Sommige van mijn jongere collega’s durven mij (al lachend) wel eens ouderwets te noemen, vooral wanneer het op muziek aankomt.

Nu moet ik toegeven dat ik trouw blijf aan de muziek van de jaren ’60, ’70 en ’80 maar dat is gewoon omdat ze toen veel betere muziek maakten. Ik noem dat niet ouderwets. Ik noem dat enerzijds nostalgisch en anderzijds getuigen van goede smaak.

Maar op zich hebben ze natuurlijk wel een punt en soms ben ik ook ouderwets. Ik heb het dan vooral over boeken. Ik heb thuis enkele honderden boeken (en die stapel wordt steeds groter) en dan wordt me wel eens gevraagd waarom ik nog geen E-reader heb.

Toegegeven, puur uit praktische overwegingen zou dat een logische keuze zijn. Maar voor is een boek iets dat op papier is gedrukt en niet iets dat op een scherm staat. Gisteren heb ik op Facebook, waar ik o.a. lid ben van de groep “Boekenfans” weer enkele keren gelezen dat die E-readers toch ook niet alles zijn.

 

 

Neen, geef mij dan maar de, “P-Reader”, de papieren versie dus. OK, ze zijn soms onhandig, zwaar en moeilijk mee te nemen maar ik hou er van. Daar heb ik er dit jaar ondertussen 18 van gelezen. Nummer 18 was ROEKELOOS van Andrew Gross. Roekeloos is het vervolg op Dodelijke Gok.

Ty Hauck, ex-rechercheur werkt sinds het gokcomplot waarbij zijn collega het leven liet, bij de Talon Group en dat bevalt hem wel. Hij heeft een soort LAT-relatie met restaurantuitbaatster Annie die hij tijdens diezelfde zaak heeft leren kennen. Bovendien klikt het perfect tussen Ty en de zoon van Annie, Jared. Kortom, het gaat hem goed.

Dan hoort hij in het nieuws dat een beursmakelaar werd vermoord tijdens een schijnbaar uit de hand gelopen inbraak. Ook de vrouw en dochter van de beursmakelaar lieten het leven. Niets aan de hand tot hij de naam van de slachtoffers verneemt … Marc en April Glassman en hun dochter Becca.

Plots verandert alles voor Hauck. April is immers geen vreemde voor hem, in tegendeel. Ty zweert dat hij haar dood zal wreken.

Dan valt een vierde slachtoffer. Een andere beursmakelaar pleegt zelfmoord in heel verdachte omstandigheden. Hoewel deze zaken schijnbaar niets met elkaar te maken hebben zal blijken het tegendeel blijken.

Voor Ty Hauck en agente van het Ministerie van Financiën Naomi Blum begint een race tegen de klok die hen van New York via Londen naar Servië brengt. Komen ze op tijd om een wereldwijde catastrofe te voorkomen ?

Andrew Cross heeft er in ieder geval een fan bij. Net als Dodelijke Gok was Roekeloos ook een plezier om te lezen. Spannend en heel realistisch. Na het lezen van dit boek bekijk je de bankencrisis ineens met andere ogen. Een echte aanrader. Het eerste boek met Ty Hauck in de hoofdrol (Valse Lading) staat in ieder geval bovenaan mijn “nog-te-kopen-lijstje”. Volgende boek op de leeslijst wordt DE TAFEL van Luc Boonen, de vrachtwagenchauffeur die me zo aangenaam verraste met Uit de Hoogte.

 

 

’t Is weer van dattum.

Een fenomeen dat zich elk jaar rond deze tijd laat gevoelen.

Stap je na een lange werkdag buiten, zet je de radio op en dan hoor je geen Carl Berteele, geen Christophe  Vandegoor en vooral geen Frank Hoste.

En vanavond op tv … geen Vive le Vélo, geen Karl Vannieuwkerke, geen Lieven Van Gils, geen Hendrik Luyten en geen Sammy Neyrinck.

En waarom niet … gewoon omdat de Ronde Van Frankrijk afgelopen is. Alsof dat een geldige reden is om die uitzendingen te stoppen ? De live uitzendingen zal ik niet direct missen. Nu ja, toch zeker die commentaar niet. De José uiteraard wel maar dat andere schepsel in ieder geval niet.

Enfin, ’t is weer gedaan dus … le Tour. Persoonlijk heb ik er wel van genoten en dan vooral van die paar Belgen. Van Avermaet, die eindelijk krijgt wat hij al lang verdient; Serge Pauwels die zich van zijn beste kant heeft laten zien maar vooral heb ik genoten van Thomas De Gendt. Gebroken rib of niet … doorgaan met die handel. En maar aanvallen. Bijna 700 km in een ontsnapping gezeten. En dan geven die chauvinistische Fransen de “super-strijdlust” niet aan hem. Ze hebben hem zelfs niet aan Peter Sagan gegeven. Neen, Bardet mag zich de strijdlustigste van de hoop noemen. Schande is het.

Met de uitslag op zich kan ik wel leven. Een mooi podium met een verdiende winnaar.

Ik heb echter nog een andere reden om een beetje “verweesd” te zijn. Afgelopen zaterdag heeft de zomerstorm onze appelboom gekortwiekt. Een dikke 50 jaar heeft hij ons smakelijke appeltjes gegeven, heerlijk om zo te eten maar even lekker in appelmoes. De afgelopen jaren had hij het moeilijker en moeilijker maar toch hadden we eind augustus, begin september een mooie voorraad appelen.

Maar helaas, de hevige wind heeft er een eind aan gemaakt. Ik zal hem missen. Ik ken hem tenslotte al mijn hele leven. De vogeltjes in de buurt zullen hem ook missen. Want waar moet ik nu in de winter mijn mezenbolletjes hangen ?

 

 

Net als vorige week (en hopelijk net als de volgende weken tijdens de zomervakantie) weer met de fiets gaan werken vandaag. Het was wel een andere fiets en dat heb ik gevoeld.

In plaats van de koersfiets koos ik vanmorgen voor de mountainbike. Vooral voor het stuk door Deurne Zuid en het Ringfietspad is dat toch aangenamer fietsen. Niet dat ik de koersfiets niet onder controle heb maar de MTB net iets beter. En geloof me, wanneer je moet slalommen tussen verstrooide voetgangers, onattente automobilisten en fietsers in allerlei maten en gewichten met verschillende snelheden, dan heb je toch graag zoveel mogelijk controle.

Het nadeel is helaas wel dat een MTB iets zwaarder is dan een koersfiets en vooral niet zo goed bolt. Je moet dus meer “werken” om vooruit te geraken. Bovendien had ik nog het bijkomend probleem(pje) dat ik vanochtend vroeg vrij snel te kampen had met een gebroken spaak. Niet dramatisch maar wel genoeg om een kleine “slag” in het achterwiel te hebben.

Aan de positieve kant kan ik bijna 60km bijschrijven op de teller deze maand, aan de negatieve kant kan ik zaterdag een bezoekje brengen aan de fietsenmaker.

Zoals vermoedelijk veel landgenoten heb ik een verlengd weekend achter de rug. Voor mij was het een verlengd weekend van Dolce Far Niente.

Met andere woorden, veel heb ik niet uitgespookt de afgelopen dagen. Nu ja, het weer werkte ook niet echt mee.

Vandaag ben ik toch uit mijn luie zetel geraakt en heb ik een fietstochtje gemaakt. Weliswaar een kort tochtje (20km) aan een heel rustig tempo (immers in gezelschap van mijn moeder) en bovendien met slechte bijbedoelingen (een ijsje eten gaan eten bij het IJssloeberke in Tielen).

 

 

Maar ja, ik ben toch even buiten geweest. Ik denk wel dat het aantal verbruikte calorieën niet opweegt tegen de calorieën van dat ijsje. Maar smaken deed het wel.

Rechercheur Ty Hauck plant een boottochtje met zijn dochter Jessie. Vóór ze vertrekken slaan ze nog wat voorraad in bij het lokale tankstation.

Plots stopt een auto bij het tankstation. De passagier haalt een vuurwapen boven en begint schijnbaar wild in het rond te schieten. De man die achter Jessie staat wordt dodelijk geraakt.

Uiteraard wordt Hauck op de zaak gezet. Aanvankelijk lijkt op een wraakactie van één van de vele jeugdbendes, een actie waarbij een jonge procureur een toevallig slachtoffer is. Naarmate het onderzoek vordert komen er meer en meer duistere praktijken van diverse machtige burgers van Greenwich aan het licht.

Om alles in de doofpot te houden deinzen die burgers er niet voor terug om zwaar geweld te gebruiken. Zelfs Haucks eigen familieleden zijn hun leven niet zeker …

DODELIJKE GOK is het tweede boek van schrijver Andrew Gross met Ty Hauck in de hoofdrol. Het eerste boek (Valse Lading) heb ik nog niet gelezen maar dat staat nu wel op mijn boekenlijstje om zo snel mogelijk aan te kopen. Ondertussen begin ik alvast in ROEKELOOS, het derde boek in die reeks.

 

 

’t Ging vandaag een zonnige dag worden. Goeie reden om de koersfiets nog eens van de haak te halen en met de fiets naar het werk te rijden.

Ik was vroeger wakker dan nodig maar het leek me beter om toch maar onmiddellijk op te staan. Je weet hoe het gaat wanneer je nog “even” blijft liggen. Bij mij is dat dan terug in een diepe slaap vallen en slecht gezind opstaan.

Gevolg was wel dat ik al om half zes onderweg was naar Antwerpen. Het was trouwens behoorlijk fris en vooral heel mistig vanmorgen. Gelukkig had ik voor de Albertkanaalroute gekozen waardoor ik nauwelijks of geen auto’s ben tegengekomen. Fietsers trouwens ook niet maar ik begrijp dat niet iedereen zo gek is om zo vroeg te gaan fietsen.

Slechts één tegenvaller op de heenrit : ik bleek wel het Rivierenhof te kunnen inrijden maar uitrijden was een andere zaak. De ene na de andere poort was gewoon afgesloten. Niet dicht hè, echt afgesloten met een hangslot. Tenslotte een grindpadje gevonden en toch nog het park uitgeraakt.

Om kwart voor zeven stond ik op ’t werk onder de douche en na een ontbijtje kon ik op mijn “normaal” uur aan de slag.

De terugrit ging langs de boomgaardroute (via Ranst en Broechem dus), in het gezelschap van collega Bart. Persoonlijk hou ik niet echt van die route. Vanaf Ranst gaat het wel maar het stuk door Deurne Zuid en Wommelgem is echt niet aangenaam fietsen. Volgende keer moet ik hem er toch van overtuigen om mijn alternatieve route te kiezen.

Totale afstand voor vandaag: 62,88 km

Totale fietstijd voor vandaag: 2u36m28s

 

 

Ik heb de afgelopen weken veel gewandeld, behoorlijk wat gefietst (naar ’t station en terug) en een paar keer gejogd (afgelopen donderdag nog 4,2 km op iets minder dan een half uur in Lier).

Vandaag wou ik eens iets anders doen. Het was wel moeilijk kiezen : de koersfiets voor een tochtje langs de jaagpaden van de Nete, met de citybike naar Antwerpen of een toertochtje met de mountainbike ?

Aangezien het warmer en warmer werd koos ik voor de kortste optie : de mountainbike dus. Via Grobbendonk en Pulle ben ik naar Zoersel gereden. Een deel van mijn route heb ik vorige week al gewandeld. Ik wist dus dat het behoorlijk lastig ging zijn. Op sommige plekken moet het mulle Kempische zand wel 10 cm dik hebben gelegen en dat is behoorlijk lastig om door te rijden.

Uiteindelijk had ik 33 km op de teller staan en was ik 1u35 onderweg geweest. Ik schat dat ik daarbij zo’n 15 km “off road” ben geweest en de rest “on road”. Op die stukken stond dan wel vaak tegenwind. Bij thuiskomst zag ik trouwens heel mooi bruin. Helaas was al dat bruin verdwenen na een halfuurtje in bad. Een probleem waar ik vroeger als kind na een dag buitenspelen ook altijd last van had. Maar ja … beter bruin dat je er kan afwassen dan rood dat slecht is voor de gezondheid.

Na een gruwelijke zaak zit Rechercheur Mike Mulcahy een jaar later eindelijk op zijn plek bij de politie van Dublin, afdeling International Liaison Unit.

Hij heeft het druk met de moord op een Ierse drugsbaron in Spanje en met de vondst van een heel grote partij cocaïne voor de kust van Ierland.

Dan vraagt journaliste Siobhan Fallon, slachtoffer van die gruwelijke zaak, hem om hulp bij het opsporen van een vermiste vrouw, vriendin van een rijke makelaar die net in het Engelse Bristol onder verdachte omstandigheden zelfmoord blijkt te hebben gepleegd.

Noch Mulcahy, noch Fallon kunnen maar enigszins vermoeden dat al die verschillende zaken niet alleen met elkaar te maken hebben maar ook met de komst van een beruchte huurmoordenaar uit Colombia. Dan vallen er nog doden. Samen raken ze verwikkeld in een bloedstollende jacht op een moordenaar die geen enkel middel schuwt om de enige die de waarheid kent voor altijd het zwijgen op te leggen.

Dit is de verhaallijn van DODENLIJST, het tweede boek van Gerard O’Donovan rond Inspecteur Mike Mulcahy. Het eerste boek, Kruisiging, heb ik niet gelezen maar dat komt wel op de lijst van boeken die ik nog moet kopen.

Waarmee ik maar wil aangeven dat ik genoten heb van Dodenlijst. Een vlotte thriller met enkele verrassende plotwendingen.

Volgend boek op de leeslijst is DODELIJKE GOK van Andrew Cross, weer één van die schrijvers die ik dankzij Het Boekenfestijn zal leren kennen.

 

 

Nacht van de Maan … the day after.

Ik had er een beetje schrik van … van die dag erna. Zeker na mijn ervaringen van vorig jaar. Maar mijn angst bleek ongegrond te zijn. Vanmorgen gewoon met de fiets naar het station in Herentals en daarna met de velo van Antwerpen-Berchem naar ’t werk. Vanavond dezelfde weg terug, eerst naar Antwerpen-Centraal met de velo en tenslotte met de fiets van Herentals terug naar huis. Samen goed voor 19 km fietsen en dat ging probleemloos.

Ook op ’t werk gewoon kunnen rondlopen, zelfs bij het trappenlopen kwam er geen protest. Als ik even gezeten had en ik moest terug rechtstaan dan gaven de benen wel een signaal dat ze een zwaar weekend achter de rug hadden maar pijn kan ik het niet noemen.

Wat een beetje training en een combinatie van goede schoenen en sokken al kan doen hè.

Toch heb ik nog van één ding last. Ik ben gebeten. Gebeten door het wandelvirus. Het wandelen gaat me immers veel beter af dan het lopen. Je ziet ook veel meer. Je kan bovendien een fototoestel meenemen en genieten van al het prachtige dat Moeder Natuur ons te bieden heeft. Al zal ik het joggen zeker niet volledig laten vallen.

Ik overweeg zelfs om me volgend jaar aan te sluiten bij een wandelclub. Eén doel voor volgend jaar heb ik me al gesteld : naast de Nacht van de Maan in juli ook de Zotte 50 van Gheel in mei uitwandelen.

Vorig jaar nam ik deel aan de eerste editie van de Nacht van de Maan, een 43 kilometer lange wandeling met vertrek en aankomst in Halle-Zoersel over landelijke wegen en paden in Oelegem, Massenhoven, Zandhoven, Pulle, Vorselaar, Zoersel, Oostmalle, Westmalle en Sint-Antonius-Zoersel.

Bij nader inzien was ik totaal onvoorbereid op die tocht. Neem daarbij nog foute kousen in slechtpassende schoenen en ik heb enkele weken daarna rondgelopen als een oude man.

Dit jaar was ik beter voorbereid. Meer dan 200 km getraind, waarvan ruim 50 in de heuvels van Jersey. Beter schoenen en reservekousen in de rugzak.

Met bijna 600 stonden we gisteren aan de start aan het kasteeltje in Halle-Zoersel. Net voor 22u vertrok een bende groene fluo-lichtjes opgewekt en vrolijk de nacht in. In tegenstelling tot vorig jaar tekende de volle maan wel present. We zagen ze voor het eerste als een grote rosse bol die tevoorschijn kwam achter de brug over het Albertkanaal in Viersel. Sommige moedigen namen daar een moondip in het kanaal maar daar deed ik uiteraard niet aan mee.

We zouden de maan nog vaker zien en ze straalde als nooit tevoren.

Het wandelen ging veel vlotter dan vorig jaar. Het wandeltempo lag steeds rond 11 minuten per kilometer oftewel 5,50 km per uur. Uiteraard gingen de kilometers met een controlepost iets trager.

Halfweg heb ik wel een iets langere pauze genomen (en de Garmin even gepauzeeerd) om te genieten van een warme kop soep met brood. Tegelijkertijd heb ik verse, droge, sokken aangedaan. Ik wilde een herhaling van vorig jaar (met gigantische blaren onder mijn voeten) immers voorkomen.

Uiteindelijk ben ik om 6u30 over de finish gelopen. Ruim een uur sneller dan vorig jaar (inclusief alle rustpauzes), heel moe maar vooral blaarvrij.