Normaal gezien zouden we vandaag gaan fietsen de omgeving van Steenhuffel maar den drâche nationale nodigde niet echt uit om te gaan fietsen.

Dan maar even op de Wandelknooppunten-app gezocht naar een alternatief dat we te voet konden doen en na een beetje zoeken leek Dworp ons wel iets.

Dus de auto in en naar het oude gemeentehuis in Dworp waar de afgepijlde Dworpwandeling begint.

Het was een heel mooie wandeling door bossen en velden, langs boerderijen en holle wegen. Heel mooi maar ook best lastig. Stevige wandelschoenen zijn een must als je deze wandeling doet.

Onderweg naar Dworp hebben we nog flink wat regen gehad maar tijdens de wandeling zelf is er geen druppel gevallen (tenminste als je de druppels die van de bomen vielen niet meetelt 😉)

Onlangs zag ik toevallig iets passeren op Facebook dat mijn aandacht trok namelijk reclame voor een oorlogswandeling in Meensel Kiezegem, georganiseerd door Museum44.

Hoewel ik me de details niet meer volledig herinnerde wist ik nog wel dat het iets te maken had met de beste wielrenner ooit … Eddy Merckx.

Uitstekende gelegenheid dus om onze kennis van de vaderlandse geschiedenis te verbeteren en tegelijkertijd te wandelen in een mooie omgeving.

De hele wandeling draaide om een zwarte bladzijde in de geschiedenis die begon op 30 juli 1944.

Meensel-Kiezegem had niet veel te lijden gedurende de oorlog. Er was sinds de landing in Normandië wel meer spanning tussen “witten” en “zwarten”. Op zondag 30 juli reden er drie vreemde fietsers voorbij de dorpsplaats. Buiten het dorp kwamen zij Gaston Merckx , één van de leiders van de zwarte brigade, tegen met enkele hoeve knechten. Er ontwikkelde zich een discussie met als resultaat dat Gaston Merckx werd neergeschoten. De reactie hierop was buiten verhouding. Moeder Merckx eiste op de begrafenis van haar zoon honderd slachtoffers. Dramatisch was wel dat de daders niet van Meensel-Kiezegem waren.

Op 1 augustus hielden gemaskerden en geüniformeerden een eerste razzia: 3 mannen (August Craeninckx, Petrus Vander Meeren en Oscar Beddegenoodts) werden neergeschoten, vier vrouwen, tien mannen , een meisje en een jongetje werden opgepakt. Op 3 augustus werd dan op het kerkhof de eed gezworen Gaston Merckx te wreken.

Waar de razzia van 1 augustus op kleine schaal verliep was deze van 11 augustus strategisch voorbereid. Het bevelschrift werd door het “Sicherheitskorps” o.l.v. Robert Verbelen en Tony Van Dijck uitgevaardigd. Met vele vrachtwagens, Duitsers en collaborateurs werd het dorp omsingeld. Hoeve Schotsmans werd in brand gestoken omdat men vermoedde dat er een Canadese piloot verstopt zat en de boer kwam om in de vlammen.

Juist voor de bevrijding van de streek werden de meesten naar het concentratiekamp van Neuengamme gevoerd. De trieste balans van beide vergeldingsacties was verbijsterend, 4 mensen ter plekke vermoord, 63 inwoners stierven in concentratiekampen en 28 gijzelaars van wie 9 vrouwen en meisjes overleefden de tragedie. De zwaarste tol heeft dit kleine dorp moeten betalen zonder aanwijsbare reden. Daardoor wordt het ook vernoemd, samen met Oradour en Lidice, als één van zwaarst getroffen gemeenschappen in Europa tijdens WOII. (bron : Website N.C.P.G.R Meensel-Kiezegem ’44 vzw)

Ook zonder de historische informatie zou het een heel mooie wandeling zijn geweest maar die geschiedenis gaf het net dat extra tintje. Mooie uitzichten, wandelen door boomgaarden … echt genieten. Gelukkig waren we al om half negen ter plaatse, anders zou het wel eens te warm kunnen zijn geweest.

Trouwens, Gaston Merckx was een oom van Eddy Merckx. Het volledige gezin Merckx (vader, moeder en de broers van Gaston) is veroordeeld voor collaboratie.

De vader van Eddy daarentegen was arbeidsweigeraar. En de moeder van Eddy was koerier voor het verzet.

We gaan zeker nog eens terug. We hebben immers nog 2 tegoedbonnen voor het museum. Een impressie van de wandeling hieronder (het beeld van Eddy Merckx is van de hand van Luc De Blick)

Zo één keer per jaar, ergens in juli of augustus, trekt Conny er op uit met een aantal jeugdvriendinnen op fietsweekend.

Dat was dus afgelopen weekend. Ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om, samen met moeder, twee tuinen te bezoeken.

Afgelopen vrijdag was het de beurt aan de Plantentuin in Meise. Die had ik een tijdje geleden al samen met Conny bezocht. Deze keer heb ik wel een andere wandeling gekozen, een wandeling die, in tegenstelling tot vorige keer, wel door de serres ging.

Ook tante was mee en die heeft, net als moeder, wel genoten van het dagje Meise.

Zaterdag was een rustdag en gisteren ben ik dan, weer met moeder, naar het Arboretum van Wespelaar gereden.

Het Arboretum Wespelaar is een 20 ha groot arboretum Het vormt een uitbreiding van het Domein Herkenrode, dat net ten zuiden ervan ligt. Sinds 2011 is het arboretum op woensdag en zondag van 1 april tot 15 november open voor publiek.

De uitgebreide verzameling is bijeen gebracht door dendroloog Philippe de Spoelberch. De Stichting Arboretum Wespelaar is er in 2007 bij schenking eigenaar van geworden en zorgt voor verdere uitbreiding, onderhoud en openstelling.

De eerste aanplantingen in het arboretum dateren van 1985. Bij reizen en expedities naar alle windstreken werd veel wild plantenmateriaal ingezameld. De bomentuin kon daardoor uitgegroeien tot een plantencollectie van wereldformaat. Ze telt ongeveer 2200 verschillende soorten en variëteiten. Daarvan staat een aantal op de Internationale Rode Lijst van bedreigde soorten van de International Union for Conservation of Nature and Natural Resources (IUCNR). Door kwetsbare en bedreigde planten extra aandacht te geven in de collectie wil het arboretum bijdragen aan het behoud ervan.(bron : Wikipedia)

Wespelaar is niet zo groot als bijvoorbeeld Kalmthout maar het is er wel altijd mooi wandelen. Het arboretum voelt ook heel erg Engels aan. Misschien daarom dat ik er wel graag kom.

Plantentuin Meise:

Arboretum Wespelaar:

Kijk je toevallig eens op de kalender en dan zie je dat het plots 8 juli is!

Is er dan niets gebeurd sinds 29 juni? Jawel hoor. Er is uiteraard nog gewerkt en er is naar muziek geluisterd en gekeken.

Het begon afgelopen zaterdag. De derde dag van Rock Werchter, de tweede dag van Na Fir Bolg en de eerste dag van Café Peulis dat voor de tweede keer werd georganiseerd door de Landelijke Gilde van Peulis (125 jaar jong dit jaar) in samenwerking met verschillende verenigingen.

In de namiddag was er al ruimte voor een Free Podium maar wij gingen vooral voor de twee coverbands die later op het programma stonden. Eerst was het de beurt aan Debonair,  een groep uit Peulis met Patrick van Lefty Guitars als frontman.

We zagen ze al eens op de vorige editie van Café Peulis in 2019 en net als toen was het weer genieten. Een beetje throwback naar de jaren ’80 ook. Geen kapsones, geen streken, gewoon drie gasten die zich amuseren op het podium en goeie muziek brengen. Meer moet dat niet zijn.

Volgende groep op het programma was Joe Pilar. Dat de groepsnaam een verwijzing was naar een bepaald biermerk met oorsprong in Jupille werd me pas duidelijk toen ik hun spandoek op het podium zag hangen.

Ook hier weer goeie covers maar dan wel iets ruiger gebracht dan die van Debonair. Toen ze een cover van Belgian Asociality speelden kwam hun leadzanger, Mark Vosté, zelfs meezingen. Conny meende hem kort daarvoor al te hebben herkend maar was niet 100% zeker. Toen hij op het podium stapte waren alle twijfels weg.

Ook zondag stond in het teken van muziek. Deze keer trokken we naar Vorselaar voor de derde dag van Na Fir Bolg. Vroeger een vaste waarde voor mij en toen kon je me daar drie dagen na elkaar terug vinden. De laatste jaren was dat iets minder, deels omdat het programma me minder aansprak, deels omdat het me iets te druk werd (en ook wel omdat er veel te veel mensen naar daar gingen “voor de sfeer” in plaats van voor de muziek).

Afin, dit jaar gingen we dus wel omdat ze als topper op zondag niemand minder dan Amy McDonald hadden en laat me daar nu fan van zijn. Omdat in de late namiddag ook nog The Starlings kwamen optreden maakte mijn moeder, 88 jaar ondertussen, haar debuut op een festival. Het optreden was wel geslaagd maar de drukte op zo’n festivalterrein was minder leuk.

Het festival werd geopend door de Harmonie Verbroedering met gastzangeres Micheline van Hautem. Niet slecht maar de gastzangeres mocht iets minder aanwezig zijn geweest.

Op het kleinere podium mocht daarna lokaal “Nief Talent” Florentien een halfuurtje spelen in afwachting van #Like Me die het grote podium het beste van zich lieten horen. Wij hebben ons toen veilig ver weg van het podium gezet.

Om ervoor te zorgen dat moeder een goeie plaats had voor The Starlings hebben wij Floris & The Flames op het kleine podium aan ons voorbij laten gaan.

The Starlings zelf waren, net als vorige zomer in Heist op den Berg, weer goed. Het is vooral mooi om zien en horen hoe Tom en Kato elkaar zo mooi aanvullen.

Na The Starlings moeder terug naar huis gedaan en tegelijkertijd ook een paar boterhammen gegeten. We misten hierdoor wel Rick De Leeuw maar ja … Toen we terug op het terrein waren konden we nog wel genieten van Sioen die een Zuid-Afrikaanse set kwam spelen en quasi de volledige elpee Graceland van Paul Simon bracht, aangevulde met nummers van zijn eigen elpee uit 2007. Heel genietbaar concert was dat.

Om 22u was het dan tijd voor Amy McDonald. Hierover kan ik kort zijn : vierde keer dat ik haar zag en vierde keer dat het heel goed was.

Op Na Fir Bolg heb ik zelf geen foto’s genomen maar ik ben er een paar gaan pikken op de blog van mijn broer die wel drie dagen is geweest. Het blijft in de familie en dan mag dat hè 😉