28 februari 1987, middag. De laatste werkdag van collega Jos. Niet zo vanzelfsprekend in die jaren. Jos vertrok voor 6 maanden naar Denemarken, werken op een boerderij, om daarna voor 6 maanden naar een Kibboets in Israël te gaan. Ik meen me te herinneren dat hij nooit in Israël is geraakt maar in Denemarken is blijven plakken.

Waarom begint hij daar nu over vraagt u zich misschien af?

Wel, omdat we dat afscheid gingen vieren in de Gelagzaal van de Koninklijke Vlaamse Opera, beter bekend als De Boerinnekes. Dat was zo’n beetje ons stamcafé destijds. Zoals gebruikelijk bestelde ik een bolleke. En dat bolleke bleek me niet te smaken. Echt niet. Ik ben dan maar overgeschakeld op frisdrank.

En het is sinds die dag dat ik geen alcohol meer drink. Niet omdat ik problemen had, gewoon omdat het me niet smaakte. Ik heb er nu 30 jaar later nog steeds spijt van. Ik heb zeker niet het gevoel dat ik iets gemist heb. Nochtans moet ik me na al die tijd nog altijd verantwoorden wanneer ik zeg dat ik geen alcohol drink. Voor sommige mensen blijkt dat iets onbegrijpelijks te zijn. Zoiets als niet van voetbal houden of geen fan zijn van Michel Wuyts.

Wat er ook van zij … mijn 360^ste maand Tournée Minérale zit er op, hopelijk volgen er nog 360.

Na alweer een drukke werkweek (heb ik er ooit andere?) was het gisteren de hoogste tijd om stoom af te blazen.

En hoe kun je beter stoom aflaten dan door te wandelen. Genieten van de natuur en tegelijkertijd de irritaties en frustraties van de afgelopen week van je afpraten. Dat laatste lukt uiteraard enkel met een luisterend oor naast je maar wat dat betreft zit het wel snor.

De natuur en de omgeving zijn wel het belangrijkste. Niets is zo rustgevend als wandelen door de natuur. Ver moet je daar trouwens niet voor gaan. Op het programma stond het Apolloniapad in Peulis, een 10 km lange wandeling met vertrek aan de kerk.

Onder de vakkundige leiding van mijn lokale gids Conny passeerden we enkele bezienswaardigheden uit de buurt. De Lourdesgrot, de grote Krankhoeve, de Peultebossen en vooral veel bouwvallige hutten en stallen (één van mijn geliefkoosde onderwerpen om te fotograferen).

Na de wandeling en een deugddoende kop thee was het tijd om ons om te kleden en naar Heist op den Berg te vertrekken. Een andere manier om stoom af te blazen is immers een goed concert, indien mogelijk voorafgegaan door een gezellig etentje.

Voor het etentje hadden we een tafeltje gereserveerd in het Het 3de Bedrijf . Dat is toch zo praktisch wanneer je daarna een concert hebt in C.C. Zwanenberg. Bovendien is het eten er heel lekker voor een eerlijke prijs.

De dag werd afgesloten met een goed concert (voor Conny) en een geweldig concert (voor mezelf). Nu ben ik waarschijnlijk wel een grotere fan van 10CC en ben ik ook beter bekend met hun oudere oeuvre. Ze begonnen hun set met The Wall Street Shuffle. Verder volgden onder andere Life is a Minestrone, Good Morning Judge, The things we do for love, een bijzonder mooie versie van I’m not in Love en met Dreadlock Holliday sloten ze hun set af. Volgden nog drie bisnummers waaronder een a-capella versie van Donna (hun eerste single uit 1972) en met Rubber Bullets werd het twee uur durende concert afgesloten.

Stel je eens voor. Je grootvader was “fout” in de eerste wereldoorlog. Je vader was “heel fout” in de tweede wereldoorlog.

Hoe ga je daarmee om? Verzwijg je dat angstvallig? Praat je erover? Zo ja, met iedereen of met een beperkt aantal mensen?

Herman Portocarero, Belgisch diplomaat en ambassadeur schreef er een boek over.

Zijn grootvader werd tijdens de eerste wereldoorlog stinkend rijk door op grote schaal vee en vlees te verkopen aan het Duitse bezettingsleger.

Zijn vader sluit zich in de tweede wereldoorlog aan bij het Duitse leger en gaat aan het Oostfront vechten. Ook na de oorlog blijft hij trouw aan de nazi-gedachte en zal hij de holocaust ontkennen.

In “Collaboratie, Fortuin en Ondergang” beschrijft Portocarero het verhaal van zin familie tussen 1914 en 1945 maar ook hoe dit jaren later, tot in de jaren zestig, zijn eigen leven heeft getekend.

Een eerlijk (en moedige) bekentenis waarvoor je enkel respect kunt opbrengen.

De wandeling van eergisteren bleek toch zwaarder te zijn geweest dan gedacht. Niet de 8 km op zich maar wel het feit dat je constant zo’n 100 kg moet verderduwen …

De eerste 10 km van de Lotuswandeling gisteren in Pijpelheide had ik er geen last van maar de laatste 3,5 km toch wel een beetje.

Het was wel een leuke wandeling, totaal anders dan vorig jaar. Toen gingen we richting Begijnendijk, dit jaar bracht de wandeling ons richting Schriek.

We hebben dit jaar bijna elk weekend een wandeling gedaan die we vorig jaar ook hebben gedaan en toch doen we elke keer een ander parcours. Het weer was trouwens niet zo lenteachtig als eergisteren maar sommige bomen denken daar anders over.

Na de wandeling had ik net voldoende tijd om snel iets te eten. Om 19u moest ik immers in het buurthuis zijn. De drie Bergstijgers die vorig jaar deelnamen aan de Everest2016 expeditie kwamen hun exploten immers toelichten. Een heel gezellige avond met machtige foto’s, leuke anekdotes en een wondermooie film.

Ik was ’s avonds wel doodmoe maar het was wel een heel gezellige dag geweest.

Het leek wel lente vandaag alhoewel het eigenlijk toch “putteke winter” zou moeten zijn?

Wat er ook van zij … het was de perfecte gelegenheid om, met vader in de rolstoel, een wandeling door Vorselaar te maken en op die manier nog enkele infostraatnaamborden toe te voegen aan de collectie. 37 heb ik er ondertussen kunnen vastleggen en ik heb ze nog niet allemaal.  

Ik ben wel fan van die borden. Zo leer je toch een en ander van de geschiedenis van je dorp. Vandaag dan meer bepaald over de adellijke eigenaars van onze prachtige waterburcht.

Morgen staat er weer een wandeling op het programma maar daarvoor trek ik naar Pijpelheide.

 

We vieren een verjaardag vandaag !

Marcel, Charlotte, Fanny, Konstantinopel en Balthazar … ze worden allemaal 40 jaar. Ik heb het natuurlijk over de Kiekeboes, de populairste stripfamilie van het land. Het begon vandaag 40 jaar geleden met De Wollebollen.

Zelf heb ik Kiekeboe (toen nog zonder voornaam) leren kennen in 1983 toen Merho de Stripgidsprijs kreeg. Ik was toen al wel een verzamelaar, zij het kleinschalig en ik ging voor de eerste keer naar de Turnhoutse Striptweedaagse.

Op de tentoonstelling rond Kiekeboe was ik direct fan van de humor die Merho in zijn strips verwerkt. Ook het feit dat strips nog leuk ouderwets zwart-wit waren was een pluspunt.

Uiteraard zijn niet alle verhalen even sterk. Hij heeft een zwakke periode gehad maar zelfs de grote Marc Sleen heeft dat gehad. En hij zal nooit het niveau van Piet Pienter & Bert Bibber halen. Maar het blijft wel één van mijn favoriete reeksen. Vooral de realistische manier waarop hij de verzekeringswereld (waar ik tenslotte al meer dan 30 jaar werk) weergeeft heeft indruk op me gemaakt.

 

Het ging weer niet al te best tijdens mijn wekelijkse jogging afspraak in Lier. De omstandigheden zaten nochtans mee. Aangename temperatuur, heldere sterrenhemel, aangenaam gezelschap. Maar het feit is gewoon dat joggen in de ochtend me beter afgaat dan joggen in de avond (na een zware werkdag).

Maar ik heb het weeral gehad (4,2 km) en het was weer plezant. Minder plezant is het “roekeloos” gedrag van de mensen. Weer ontelbaar veel auto’s gezien met kapotte lichten. Onbegrijpelijk vind ik dat.

Nog onbegrijpelijker zijn het groter aantal wandelaars, joggers en fietsers die zonder fluo hesje op pad zijn. Ik heb het daar al wel vaker over gehad maar ik kan het maar blijven herhalen. Hoeveel weegt zo’n ding? Niets. Hoeveel kost zo’n ding? Niets. Waarom draag je dat dan niet? Het kan immers je leven redden.

 

Er zijn behoorlijk wat verenigingen in Vorselaar waaronder twee amateurtoneelgezelschappen. Het Vorselaars Amateur Toneel, a.k.a. het VAT speelt zijn stuk elk jaar in november. Toneelgroep Oud K.L.J.  doet hetzelfde in februari.

Vorig jaar hebben we een gezellige toneelavond gecombineerd met een mooie wandeling (in Herentals) in de namiddag en om de tijd tussen de twee te vullen een etentje.

Gisteren hebben we quasi hetzelfde gedaan. Om te beginnen zijn we naar Kasterlee getrokken waar we een wandeling uit het Wandelboek Vlaamse Volksverhalen van Denise van den Broeck zouden doen. Deze wandeling zou ons via de Hoge Rielen en de Hoge Mouw naar de Kabouterberg brengen.

Die kabouters waren trouwens geen brave mannekes. Toen een jonge koewachter ze zag kreeg hij koeken van hen. Hij at de koeken op en viel ter plaatse neer. Iedereen die ook maar in de buurt kwam werd afgerost door de kabouters. Uitendelijk hebben ze toch eens één man geholpen zodat die kon trouwens met zijn grote liefde. Daarna kwamen er zoveel mensen hulp vragen aan de kabouters dat ze het zo beu werden en verhuisden naar de Rijn waar ze nu nog altijd wonen.

Het was een heel mooie wandeling. De lichte sneeuw zorgde op sommige plaatsen voor iets extra’s. Alleen … op de Kabouterberg zelf zijn we niet geraakt. De beschrijving in het boek bleek niet te zijn aangepast aan de nieuwe knooppunten. Hierdoor zaten we op het verkeerde pad. Dankzij de GSM en de Garmin eTrex hebben we de weg naar Kasterlee dorp terug gevonden.

Met meer dan 15 km op de teller maar zonder Kabouterberg was het dan tijd om iets te eten. Keuze genoeg in Kasterlee wat dat betreft maar wij kozen voor de eenvoudigste oplossing namelijk Brasserie De Druif op de Markt. Met gloeiende oren en wangen hebben we er heel smakelijk gegeten.

Daarna was het tijd om terug naar Vorselaar te rijden om te genieten van een Fondue Bourguignonne, een tragikomedie van Bruno Timp. Leraar Bernard gaat op pensioen en dat gaat hij vieren met zijn vrouw Brigitte. Ook aanwezig op het feestje : zijn dochter Diane, zijn homofiele broer René en diens vriend Theo, een uitgetreden priester en toevallig ook de schoonbroer van Bernard. Dan komen zijn zoon Cis en zijn vriendin Inge met schokkend nieuws.

Het wordt allemaal wat teveel voor Bernard. Is hij dan echt zo hard veranderd ten opzichte van 25 jaar geleden? Is hij dan echt zo’n conservatieve mans als zijn vader geworden?

We hebben ons in ieder geval goed geamuseerd. Veel gelachen. Goeie acteerprestaties gezien, een perfecte afsluiting van een geslaagde wandeldag.

Mocht ik met de spelletjes van de hoofdsponsor evenveel geluk hebben als met de jaarlijkse gok die ik neem door in december al mijn combiticketje voor Suikerrock te kopen dan was ik multimiljonair.

Alhoewel Suikerrock ondertussen 30 jaar bestaat ben ik nog maar 5 jaar vaste bezoeker. De oorzaak ? Twee mannen met lange baarden en één man zonder baard maar die wel Beard heet. Toen ZZ Top in 2012 naar Tienen kwam besloot ik dat ik ook moest gaan. En omdat het programma van de vrijdag en zondag ook zo mooi was ging in direct drie van de vier dagen.

In 2013 was het programma nog veel beter en koos ik onmiddellijk voor het combi-ticket. Ik besloot ook ineens een hotelkamer voor vier nachten te boeken. Voor de editie 2014 besloot ik een risico te nemen en mijn combiticket al in december te kopen. Enkele euro’s goedkoper maar wel een risico want je kent nog geen enkele naam. Gelukkig bleek het met namen als Madness, Simple Minds en The Jacksons best mee te vallen (al was niet iedereen het daar over eens).

Voor de “vernieuwde” Suikerrock van 2015 nam ik weer dat risico. Ook deze keer waren er voldoende namen die me bevielen. De vrijdag met Charlie Winston, Starsailor,Novastar en Anouk was op zich al genoeg om het risico te nemen. The Van Jets, Nielson, Yevgueni, Clouseau en uiteraard K3 op zaterdag en zondag waren bonussen.

Het hoeft uiteraard niet te verbazen dat de gok ook in 2016 een goede was. Veel Belgisch talent gezien (Zornik, Alice on the Roof, Noémie Wolfs, Balthazar) maar voor mij waren The Corrs op zondag het absolute toppunt.

Ondertussen zijn we februari 2017, heb ik mijn combi-ticketje voor 2017 al bijna twee maanden op zak en zijn de eerste namen bekend. Zucchero was de eerste en Soulsister de tweede naam. Vandaag hebben ze nog een derde naam bekend gemaakt … oude rot Iggy Pop komt op vrijdag naar Tienen. Alweer een geslaagde gok dus, wat er ook nog bijkomt aan namen.

Karen, Chantal, Isa en Annemieke zijn goede vriendinnen die geregeld samen een stapje in de wereld zetten. Dit jaar hebben besloten om  een weekje te gaan skiën in Oostenrijk. Omdat Annemieke pas later kan aansluiten vanwege een belangrijke presentatie op het werk vertrekken de drie anderen alvast.

Karen, de vrijgezel, is de meest ervaren skiester. Isa, die verwikkeld is in een niet zo prettig verlopende scheiding van Michel, is een beetje roestig en neemt enkele privé-lessen. Chantal, gelukkig getrouwd met Rob is beginner en amuseert zich op de kleine piste.

Na een avondje uit verklapt Karen aan Isa dat al geruime tijd een verhouding heeft met Rob, de echtgenoot van Chantal. Ondertussen blijkt ook dat Isa al enkele weken dreigberichten krijgt via SMS van haar ex Michel.

Dan komt Annemieke eindelijk aan in Oostenrijk. Echter, wat ze aantreft aan het chalet zal haar leven en dat van haar vriendinnen voor altijd veranderen. Karen is vermoord. Iemand heeft haar met een baksteen doodgeslagen.

Voor Inspecteur Günter Wolfsberg zijn er genoeg verdachten. Is het Michel die zijn dreigementen uitvoert maar een verkeerd slachtoffer heeft gekozen? Of is het Rob die wil voorkomen dat zijn vrouw achter zijn verhouding komt? Zou het Chantal kunnen zijn die wraak neemt omdat haar vriendin haar man heeft ingepalmd?

Winter Chalet is net als de andere boeken die ik van Linda Van Rijn heb gelezen een spannende pageturner. Al moet ik deze keer zeggen dat wel lang duurde eer ik doorhad hoe de vork in de steel zat. Wel perfecte pendel- of vakantieliteratuur.