Niet te geloven … de eerste maand van 2015 is bijna voorbij. Time does fly when you’re having fun.

Fun had ik gisteren zeker en vast. Enkele weken terug zag ik dat Alan Davies (bekend van Q.I. en van Jonathan Creek maar ook een goeie Stand-upper) een show zou geven in de Arenberg in Antwerpen.

Ik hoor en zie de man graag bezig dus zo’n kans kon ik niet aan me voorbij laten gaan. Ik heb er zeker geen spijt van gehad. Lang geleden dat ik nog zo gelachen heb. Het is onbegonnen werk om te vertellen waarover hij het allemaal heeft gehad. Als je de kans krijgt moet je maar eens gaan kijken wanneer hij nog eens langskomt. Ik ga dat alvast ook doen.

Hieronder een fragmentje dat al enkele jaren oud is.

Ons nieuwe jogginggroepje moest het vandaag al met één jogger minder stellen. Greet kon jammer genoeg niet meedoen vandaag. Misschien niet zo erg want volgens mij is zij de beste van ons drie en bij mij liep het vandaag voor geen meter. Maar er staan toch weer 4,30 km extra op de teller en Radio Nostalgie maakte de rit van Lier naar huis weer heel aangenaam.

Minder aangenaam is het verhaal van Alexandre Jardin. In zijn boek De Edelmoedigen (een oorlogsverhaal dat verborgen moest blijven) vertelt hij het verhaal van zijn grootvader, Jean Jardin. Deze was tijdens de tweede wereldoorlog hoofdambtenaar in dienst van Pierre Laval, de regeringsleider van het Vichy régime onder Maréchal Pétain en dus een collaborateur van het Nazi regime.

Als Jean Jardin, ook wel de Gele Dwerg genoemd, niet actief heeft meegewerkt aan de deportatie van duizenden Joden naar de kampen in Polen, dan moet hij er toch zeker van op de hoogte zijn geweest en moet hij ook geweten hebben welk lot die Joden daar te wachten stond.

In het Frankrijk van na de oorlog was echter volstrekt normaal om de jaren van de collaboratie te verzwijgen en omdat de Jardins een voorname familie waren hield iedereen de lippen stijf op elkaar. Ook de buitenwereld heeft zich nooit vragen gesteld over die duistere periode.

Alexandre Jardin, gevierd Frans schrijver en kleinzoon van Alexandre Jardin worstelt al jaren met dit zware trauma en heeft daarom het hele verhaal neergeschreven. Het is een aangrijpend en emotioneel boek, zeker niet altijd prettig om te lezen maar ik ben wel blij dat ik het heb gedaan.

 

 

Ze staan er al enkele dagen. Ze verschenen in elke krant en op TV … de (zwaarbewapende) para’s in Antwerpen. Afgelopen donderdag heb ik ze live gezien. Op de fietstocht van 3 km van de Desguinlei naar het Centraal Station ben ik er 9 tegengekomen. Ik passeer namelijk een viertal scholen waarvan 3 Joodse scholen. Aan het politiekantoor aan de Plantin Moretuslei stonden dan ook nog eens 3 politieagenten met machinegeweren.

Ik weet wel dat ze er staan voor onze veiligheid maar ik moet toegeven dat ik me er toch niet echt veiliger door voelde. Ik vond ze eerder intimiderend en angstaanjagend. Een para in camouflagekleuren met een joekel van een machinegeweer hoort eigenlijk niet thuis in een stadscentrum. Het deed me een beetje denken aan de beelden van het Belfast uit de jaren tachtig.

Vanochtend voelde ik me trouwens ook niet veilig. Toen ik rond half acht om een krant ging (te voet) viel er nog ijsregen uit de lucht. Toen een halfuurtje later mijn moeder naar de kapper reed lag er een sneeuwlaagje van enkele centimeters op de weg. IJswater, sneeuw en vriestemperaturen … niet echt ideaal om met de auto te rijden. Nochtans zijn er altijd van die idioten die denken dat ze met hun winterbanden alles aankunnen. Door dergelijke chauffeurs laat ik me echter niet intimideren. Ik heb zelf winterbanden maar zal mijn rijstijl toch altijd aanpassen. Dat geeft me gewoon een veilig gevoel.

 

 

November 1904. Henri Peeters, commissaire bij de Brusselse politie, betrapt zijn schoolvriend Oscar in een openbaar pissijn op homoseksuele activiteiten en is verplicht hem te arresteren. Tijdens het verhoor krijgt hij een bericht van zijn broer Eduard : hun vader ligt op sterven.

Zijn vader was sinds het de dood van zijn vrouw en zijn dochtertje, de tweelingzus van Henri, een verbitterde dronkaard geworden. Henri trekt terug naar het kleine polderdorp waar hij opgroeide. Het laatste woord dat zijn vader kan uitspreken is Dymphna … de naam van zijn overleden zusje. Na het overlijden vindt Henri in zijn vaders bijbel een tarotkaart en een potje met 5 eigenaardige pillen.

Dan wordt in het Brusselse Warandepark het verminkte lijk gevonden van een prostituee. Haar naam ? Dymphna Peeters. Is het toeval dat ze dezelfde naam van zijn zus heeft ? Had zijn vader iets met haar te maken ? Hoe komt de ontbrekende kaart van het tarotspel dat ze vinden in de kamer van het slachtoffer in de bijbel van zijn vader ?

Met de steun van zijn jeugdvriendin Georgina en haar echtgenoot, Henri’s beste vriend, Martial Lemaire gaat Henri op zoek naar de moordenaar.

Tot zover de verhaallijn van Gevaarlijk Volk van Piet Teigeler. Een heel vlot lezende misdaadroman Soms maakt het verhaal naar mijn mening wel enkele rare sprongen maar dat bederft de pret helemaal niet.

Het volgende boek op de leeslijst wordt een non-fictie boek : De edelmoedigen van Alexandre Jardin. In dit boek vertelt hij de geschiedenis van zijn opa die tijdens de tweede oorlog op grote schaal collaboreerde met de Duitsers.

 

 

Mijn (bijna) wekelijkse afspraak met loopbuddy Sally in Lier is al lang een traditie.

Vanaf vandaag is ons “clubje” van twee wel uitgebreid. Het deelnemersveld is immers met 50% uitgebreid. Greet, ook een ex-collega, is niet zo lang geleden in Lier komen wonen en zal ons vanaf nu zo veel mogelijk vergezellen.

Het is zelfs mogelijk dat binnen korte tijd zelfs uitbreiden tot een kwartet want Isabelle, nog een ex-collega, overweegt om aan te sluiten bij ons “troepje”. Voor we het weten zitten we met een heuse joggingclub .

Vandaag werden 4,44 km gelopen in 31:30.

 

 

4 dagen R & R hebben me deugd gedaan.

Afgelopen maandag 11u gewerkt, dinsdag ook ruim 10 uur … dat valt echt niet mee.

Donderdag gezellig met mijn moeder naar het Wijnegem Shopping Center geweest. Jaren geleden dat ik daar nog eens op bezoek was. Het was er gelukkig heel rustig. Veel koopjes hebben we niet gedaan maar hier en daar viel toch iets te rapen.

Veel meer viel er met het stormweer van donderdag en vrijdag niet te doen. Dan was het zaterdag veel aangenamer. Het was zelfs zalig weer om te gaan joggen: 4,83km gelopen in net geen 33 minuten. Daar was ik best tevreden mee. Minder tevreden was ik met het feit dat ik er niet in ben geslaagd om een ticket voor AC/DC te bestellen. 50.000 tickets verkocht op 2 uur tijd maar niet aan mij.

Gelukkig kreeg ik beter nieuws van het reisbureau. Zowel mijn shortbreak naar Jersey als mijn grote vakantie naar Schotland zijn volledig bevestigd. Het aftellen kan nu officieel beginnen. Ik kijk vooral uit naar Jersey. Schotland heb ik al meerdere keren bezocht maar Jersey ongekend terrein. Dat ken ik alleen van de onderzoeken van Detective Sergeant Jim Bergerac in de gelijknamige tv-serie uit de jaren ’80.

Het lezen van Het Red Star Line Mysterie van Willy Van Damme ging gelukkig iets vlotter dan Lamentation van C.J. Sansom. Maandag begonnen en vandaag uitgelezen.

Het verhaal begint in Antwerpen in 1928. Duizenden landverhuizers drommen daar samen om met één van de stoomschepen van de Red Star Line de grote verhuis naar het beloofde land Amerika te maken.

Onder hen ook Gust Speybrouck en zijn vrouw Bertha, Westvlaamse boeren die samen met hun dochter Lisa de oversteek maken en hopen op een beter leven. Hun hotelkamer moeten ze delen met andere reizigers. Onder hen David en Mirjam Riedl, Joden die de pogroms in Polen ontvluchten; Ingenieur Armand Lambert met zijn vrouw Colette en zoon Alain; Jacques Bazin en zijn zoon Pierre, timmermannen van beroep. De groep wordt vervolledigd door Ferre de Laet en Jos Van Camp, twee boeren die hopen een stuk land te verwerven in Amerika.

Tijdens hun laatste nacht in België komt Armand Lambert te overlijden. Hartaanval denkt iedereen. Hoe moeilijk het ook is, de rest van het gezelschap besluit de oversteek toch te maken. De dokter die het overlijden komt vaststellen schakelt echter de politie in.

Inspecteur Tom Babylon wordt op de zaak gezet. Terwijl hij zich naar de Red Star Line terminal begeeft om het gezelschap nog snel te ondervragen valt een tweede slachtoffer. Jos Van Camp Hij wordt gevonden in de stoomketel waar de kledij wordt gezuiverd. Ongeval ? Zelfmoord ? Moord ?

Als blijkt dat deze twee voorvallen mogelijk te maken hebben met de dood van financier Alfred Loewenstein, de derde rijkste man ter wereld op dat moment na Rockefeller en Morgan, slaagt Babylon erin om zijn overste ervan te overtuigen dat hij mee de oversteek mag maken. Zo hoopt hij niet alleen de twee moorden op te lossen maar ook de mysterieuze dood van Loewenstein uit te klaren.

Als je een vlotlezend boek wil dan is dit een goede keuze. De sfeer van de jaren ’20 en de grote stoomschepen wordt heel goed weergegeven. Diepgaand kan je de plot niet noemen maar er zitten toch enkele leuke plotwendingen in.

Volgend boek op de leeslijst is Gevaarlijk volk van Piet Teigeler. Dat boek brengt me naar het Brussel van begin jaren 1900.

 

 

Vorige week heb het nieuwste boek uit de Matthew Shardlake-serie van C.J. Sansom – Lamentation – kunnen afvinken op mijn “nog te lezen” lijstje. Omdat ik bij de boeken van schrijvers zoals Sansom en Gregory niet kan wachten op de Nederlandse vertaling heb ik ook dit boek in het Engels gelezen.

Sinds het vorige boek is er alweer een tijdje gepasseerd. Shardlake heeft het nog altijd moeilijk met het verwerken van het trauma waarbij hij bijna zelf het leven verloor toen de Mary Rose tot zinken werd gebracht.

Hij is wel terug aan het werk net als zijn trouwe assistent Barak en een enthousiaste nieuweling Nicolas. Hij behandelt een zaak waarbij een broer en zus vechten om het ouderlijk huis en vooral om een gigantisch fresco in dat huis. Broer en zus lijken elkaar te haten maar waarom is niet duidelijk.

Dan wordt hij op het koninklijk paleis gevraagd. Koningin Catherine Parr heeft zijn hulp nodig. In tijden waar ketters, zoals de Anne Askew, worden vervolgd en op de brandstapel worden gezet is een boek gestolen. Niet zomaar een boek, wel een boek dat de koningin zelf heeft geschreven : Lamentation of a sinner (klaaglied van een zondaar). Dit boek zou kunnen worden beschouwd als ketters en zou het leven van de koningin in gevaar kunnen brengen.

De strijd tussen “reformisten” en “traditionalisten” woedt immers hevig en het is nog niet duidelijke welke richting haar echtgenoot, Koning Hendrik VIII uit zal gaan. Bovendien strijden de Seymour-clan en de Parr-clan om de macht. Met de gezondheid van de koning gaat het niet goed en men vreest voor zijn leven.

Shardlake had zich voorgenomen om zich niet meer te mengen in politieke zaken maar zijn liefde voor de koningin is te groot. Voor hij het goed en wel beseft zit hij middenin de politieke complotten en vallen er doden. Ook zijn assistenten Barak en Nicolas raken betrokken bij de zaak. Shardlake gaat zelfs samenwerken met een oude vijand, Richard Rich.

Of het goed afloopt ? Daarvoor moeten jullie het boek zelf maar lezen. Ik heb er in ieder geval weer van genoten. Zoals altijd zijn de boeken van Sansom een gezonde mix feiten en fictie. Met 600 bladzijden (+ een twintigtal bladzijden met historical notes) is het wel een serieuze brok om door te geraken. Het volgende boek (Het Red Star Line mysterie) leest gelukkig veel vlotter.

 

 

Mijn vakantie naar Normandië van afgelopen september stond in het teken van 6 juni 1944, ook wel bekend als D-Day of the longest day.

Ook vandaag was een lange dag maar dan wel een werkdag in plaats van een vakantiedag.

Door de problemen die ik gisteren had om op de werkserver te geraken ben ik vandaag een beetje vroeger vertrokken. Nu ja, “een beetje”. Op het tijdstip dat ik normaal gezien vertrek naar het station om mijn trein te nemen (rond kwart over zes) zat ik vandaag achter mijn bureau.

Onmiddellijk begonnen met de controles die ik gisteren had moeten doen. Een uurtje later, nog vóór er iemand aan ’t werk was, kon ik de schermtoepassingen vrijgeven. Tijdens de controles ook begonnen met het afdrukken van mijn cursus in vijftig exemplaren zodat ik om 9u kon beginnen aan mijn opleidingsmarathon.

Vijf opeenvolgende sessies van telkens 1 uur stonden op de agenda. Tussenin had ik wel een klein uurtje om te recupereren en een hapje te eten. Na de laatste sessie had ik nog eens een halfuurtje om te bekomen om dan de dag af te sluiten met een workshop rond een andere nieuwe schermtoepassing.

Al bij al heb ik vandaag bijna 11u op de maatschappij vertoefd. Goed voor één keer maat niet voor alle dagen.

Gelukkig ben ik niet alleen naar huis moeten rijden. Ene S. Claus is met me meegereden. De afgelopen weken stond hij in het restaurant maar zo na de feestdagen liep hij er maar verweesd bij. Onder het motto “neem eens een eenzame uit” heb ik hem maar mee naar huis genomen.

 

 

Het weekend is nog maar pas begonnen of het is al voorbij.

Even kort samenvatten wat er is gebeurd ? Gisteren broer afgehaald van het station, terug van zijn reis naar Thailand, goed voor 5 blikjes die kunnen toegevoegd worden aan de collectie.

In de namiddag de wind getrotseerd om 4,60 km te gaan lopen. Niet goed getimed, laatste 400 m zeiknat geworden in een stortbui van jewelste. Het lopen op zich ging wel best goed.

Deze voormiddag had ik moeten werken maar om één of andere duistere reden lukte het me niet om op ons netwerk te geraken. Het internet werkte perfect want ik kon zonder problemen emails versturen en internetten op de thuispc maar werken is dus niet gelukt. Gelukkig zat collega G. ook thuis te testen en heeft hij voor mij enkele testen gedaan (die succesvol bleken te zijn).

En deze namiddag heb ik drie uur in de auto gezeten om een zwaarbeladen broer terug naar huis te doen. Even op en neer naar Ieper met Sporza op de radio … da’s eigenlijk wel genieten.

Dit weekend trouwens ook “Lamentation” van C.J. Sansom uitgelezen maar dat verslag volgt later.