Toen Bart Swings vorig jaar zijn “crowd funding” project opstartte heb ik niet lang getwijfeld om een (kleine) bijdrage te leveren.

Het is niet eerlijk dat zo’n talentvolle sporter weinig of geen steun krijgt terwijl iemand die tegen een balletje kan stampen wansmakelijke bedragen krijgt uitbetaald. Las ik onlangs immers niet dat Wayne Rooney 345.000 euro per week zou gaan verdienen? En ging vorig jaar Gareth Bale niet voor 100.000.000 euro naar Spanje ?

Hetzelfde geldt trouwens voor die enkele mannen (want vrouwen hebben zoveel geluk niet) die toevallig goed met de fiets kunnen rijden of tegen een balletje kunnen slaan of een balletje door een hoepel kunnen gooien.

Maar Bart had zoveel geluk niet en daarom heb ik een klein duwtje in de rug gegeven. Misschien maar net genoeg om die ene naftbak te vullen om zich naar een geschikte piste te rijden om zijn trainingen af te werken maar misschien was het net die ene training die voor die 2 olympische diploma’s heeft gezorgd.

 

 

Waarom herlees ik Adrian Mole elk jaar ? Vandaag heb ik (her)ondekt waarom : het is gewoon één van de grappigste boeken ooit geschreven. Bijna alle boeken van Sue Townsend zijn trouwens bijzonder grappig.

Een bijzonder geslaagd fragment is de beschrijving van de schoolreis naar het British Museum in Londen die Adrian Mole samen met zijn vriendinnetje Pandora en de rest van zijn klas maakt.

Saturday September 19th

The school may well want a clear account by an unprejudiced observer of what happened on the way to, during and coming back from our trip to London. I am the only person qualified. Pandora, for all her qualities, does not possess my nerves of steel.

Class Four D’s Trip to the British Museum

• 7 a.m. Boarded Coach
• 7.05 Ate packed lunch, drank low-calorie drink
• 7.10 Coach stopped for Barry Kent to be sick
• 7.20 Coach stopped for Claire Neilson to go to the Ladies
• 7.30 Coach left school drive
• 7.35 Coach returned to school for Ms Fossington-Gore’s handbag
• 7.40 Coach driver observed to be behaving odly
• 7.45 Coach stopped for Barry Kent to  be sick again
• 7.55 Approached Motorway
• 8 a.m. coach driver stopped coach and asked everyone to stop giving ‘V’signs to lorry drivers
• 8.10 Coach driver loses temper, refuses to drive on motorway until “bloddy teachers control kids”
• 8.20 Ms Fossington-Gore gets everyone sitting down
• 8.25 Drive on to motorway
• 8.30 Everyone singing “Ten Green Bottles”
• 8.35 Everyone singing “Ten Green Snotrags”
• 8.45 Coach driver stops singing by shouting very loudly
• 9.15 Coach driver pulls in at service stations and is observed to drink heavily from hip-flask
• 9.30 Barry Kent hands round bars of chocolate stolen from self-service shop at service station. Ms Fossington-Gore chooses Bounty bar
• 9.40 Barry Kent sick in coach
• 9.50 Two girls sitting near Barry Kent are sick
• 9.51 Coach driver refuses to stop on motorway
• 9.55 Ms Fossington-Gore covers sick in sand
• 9.56 Ms Fossington-Gore sick as a dog
• 10.30 Coach crawls along on hard shoulder, all other lanes closed for repairs
• 11.30 Fight breaks out on back seat as coach approaches end of motorway
• 11.45 Fight ends. Ms Fossing-Gore finds first-aid kit and sees to wounds. Barry Kent is punished by sitting next to driver.
• 11.50 Coach breaks down at Swiss Cottage
• 11.55 Coach driver breaks down in front of AA man
• 12.30 Class Four-D cath London bus to St Pancras
• 1 p.m. Class Four-D walk from St Pancras through Bloomsbury
• 1.30 Enter British Museum. Adrian Mole and Pandora Braithwaite awestruck by evidence of heritage of World Culture. Rest of class Four-D run beserk, laughing at nude statues and dodging curators.
• 2.15 Ms Fossington-Gore in state of collapse. Adrian Mole makes reverse-charge phone call to headmaster. Headmaster in dinner lady strike-meeting, can’t be disturbed
• 3 p.m. Curators round up class Four-D and make them sit on steps of museum
• 3.05 American tourists photograph Adrian Mole saying he is a ‘cute English schoolboy’
• 3.15 Ms Fossington-Gore recovers and leads class Four-D on sightseeing tour of London
• 4 p.m. Barry Kent jumps in fountain at Trafalgar Square, as predicted by Adrian Mole
• 4.30 Barry Kent disappears, last seen heading towards Soho
• 4.35 Police arrive, take Four-D to mobile police unit, arrange coach back. Phone parents about new arrival time. Phone headmaster at home. Claire Neilson has hysterical fit. Pandora Braithwaite tells Ms Fossington-Gore she is a disgrace to teaching profession. Ms Fossington-Gore agrees to resign.
• 6 p.m. Barry Kent found in sex shop. Charged with theft of ‘grow-it-big’ craem and two ‘ticklers’
• 7 p.m. Coach leaves police station with police escort
• 7.30 Police Escort waves goodbye
• 7.35 Coach drivers begs Pandora Braithwaite to keep order
• 7.36 Pandora Braithwaite keeps order
• 8 p.m. Ms Fossington-Gore drafts resignation
• 8.30 Coach driver afflicted by motorway madness
• 8.40 Arrive back. Tyres burning. Class Four-D struck dumb with terror. Ms Fossington-Gore led off by Mr Scruton. Parents up in arms. Coach driver charged by police.

Als je de dagboeken van Adrian Mole nog nooit gelezen hebt dan moet je dat toch eens doen. Ondertussen zijn ze misschien wel een beetje gedateerd maar als je net als ik de fabulous eighties hebt meegemaakt dan is dat niet erg. Een andere absolute aanrader van de hand van Sue Townsend is “The Queen and I”. Zie je ze ergens liggen ? Koop ze dan en lees ze minstens één keer per jaar.

 

 

Het gaat de goeie kant uit met het lopen.

Al zag het er even naar uit dat ik mijn wekelijkse afspraak met loopbuddy Sally letterlijk en figuurlijk in het water zag vallen.

Ik was iets te vroeg op de afspraak en toen ik nog een klapke stond te doen met Wim zagen we plots een lichtflits buiten, gevolgd door gedonder en vooral door regen, heel veel regen.

Gelukkig was na enkele minuten de ergste regen voorbij zodat we toch konden vertrekken. Na een tiental minuten was de regen nagenoeg gestopt en toen we na 29:41 rond waren stonden er 4,29 km op de teller.

Vandaag heeft Suikerrock ook de eerste naam voor 2014 bekendgemaakt. De driedaagse zal op zondag worden afgesloten door … The Jacksons. Uiteraard zonder Michael maar die zag ik al tweemaal aan het werk op de wei in Werchter. Ook zus Janet zag ik al aan ’t werk maar dan in Flanders Expo in Gent. Nu kan ik de rest van de familie eens zien.

Zomer 1545. Engeland is in staat van oorlog. De invasie van Frankrijk door Hendrik VIII is vreselijk misgelopen en een enorme Franse vloot maakt zich klaar om het Kanaal over te steken.

Ondertussen krijgt Matthew Shardlake een zaak toegewezen om een oude bediende van Koningin Catherine Parr bij te staan. Sinds de gruwelijke moorden die zich twee jaar eerder hebben voorgedaan en waarbij Shardlake het leven van de Koningin heeft gered krijgt hij wel vaker een zaak via haar toegewezen.

De zoon van die bediende heeft zelfmoord gepleegd nadat hij een zaak heeft aangespannen tegen Sir Nicholas Hobbey, voogd van Hugh Curteys vanwege monsterlijke wreedheden ten opzichte van ten opzichte van de minderjarige.

Shardlake vertrekt naar Portsmouth waar iedereen zich klaarmaakt voor een oorlog met de Fransen. Hij maakt van de gelegenheid gebruik om in Sussex uit te zoeken wat er 19 jaar geleden is gebeurd met Ellen Fettiplace, een jonge vrouw die in het gesticht van Bedlam zit opgesloten.

De ene zaak lijkt al mysterieuzer dan de andere. Des te dieper hij in het verleden graaft, des te gevaarlijke lijkt het te worden voor hem. Ondertussen moet hij ook nog afrekenen met een leugenachtige huisbewaarder en een oplossing zoeken voor zijn medewerker Jack Barak die binnenkort vader zal worden en bijna wordt opgeroepen voor het leger.

 

 

Dat is heel beknopt het verhaal van “Heartstone”, de vijfde Shardlake thriller van C.J. Sansom. Net als de vorige 4 verhalen is ook dit weer zo’n boek dat je nauwelijks kan neerleggen. Zo’n boek dat je zelfs een beetje doet hopen dat de trein vertraging heeft zodat je een paar bladzijden extra kunt lezen. Ook deze keer weet Sansom als geen ander fictie en non-fictie met elkaar te verwezen. Blijkbaar komt er dit jaar een zesde boek uit rond de gebochelde advocaat. Amazon.co.uk zal me wel tijdig verwittigen zeker ?

Vanaf morgen ga ik wel terug de luchtige toer op en ga ik The Secret Diary of Adrian Mole (Aged 13 ¾ ) herlezen. Een jaarlijkse traditie die ik in ere moet houden. Bericht aan mijn medereizigers op de trein : alvast op voorhand mijn excuses voor de eventuele lachuitbarstingen.

Urbanus zou “Why Should I ?” antwoorden op deze vraag maar het leek wel echt lente vandaag, ook al moeten we daar eigenlijk nog een maand op wachten.

In de loop van de namiddag heb ik dan ook, voor de tweede maal dit weekend, de loopschoenen aangetrokken om een halfuurtje te gaan lopen. Deze keer ging het richting één van de mooiste kastelen van het land (althans dat vinden wij hier in Vorselaar tenminste).

Het tochtje van thuis naar Kasteel De Borrekens en terug was goed voor 4,50 km en daar had ik net geen 32 minuten voor nodig. Belangrijk is dat niet echt. Wel belangrijk is het feit dat er voor het eerst sinds lang terug twee keer werd gelopen in één weekend.

In de kasteeldreven was het trouwens behoorlijk druk. Talloze wandelaars (met hun honden) genoten van het aangename lenteweer.

 

 

Vrij gevulde dag gehad vandaag.

• 06u30: wekker loopt af
• 07u15: vertrek naar ’t werk
• 07u45: aankomst op ’t werk
• 07u46: beginnen werken
• 13u50: vertrek naar huis
• 14u30: aankomst thuis
• 15u30: begin van halfuurtje lopen
• 16u00: einde van halfuurtje lopen (4,05 km in 29 minuten)

Daarna een lang warm bad, een goeie maaltijd, de strip-database updaten en klaar om een goeie film in de DVD-speler te stoppen.

De stripverzameling telt sinds gisteren trouwens 3.400 exemplaren. De 5 recentste aanwinsten heb ik gekocht bij Peter Janda van Stripwinkel Adhemar in Gent. Mijn vaste adres voor strips is Stripwinkel Beo in Antwerpen maar Peter brengt geregeld zelf strips uit.

Hij zorgt er voor dat vroeger werk of onuitgegeven werk van iconen als Willy Vandersteen, Marc Sleen en Bob Mau worden heruitgegeven, telkens in beperkte oplage.En aangezien ik een grote fan ben van Marc Sleen en Bob Mau koop ik geregeld strips bij hem, meestal via internet al ga ik heel af en toe wel eens naar Gent.

 

 

 

Het autosalon mag dan al even voorbij zijn, mijn verzameling (miniatuur)auto’s is deze week weer met twee exemplaren toegenomen. Het ene exemplaar kwam uit Essex en het tweede exemplaar uit Bretagne.

Tegenwoordig lijkt zoiets de normaalste zaak ter wereld. Je gaat even naar Ebay, klikt een paar dingen aan en enkele dagen later brengt de postbode een pakje aan de deur.

Enkele jaren geleden moest ik me nog behelpen met rommelbeurzen, ruilbeurzen en (vaak heel dure) speciaalzaken. En nu kan ik dat alles vanuit mijn luie zetel.

Er zijn natuurlijk ook wel “gevaren” aan verbonden. Er is uiteraard het risico dat het bestelde niet aankomt. Daar heb ik zelf in al die jaren maar 1 keer last van gehad en die verkoper heeft dan gewoon het geld teruggestort. Voor sommige verkopers ben ik wel een terugkerende klant en dat schept toch een vertrouwensband.

Neen, het grote risico is zelfcontrole of het gebrek er aan. Ik hoef maar even de zoekparameters “speelgoed” en “coca cola” in te tikken en er staan 600 producten te koop voor mijn neus. Sommige zaken zijn wel onbetaalbaar (1.214 euro voor een miniatuurtje is vrij veel geld) maar een groot deel is wel betaalbaar. Niet simpel hoor.

 

 

 

“Eenvoud siert de mens” zegt het spreekwoord. En daarvan heb ik gisteren tot tweemaal toe het bewijs gezien en gehoord.

 

Plaats van dit alles was het Casino-Kursaal van Oostende. Aanvankelijk had ik me verwacht aan één optreden maar ik heb er twee gekregen.

 

Toen iets over acht de lichten uitgingen dacht ik dat Suzanne Vega de laatste weken toch wel wat was bijgekomen. Toen ze dan nog in het Nederlands begon te zingen had ik door dat dit NIET de New Yorkse singer/songwriter was maar wel Hannelore Bedert. Begeleid door slechts één muzikant kwamen haar zangtalenten meer dan ooit tot hun recht. Ik kijk al uit naar haar passage op Na Fir Bolg in juli. En fier dat ze trouwens was dat ze het voorprogramma mocht verzorgen. Ze heeft zelfs haar gitaar laten signeren door Mevrouw Vega.

 

Iets over negen was het dan de beurt aan de zangeres waarvoor ik de verre verplaatsing had gemaakt. Ook zij werd door slechts één muzikant begeleid. Openen deed ze met Marlene on the Wall. Daarna volgden haar bekende hits, een beetje ouder werk maar toch vooral werk van haar nieuwe CD. Uiteraard mocht ook Tom’s Diner niet ontbreken, zij het deze keer niet A Capella.

 

Als de andere concerten die dit jaar op mijn lijstje staan dan ga ik prachtig concertjaar hebben.

 

 

 

Gisteren werd een moeilijke week afgesloten met de begrafenis van Stef in een overvolle Sint-Niklaaskerk in Putte. Het is een waardig afscheid geworden dat emotioneel vaak naar de keel greep. De vele getuigenissen en de mooie (rock)muziek brachten velen tot tranen. Vooral de live gebrachte versies van Hallelujah en My Guitar Gently Weeps (muzikale versie) zorgden voor kippevel net als de staande ovatie die Stef kreeg.

Nu kunnen we beginnen aan de verwerking. Eenvoudig zal het niet zijn maar samen komen we er wel door.

Zelf kan ik morgen en overmorgen even tot rust komen aan zee. Morgenavond komt Suzanne Vega immers naar het Kursaal in Oostende. En daar knoop ik dan maar ineens een tweedaagse aan vast. Op het moment dat je zo’n ticketje besteld weet je immers niet wat voor weer het zal worden. En dan boek ik liever een hotelkamer voor één nacht om te voorkomen dat ik in het midden van de nacht in een sneeuwstorm van Oostende naar huis zou moeten komen. Wist ik veel dat we gewoon een verlengde herfst zouden krijgen?