Soms heeft een mens al eens geluk maar dat is helaas niet altijd het geval. Op 23 mei moest ik het concert van Eric & Steve in Antwerpen nog missen door de Roparun maar kon ik afgelopen weekend naar Arnhem om er alsnog van te kunnen genieten.

Op 16 september komt Peter Gabriel naar Brussel en net die dag vertrek ik toch wel naar Engeland zeker. Geen nood dacht ik, hij zal wel naar Arnhem komen ook. En inderdaad, ook daar treed hij op maar dan op … 17 september. Dus dat wordt ook niks want dan rij ik in Engeland van de boot. Jammer maar helaas …

Wat wel meevalt is dat ik nog maar vier dagen moet werken en dan aan een maand vakantie kan beginnen en eindelijk echt kan gaan rusten. Want het zijn nogal hectische dagen en weken geweest. En dat zijn het nog altijd : Roparunfoto’s bewerken, ROPARUNBLOG up-to-date houden …

Het weekendje “Noorderburen” in Arnhem is een meevaller geworden.

Gisteren stond in het teken van Wereldoorlog II met een bezoekje aan het Airborne museum in Oosterbeek, dat er behoorlijk anders uitziet dan bij mijn laatste bezoekje maar dat is ook al vele jaren geleden. Vandaar dan naar het oorlogskerkhof van Oosterbeek gewandeld. En alhoewel zo’n kerkhof iets gruwelijks herdenkt heeft het tegelijkertijd toch iets vredigs.

Tegen 16u naar mijn hotel in Duiven gereden. Het lijkt me geen hotel te zijn waar je enkele dagen na elkaar wil logeren (te bereiken via de parking van McDonalds en vlakbij ook een Makro en een Ikea) maar voor één nacht was het perfect. Bovendien hadden ze een shuttledienst naar de Gelredome waarvoor ik onmiddellijk een plaatsje reserveerde.

Rond 18u30 vertrokken we dan met twintig man (3 Belgen, 3 Engelsen en 14 Nederlanders) naar de Gelredome. We werden netjes voor de deur afgezet en ’s avonds na een fantastisch concert terug opgepikt en naar het hotel gebracht. Zoals gezegd waren Steve & Eric geweldig goed maar Ik vond één zaak jammer aan het concert en dat was het feit dat hij weer de akoestische versie van Layla heeft gespeeld en dat mag hij van mij niet doen. Eén van de beste guitaarintro’s ooit en dat is “unplugged” gewoon niet hetzelfde. Layla moet als volgt worden gespeeld :

En vandaag heb ik na een uitgebreid ontbijt dan nog een bezoekje gebracht aan Burger’s Zoo waar ik een paar uur heb rondgewandeld tot het gewoon te hard begon te regenen en ik de weg naar huis heb aangevat.

Einstein had gelijk : tijd is relatief. Het vijfdagen durende Roparunweekend is voorbij gevlogen ook al waren het lange dagen.

De afgelopen “werkweek” leek wel ongelooflijk lang ook al duurde ze maar twee dagen. En het feit dat je nog steeds bezig bent om van zombie terug mens te worden helpt dan ook niet veel.

Wat wel een beetje geholpen heeft is het bezoekje vandaag aan het Boekenfestijn in de Antwerp Expo : 6 boeken waaronder drie Engelstalige (goed voor zo’n 3000 bladzijden leesplezier) voor slechts 32 euro. Daar kunt ge niet voor sukkelen.

Gelukkig is het weer weekend al zal er niet veel gerust worden. Morgen vertrek ik immers voor een tweedaagse naar Arnhem. Door de Roparun heb ik afgelopen weekend het concert van Eric Clapton en Steve Winwood in Antwerpen moeten missen.

Maar ik ben er wel in geslaagd om een ticketje voor het concert van morgen in de Gelredome in Arnhem te bemachtigen. En dan heb ik er maar ineens een weekendje van gemaakt zodat ik zaterdagnacht niet moet terugkomen.

Tegelijkertijd geeft het me de gelegenheid om de buurt van Arnhem nog eens te bezoeken. Het Airborne museum staat zeker op het programma.

Sean Connery kan er van mee spreken. Nooit zou hij nog James Bond spelen maar hij deed het toch nog en dan nog wel in een film die heel toepasselijk Never Say Never Again heette.

De Roparun is mijn James Bond. Vorig jaar toen we op vrijdag, toen alles ingepakt was, nog wat gingen eten hoor ik mezelf nog altijd zeggen : “nu is het de laatste keer geweest” en ’s dinsdags toen we alles terug hadden weggedaan was ik al opnieuw aan ’t plannen voor dit jaar.

Dit jaar idem dito. Afgelopen vrijdag was ik nog 100% zeker dat het mijn laatste Roparun zou worden, in ieder geval toch met het “trekken van de kar”. Maar als ik dan al die gelukkige mensen uit “mijn” team zie en iedereen komt je vertellen hoe goed het wel georganiseerd was en hoe ze zich geamuseerd hebben en of ze volgend jaar ook nog mogen meedoen … wie ben ik dan om te zeggen dat ik niet meer meedoe ?

Ik vraag morgen aan de directie al onmiddellijk een budget voor volgend jaar. Maar ik wil dan wel een andere vorm van organisatie. Ikzelf wil me nog wel bezig houden met het “wedstrijdaspect” maar voor het organiseren en coördineren van de inzamelacties wil ik niets meer te maken hebben want dan wordt het veel te zwaar.

Het gaat nog wel een paar dagen duren eer deze Roparun uit mijn lijf is al zijn er enkele zaken die wel helpen. Zo ben ik vandaag in het bezit gekomen van :

• mijn aanslagbiljet personenbelasting (ik trek namelijk terug)
• de papieren voor mijn reis van juni
• een paar stripverhalen waaronder album 250 van Jommeke

Wat er niet van zal komen is het bijwonen van Walking With Dinosaurs in Brussel. Ik ben nog altijd behoorlijk moe en het risico om deze avond achter het stuur in slaap te vallen lijkt me te groot en dat zijn ze me toch niet waard.

’t Is hier de laatste tijd stil geweest, ik weet het maar het is dan ook zo druk geweest. Die laatste twee à drie weken vóór de Roparun zijn dan ook zo hectisch. En daarbij is het dan ook op het werk nog vreselijk druk. Tijd om de te bloggen (of te lopen) is er dan ook weinig of niet.

Maar morgen is het dan zover. Dan begint het vijfdaags Roparunweekend. Voor de meeste van onze Roparunners duurt dat weekend maar drie dagen maar er zijn er altijd een paar die zich opofferen om op vrijdag alles klaar te maken en op dinsdag alles op te ruimen. En als “teamcaptain” kan ik daar uiteraard niet ontbreken.

Om acht uur staat Carine hier voor de deur en dan begint een zwerftocht die ons via Zandhoven, Vorselaar, Itegem, Berlaar, Londerzeel, Mol, Hasselt, (terug) Berlaar, Lier, Ranst, Antwerpen en Saint Ghislain uiteindelijk op zaterdag naar Parijs zal brengen.

Daar vertrekt ons A-team dan om 16u01 richting Rotterdam waar we hopen omstreeks 15u30 aan te komen op de Coolsingel. En dinsdag doen we dan heel die zwerftocht nog eens over om uiteindelijk dinsdagavond “moe maar voldaan” in bed te kruipen.

Zij die ons willen volgen tussen Parijs en Rotterdam kunnen dat op de website www.roparunlive.nl (wij zijn team 231).

Het heeft me ruim 35 jaar gekost maar eindelijk is het zover : ik heb nu alle 249 Jommekesalbums in mijn bezit en daarmee is het dan ook de grootste reeks in mijn collectie. Wat auteurs betreft zitten Jef Nys en Marc Sleen nu heel dicht in elkaars buurt.

Het is pas de laatste paar jaar dat ik de draad van Jommeke weer terug opgepakt heb. Gelukkig is dat bij Jommeke geen probleem. Het aanbod van die albums is op de verschillende beurzen vrij groot met een lage prijs als gevolg. Bovendien worden er geregeld albums herdrukt.

Nu is het wachten op nummer 250 die één van de volgende dagen zou moeten uitkomen. Ik dacht dat het al zover was maar in mijn stripwinkel lag hij in ieder geval nog niet.

Wat daar wel lag was het eerste album van “De Kiekeboes” zoals de albums van Kiekeboe tegenwoordig heten. Op zich heb ik daar geen last mee maar wat wel vervelend is, is het feit dat ook het formaat gewijzigd werd. Dat is ondertussen het derde formaat en dat staat zo slordig hè ? De bedoeling is wel dat je bij dit album de oude reeksnaam verwijderd zodat de nieuwe zichtbaar is maar dat ga ik toch niet doen.

Hoe ik mijn dag heb doorgebracht ?

 

Routebeschrijvingen bewerken en lamineren … uiteraard voor de Roparun