Driemaal is scheepsrecht maar wat de concerten van deze maand betreft klopt dat toch niet.

De Dixie Chicks waren geweldig en Roger Hodgson was fantastisch. Gisteren was het dan de beurt aan de Gent-Amerikaanse Trixie Whitley in de Lotto Arena. Ik ken haar repertoire niet maar volgens collega Heidi is ze heel goed. Aangezien we dezelfde boekensmaak hebben besloot ik om het maar eens te proberen.

Om acht uur was het aan STUFF om ons op te warmen. Ik zou kunnen zeggen dat de mannen een verdienstelijke poging hebben ondernomen maar zelfs dat krijg ik niet over mijn lippen. Het waren zowat de vreselijkste 25 minuten die ik ooit in een concertzaal heb moeten doorstaan. En dan moet je beseffen dat ik Bob Dylan en Frans Bauer al aan ’t werk heb gezien. STUFF waren vijf muzikanten die op een hoopje zaten en die naar mijn gevoel elk aan een apart concert bezig waren. Het was rommelig, zonder enige melodie en vooral LUID … HEEEEEEL LUID.

Na een pauze van bijna een halfuur was het dan de beurt aan Trixie Whitley zelf. Het eerste nummer kon me niet echt bekoren. Maar de avond was nog jong. Het tweede nummer was ook niet echt mijn ding. Dat bleek ook te gelden voor het derde nummer, en het vierde, en het vijfde …

Het lag heus niet alleen aan de slecht afgestelde installatie. Het lag ook niet aan haar stem, want ze heeft wel degelijk een heel krachtige stem. Een aardig stukje gitaar spelen kan ze trouwens ook.

Waar lag het dan wel aan ? Ik denk gewoon aan het feit dat haar muziek en ikzelf niet compatibel zijn. Mijn “gezelschap” vonden het wel goed maar ja, smaken verschillen nu eenmaal. Na een uurtje had ik het echt wel gehoord (“gezien” niet want naast de sobere toon van de muziek vond ik de belichting ook maar niets) en ben ik naar huis gegaan.

Gelukkig was er onderweg de Walter wiens muziek me wel vrolijk maakte. En ik veronderstel dat UB40 dat volgende week zondag in de AB in Brussel ook wel zullen doen.

De grote Johan Cruyff had wel degelijk gelijk ! Elk nadeel “heb” zijn voordeel.

Nog niet zolang geleden kwam de mededeling dat Roxette zijn zomertoer had gecanceled omdat de gezondheidstoestand van Marie het niet meer toeliet. De teleurstelling was toch vrij groot bij mij.

Vandaag is die teleurstelling echter volledig weg. Suikerrock heeft immers de “vervangers” bekend gemaakt. En die vervangers staan vrij hoog op mijn “bucketlist” van personen of groepen die ik graag (nog) eens live wil zien.

Groepen die daar opstaan zijn bijvoorbeeld ABBA, The Beatles (in originele bezetting), Boston, Thin Lizzy, Jimi Hendrix, Rory Gallagher, Barclay James Harvest, Rush, Mama’s & the Papa’s, Janis Joplin … Aangezien de meeste van die mensen het huidige met het eeuwige hebben gewisseld is de kans dat ik ze ooit eens zie bijzonder klein.

Wie daar echter ook opstaan zij bijvoorbeeld Chris Isaak, The Pretenders en … The Corrs.

En laat het nou net die laatsten zijn die Suikerrock heeft weten te strikken. Ik kan mijn geluk niet op.

Kom ik toch wel tot de vaststelling dat ik nog geen verslag heb gemaakt van het optreden van Rodger Hodgson vorige week donderdag in de Antwerpse Stadsschouwburg zeker!

Het was nochtans een heel geslaagd optreden. Hij wordt steevast aangekondigd als “the voice of Supertramp” en dat is een waarheid als een koe. Ik heb Supertramp enkele keren gezien. De eerste keer is ondertussen 37 jaar geleden, in 1983 op de wei in Werchter met Nena en Chris de Burgh in het voorprogramma.

Na die tournee in 1983 heeft Hodgson trouwens Supertramp verlaten. Ik heb de groep daarna nog twee keer aan het werk gezien maar zonder Hodgson bleek dat toch niet zo goed te zijn.

Hodgson zonder Supertramp daarentegen werkt perfect. Mijn favoriete Supertrampnummers zijn trouwens ook van zijn hand. En zijn stem brengen ze meer tot hun recht. Uiteraard haalt hij die allerhoogste noten niet meer maar dat wordt goed opgevangen door ze net iets anders te zingen. Zijn fantastische begeleidingsgroep helpt ook.

De Setlist:

1. Take the Long Way Home
2. School
3. In Jeopardy
4. Lovers in the Wind
5. Breakfast in America
6. The More I Look
7. Hide in Your Shell
8. Lord Is It Mine
9. The Logical Song

10. Child of Vision
11. Death and a Zoo
12. If Everyone Was Listening
13. Had a Dream (Sleeping With the Enemy)
14. Even in the Quietest Moments
15. Only Because of You
16. Dreamer
17. Fool’s Overture

18. Two of Us
19. Give a Little Bit
20. It’s Raining Again

Omdat er morgen weer moet worden gewerkt had ik vandaag afgesproken met wandelbuddy Conny aan ’t Kruiske in Bevel. Een prima startpunt voor een wandeling en achteraf ben je zeker dat je iets kunt drinken.

De wandeling ging richting Gestel, het pittoreske gehuchtje van Berlaar (al zou het met een kasseiweg nog net iets pittoresker zijn). Ik ben er al honderden keren doorgereden maar vandaag was de eerste keer dat ik bijvoorbeeld het kerkje (en het kleine kerkhof) bezocht.

Even verderop hebben we dan “hip” gedaan en zijn we naar het Foodtruckfestival in het Gestelhof gegaan. Het Gestelhof is in principe gesloten voor publiek dus daar moesten we van profiteren. We hebben er trouwens ook nog een heel smakelijke thee en koffie gedronken.

Waarom ze het Gestelhof gesloten houden is me een raadsel. Volgens mij hebben ze daar een potentiële goudmijn. Prachtig gelegen in een heel rustige omgeving, nabij wandel- en fietsknooppunten netwerken en ruimte genoeg om gasten te ontvangen, hetzij in B&B of zelfs hotel.

Daarna ging het via de oevers van de Nete terug naar café ’t Kruiske voor afterwalkdrankje.

Meer foto’s ? KLIK HIER

De laatste weken wordt ik op Facebook gebombardeerd met herinneringen en meestal zijn dat dan herinneringen die betrekking hebben op de Roparun. 

Paaseitjes verkopen voor de Roparun, Roparuntrainingen, deelnames aan de Ronde van Zele, Roparunvergaderingen … het lijkt niet op de houden. Het is natuurlijk wel zo dat ik tussen 2006 en 2014 vrij intensief met de Roparun ben bezig geweest. Vooral toen ik teamcaptain was van 2009 tot en met 2012.

Met sommige Roparunners heb ik nog wel contact (al is het soms enkel via Facebook). Enkelen van hen, zoals Steven en Kurt, hebben afgelopen weekend deelgenomen aan de 10 Miles. Toen Kurt zijn finishfoto op FB plaatste dacht ik eraan dat loopbuddy Sally ook had deelgenomen.

Ik dus snel naar de website van GVA om haar schitterende finishtijd van 1u24 terug te vinden. Toch ook maar even haar finishfoto opgezocht en wat bleek … dat was exacte dezelfde foto die Kurt eerder op FB had gezet. Waarschijnlijk hebben ze de volledige 10 mijl in elkaars buurt rondgelopen, niet wetende dat ze een gemeenschappelijke kennis hadden.

Het was er vandaag trouwens niet aan te merken dat Sally een zware inspanning had geleverd in Antwerpen. Ons (iets langer) toertje op de Netedijken ging wel vrij vlot. 33 minuten hadden we nodig voor 4,60 km.

 

April is gekend voor zijn “grillen” en daarvan ben ik er vandaag enkele tegengekomen.

Voor mijn wekelijkse wandeling (een solootje vandaag) trok ik kort na de middag naar Nijlen. Daar had de plaatselijke KWB-afdeling de Diamantwandeling uitgestippeld. Bij het inschrijven kreeg ik al meteen een teleurstelling te verwerken. De 19,5 km uit de wandelgids bleek maar 17,5 km te zijn.

Achteraf gezien waren het er zelfs maar 16,8 en dat viel toch een beetje tegen. Het was geen lelijke wandeling maar toch wel een beetje een fantasieloze wandeling. Ik had er meer van verwacht. Het afpijlen had ook beter gekund.

Fotografisch gezien was het wel een fantastische wandeling. Zalige wolkenformaties gezien. Ok, de bijhorende regen, sneeuw of hagel moet je er dan maar bijnemen maar wat dat betreft was het een topwandeling.

Meer foto’s zien ? Klik Hier

Na Ennio Morricone in februari werd het concertseizoen gisteren pas echt op gang geschoten door Dixie Chicks.

Als je me vraagt naar nummers van deze groep die in 1989 werd opgericht in Texas dan moet ik jullie teleurstellen. Ik weet alleen dat ze een mix van country en rock spelen. Maar ik weet vooral dat ze in 2003 de wereldpers haalden omdat ze beschaamd waren dat Bush ook uit Texas kwam. Zulke mensen verdienen alle steun en daarom had ik ook een kaartje gekocht.

Volgende keer dat ze nog eens komen ga ik weer een kaartje kopen maar dan wel omdat ze gewoon steengoed zijn. Twee uur echt genieten van geweldige muziek gebracht door uitstekende muzikanten. Hoogtepunt voor mij was Landslide maar dat is misschien omdat ik een grote fan ben van Stevie Nicks.

Dinsdag is joggingdag en dat proberen we zo te houden.

Het enige dat ons kan tegenhouden is het weer en dan kom ik weer af met de buienradar. Toen ik rond 19u naar Lier vertrok regende het nog bij ons. In Lier scheen de zon en was het warm genoeg om in een shirtje te lopen.

Omdat de overweg aan ’t Lisp weer dicht was, hebben we de “grote” zomerronde in wijzerzin gelopen. Alles samen goed voor 4,50 km in 33 minuten.

Rustig gelopen en gezellig gekletst. Meer moet dat niet zijn op een dinsdag.

Vandaag nog eens een dagje vakantie genomen.

In eerste instantie om naar de dokter te gaan voor mijn driemaandelijkse controle. ’t Was de eerste van ’t jaar en dat betekent dus groot onderhoud. Heel groot onderhoud zelfs want was er zelfs een ECG bij. Dat was nieuw voor me. Je gaat daar liggen, krijgt een tiental zuignappen op je lichaam samen met klemmen rond de polsen en enkels en na enkele minuten krijg je zo’n minuscuul strookje mee.

Het enige dat ik zag waren pieken en dalen en een hartslag in rust van 62. De dokter zag er veel meer in. Goedwerkende hartkleppen, geen infarctjes en nog veel meer. Niets om zorgen over te maken in ieder geval. Ik was wel aangenaam verrast door die hartslag van 62. Dat heb ik, voor zover ik weet, niet gehad toen ik nog veel ging lopen. Wandelen (en stoppen met roken) lijkt me dus te bevallen.

Voor de rest leek alles ook in orde te zijn al is het nog even het resultaat van het bloedonderzoek afwachten maar daar verwachten we weinig spectaculairs.

Voor de rest heb ik al veel in Wales gezeten, virtueel tenminste, op zoek naar geschikte wandelingen. Dat ging vorig jaar in Schotland toch wel iets vlotter.

Het weer was eerlijk gezegd toch niet zo mooi als het leek, tenminste niet tijdens de wandeling in Heist-op-den-Berg.

De KWB van Heist-Statie organiseerden vandaag hun 18^de Werfteling. Plaats van vertrek en aankomst was de parochiezaal in Heist-Station. Eigenaardig genoeg was er meer dan voldoende parking voorzien en er waren nog behoorlijk wat lege plekken. Ik heb al wandelingen gedaan bij veel slechter weer met veel meer wandelaars.

Misschien nog eigenaardiger was het feit dat wandelbuddy Conny me voor was en ons al ingeschreven had toen ik aan het startpunt van de wandeling was. Een wandeling die best wel meeviel maar zeker niet bij de mooiste van dit jaar hoort. Wij kozen voor de 12 km.

Al snel zaten we in de Averegten en daar liep het even mis. Het was er bijzonder druk vanwege veel families met kleine kindjes en ook nog gewestdag van de Chiro.

Ter hoogte van de “grote parking” wees de pijl duidelijk naar links maar dat had eigenlijk rechtdoor moeten zijn. Dit heeft ons een omweg van ruim 1,5 km gekost, een omweg waarbij we zelfs over een omheining van ruim een meter moesten klimmen.

Na het rustpunt, toen we al ruim 8,5 km op te teller hadden staan, besloten we om verder het parcours van de 8 km af te werken en het parcours van de 12 te laten voor wat het was. Toen we uiteindelijk terug aan de parochiezaal waren stonden er 13,10 km op de teller. Eigenlijk waren dat er 13,50 omdat ik te laat mijn startknop had ingedrukt.

We waren trouwens net op tijd binnen om Tom Boonen NIET Parijs-Roubaix te zien winnen. ’t Schijnt wel een mooie koers te zijn geweest maar ik heb er dus niks van gezien.