Het weekend is iets anders uitgevallen dan gepland.
Vrijdagavond stond een optreden van Naima Joris in het CC De Zwanenberg in Heist-op-den-Berg op het programma. In plaats daarvan ben ik met Gerarda Joris, mijn moeder dus, naar de spoed van het ziekenhuis in Herentals gereden. We waren ’s morgens allebei naar de huisdokter geweest voor onze driemaandelijkse bloedcontrole en bij bleken de rode bloedcellen (weer) veel te laag te zijn, zo laag dat de huisarts voorstelde om toch maar naar de spoed te gaan. Aangezien ze echter geen enkel symptoom blijkt te hebben (kortademigheid, pijn in de borststreek, extreem vermoeid …) werd daar besloten om te wachten tot maandag om een afspraak te maken voor een paar zakjes bloed. We waren dus vrij snel thuis maar wel te laat om nog naar Heist te rijden. Veel heb ik volgens Conny niet gemist, zij dacht dat het toch niets voor mij zou zijn geweest en aangezien zij mij beter kent dan wie dan ook is dat wel een troost.
Gisteren zouden we dan in de tuin gaan werken maar een diepvries die was blijven openstaan besliste daar anders over. Dus diepvries volledig ontdooit en proper gemaakt en geprobeerd om zoveel mogelijk van de inhoud te redden. We hadden nog wel de tijd om een korte wandeling in Peulis te doen. Gelukkig had ik de fotocamera mee want de buizerds van Peulis lieten zich rustig bewonderen.


Vandaag kon er dan gelukkig wel worden gewandeld. Vrijdag hadden we net een nieuwe brochure van Toerisme Vlaams Brabant ontvangen en daar hebben we dan maar onmiddellijk een wandeling uit gekozen. Vlaams Brabant is trouwens onze favoriete wandel- en fietsprovincie.
Wij kozen voor het Holle Wegen Wandelpad in Vilvoorde. Wie denkt aan Vilvoorde als een grauwe industriestad onder het viaduct moet deze wandeling zeker eens doen.
Ze vertrekt in het Park Drie Fonteinen (Beneluxlaan 32 in Vilvoorde). Dat landgoed is een van de oudste landschappelijke tuinen van België.Halverwege de 18de eeuw legde Jean-Jozef Walckiers er een Engelse tuin aan met kasteel en bijgebouwen, vijvers, paviljoenen en glooiende grasvlakten.
OP het einde van de 19de eeuw legde Alfred Orban er een geometrische Franse tuin aan met Versailles als voorbeeld.
Het kasteel zelf is in Wereldoorlog II platgebombardeerd en niet terug opgebouwd maar andere gebouwen staan er nog wel.
Via de Poststraat, een restant van een vroegere doorgangsweg die tot 6 meter diep gaat, bereikten we het Tangebeekbos dat ooit een parkbos was. Dan ging het verder door de vallei van de Tangebeek.
Na een zevental kilometer stonden we terug aan de auto.
Het was een heel mooie wandeling die ons aangenaam heeft verrast. Op de achtergrond hoor je weliswaar altijd het geruis van de Brusselse Ring maar je hoort ook het fluiten van de vogels (en ook van de bijzonder luidruchtige halsbandparkieten). En ondanks dat geruis is het toch rustig wandelen. Een aanrader dus.






















