp’ dienen en is qua opzet, uitvoering en grootte te vergelijken met concentratiekamp Dachau. De wachttorens langs het met dubbele prikkeldraad omheinde kamp werden de klok rond met merendeel Nederlandse SS’ers bemand.

In totaal werden er ruim 31.000 mensen in het kamp gedetineerd] waaronder 12.000 Joden en verder politieke gevangenen, Roma en Sinti, verzetsstrijders, Jehova’s getuigen, homoseksuelen, zwervers, criminelen en zwarthandelaren.

In het kamp zelf zijn zeker 735 mensen om het leven gekomen. Het aantal sterfgevallen in Kamp Vught lag veel lager dan in de kampen in Duitsland, namelijk 749 in totaal, door allerlei oorzaken, omgerekend ongeveer een op vijftig gevangenen. In Dachau was dit op een totaal van 200.000 gevangenen ruim 40.000, dus een op de vijf. Vanuit Vught werden echter onder meer 15.000 Joden gedeporteerd, van wie bijna niemand de oorlog overleefde.

Vanuit België zijn minstens zesendertig mensen naar kamp Vught overgebracht en nog dezelfde dag of de dag na aankomst opgehangen. Ze waren bijna allemaal in België door de Duitse bezetter in een militair proces ter dood veroordeeld wegens sabotageacties. Het vonnis moest met de strop ten uitvoer worden gebracht. Van veel van de veroordeelden is bekend dat het communisten waren.

Op 5 juni 1943 werd bekendgemaakt dat alle Joodse kinderen uit het kamp weg moesten. Er werd gezegd dat zij naar een speciaal kinderkamp in de buurt zouden gaan. Op 6 juni werden alle kinderen van nul tot en met drie, samen met hun ouders gedeporteerd naar kamp Westerbork. Een dag later werden ook alle kinderen van vier tot en met vijftien jaar afgevoerd naar Westerbork. Van daaruit werden de kinderen samen met hun ouders overgebracht naar Sobibór in (bezet) Polen waar ze vrijwel direct na aankomst door middel van vergassing om het leven werden gebracht. Er zijn 1296 kinderen weggevoerd in het weekend van 1943.(bron : Wikipedia)  

Het Kindertransport van Fedor de Beer is zeker een aanrader om te lezen.

Na ons bezoek aan het museum, met een uitstekende audiogids, maakten we ook nog een wandeling naar de Fusilladeplaats.

Op de fusilladeplaats zijn 329 mannen doodgeschoten tijdens de Deppner-executies. Vanuit verschillende gevangenissen werden verzetsmensen naar Vught gebracht en hier vermoord. De daders waren Nederlandse SS’ers, die normaal gesproken de wachttorens bewaakten.

Op 20 december 1947 werd op de fusilladeplaats een gedenkteken met namen onthuld door prinses Juliana. Het houten kruis dat achter het gedenkteken staat, is er al eerder neergezet door mensen die in de buurt wonen.

In 1995 en 1996 werd het gedenkteken beklad. De daders werden niet gevonden. De bekladde panelen hebben nu een vaste plek gekregen in het Nationaal Monument Kamp Vught. Naar aanleiding van de bekladdingen maakte een onbekende een gedicht vast aan het hek bij de fusilladeplaats. Dat gedicht is later in brons gegoten en hangt bij de ingang van het hek. (bron : Wikipedia)

De reden waarom we nu in Kaatsheuvel zitten is eigenlijk het concert van Tim Akkermans & The Ivy League, gisteren in Tilburg. Nadat we een kort wandelingetje hadden gedaan in een bitterkoud Tilburg en nadat we heel smakelijk hadden gegeten in Stadscafé Meesters (een aanrader) trokken we naar de Concertzaal van de Schouwburg.

De wondermooie zaal bleef echter behoorlijk leeg. We denken dat ze nauwelijks voor één derde was gevuld. Dat was vooral jammer voor de artiesten want het optreden was echt goed. Ik wist dat hij kon zingen van De Beste Zangers maar eigen werk kende ik niet. Hij bracht ook enkele mooie covers van Buddy Holly en Bruce Springsteen. De afwezigen hadden ongelijk.

Omdat het gisteren laat was mochten we vandaag uitslapen. En dat gaat in een bungalow net iets gemakkelijker dan in een hotel of een B&B. 

Na het ontbijt deden we de korte verplaatsing naar de Roestelberg om daar het 5,5 km lange Roestelbergpad te doen. Een mooie wandeling waar je eerst een grote zandvlakte moet oversteken om daarna een mooie boswandeling te maken. Een bos met veel kraters. Die zijn er gekomen op dolle dinsdag (5 september 1944). Het vluchtende nazi-leger had de Roestelberg gebruikt als Munitions Ausgabe Stelle (MAS). Om te voorkomen dat deze munitie in handen van de geallieerden zou vallen hebben ze alles doen ontploffen met een verzameling kraters als gevolg;

Na de wandeling een smakelijke tosti gegeten in De Roestelberg en op de terugweg naar onze bungalow nog een ommetje gemaakt via Nieuwkuijk (Drunen) om de restanten van het Land van Ooit te bezoeken. Veel blijft er helaas niet meer over.

Roestelbergpad

Land van Ooit

Het moet één of twee seizoenen geleden zijn geweest dat ik op Beste Zangers (de Nederlandse inspiratie voor Liefde voor Muziek op VTM) Tim  Akkerman aan het werk zag. Hij viel me wel in de smaak en toen ik zag dat hij opnieuw op tournee ging en ook Tilburg aandeed was dat genoeg reden om er nog eens een weekendje op uit te trekken.

We boekten een huisje in Landal Kaatsheuvel en van hieruit vertrekken we zo dadelijk naar Tilburg.

We zijn niet rechtstreeks naar hier gekomen maar zijn in de buurt nog een wandeling gaan doen. De Loonse en Drunense Duinen liggen hier ook vlakbij en het Landgoed Plantloon sluit daar mooi bij aan.

De auto lieten we achter op de parking aan De Galgewiel in Waalwijk.

We waren als eens eerder in de Loonse en Drunense Duinen maar deze noordkant deden we nog niet. Het  was dan ook totaal anders met veel bos en nagenoeg geen stuifzand.

Maar wel heel mooi en rustig wandelen. De rode wandeling is 4,5 km lang.

Het gebied sluit in het zuiden aan op de Loonse en Drunense Duinen en in het noordoosten, aan de overzijde van het Afwateringskanaal ‘s-Hertogenbosch-Drongelen, op de Baardwijkse Overlaat. Sinds 1994 maakt het deel uit van het Nationaal Park Loonse en Drunense Duinen, maar het heeft een ander karakter, namelijk een landgoedkarakter. Er zijn namelijk lanen, weilanden, bossen en enkele boerderijen.

In het noorden van het gebied ligt het langgerekte Galgenwiel, dat is ontstaan op 4 maart 1658 bij een doorbraak van de Beerse Maas. Hier komt onder meer moerashertshooi voor. In de bossen huizen roofvogels en uilen. De graslanden zijn broedplaatsen voor weidevogels.

Iets zuidelijker loopt nog een stuk van de Turfvaart, welke Paul van Haastrecht, heer van Venloon, in 1396 liet aanleggen. De heer van Waalwijk, Foijken Foijkenszoon, was het daar niet mee eens en wilde tol over de turfvaart heffen. De opvolger van Paul, Dirk van Haastrecht, richtte toen in het uiterste noorden van het gebied een galg op om aan te duiden dat het zijn rechtsgebied betrof, waar de heer van Waalwijk niets over te zeggen had. Aldus komt het Galgenwiel aan zijn naam. Vanuit ‘s-Hertogenbosch werd een strafexpeditie naar Waalwijk gehouden. De stad werd ingenomen en Foijken vluchtte. Er werden nog twee radkruisen naast de galg neergezet, waarop twee misdadigers geradbraakt werden. Dit alles om te onderstrepen dat dit gebied tot Venloon behoorde. In 1445 echter kwam in Baardwijk een zekere Dirk van der Merwede aan de macht. Baardwijk behoorde tot het Graafschap Holland. Dirk trok met gewapende mannen het gebied in en saboteerde het turftransport naar ‘s-Hertogenbosch. Hij probeerde Waalwijk onder Hollands gezag te brengen en tegelijkertijd ook het gebied dat nu Plantloon is. Het kwam tot een proces dat in 1481 door Paul van Haastrecht jr., de toenmalige heer van Venloon, gewonnen werd. Dirk en zijn nakomelingen moesten zelfs de Turfvaart weer in orde maken. De schulden werden echter kwijtgescholden en de oorlog was voorbij.(Bron : Wikipedia)