Elk nadeel heb z’n voordeel.

Zou het aangename wandelweer op de laatste dag van oktober zo’n “voordeel” zijn van de klimaatopwarming?

Ik weet het niet. Ik weet wel dat het vandaag zalig wandelweer was. Ik had met Conny afgesproken aan het station van Kessel voor een wandelknooppuntenwandeling van zo’n 11 km.

Via het Fort van Kessel bereikten we al snel de Kesselse Hei. Naast het prachtige kleurenpalet moet je tegenwoordig trouwens ook nog naar de grond kijken. Het paddenstoelenseizoen begint immers ook.

Het zijn in ieder geval hoogdagen voor amateurfotografen. Toch zie ik weinig mensen rondlopen met fotocamera’s. Of misschien gebruiken ze gewoon hun smartphone?

Met de wandeling van vandaag kan ik de maand afsluiten met 80 wandelkilometers en 21 jogging kilometers. Het totaal voor 2016 staat op 823 gewandelde en 162 gejogde kilometers.

De “herhaling” van afgelopen donderdag heeft zich vroeger dan verwacht gemeld. Het was vandaag zo’n mooi weer en de weekendwandeling staat pas voor morgen namiddag op de agenda. Daarom besloot ik om de dag te beginnen met een halfuurtje lopen.

Net als vorige donderdag ging het trouwens behoorlijk vlotjes. 30 minuten lopen waren goed voor 4,41 km.

Na de middag heb ik dan nog een korte wandeling naar het kerkhof gemaakt met mijn ouders. Altijd mooi zo rond Allerheiligen en Allerzielen. Het bleek trouwens wel een zwaardere opdracht dan verwacht. Sommige paden op het kerkhof waren behoorlijk mul en dan is het niet simpel om een man in een rolstoel voort te duwen.

Als het meezit wordt de maand oktober morgen sportief afgesloten met een wandeling in Kessel

Neem 3 mannen op leeftijd (de ene al iets meer dan de andere), geef ze een vijftiental gitaren, een piano/synthesizer en een Aaipad met drummuziek op en laat ze los op het podium van bijvoorbeeld het Cultureel Centrum van Heist op den Berg.

Wat krijg je dan ? Bijna twee uur geweldige muziek, soms ingetogen, soms iets uitbundiger. Maar welk nummer ze ook speelden, de virtuositeit met de gitaar kwam altijd boven.

Want gitaarvirtuozen zijn het wel, de heren Eric Melaerts, Jean Blaute en Jean-Marie Aerts, drie veteranen van de Belgische popmuziek. Naast eigen nummers speelden ze ook covers van onder andere Steely Dan, Eric Clapton en J.J. Cale. Melaerts bracht een heel mooie versie van Porselein van Yasmine.

Als ik toch een minpuntje moet opnoemen dan is het het vaak onverstaanbare gebrabbel van Jean-Marie Aerts. Maar verder was het alweer een geslaagde concertavond.

Achteraf gezien waren we toch blij dat we naar de theaterzaal zijn geweest en niet naar de travestieshow in de concertzaal. Zelfs de oneindig lange benen van de man/vrouw die we door Het 3de Bedrijf zagen lopen toen we ons avant-concert-slaatje aan het verorberen waren kon ons gelukkig niet van gedachte doen veranderen.

 

Vandaag heb ik nog eens iets gedaan dat ik sinds lang niet meer gedaan heb. Het lijkt immers een eeuwigheid geleden maar dat ik nog eens een ochtendloopje heb gedaan.

En met “ochtendloopje” bedoel ik zo’n loopje dat vóór half zeven ’s ochtends wordt aangevat. 7 jaar geleden bijvoorbeeld deed ik dat minstens 2 keer per week. Ok, dat was in voorbereiding van de enige marathon die ik, gisteren exact 7 jaar geleden, uitgelopen heb.

Hoewel ik meer en meer wandel  heb ik het lopen niet volledig opgegeven. Bewijs daarvan is de wekelijkse uitstap naar Lier. Ik merk echter ook dat het lopen (of beter het “joggen”) niet zo vlot gaat als ik zou willen.

Daarom heb ik de wekker vanochtend een halfuurtje vroeger laten aflopen zodat ik vroeger naar Antwerpen kon vertrekken en daar nog een toertje kon lopen vóór ik begon met werken.

En wat blijkt … het lopen ’s ochtends gaat me veel beter af dan ’s avonds. Dat was vroeger zo en blijkt nu nog zo te zijn. Exact dezelfde afstand afgelegd als vorige dinsdag maar wel 2,5 minuut minder nodig gehad.

De eerlijkheid gebiedt me wel om te zeggen dat ik tot drie keer toe ben moeten stoppen aan een rood licht en dus even op adem kon komen. Maar met rondetijden van 6:56, 6:32, 6:58 en 7:01 ben ik meer dan tevreden. Dat vraagt om herhaling. Helaas zal het me nooit lukken om Sally zover te krijgen dat ze ook “een kot in de nacht” opstaat om te gaan lopen.

Aangezien ons “donkere” tochtje vorige week bijzonder goed was meegevallen, hebben we dit vandaag nog eens geprobeerd. En ja hoor, ook vandaag viel het goed mee, ook al liepen we vandaag in wijzerzin.

Alles staat of valt uiteraard bij een goeie verlichting maar daar heb ik als Roparunner en als “Nachtvandemaaner” wel ervaring mee.

Het is trouwens heel rustig lopen op het jaagpad zo tussen 19u30 en 20u. Je schrikt al wel eens van rare geluiden die vanuit de bermen komen maar zolang die in de bermen blijven is er niets aan de hand.

Als het zo blijft meevallen op het jaagpad dan zou het wel eens kunnen dat we deze winter onze “industrieroute” niet doen.

Toen we in mei een (bijzonder mooie) knooppuntenwandeling maakten in Hulshout wisten we onmiddellijk dat we nog moesten terugkomen in de herfst (lees Blogpost 21-05-2016 ). Vandaag was die terugkomdag en we hadden gelijk.

We spraken af aan de Pallieterhoeve in Booischot waar Conny en ik op exact hetzelfde moment aankwamen. Het was vrij bewolkt maar het was droog en dat is het belangrijkste.

We vertrokken langs de Booischot-kant van de Nete ook al stond er een bord dat het jaagpad verderop afgesloten was. Ten eerste stond er 24 oktober 2016 bij, ten tweede stond dat bord er vorige keer ook al en toen was er geen probleem en ten derde … we zijn gewoon koppig. Vandaag was dat probleem er helaas wel. Na anderhalve kilometer konden we echt niet verder. Er was nog de optie om in de Nete te springen en enkele meters te zwemmen maar dat zagen we niet zitten. Terugkeren op onze stappen was de enige oplossing.

Zo stonden we dus terug op onze startplaats met al 3 km op de teller. Ondertussen was de zon volledig doorgebroken en was het weer echt van dat zalig wandelweer. Voor de rest van de wandeling hebben we ons voornamelijk aan het originele pad gehouden maar hier en daar toch één en ander geïmproviseerd. Dat zijn zo van die momenten dat de Garmin Etrex zijn nut bewijst. In tegenstelling tot vorige keer hebben we nu trouwens wel een café gevonden namelijk Café Café.

De wandeling van 12,5 km werd afgesloten op het terras van de Pallieterhoeve. In mei, toen alles in bloei stond, was het al mooi maar vandaag met de herfstkleuren die zich meer en meer manifesteren was het minstens even mooi. We zijn er nog niet volledig uit welke van de twee nu de mooiste was. We hebben dan ook besloten om nu nog niets te beslissen en te wachten tot we een winterwandeling hebben gemaakt. Wordt vervolgd in januari of februari.

Eigenlijk zou één van ons daartegen wel een hond moeten hebben want we vielen op de oevers van de Nete echt wel uit de toon vandaag. We waren de enigen zonder hond. Retrievers, Jack Russels, Cocker Spaniels, Labradors en Beagles … we hebben ze allemaal gezien.

Moderne wiskunde : 2 concerten + 2 wandelingen van samen bijna 40 km + 1 tijdspanne van 10 dagen + veel werk + geen 20 meer = nefast voor mijn wekelijkse jogging.

Het liep voor geen meter vandaag. Amper 4 km op 30 minuten. Goed kan je dat niet noemen. Maar mijn dokter heeft vorige vrijdag nog gezegd dat het een goed idee is om, naast het wandelen, één keertje in de week te joggen. Hoewel wandelen beter is voor de gewrichten en minder belastend is voor de spieren, is af en toe joggen beter voor die ene grote spier … het hart.

Ondanks de duisternis (’t was pikkedonker) hebben we trouwens toch ons zomerrondje langs de spoorweg en de Nete gedaan. Voor ervaren Roparunners als wij (ik heb er nog altijd 9 op mijn conto en Sally heeft er toch ook enkele meegedaan) is dat geen probleem, zeker niet met een joekel van een lamp op mijn voorhoofd (al zijn konijntjes daar geen fan van).

Het viel me op de terugweg naar huis op dat we niet alleen op pad zijn geweest. Ik ben verschillende joggers tegengekomen en … ze droegen allemaal iets fluorescerend ! Nog nooit meegemaakt. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Hieronder trouwens een fotootje van het jaagpad (uiteraard zonder verlichting)

 

 

Het eerste optreden van het najaar bracht ons enkele oudjes die al 50 jaar folkmuziek spelen. Het tweede optreden was van een Glamrocker die na de jaren ’70 solo ging en een crooner werd.

De man waarvoor we gisteren naar het Cultureel Centrum van Heist op den Berg reden valt eigenlijk niet in één hokje te zetten. Hij vergaarde in de jaren ’80 bekendheid met zijn Commotions en hits als Rattlesnakes en Perfect Skin. In de jaren ’90 ging hij solo en scoorde nog enkele hits.

Ik heb het uiteraard over Lloyd Cole die gisteren vooral zijn oudere werk bracht. Het eerste deel, voor de pauze, stond hij moederziel alleen op het podium. Het kwam naar mijn gevoel een beetje traag op gang maar erg was dat niet.

Het vraagt volgens mij behoorlijk wat moed om zo, zonder begeleidende groep, op te treden. Je kan immers niets maar dan ook niets verbergen. Gelukkig viel er weinig te verbergen want Lloyd heeft niets van zijn kunne verloren.

Af en toe een leuke grap ertussen (zoals een liedje onderbreken om te vragen of die vlieg nu in zijn mond was gevlogen of gewoon was verdwenen) en verder heel mooie liedjes brengen.

In het tweede deel kreeg hij het gezelschap van een special guest. Een gast die je ook kon gebruiken voor het dragen van gitaarkisten en dergelijke. Het had hem wel veel moeite gekost om iemand te vinden die net zo serieus kon kijken als hij destijds. En we moesten toegeven dat zijn gastmuzikant bijzonder veel gelijkenis vertoonde met de jonge Lloyd. Het was dan ook zijn zoon William.

Voor we het wisten was het voorbij. Veel te kort eigenlijk maar toch hebben we bijna 2uur muziek gekregen. Wat ik er vooral van meeneem is het feit dat het niet altijd bombastisch moet zijn. Less is More en dat mag zeker worden gezegd over Lloyd Cole.

Na de 17 km van afgelopen donderdag in Zichem besloten we om het vandaag iets rustiger aan te doen in Berlaar. Daar was het immers de Nete- en Kastelentocht.

“Iets rustiger” betekent tegenwoordig dus twaalf kilometer voor ons. Of zoals Conny gisteren nog zei “voor 6 kilometer doe ik mijn wandelschoenen niet aan zunne”.

Aangekomen in Berlaar bleken we niet de enigen te zijn die van het mooie herfstweer wilden profiteren. De parkeerplaatsen waren dan ook moeilijk te vinden. Uiteindelijk vond ik een plaatsje aan het Rode Kruis, datzelfde Rode Kruis waar ik nog niet zo heel lang geleden al eens kwam om kookgerei te lenen om mee te nemen naar de Roparun.

Van Berlaar ging het over Gestel naar de oevers van de Nete. Daar was het behoorlijk druk, zelfs zo druk dat we even vreesden voor filevorming en het invoeren van blokwandelen. Gelukkig was het niet zo erg en konden we genieten van de herfstkleuren die stilaan overal vertonen.

Ik denk dat we de komende weken nog een paar heel mooie wandelingen gaan maken.

Vorige week hebben we op ’t werk de vakantiedagen voor volgend jaar gekregen. En in de verzekeringssector hebben wij wat dat betreft zeker geen klagen. Naast de 10 wettelijke feestdagen heb ik recht op 36 vakantiedagen. Daarnaast kan ik, als ik het goed speel, ook nog een twintig à dertig recupdagen nemen (al kom ik zelden aan meer dan 20). Dat komt dus neer op een zeventigtal verlofdagen op een totaal van 220 werkdagen. En dan haal ik nog niet eens het onderste uit de kan.

Ook dit jaar had er ongeveer zoveel. Vandaag heb ik er eentje gespendeerd om samen met “BFF” Conny een dagtrip-wandeling te maken. Niet ongerust zijn, wij doen dit niet zoals de wereldberoemde dagtrippers uit In de Gloria. Wij kiezen een startplaats die een beetje verder weg ligt, maken een iets langere wandeling dan normaal (eten onderweg onze boterhammetjes) en sluiten af met een hapje.

Vandaag was Zichem onze bestemming. Het weer zat alvast heel goed mee. Er stond wel een fikse wind maar dat kon ons niet deren. De Nete hebben we al veelvuldig verkend en ook de Dijle is ons niet vreemd. De wandeling van vandaag bracht ons naar de oevers van de Demer. En dat was weer een totaal andere ervaring.

Het was een zalige wandeling maar toch waren er enkele minpuntjes. Onderweg zijn we, net als in de Westhoek, geen banken tegengekomen en dat is toch jammer. Nu hebben we 11 km moeten wachten tot we in Tesselt een koffietje konden gaan drinken. In een frituur notabene! Al moeten we toegeven dat het heel verzorgd was in Bart’s Corner en over de service viel helemaal niet te klagen.

Op de Markt in Zichem was het moeilijk kiezen. Gaan we iets drinken bij Pastoor Munte, bij Moeder Cent of bij de Heren van Sichem? Wij kozen voor Café Central om ons theetje te drinken. Na een korte wandeling naar het station en terug zijn we uitgekomen op 17,60 km.