Ik geef niet graag geld uit aan kledij maar als het om wandelen gaat maak ik graag een uitzondering.

Tijdens de vakantiewandelingen in Cornwall merkte ik dat mijn schoenen toch niet meer dezelfde grip gaven van weleer. Het leek me dan ook de hoogste tijd om me nieuwe schoenen aan te schaffen.

Een bezoekje aan A.S. Adventure was dus wel op zijn plaats. Meindl’s genoeg om uit te kiezen maar mijn trouwe Tauern stond er precies niet bij. Dat zou toch wel jammer zijn. Zou ik moeten wijzigen naar een Wales of een Borneo?

Gelukkig niet. Bleek dat ze toch nog een Tauern 2 met maatje 41 ½ in stock hadden. Even passen, bleken als gegoten te zitten, alsof ik ze al jaren aanhad. Er hangt uiteraard wel een aardig prijskaartje aan vast. Degelijke wandelschoenen zijn nu eenmaal niet goedkoop.

Het spreekt voor zich dat ik er de marathon volgende week niet mee ga wandelen maar tegen dat we naar Duitsland vertrekken in september zullen ze wel “ingewandeld” zijn.

Nog anderhalve week en het is tijd voor onze grote uitdaging van dit jaar : de Nacht van de Maan, de marathon van zonsondergang tot zonsopgang in en rond Zoersel. Voor mij wordt het de vierde deelname, voor Conny de eerste.

Om nog een beetje zelfvertrouwen op te bouwen zijn we vandaag nog een lange training gaan doen.

Onze bestemming : het land van de Stille Waters. Het knooppuntennetwerk had een wandeling van zo’n 25 km uitgestippeld met vertrek in Sint-Amands.

De wandeling begon met … een tochtje over het water van zo’n 400 meter over de Schelde. Daarna vervolgden we onze tocht over het jaagpad langs de Schelde met het ene na het andere fantastisch mooie uitzicht. Je mag dan nog honderden foto’s nemen, het resultaat dat je ’s avonds bekijkt op de computer kan nooit weergeven wat je live hebt gezien.

Het was alweer een schitterende wandeling en alweer dichtbij huis. En die marathon? Dat komt wel goed hoor. Bovendien is die ’s nachts en dan loop ik geen gevaar voor zonnebrand (zoals vandaag ook al hebben we de zon nauwelijks gezien).

Het einde van de vakantie begint nu toch wel echt te naderen.

De afgelopen twee dagen stonden in het teken van de grote schoonmaak, een (helaas) jaarlijks terugkerende traditie. Nu ja, ik ben er gelukkig bijna door. Morgen nog even verder werken en klaar is Kees Luc .

Het zal wel moeten want donderdag trekken we naar het Scheldeland voor een wandeling van zo’n 25 km. De laatste lange training vóór de marathon van 8 juli.

De wandelschoenen zijn vandaag uitgebleven maar ik ben nog wel snel een halfuurtje gaan joggen. Niet naar Lier zoals gebruikelijk omdat mijn loopmaatje vandaag teambuilding heeft maar dus gewoon thuis in de buurt.

Twee dagen op en neer een trapladdertje had weliswaar zijn sporen nagelaten maar al bij al was ik best tevreden met 4,15 km in 31 minuten.

De wandelingen in Cornwall en Devon waren bijzonder mooi maar het deed toch deugd om terug in eigen omgeving te wandelen en het deed nog meer deugd om terug “klap” te hebben onderweg.

Net als een jaar geleden had ik vandaag afgesproken met Conny aan Kruiskensberg in Bevel. En net als vorig jaar was het de bedoeling om na de wandeling mijn “rookstop” te vieren met een etentje. Vorig jaar waren het 6 maanden, ondertussen zijn het er dus 18 !

Vorig jaar waren we echter door en door nat. Niet alleen van de regen die het eerste uur van onze wandeling was gevallen maar nog meer van de regen die de 6 maanden daarvoor was gevallen. Op sommige plekken stond het water ons aan de kuiten. Na zo’n wandeling heb je echt geen zin om nog iets te gaan eten.

Vandaag zag het er beter uit. Alhoewel … het waren toch dreigende wolken. Al snel zaten we aan de oevers van mijn geliefde Nete en stapten we richting De Boekt op de grens tussen Kessel en Berlaar. Behoorlijk veel tegenwind en af en toe een beetje gesmos maar al bij al toch nog redelijk wandelweer.

Op de terugweg dus wind in de rug en toen voelde het ineens warm en plakkerig (en zweterig) aan. Maar echte regen hebben we niet gehad zodat we deze keer wel konden gaan eten. En dat hebben we gedaan in Taverne Cruysberg . Als je eens goed maar eenvoudig wil eten moet je daar zeker eens stoppen. De dagschotel die wij er gegeten hebben was geweldig lekker.

Donderdag trekken we naar het Scheldeland als laatste training voor onze marathon in Juli.

 

Aan alle liedjes komt een einde, of het nu mooie liedjes zijn of niet. En daarom komt deze post terug van Belgische bodem.

Na een laatste Full English Breakfast Devonshire style vertrok ik goed op tijd terug naar Hull. Goed voor 550 km, meestal autostrade. Nu kan je de Britse autostrade niet vergelijken met de Belgische. Het grote verschil ? 1 oprit per 25 km in plaats van 25 opritten op 1 km. Je kan er dan ook vaak veel vlotter rijden.

Pas op, perfect is het daar zeker niet. Gebeurt er een accidentje? Dan sluiten ze gewoon dat stuk van de autostrade volledig af tussen twee opritten. En dat kan dan lang duren hoor.

Gelukkig ben ik daar gisteren van gespaard gebleven. Zonder enig probleem (maar wel met enige regen) ben ik in Hull aangekomen.

Voor het tweede jaar op rij ben ik ook rechtstreeks van de check-in balie naar de aanschuifrij mogen rijden zonder via de douane te moeten passeren. Onzen Blacky zal er dan wel smerig maar toch betrouwbaar hebben uitgezien.

De overtocht op zich is ondertussen zo’n routine geworden. Douchen, eten en met een boek in de Lounge gaan zitten. Dat laatste was gisteren echter niet zo aangenaam als anders. Op de boot zaten deze keer immers … een tiental Britse dames op fietsvakantie, een vijftigtal Britse scooterrijders, een groepje dat de 50^ste verjaardag van één van hen ging vieren en een viertal bussen vol schoolkinderen. Kabaal dat die bij hadden … kabaal ! Echt niet te doen. Uiteindelijk heb ik me teruggetrokken in the quiet room om toch maar iets of wat rust te hebben.

Het zit er dus op maar ik heb er echt wel van genoten. Nu is het aftellen naar de volgende vakantie (en die is in september).

Geen wandeldag vandaag. De traditie wil dat ik de laatste volledige dag in het Engeland naar een stad trek.

Uiteraard om de stad te verkennen maar ook om op zoek te gaan naar die DVD of dat boek dat ik bij ons nooit zal kunnen kopen of dat niet via Amazon kan worden besteld.

De auto achtergelaten op de Park & Ride en dan afgestapt aan de halte waar niemand wilde afstappen (altijd een beetje tegendraads doen hè?).

Al vrij snel had ik The Hoe gevonden. Dat is eigenlijk een groot publiek park in de baai van Plymouth. Vooral met dit weer ligt het er vol met zonneaanbidders. Er zijn nog veel restanten uit de jaren ’20 en ’30 die ze volop aan ’t  restaureren zijn.

Aan het einde van The Hoe kom je in het “oude” Plymouth met de haven. De haven waar in 1620 de Pilgrim Fathers met de Mayflower naar “de koloniën” vertrokken. Met alle restaurantjes en terrasjes is het daar gezellig druk.

Aan de Promenade heb voor het eerst de 4£ betaald om Smeaton’s Lighthouse te bezoeken. Deze vuurtoren stond vroeger 22km in zee op het Eddystone Reef maar werd in 1882 vervangen. Ze hebben de toren steen voor steen afgebroken en terug opgebouwd op The Hoe. Ik heb eindelijk mijn hoogtevrees overwonnen en ben de 93 treden en de 4 ladders beklommen om een kijkje te nemen.

Het dagje Plymouth werd afgesloten in Drake Circus, het plaatselijke Wijnegem Shopping Center. DVD’s of boeken zijn er nagenoeg niet gekocht maar ik heb wel behoorlijk wat koopjes gedaan in het Mountain Warehouse.

Oh ja, en wat het wandelen betreft … ik had toch bijna 10 km op mijn teller staan vandaag.

 

Ook aan deze kant van het kanaal heerst er bijna een hittegolf. De temperatuur was doorslaggevend voor de keuze van mijn laatste “echte” wandeling. Ik koos namelijk voor Wembury Point.

Dit natuurgebied dat wordt beheerd door The National Trust ligt immers aan de Plymouth Sound en ik dacht dat een zeebriesje wel deugd zou doen. Het bleek een goede keuze te zijn geweest.

Niet dat het niet warm was maar dankzij het briesje was het best te verdragen. En de uitzichten waren, zoals gebruikelijk hier, weer bijzonder mooi. Er vaart zo een en ander van en naar Plymouth.

Vandaag is ook wel mijn haat-liefde verhouding met de Britse wegen nog eens duidelijk geworden. Soms is het hier echt zalig om rond te toeren. Overzichtelijke, lichtgolvende wegen, zo van die stukken waar de mannen van Top Gear hun filmpjes komen maken.

Maar soms zijn het ook van die baantjes die ervoor zorgen dat je billen pijn beginnen te doen (van het dichtknijpen uiteraard). Baantjes die nauwelijks breed genoeg zijn voor één wagen. Dan is het maar hopen dat er geen tegenligger aankomt, en als er dan toch één komt dat het dan geen tractor of bus is.

Het probleem is immers dat je vaak officieel 95 km/u mag rijden op die baantjes. TomTom kiest die dan uiteraard voor zijn snelste route. Dat je er amper 50 kunt rijden daar houdt den Tom geen rekening mee.

Ik heb ondertussen wel de gewoonte om “naamloze wegen” te negeren of, indien mogelijk, op voorhand al uit de route te halen.

Na de semi-rustdag van gisteren hebben de wandelschoenen vandaag weer hun werk gedaan.

Na het ontbijt, dat weliswaar minstens even lekker maar veel minder leuk was dan dat van eergisteren heb ik de golfers gelaten waar ze waren (in het hotel dus) en heb ik zelf de kleine verplaatsing naar Dartington gemaakt.

De Dartington Estate is een domein van bijna 5 km² en is de thuisbasis van de Dartington Hall Trust, een liefdadigheidsinstelling die zich specialiseert in kunst, sociale rechtvaardigheid en duurzaamheid. 16 verschillende programma’s lopen er momenteel.

De Hall kan voor alle soorten gelegenheden worden gehuurd. De aangrenzende tuinen zijn misschien iets “wilder” dan andere tuinen maar daarom niet minder mooi.

Ik heb de tuin pas bezocht na mijn wandeling van ruim 12km. Deze voerde me langs de oevers van de River Dart richting Staverton waar ik even het domein heb verlaten om de locale kerk en het stationnetje te bezoeken. Op die lijn rijdt nog een oude stoomtrein. Ik heb hem twee keer gehoord maar helaas niet gezien.

Het deed wel raar om een wandeling te maken zonder de zee te zien of te horen. Er was wel de River Dart maar die hoorde je niet. Het water was soms zo helder dat je zelfs niet zag. Mooi was het wel.

Ik ben tot de spijtige vaststelling gekomen dat de vakantie die ik nog tegoed heb minder lang is dan de vakantie die ik al gehad heb.

Vanochtend heb ik dan ook met spijt in het hard afscheid moeten nemen van Andy en Emma, mijn bijzondere sympathieke hosts van The Cove Guesthouse in Newquay. Eerlijk gezegd … ik had er een beetje schrik van. Meestal ga ik naar vrij grote hotels waar de kans op persoonlijk contact kleiner is, kwestie dat ze “me maar gerust moeten laten”.

In zo’n kleine B&B is dat uiteraard niet mogelijk. En nu ik in The Dartmouth Hotel zit mis ik het al een beetje. Hier ben ik immers kamer 101, in The Cove was ik Luke from Belgium who likes walking and good Music and has diabetes. En met dat laatste werd wel degelijk rekening gehouden. Emma bakt elke dag voor de gasten een cake en verdeeld die dan over de verschillende kamers. Maar omdat dit niet gezond voor mij is mocht ik als alternatief elke dag een zakje chips nemen. Bij mijn tea making facilities lag ook enkel Canderel en geen gewone suiker.

En Andy was een geweldige gastheer met veel straffe verhalen die bovendien in een muziekgroepje speelde. Ze speelden vooral muziek van The Jam, Style Council, Paul Weller en The Faces. Dat ik daar de eerste dag toekwam met een T-shirt van Paul Weller aan zal ook wel in mijn voordeel hebben gespeeld. Maar als je ooit plannen hebt om naar Cornwall te gaan en je zoekt een leuke verblijfplaats dan is The Cove Guesthouse een prima keuze.

Maar ondertussen zit ik dus nabij Dartmouth in Devon. In een hotel met een 18-hole golfcourse en een “spa”. Vóór ik hier heb ingecheckt heb ik onderweg nog een bezoekje gebracht aan The Jamaica Inn. Deze herberg speelt een hoofdrol in de roman met dezelfde naam van Daphne Du Maurier. Het boek zelf heb ik nog nooit gelezen. Misschien moet ik daar toch eens werk van maken. Ik ken de schrijfster wel als echtgenote van Generaal Browning, de man die na operatie Market Garden zei dat ze een brug te ver waren gegaan. Ik weet ook dat ze helemaal niet te spreken was over de manier waarop haar echtgenoot werd neergezet in de film van Richard Attenborough.

Na de middag nog even een tussenstop gemaakt in Dartmouth om het gelijknamige kasteel te bezoeken. Geen indrukwekkend kasteel, gewoon een klein verdedigingsfort aan de monding van de Dart. Op weg daar naartoe nog wel enkele bange momenten gehad vanwege de bijzonder smalle toegangsweg. Dat kon ik me echt niet meer herinneren van mijn vorige bezoek. Later werd me duidelijk dat ik toen met de boot ben gekomen.

Laatste volledige dag in Cornwall alweer. En ik had nog plannen voor minstens 10 dagen ! Dan is het moeilijk kiezen hoor.

Om de dag te beginnen ben ik naar Boscastle gereden. Bij een vorig bezoek aan Cornwall was ik daar ook. Toen was het nog niet zo lang na de ramp die Boscastle meemaakte in 2004. Toen is een deel van dit kleine pittoreske havenstadje verwoest door een verschrikkelijke vloedgolf. Verschillende huizen zijn toen door het water meegenomen. Veel is daar echter niet meer van te zien.

Mijn wandeling bracht me eerst weg van het dorp. Langs het water meer het binnenland in. Op een gegeven moment ging mijn wandelroute recht het water in. Gelukkig heb ik deftige kaarten op mijn Garmin eTrex staan zodat ik snel doorhad dat het gewoon een foutje van de route was. Op de kaart moest ik gewoon nog enkele honderden meters verder. En ja hoor … daar was een bruggetje.

Dan volgde een steile beklimming van zo’n kilometer lang naar Minster Church. Vandaar ging het dan terug naar Boscastle. Vele bezoekers zullen zich beperken tot het haventje maar het dorpje op zich is ook heel mooi. Nog even een ommetje langs de uitkijktoren van de kustwacht en na 6,75 km stond ik terug op de parking.

Na de lunch ging het dan naar Lanhydrock, het huis dat al sinds de jaren 1600 de thuis was van de familie Robartes. Het is sinds 1953 in het bezit van de National Trust. Het huis zelf is vooral Victoriaans. Het heeft ook een heel groot bediendenkwartier. Het is ook gelegen op een gigantisch groot domein.

Het huis op zich is vooral van binnen interessant. Bovendien mag je er foto’s nemen en dat is ook niet overal zo. De buitenkant is niet bijzonder en ik heb ook al mooiere tuinen gezien maar in zijn geheel gezien is het zeker een bezoekje waard.