Wat een week was me dat zeg. En vooral, wat een dag was me dat.

Dit weekend gaat de eerste (en grootste) fase van ons project in productie. Met man en macht hebben we eraan gewerkt. Hard gewerkt. Zeer hard gewerkt. Even zag het er naar uit dat we de deadline niet gingen halen maar het is ons toch gelukt.

De afgelopen week was het dan tijd om opleidingen te geven. Maandag en dinsdag heb ik telkens twee opleidingen van telkens 2 uur gegeven aan de collega’s in Antwerpen. Donderdag waren dan de Brusselse collega’s aan de beurt. Daar volstond gelukkig één sessie. Een sessie die ik wel in het Frans heb gedaan. Ik was wel nerveus maar afgaande op de complimenteuze mail dan hun manager moet mijn Frans toch niet zo roestig zijn geweest dan ik dacht.

Vandaag had dan ook een rustige dag moeten worden. Ik had beter moeten weten. Het begon al vroeg vanmorgen. Mijn laptop had kuren, heel erge kuren. Zo erg zelfs dat de helpdesk mijn probleem niet opgelost kreeg. Ik kon weliswaar verder werken op een desktop maar die desktop kon ik niet meer naar huis nemen. Het testen van de nieuwe applicaties gebeurt immers van thuis uit. Gelukkig had ik rond twee uur deze namiddag een gloednieuwe laptop.

Alsof het nog niet genoeg was ontdekten we, eerder bij toeval, dat er enkele zaken die tot voor kort nog perfect werkten, plots niet meer deden wat ze moesten doen. Ook die probleempjes hebben we kunnen wegwerken maar stressen was het wel.

Om het weekend toch met een goed gevoel te starten ben ik, nadat ik mijn auto afgehaald had bij de garage (jaarlijkse onderhoud en de zomerbandjes er terug op), via Mechelen naar huis gereden. In de Nekkerhal is het immers Boekenfestijn. Omdat ik het verdiend had zou ik me niet beperken tot het gebruikelijke maximum budget van 50 euro. Binnen de kortste keren lagen er 15 boeken in mijn trolley, samen goed voor 5.516 bladzijden leesplezier en dit voor de schamele prijs van 75 euro. Dat is nog geen 2 cent per bladzijde. Daar kan je toch echt niet om sukkelen ?

Het lijstje

• Tess Gerritsen : Het aandenken
• Tess Gerritsen : Verdwijn
• Tess Gerritsen : Zustermoord
• Tess Gerritsen : Alarmfase Rood
• Tess Gerritsen : Het stille meisje
• Arnaldur Indridason : Koudegolf
• Gerard O’Donovan : Dodenlijst
• Luc Boonen : Uit de hoogte
• Colleen McCullough : Too Many Murders (Engels)
• Lynn Sholes & Joe Moore : Het offermes van Abraham
• Jorgen Brekke : Genadeslag
• William Lashner : Beroepsgeheim
• Brad Meltzer : The book of Lies (Engels)
• Stephen King : 11/12/1963 (Engels)
• Bart Wellens : Open Boek

 

 

Tussen 31 augustus 1888 en 9 november 1888 werden in de Londense buurt Whitechapel 5 vrouwen op bijzonder gruwelijke manier vermoord. De moordenaar is nooit gevonden. Hij werd de Whitechapel Murderer of soms ook de Leather Apron genoemd maar de meesten kennen hem als Jack The Ripper.

Theorieën en verdachten genoeg nochtans. Zelfs de kroonprins, Prins Albert, zoon van Koningin Victoria, werd genoemd.

In boek dat ik net gelezen heb, TheCandle Man, geeft auteur Alex Scarrow zijn (fictieve) versie van de feiten.

Het verhaal begint op 14 april 1912. Op een zinkende Titanic vertelt een man in een rolstoel een geheim verhaal aan een jonge lotgenote. Hij neemt haar terug naar het einde van de zomer van 1888.

Mary Kelly vindt in het midden van de nacht een man, meer dood dan levend, in de straten van Londen. Hij is duidelijk overvallen maar hij heeft toch nog een tas bij zich met daarin geld, veel geld. Ze besluit het geld mee te nemen. Voor haar is het gedaan met het verkopen van haar lichaam voor de prijs van een miezerige maaltijd.

De volgende dag gaat ze toch de ziekenhuizen af om te kijken of er nieuws is van de ongelukkige man. Leeft hij nog of is hij overleden ? Hij blijkt nog te leven maar kan zich niets meer herinneren, zelfs zijn eigen naam niet. Op één of andere manier voelt Mary zich aangetrokken tot deze hulpeloze man. Ze doet alsof ze de verloofde is van de man, die ze John Argyll noemt. Stilaan ontstaat er een band tussen de twee.

Ze weet echter niet dat de man een vreselijk geheim met zich meesleurt. Eigenlijk is hij een huurmoordenaar. Een man met veel bloed aan zijn handen die zo vaak een alias gebruikt dat hij zijn eigen naam vergeten is. Hij is naar Londen gekomen in opdracht van een vrijmetselaarsloge. Zij willen dat hij afrekent met een kleine Londense gangster en twee van zijn helpsters.

Zij hebben op hun beurt een jonge moeder en haar pasgeboren kind vermoord. De vrouw was een minnares van Prins Albert en het kind was zijn bastaardkind. Bij het “opruimen” vinden ze een pendule met daarin een foto van de prins en zijn “gezin”. Ze besluiten om de opdrachtgevers te chanteren.

Wat volgt is een spannende thriller. Een verhaal dat echt zou kunnen gebeurd zijn maar evengoed gewoon fantasie kan zijn. De namen van de 5 slachtoffers van de Ripper zijn in ieder geval echt.

Soms is het wel moeilijk om volgen. Scarrow pendelt heen en weer tussen het verleden en het heden en dat is niet altijd even duidelijk. Maar verder heb ik ervan genoten. En ik heb mijn Engels nog eens kunnen oefenen.

Het volgende boek op de lijst brengt me terug naar de Kempen, meer bepaald naar Lier en Ranst : Chantage in het schepencollege van Ludo Geluykens.

 

 

‘t Is blijkbaar alweer een week geleden sinds mijn laatste post. Dat wil echter niet zeggen dat ik stil heb gezeten. Dat wil gewoon zeggen dat ik het heel druk heb gehad.

Die laatste dagen vóór de implementatie van een project zijn toch altijd zo hectisch. Zo heb zowel gisteren als vandaag weer twee keer twee opleidingen van telkens twee uur gegeven. Bijzonder vermoeiend is dat.

Daarbij komt nog dat ik gisterenavond een bijna drie uur durend concert van de heren Paul Simon en Sting heb bijgewoond. Gelukkig begon het concert vroeg (er was gezegd 19u30 stipt maar het werd uiteindelijk 19u45). Ik heb beide heren al apart aan het werk gezien. Sting heb ik zowel solo als met The Police gezien. En Paul Simon zag ik vorig jaar nog naar aanleiding van de 30^ste verjaardag van Graceland.

Ik vroeg me dan ook af hoe ze het er samen van zouden afbrengen. Als ik eerlijk ben … niet altijd even goed. Ze begonnen samen aan het concert en namen dan afwisselend het podium over. Tussen hun “solo’s” werd er altijd een duet gezongen en daar wrong eigenlijk een beetje het schoentje. Mijn conclusie na het concert : Paul Simon is compatibel met de muziek van Sting maar het omgekeerde is niet het geval. Ik vond de stem van Sting niet echt passen bij de muziek van Simon.

 

 

Ik heb wel commentaren gelezen waar het tegenovergestelde wordt beweerd. Smaken verschillen zeker ?

Al bij al was ik behoorlijk moe vanavond. Toen het ook nog begon te regenen besloot ik om mijn wekelijkse joggingafspraak maar af te zeggen. Gelukkig waren ze in Lier ook behoorlijk moe en was het geen probleem. Geen laatste tocht door het de Mallekotstraat dus. Vanaf volgende week is het immers langer licht en kunnen we terug langs de oevers van de Nete lopen!

Om af te sluiten de playlist van gisteren (rood = duet, groen = Sting, blauw = Paul Simon)

Brand New Day / The Boy in the Bubble / Fields of Gold / Mother and Child Reunion / So Lonely / When the World Is Running Down, You Make the Best of What’s Still Around / Englishman in New York / Driven to Tears / Walking on the Moon / Mrs Robinson / 50 Ways to Leave Your Lover / Dazzling Blue / Graceland / Still Crazy After All These years / Me and Julio Down By the Schoolyard / Fragile / America / Message in a Bottle / The Hounds of Winter / The End of the Game / Roxanne + Ain’t No Sunshine / Desert Rose / The Boxer / That Was Your Mother / The Cool, Cool River / Hearts and Bones / Mystery Train / Wheels / Diamonds on the Soles of Her Feet / You Can Call Me Al / Cecilia / Every Breath You Take / Bridge Over Troubled water / When Will I Be Loved?

En het hoogtepunt van het concert voor mij:

Mijn “Krokusvakantie” is voorbij. Nu ja, dat woord is misschien overdreven maar ik ben wel 5 dagen thuisgeweest. En die 5 dagen hebben deugd gedaan.

Vrijdag (na de driemaandelijkse dokterscontrole) gezellig gaan shoppen dankzij de collega’s, zaterdag een leuke training in de voormiddag en nog eens gaan shoppen met mijn moeder, zondag eigenlijk niets gedaan maar wel een heel smakelijk middagmaal gemaakt (gestoofde lever zoetzuur’ met gestoofd witloof en puree) en gisteren een gezellige wandeling van 6 km gedaan.

Vandaag ben ik zelfs twee keer sportief geweest. Vanmiddag een wandeling van 5 km doorheen Vorselaar gemaakt met mijn vader (in de rolstoel) en vanavond dan de wekelijkse loopafspraak in Lier. Dat lopen ging niet zo vlot als afgelopen zaterdag maar daar zal die wandeling wel iets mee te maken hebben.

Wat er bijzonder leuk is aan dat lopen in Lier is de muziek op de weg terug. Zo’n halfuurtje Radio Nostalgie zonder onderbrekingen is vaak zalig. Zo had ik vandaag het gezelschap van onder andere Golden Earring, The Stranglers en The Beat. Vooral die laatste had ik in jaren niet meer gehoord.

Wat doe je wanneer je goesting hebt in bloemkool ?

Dan ga je naar de winkel en haal je een bloemkool.

Maar wat doe je wanneer het buiten zalig lenteweer is ?

Dan ga je niet naar de winkel in je eigen dorp maar ga je naar het buurdorp. En je gaat natuurlijk te voet.

Zo vertrok ik deze morgen naar Grobbendonk, kocht me daar twee kleine bloemkolen (de grote bloemkolen waren al aan André van Duin verkocht) en een brood en ging terug naar huis.

Samen goed voor een wandeling van 6,11 km en daarvoor had ik 57 minuten nodig. Flink doorgestapt dus. En alweer een training meer voor de Nacht van de Maan die tenslotte nog maar 4 maanden van ons is verwijderd.

 

 

Zo slecht als het afgelopen dinsdag ging, zo goed liep het gisteren. Zonder al te veel verwachtingen vertrok ik rond 9u. De verwachtingen werden snel overtroffen. Na 27 minuten stonden er 4 km op de teller. Dat lijkt dus erg veel op lopen hè !

De rest van het weekend heb ik gevuld met het vullen van mijn nieuwe IPod Nano. Afgelopen vrijdag zat ik al aan anderhalve dag muziek. Ondertussen staan er zo’n 1.500 nummers op, samen goed voor bijna 100 uur muziek. Dat zijn meer dan 4 volle dagen ! En nog is er zo’n 4GB aan ruimte vrij. Daar ben ik dus nog wel even zoet mee.

Er zijn wel enkele CD’s die ik gewoon niet naar mijn I-tunes bibliotheek overgezet krijg. Da’s jammer maar ik ga ze nu toch niet kopen op I-tunes. Zo gek ben ik nu ook weer niet.

Omdat ik vandaag voor mijn driemaandelijkse check-up naar de dokter moest, heb ik een snipperdag genomen.

En aangezien ik gisteren van mijn lieve collega’s een paar cadeaucheques had gekregen leek het me een goed idee om daarna een beetje te gaan shoppen in Antwerpen.

Eerste stop: Media Markt. Omdat mijn collega’s niet enkel lief zijn maar ook gul stapte ik daar, mits een beetje bijpassing, buiten met een IPod Nano. Een IPod die ik momenteel volop aan ’t vullen ben. Dat zal me nog wel wat tijd kosten. Het blijkt immers niet zo simpel om 16 GB te vullen met muziek. Ik heb er al voor 1,50 dag muziek opstaan en zit nog niet halfweg.

Tweede stop: Standaard Boekhandel. Die kon ik buitenstappen, weer mits een kleine bijpassing, met drie boeken in mijn rugzak. Sterf twee keer en De laatste sterft uit de Rizzoli & Isles reeks van Tess Gerritsen. Ik ken beide dames wel uit de gelijknamige TV-reeks maar in boekvorm had ik ze nog niet. Het derde boek is van de hand van Ludo Geluykens en heeft Chantage in het schepencollege als titel. Dit boek trok mijn aandacht omdat het zich afspeelt in Ranst en Lier. De hoofdrollen zijn trouwens weggelegd voor Somers en De Winter (heb je ‘m ?).

 

 

De bonnen van mijn collega’s waren daarmee opgesoupeerd maar in mijn portefeuille zat sinds Kerstmis nog altijd een kaart van de FNAC. Dat werd dan ook de derde stop. Ook hier weer een boek gekocht namelijk Het Nulnummer van Umberto Eco. Mijn tweede item is iets minder spectaculair maar een reserve batterij voor mijn Canon 600d is wel nuttig. Ondertussen was mijn rugzak goed gevuld en had ik eigenlijk nog heel weinig geld uitgegeven.

Ik kon de stad echter niet verlaten zonder eerst een bezoekje te brengen aan den BEO, de beste stripwinkel van het land. Helaas moest ik daar de volle pot betalen.

Er zijn slechtere manieren om een dagje verlof te spenderen.

Smeerlappen zijn het. Echte smeerlappen. Wie ? Die collega’s van mij. Me zo’n smerige streek lappen, echt niet te doen ! Schandalig is het.

Natuurlijk zijn het niet echt smeerlappen. Integendeel zelfs, het zijn heel lieve mensen en ik zou in geen ander team willen zitten. Maar ze hadden me vandaag toch schoon liggen.

Frequente lezers van deze blog herinneren zich misschien nog dat ik hen begin januari voor een voldongen feit stelde toen ik de kosten van onze traditionele nieuwjaarslunch voor mijn rekening nam (en niet frequente lezers of lezers met een minder goed geheugen kunnen dit nog eens nalezen : Maatstaf).

Voor mij was dat toen de normaalste zaak ter wereld. Hoeveel mensen kunnen er zeggen dat ze binnen een periode van drie maanden hun vijftigste verjaardag, hun dertigjarig jubileum op de maatschappij en hun tienjarig jubileum binnen het team kunnen vieren ? Dat vroeg toch gewoon voor iets speciaals ?

Zij hadden het er blijkbaar moeilijker mee en vonden dat ze het toch niet zomaar voorbij konden laten gaan en planden een “wraakactie”. Toen Mireille, onze manager, voor deze middag een “noodmeeting” organiseerde omtrent problemen met onze rekentools had ik helemaal niets in de gaten. Er zijn immers enkele kleine probleempjes die een impact kunnen hebben op alle projecten waarmee we bezig zijn.

Groot was mijn verrassing dan ook toen ik bij het betreden van de vergaderzaal ineens cava, fruitsap en een grote fles Coca Cola Light Lemon zag staan. Ook hapjes waren voorzien. Ik had nog niet onmiddellijk door dat ze me hadden liggen maar lang duurde dat niet. Geen “noodmeeting” dus maar wel een “viering”.

Het was absoluut niet nodig geweest maar het wordt wel ten zeerste geapprecieerd. Bedankt Mireille, Heidi, Gunter, Peter, Leni, Bart, Anja, Luk en Danielle. Op naar de volgende mijlpaal.

 

 

Reykjavik, zomer 1972.

De stad bereid zich voor op de schaakwedstrijd van de eeuw : Boris Spassky, de Rus speelt tegen Bobby Fischer, de Amerikaan voor de wereldtitel.

De koude oorlog tussen Oost en West is op zijn hoogtepunt. De aanwezigheid van een Amerikaanse militaire basis in IJsland zorgt daarbij voor extra spanning. IJsland en Engeland maken zich klaar voor een “visserij-oorlog”. Het krioelt in de IJslandse hoofdstad dan ook van buitenlandse gasten, al dan niet met politieke bedoelingen. De politie heeft dan ook bijzonder druk.

In een kleine bioscoop wordt een jongen brutaal vermoord. Marion Briem, die het onderzoek naar deze moord leidt, wil er ondanks alles achter komen wie verantwoordelijk is voor de moord. Waar is de bandrecorder van de jongen gebleven? Zitten de Russen er voor iets tussen? Of zijn het de Amerikanen? Heeft de jongen iets gehoord dat hij niet mocht horen? Heeft het iets te maken met de schaakwedstrijd?

Het antwoord op deze vragen is te lezen in Schemerspel van Arnaldur Indriðason, het zevende boek dat ik in 2015 heb gelezen. Zoals alle andere boeken die ik van hem al gelezen heb is ook dit weer een vlotlezende thriller. Op het einde van het boek wandelt trouwens een nieuwe rechercheur binnen, ene Erelendur Sveinsson, hoofdrolspeler in de meeste boeken van Indriðason.

Voor het volgende boek op de leeslijst schakel ik nog eens over op de taal van Shakespeare: The Candle Man, een Victoriaanse thriller van Alex Scarrow.

 

 

2015 mag dan mijn eerste Roparun-loze jaar worden sinds 2006, gisteren heb ik toch weer een klein beetje dat Roparungevoel gehad.

De ex-leden van team 234 (of is het leden van ex-team 234 ?) organiseren doorheen het jaar immers nog altijd acties ten voordele van Kom Op Tegen Kanker. Dat zijn meestal wel acties binnen hun bedrijf waarmee ik niet kan helpen. Bij sommige acties is hulp van buitenaf wel handig.

Gisteren was zo’n dag. Er moest namelijk zo’n 80 liter tomatensoep en zo’n 15 kg soepballetjes worden gerold. Aangezien ze die maken in de chirolokalen van Nijlen is het voor mij een kleintje om enkele uren van mijn vrije tijd op te offeren om te gaan helpen. Zeker wanneer je vandaag het bericht krijgt dat alles is verkocht en dat ze zo’n 360 euro winst hebben gemaakt.

Op 18 april zal ik dat Roparungevoel meer dan waarschijnlijk nog eens hebben. Dan organiseren De Kloddelopers uit Zele hun jaarlijkse Ronde van Zele. Meedoen aan de wedstrijd zit er niet in. Zelf ben ik al blij wanneer ik, zoals vandaag, een 4 à 5 km kan joggen, laat staan dat ik ga meedoen aan een 35 of 70 km lange estafetteloop. Maar ne goeie spaghetti gaan eten behoort altijd tot de mogelijkheden.