Laatste weekend van juni en/of eerste weekend van juli … voor veel mensen betekent dit het begin van een (lange) vakantie. Voor mij betekent het echter het einde van een (niet zo lange) vakantie.

De afgelopen drie weken zijn voorbij gevlogen maar het is wel een geslaagde vakantie geweest. Een fijne tiendaagse in Wales gehad, enkele goeie boeken gekocht, enkele goeie, zeldzame en betaalbare strips gevonden en de werkjes die moesten gebeuren zijn gebeurd.

Een van die werkjes was het opkuisen van de garage. Je hebt geen idee wat je op enkele tientallen jaren zoal kunt verzamelen. Het zijn zo allemaal van die zaken waarvan je denkt dat je ze ooit nog wel eens zou kunnen gebruiken. Maar op het moment dat je ze dan echt kunt gebruiken ben je vergeten dat je ze hebt en koop je iets nieuw (waar je dan ook weer teveel van hebt maar dat is niet erg, dat zet je wel ergens in de garage want dat kan je ooit nog wel eens gebruiken). In ieder geval ziet de garage er na enkele bezoekjes aan de kringwinkel en het containerpark weer mooi opgeruimd uit.

Een leuke vondst was wel een fietsplaat uit 1986. Aangezien de fietsplaten in 1988 werden afgeschaft moet dat één van de allerlaatste exemplaren zijn geweest. Ik weet helaas niet meer hoeveel we toen moesten betalen om met de fiets te “mogen” rijden.

Enfin, nog twee dagen en ik “mag” terug aan de slag. Het worden nog wel twee drukke dagen want terwijl de “grote” groepen in Werchter aan de slag zijn is er in mijn eigen Vorselaar ook een festival bezig : Na Fir Bolg oftewel het festival van de “Ronde Mannen”. Morgen zal ik er alvast de hele dag zijn. Zondag ongetwijfeld ook een deel van de dag maar als het weer meezit ga ik ook naar de Diamond Race in Viersel. Ik heb eigenlijk nog nooit een waterski race van dichtbij gezien dus als de weergoden me enigszins goed gezind zijn wordt dat een première.

Aan sommige dingetjes begin je toch te voelen dat je een dagje ouder wordt. Neem nu gisteren : TW Classic dag.

Om 11u stipt vertrok ik thuis naar Werchter. Drie kwartier later stond ik op parking C2 (voor 15 euro !!!) en nog eens 25 minuten later had ik me geïnstalleerd op de wei, ruim 40 minuten vóór het eerste optreden van de dag.

Dat eerste optreden werd gebracht door de beste Belgische rockgroep aller tijden : The Scabs. Jammer genoeg mochten ze maar 50 minuten spelen maar die 50 minuten waren uiteraard wel steengoed. Guy had vrijdag in Sonar op Radio 1 al aangekondigd dat ze een nieuwe cover zouden brengen en dat bleek London Calling van The Clash te zijn. Ze sloten hun (te korte) optreden af met die “andere” cover : Rockin’ in the Free World.

Na The Scabs was het de beurt aan ’t Hof van Commerce met Filip Kowlier. Ik zou kunnen zeggen dat die mannen leuk zijn voor 5 minuten maar zeker niet voor een volledig uur maar dan zou ik liegen. Ik vind ze zelfs niet leuk voor 5 minuten. En ik was niet de enige die dat dacht. Iedereen in mijn buurt was het er over eens, zelfs mijn linkerburen en die waren zelfs West-Vlaams. Nu ja, dat geeft een mens de tijd om wat te lezen of een dutje te doen.

Na ’t Hof was het de beurt aan Amy McDonald. Sommige van haar liedjes kwamen niet echt tot hun recht op een festivalweide maar ik heb er wel van genoten. Het zou natuurlijk wel kunnen dat ik lichtjes bevooroordeeld was omdat ze Schots is.

Vierde groep op de affiche : Kaiser Chiefs. Hun optreden is heel kort samen te vatten : 1u rockgeweld en energie.

En toen was het de beurt aan de beste Vlaamse rockgroep aller tijden : De Kreuners. Dit zou hun laatste optreden in open lucht worden. Als ik me baseer op de reactie van het publiek dan mogen ze toch niet stoppen. 30.000 kelen die alle nummers luidkeels meezingen, ik zie het weinig groepen doen. Ik zeg wel “alle” nummers maar dat is niet 100% waar. Hun bisnummer werd niet door iedereen meegezongen. Dat was namelijk “Vuil Water”, een ode aan de stad Lier in het plat Liers. Een nummer dat ze vroeger op elk optreden brachten en enkel op hun live elpee “Weekends in België” is terug te vinden. Of ze het speciaal voor mij hebben gespeeld weet ik niet maar ik had het in ieder geval gevraagd op hun Facebook pagina en het deed deugd om het nog eens live te horen.

Ondertussen was het al acht uur gepasseerd en moesten er nog twee artiesten aantreden : Sting en Lenny Kravitz. Sting begon om tien voor negen stipt en wisselde enkele van zijn persoonlijke klassiekers en Police klassiekers af met eerder onbekend werk. Ik heb hem al eerder aan het werk gezien, zowel solo als met The Police maar dit was toch niet zijn beste optreden.

En zo werd het bijna half elf en begon de vermoeidheid de bovenhand te krijgen. Dan sta je voor de keuze : blijf je nog 40 minuten wachten voor dat laatste optreden van de dag of ga je naar huis en zorg je dat je nog vóór middernacht in bed ligt ? Ik heb voor de tweede optie gekozen, ook al heb ik daardoor het optreden van Lenny Kravitz gemist. Ik zag het echter niet meer zitten om nog zo lang te blijven en ik had al meer dan genoeg gekregen voor mijn 69 euro. Gelukkig zijn de dagen op Na Fir Bolg en Suikerrock (mijn volgende festivals) niet zo lang.

Was het gisteren of eergisteren toen het bericht verscheen dat wij in België wereldkampioen filerijden waren ?

Ik heb vandaag in ieder geval mijn bijdrage weeral geleverd. Ik moest “even” naar Antwerpen om iets op te pikken en dan “even” naar Lier om het “iets” dat ik opgepikt had in Antwerpen terug te droppen.

Het “even” naar Antwerpen duurde al 45 minuten en om van Antwerpen naar Lier te rijden had maar liefst een vol uur nodig en om dan van Lier terug thuis te geraken had ik ook bijna drie kwartier nodig. En dat op een vrijdagnamiddag rond een uur of twee !

Morgen zal ik ook wel een portie file krijgen want ik zal ongetwijfeld niet de enige zijn die naar Werchter trekt voor TW Classic. Dat belooft in ieder geval een geslaagde dag te worden. The Scabs, Amy McDonald, Kaiser Chiefs, De Kreuners, Sting en Lenny Kravitz … qua line up kan dat tellen. ’t Hof Van Commerce komt daar ook nog tussen maar dat is zo niet mijn ding.

De bokes zijn gesmeerd en zitten samen met het drinken (in brik) zit in de rugzak net als de zonnecrème en een goed boek. Ik ben dus klaar voor mijn concertzomer (want hierna volgen nog Madonna, Paul Simon, Suikerrock donderdag met Triggerfinger en ZZ Top, Suikerrock vrijdag met Channel Zero, Status Quo en Alice Cooper en Suikerrock zondag met De Mens, Gabriel Rios, Daan, Ozark Henry en Texas.

 

Rare mensen bij Amazon.

Als ik enigszins kan dan kies ik altijd voor de “late delivery” omdat die vaak gratis is. Met “laat” bedoelen ze dan levering in twee tot drie weken. Maar elke keer is mijn bestelling er meestal binnen de week.

En dat was ook het geval met de bestelling die ik afgelopen zaterdag, toen ik nog in Wales zat, online heb besteld. Vandaag bracht de postbode immers en pakje van Amazon met daarin drie boeken van Philippa Gregory : 

• The Constant Princess over Katharina van Aragon
• The Other Queen over Mary, Queen of Scots
• The Virgin’s Lover over Sir Robert Dudley, zijn vrouw Amy en hun relatie met Queen Elizabeth I

Aangezien deze titels nog niet in het Nederlands verkrijgbaar zijn en de kans ook bestaat dat ze nooit in het Nederlands zullen verschijnen koop ik ze maar in ’t Engels. Dit zijn er 3 die ik al van de lijst kan schrappen, nog 11 te gaan.

 

Ik zit weer thuis .

De terugrit van Llanelli naar huis was eigenlijk nog vermoeiender dan de heenrit. Het weer was weliswaar beter (geen druppel regen gezien) maar op de terugreis slaap ik altijd slechter. Ik weet niet hoe dat komt maar het is gewoon zo. Misschien heeft het te maken met het feit dat ik terug naar een andere tijdzone ga en zo een uur verlies ?

Het was nochtans een heel rustige overtocht die eigenlijk nog iets langer had mogen duren want nu moet ik nog een dikke 100 bladzijden lezen van mijn boek.

En wat heeft de afgelopen week me geleerd ? Dat de diesel in Wales bijzonder duur is (schommelt tussen 1,70 euro en 1,95 euro !). Dat “LL” wordt uitgesproken als “CHL” (LLanelli wordt dus Chlanechli”) of als CH (Castell Coch wordt dus Castech Coch). En dat de rest van het Welsh gewoon niet uit te spreken valt als je geen Welshman bent (hoe moet je bijvoorbeeld CWRM uitspreken ?).

Deze vakantie zit er dus op al zal ik nog wel geruime tijd zoet zijn met het bewerken van de dikke 800 foto’s en filmpjes die ik gemaakt heb.

Gelukkig moet ik pas in juli terug gaan werken, al ligt er thuis ook nog wel een flinke boel werk te wachten.

Ik werd trouwens mooi verwelkomt door twee pakjes die afgelopen week zijn toegekomen. Een nieuw deel uit “De Archieven van Hergé” en een Ford TT uit 1926, mijn nieuwste Ebay aankoop. Is het geen pareltje ?

Ik moet trouwens Radio Nostalgie bedanken voor het warme welkom dat ze me gegeven hebben. Het eerste nummer dat ik op Belgische bodem te horen kreeg was …

 

De traditie wil dat ik op mijn laatste dag op de Britse eilanden ga shoppen, vooral naar boeken en DVD’s. Maar aangezien ik dat eerder deze week al had gedaan (zonder al teveel succes) en omdat het vandaag zondag is heb ik met die traditie gebroken.

Het weer zag er stralend uit vanochtend en daarom ben ik maar naar St. Fagans gegaan. St. Fagans is het Welsh National History Museum en kan je vergelijken met ons eigen Bokrijk. Ik had gelezen dat je 2 à 3 uur moest uittrekken voor een bezoek. Dat kwam goed uit want dan zou ik in de namiddag nog naar de National Botanic Gardens kunnen gaan.

Het is anders uitgedraaid.

St. Fagans is dus een heel groot park met daarin een vijftigtal huizen die uit heel Wales komen. Als je alles goed wilt bekijken dan heb je toch wel meer dan 2 uur nodig. Ik heb het rustig aan gedaan maar toen ik helemaal rond was en nog ging nagenieten bij een smakelijk kopje thee bleek dat ik meer dan 5u had rondgelopen. De Botanic Gardens zullen moeten wachten op een volgende keer, net als al die andere dingen die ik wilde doen maar die er niet van gekomen zijn.

Morgen moet ik immers terug naar Hull waar, als ik goed geteld heb, de Pride of York op me zal liggen wachten. Toen ik vertrok had ik wel een beetje schrik voor het weer. Nieuwsberichten over overstromingen en dergelijke zijn nu eenmaal niet wat je wil horen enkele uren voor je vertrekt. Maar ik heb (weer) geluk gehad. Tijdens de rit naar Wales had ik met momenten heel slecht weer en gisteren was het ook een “strontdag” maar verder heb ik zalig weer gehad, enkele fikse buiten niet meegerekend. ’t Is korter geweest dan anders maar daar staat tegenover dat ik nog een korte vakantie tegoed heb in september.

Het moest er eens van komen : een compleet uitgeregende dag, nu ja “dag” … ’t is maar een dikke halve dag geworden.

Het was de bedoeling dat ik vandaag naar Pendine zou gaan en daar, na een bezoekje aan het (kleine) Museum of Speed een fikse strandwandeling zou maken over de Pendine Sands, de legendarische plaats waar menig snelheidsrecord is gebroken.

Toen ik vanochtend aan het hotel vertrok regende het maar dat wilde niets zeggen. Ik heb het deze week nog meegemaakt dat er op de ene plaats een fikse bui valt en dat enkele kilometers verder de zon schijnt.

Maar hoe dichter ik bij Pendine kwam, hoe harder het begon te regenen. Een spurtje van de parking naar het museum hield me voorlopig droog. Het museum is heel klein en opgedragen aan BABS, de auto waarmee J.G. Parry-Thomas in 1927 dodelijk verongelukte op het strand.

De wagen werd toen begraven op het strand maar in de jaren ’60 terug opgegraven en volledig gerestaureerd door Owen Wyn Owen. Babs pronkt nu in het museum.

De geplande wandeling is wel in het water gevallen, letterlijk en figuurlijk. Niet alle delen van het strand zijn open voor het publiek (het is immers ook een oefenschietbaan van het leger. Maar de wind en regen waren gewoon afschuwelijk. Op een kwartiertje tijd was ik al “verzopen”.

Aangezien het er niet naar uit zag dat het weer zou verbeteren ben ik terug naar het hotel gereden voor een “nice quiet afternoon in”. Een goed boek,zo dadelijk een goeie James Bond op TV, “tea making facilities” op de kamer … ook dat is vakantie.

Hierbij nog wat bewegende beelden van het steekspel in Cardiff Castle.

 

Een groot deel van de dag heb ik doorgebracht in het gezelschap van een BW, een bekende Welshman namelijk Hugh Edwards, nieuwslezer van de BBC.

Uiteraard heb ik hem niet persoonlijk ontmoet maar hij heeft wel de teksten ingesproken voor de audiotour van Cardiff Castle en dat was mijn belangrijkste doel vandaag. Aanvankelijk was ik van plan om pas morgen naar Cardiff te gaan maar twee factoren hebben me doen beslissen om vandaag al te gaan. Allereerst was er de weersvoorspelling : het ging vandaag rotslecht weer worden. Anderzijds wordt er dit weekend een “joust” oftewel een steekspel georganiseerd in het kasteel. Niet alleen zal dat vermoedelijk veel volk trekken, het maakt de inkomprijs ook nog eens enkele ponden duurder.

En daarom besloot ik maar om vandaag al naar de Welshe hoofdstad te gaan. En als ik naar (grotere) steden ga op dit eiland dan kies ik bijna altijd voor de Park + Ride. Je hebt een goedkope parking en je moet je niet doorheen het drukke stadsverkeer woelen. Zo stond ik vandaag geparkeerd aan het stadion van Cardiff City, niet te verwarren met het Millenium Stadium in het centrum want dat is “home of Welsh Rugby”.

In Cardiff Castle had ik dan wel een meevaller. Bleek immers dat ze vandaag al een soort “generale repetitie” voor dit weekend hadden maar dan voor een hele hoop scholen die er waren. Zo heb ik dus toch mijn steekspel kunnen zien zonder bij te betalen en zonder al teveel volk (en het aanwezig volk was gevoelig kleiner dan ik en konden niet in de weg staan).

Mijn bezoek liep hierdoor wel een beetje uit. Ik had gedacht van een tweetal uren rond te lopen in het kasteel maar het is zeker het dubbel geworden. Dat gaf me wat minder tijd om te gaan shoppen. Een groot probleem was dat niet want de boeken van Philippa Gregory die ik wou kopen waren gemiddeld 2,5 £ duurder (per stuk !) dan bij Amazon en bovendien hebben ze bij Amazon ALLE titels die ik wil hebben. Ik ga ze dan ook online kopen. Als ik ze vandaag bestel zijn ze misschien nog rapper thuis dan ikzelf.

Op weg naar ‘huis’ dan nog eens een fikse regenbui gehad. Dan is het toch met de billen dicht rijden hoor. Het probleem is immers dat de Britten hun rijstijl nooit aanpassen aan de omstandigheden.

Na regen komt zonneschijn. Tenminste, dat zegt het spreekwoord toch. Maar ja, als je in een land zit waar ze aan de “verkeerde kant” van de weg rijden dan mag je ook verwachten dat ze hun spreekwoorden omdraaien. En inderdaad, na twee dagen zon heb ik vandaag de regen gezien.

Op het programma vandaag : een bezoekje aan het Gower Peninsula met Oxwich Castle en Weobly Castle.

Op weg naar Oxwich Castle heb ik wel enkele spannende momenten gehad zoals je ze alleen hier kunt hebben. Ik heb het dan over die bijzonder smalle wegen, net breed genoeg om één auto door te laten. Zolang je geen tegenliggers hebt geen probleem maar anders … Ik heb toch enkele schietgebedjes gedaan en het heeft geholpen want de tegenliggers kwamen er altijd net daar waar er een uitwijkmogelijkheid was. Dat is nu wel het probleem met GPS. Vroeger keek ik op de kaart en vermeed ik wegen zonder nummeraanduiding. Maar de GPS stuurt me nogal vaak op “naamloze wegen”.

Toch ben ik zonder brokken te maken dus aangekomen in Oxwich. Bij het binnenrijden van het dorpje heb ik me onmiddellijk op een grote parking aan het strand gezet. Vandaar ging het te voet naar het kasteel. Niet het grootste en mooiste dat ik al heb gezien maar wel met een heel interessante “exhibition”.

Van het kasteel ging het via een “nature trail” terug naar het strand. Behoorlijk vermoeiend was dat : bergop en bergaf over smalle modderige paadjes om uiteindelijk terug op het strand te komen. Daar stond trouwens een bijzonder stevige bries. Minder gezellig om in te wandelen maar perfect om te kitesurfen.

Van Oxwich ging het naar Weobly. Het kasteel was niet echt indrukwekkend maar het uitzicht wel. Ook daar ben ik begonnen aan een wandeling maar na een kwartiertje begon het te regenen. Eerst maar een paar druppels maar toen ik terug aan de auto kwam was ik helemaal doorweekt.

Ik was van plan om nog een derde kasteel te bezoeken maar dat zat er echt niet in. Morgen staat Cardiff op het programma. Uiteraard met een bezoek aan Cardiff Castle en enkele andere bezienswaardigheden maar toch ook wel een beetje shoppen. Vooral boeken van Philippa Gregory staan op mijn boodschappenlijstje. Mijn kredietkaart zit nu te wenen in mijn portefeuille.