Zondag is blijkbaar “Familiedag” op Suikerrock. Zondag was ook de derde en laatste keer dat ik de verplaatsing naar Tienen maakte. Zaterdag ben ik niet gereden. Ik vond het een beetje overdreven om enkel voor Luc Van Acker naar Tienen te rijden. Maar gisteren ben ik dus wel geweest.

Eerste naam op de affiche : Tom Dice ft. Iris. Ik ken Tom Dice enkel van zijn Eurosong deelname maar zijn optreden viel heel goed mee. Bekwame muzikanten achter hem, “vrolijke” liedjes, kortom een uurtje gezelligheid, prima om een festival op gang te schieten. Het “ft. Iris” gedeelte beperkte zich tot twee liedjes van die andere Eurosong deelnemer.

Na Tom was het de beurt aan De Mens. Zij vieren dit jaar hun 20^ste verjaardag maar afgaande op het enthousiasme waarmee ze spelen zijn ze nog lang niet speelmoe. Die mannen hebben duidelijk plezier tijdens het spelen en kunnen dat plezier probleemloos overbrengen op het publiek. Nu moet ik wel toegeven dat Frank Vanderlinden altijd al “ne sympathieke pee” heb gevonden.

Derde gast op het podium was Gabriel Rios. Hem had ik al eens aan ’t werk gezien op TW Classic. Ik meen me te herinneren dat ik hem toen niet slecht vond maar gisteren kon hij me toch niet echt overtuigen. Dat gaf me wel de tijd om rustig iets te eten en me in een rustig hoekje te zetten om nog wat te lezen.

Daarna was het de beurt aan één van de hoogtepunten van mijn bezoek aan Suikerrock : DAAN. Ik zag hem voor het eerste aan ’t werk op de Lokerse Feesten vorig jaar en ik was onmiddellijk verkocht. Alhoewel ik vind dat hij soms een beetje te theatraal is kan ik niet ontkennen dat hij vocaal en muzikaal ijzersterk is. Dat hij bovendien nog één van de meest talentvolle muzikanten van het land in zijn groep heeft helpt natuurlijk ook Dan heb ik het natuurlijk over Isolde Lasoen. In Tienen beperkte zich tot zang, drum en bugel maar vorig jaar in Lokeren was ze bijna een “one-woman-orchestra”. Echt indrukwekkend en bovendien nog een streling voor het oog ook. Daan zorgde er trouwens ook voor dat “de plon” sprong. Dat komt er van wanneer je met flesjes water begint te spelen in de buurt van stekkerdozen.

Het zorgde er ook voor dat er voor het eerst vertraging op het programma zat. Die vertraging plus het feit dat ik vandaag moest gaan werken hebben me doen besluiten om Suikerrock te laten voor wat het was en naar huis te rijden ook al miste ik daardoor Ozark Henry en Texas.

Wat zijn nu mijn conclusies na drie dagen Suikerrock ? Ze krijgen van mij een 9 op 10. Inkomgelden zijn heel democratisch (100 euro voor een combiticket voor de vier dagen). Sfeer is zeer gemoedelijk (geen fouilleringen aan de inkom). Er is gratis parking op enkele honderden meters van het terrein (aan ’t station). Eten en drinken is behoorlijk goedkoop (2,50 euro voor een drankje, 5 euro voor een – grote – hotdog, hamburger of braadworst, 5 euro voor een portie tortelloni). Als ik toch een minpuntje moet aanhalen dan is het het beperkte menu. Een broodjesbar zou toch niet misstaan.

Als de affiche volgend jaar meevalt dan zien ze mij zeker terug. Dan mogen ze Daan nog eens laten komen, eventueel in zijn “simpele versie”.

Tweede dag van Suikerrock. Als de eerste dag al “heavy” was, dan was de tweede dag “very heavy”.

Sweet Savage, een Noord-Ierse groep uit Belfast mocht ge spits afbijten. De jongens waren me onbekend maar schijnen toch al een tijdje bezig te zijn, al lijken ze volgens Wikipedia wel enkele keren te zijn gesplit en terug opgestart. Een van hun nummers werd zelfs gecoverd door Metallica. Wat ze brachten was pure metal.

Daarna was het de beurt aan de Belgische metalgroep Channel Zero. Hen kende ik wel “van naam” maar ik kan niet zeggen dat ik één van hun nummers ken. Ze speelden zo mogelijk nog een pak luider dan Sweet Savage maar beter waren ze niet. Ze kregen wel het publiek mee. Dat publiek zorgde op het einde van hun optreden trouwens voor behoorlijk gespannen security mensen. “De Franky” vond het namelijk een goed idee om zijn fans mee op het podium te vragen, een vraag waar de fans maar al te graag op ingingen. Chaos tot en met.

Derde naam op de affiche was me niet onbekend : STATUS QUO. Ik heb Francis, Rick en Andy al vaker aan ’t werk gezien (Brussel, Oostende, Antwerpen) en ze waren me nog nooit tegen gevallen. En ook gisteren hebben ze me niet teleurgesteld. Vanaf de eerste noot tot de laatste noot krijgen ze het volledige publiek mee. Er wordt wel eens lachend gezegd dat ze maar 3 akkoorden kennen (er liep zelfs iemand rond met een T-shirt met de tekst “looking for the 4th accord”) maar als ze met die 3 akkoorden telkens zo’n geweldige show kunnen geven, wie heeft dan een vierde akkoord nodig ? En alle nummers worden door nagenoeg iedereen meegezongen. Ik heb zelfs een meisje van een jaar of tien alles woord voor woord zien meezingen.

Om half tien had The Quo gedaan en dan stond ik voor de keuze : blijf ik wachten of niet ? Ik had al een hele dag geluk gehad met het weer en het was nog minstens een uur wachten op Alice Cooper. De trip naar huis zou sowieso anderhalf uur in beslag nemen. Donderdag (of eigenlijk vrijdagnacht) was het ook al 2u toen ik thuis kwam. Ik ben dan toch maar naar huis gereden. Alice Cooper is toch onsterfelijk dus die zie ik op een andere keer wel eens.

Vandaag zit ik niet in Tienen. Er waren weinig groepen die me echt konden boeien en enkel om Luc Van Acker te zien ga ik niet naar Tienen rijden. Maar morgen ben ik terug van de partij.

Om af te sluiten nog een nummerke van Status Quo, weliswaar op Glastonbury en niet op Suikerrock maar dat is maar een detail.

Suikerrock in Tienen.

Om een of andere reden was ik er nog nooit geweest. Hoe dat komt ? Ik weet het niet. Aan de affiche kan het niet liggen want als ik zo de affiches van de afgelopen jaren bekijk dan staan daar toch heel wat namen bij die mij wel kunnen bekoren. Misschien is het de locatie ? Tienen is nu eenmaal niet zo vlot bereikbaar als Antwerpen.

Enfin, sinds gisteren is daar dus verandering in gekomen. Na ’t werk recht naar Tienen gereden wat dankzij de vakantieperiode bijzonder vlot ging. Toen ik op de markt aankwam waren de heren van Mojostar net aan hun set begonnen. Eenvoudige en simpele maar wel heel goede rock. Zo hoor ik het graag.

Mojostar werd gevolgd door The Union en dat Brits trio kon me zeker bekoren. Heel sterke muzikanten en sterke nummers, soms stevige rock, dan weer een rustige ballad of een bluesnummer.

Als derde op de affiche : de alom geprezen Belgische “revelatie” Triggerfinger. Als je het mij vraagt dan snap ik niet waarom die groep zo de hemel wordt in geprezen. Ik zeg niet dat ze slecht zijn maar een “waaw” gevoel had ik zeker niet. Misschien waren mijn verwachtingen te hoog ? Of het ligt aan mijn eigenzinnige smaak. Ik heb bijvoorbeeld ook nooit begrepen waarom men Zita Swoon zo fantastisch goed vindt.

Vierde en laatste groep op het podium : Billy Gibbons, Dusty Hill en Frank Beard van de Texaanse ZZ TOP, de groep die in de jaren ’80 hoge toppen scoorden met “Sharp Dressed Man” en “Gimme all your lovin’”. De heren mogen dan al “op leeftijd” zijn, het is er niet aan te zien of te horen.

De eerste dag was dus zeker geslaagd en dat hoop ik van de tweede dag ook. Muzikaal zou het met Channel Zero, Status Quo en Alice Cooper niet kunnen mislukken maar ik heb een beetje schrik van het weer. Naast de oordopjes zal ik ook maar een regenjasje meenemen.

Ik ben er klaar voor :

Op de vraag “wat zijn de trappen van vergelijking van ‘warm’ ?” zullen de meeste mensen antwoorden : “warm – warmer – warmst”. En ze hebben gelijk maar toch ook weer niet.

Ook “warm – warmer – trein” zou op een examen als correct antwoord moeten worden aanvaard.

Je kan veel zeggen van de NMBS maar niet dat ze hun klanten niets gunnen. Voor een niet al te hoog bedrag mag je namelijk niet alleen een ritje met de trein maken. Je krijgt er nog een gratis saunabeurt bovenop (gelukkig zonder verplichting om in badhanddoek rond te lopen).

Mocht het nog niet duidelijk zijn … ik heb vanavond behoorlijk gezweet op de trein. Ik had de pech om een trein zonder airco te hebben en dan mogen ze nog zoveel raampjes openzetten … het haalt allemaal niets uit.

Als Fränk Schleck nog een manier zoekt om op natuurlijke wijze vocht af te drijven, dat hij de trein Antwerpen-Herentals maar neemt, veel doeltreffender dan Xipamide.

 

Het mag dan al een zomerse dag geweest zijn, vanochtend vroeg om 6u was het behoorlijk fris ! Toen ik met de fiets vertrok naar Antwerpen was het namelijk 11°C. Nu ben ik echt geen kouschijter maar die eerste paar kilometers had ik toch spijt dat ik in korte broek en truitje met korte mouwen was vertrokken. Heel lang duurde dat niet echt en vanaf dan was het gewoon genieten.

De rit terug naar huis ging iets minder vlot. Ondertussen was het niet alleen gevoelig warmer geworden, er was ook wat wind opgekomen. Tot in Broechem kon ik nog in ’t wiel kruipen van een mede fietspendelaar maar toen reed hij rechtdoor waar ik linksaf moest. Ik heb hem toch een beetje gemist tijdens die laatste 15km.

Wat ik ook wel mis is Radio Tour enerzijds en Vive le Vélo anderzijds. Een probleem waar ik elk jaar mee geconfronteerd word wanneer de laatste renner over de finishlijn is gereden op de Champs Elysées. Misschien was de Tour 2012 niet meteen de meest boeiende maar ik denk dat de reden daarvoor niet ver moet gezocht worden.

Het kan misschien naïef zijn maar ik denk dat het gewoon het gevolg is van het feit dat er veel zuiverder wordt gereden dan vroeger. Ze knallen niet meer tegen 40 per uur de bergen op. Geen uitspattingen à la Landis of Ricco meer. Wie heeft me gecharmeerd de afgelopen drie weken ? Renners zoals Tony Martin, Luis Leon Sanchez, Dries Devenyns, Kris Boeckmans, Chris Anker Sörensen, Jan Ghyselinck. Zo van die mannen die ondanks alle pech blijven doorgaan. Gebroken polsen, ribben, vingers voor de helft er af ? Niks van aantrekken, blijven doorgaan. Zo’n mensen bewonder ik wel.

Het lijkt een eeuwigheid geleden maar vandaag heb ik nog eens gedaan waar deze blog eigenlijk voor begonnen werd : lopen !

Dat het zolang geleden is ligt enkel en alleen aan mezelf. Het is echter verbazingwekkend hoe snel een excuus gevonden is om niet te gaan lopen : het is te nat, te koud, te vroeg, te laat, ik moet eerst dit doen, ik moet eerst dat doen … Je kan het zo gek niet bedenken of je hebt een reden om thuis te blijven. En je bent er dan ook nog van overtuigd dat het een geldig excuus is.

Maar vanmiddag heb ik me toch kunnen overtuigen om niet thuis te blijven. Aan de laatste rit van de Ronde van Frankrijk zou toch niets te zien zijn en de Formule 1 kan me de laatste tijd ook niet meer zo boeien.

Het was uiteraard wel maar een kort uitstapje (ruim 4 km op een half uurtje) maar het ging wel vrij goed en hopelijk ben ik nu terug vertrokken al moet ik er wel bij zeggen dat ik de volgende 3 dagen al zeker niet zal kunnen lopen. Maar deze keer heb ik wel een geldig excuus. Ik ben namelijk zinnens om drie dagen met de fiets te gaan werken. En op één dag 60km fietsen en dan nog gaan lopen dat zie ik toch niet zitten.

Eigenlijk had de titel “early in the morning” moeten zijn want toen was ik pas thuis maar dat is nu eenmaal niet de titel van één van die schitterende nummers die Paul Simon gisteren gespeeld heeft.

Ik ben gisteren inderdaad naar Brussel gereden om te genieten van de Graceland tour van Paul Simon. Dit jaar is het immers 25 jaar geleden dat hij dit prachtige album heeft gemaakt. Ter gelegenheid van die verjaardag brengt hij het hele album op de scène, samen met Ladysmith Black Mambazo.

Eigenlijk heb ik twee concerten gezien. In het eerste concert zag ik Paul Simon met zijn vaste begeleidingsgroep een resem van zijn bekende hits spelen.

Dan was er een “pauze” waarin de zangers van Ladysmith Black Mambazo twee a capella nummers brachten.

En dan volgde het tweede concert : Graceland live. Voor dit tweede deel haalde Simon trouwens een volledige nieuwe, Zuid Afrikaanse, begeleidingsband op het podium. Om af te sluiten bracht hij nog enkele klassiekers als bisnummer.

Het is moeilijk te zeggen welk van de twee delen nu het beste was. Het is eigenlijk niet nodig om dat te zeggen want ze waren allebei steengoed.

Was het het beste concert dat ik de laatste tijd gezien heb ? Neen, dat was het niet maar hij scoort toch behoorlijk hoog. Ondanks zijn zeventig jaar klinkt hij nog heel zuiver. Het valt me trouwens op dat de “oude knarren” algemeen gezien beter scoren dan de jeugd. Ik heb sinds 24-07-2011 in totaal 17 groepen zien optreden. Op nummer 1 staat Peter Frampton. Hij wordt gevolgd door Status Quo, Paul Simon, Mark Knopfler en Paul McCartney. Eigenlijk heb ik nog maar één echte tegenvaller gehad en dat was Bob Dylan, die was gewoonweg slecht. Hopelijk vallen de concerten die me nog te wachten staan dit jaar ook goed mee.

Gisteren trouwens nog iets grappigs gezien toen ik voor Vorst Nationaal stond te wachten om binnen te kunnen. Er liepen daar enkele “fans” rond die hopeloos op zoeken waren naar een ticket. Ze zagen er echter niet echt uit als Paul Simon fans. Ik kan ze best omschrijven als “Oosteuropees”. Na een tijdje had ik door waarom ze daar rondliepen. Ze kochten tickets over van personen die een ticketje op overschot hadden en gingen daarmee op zoek naar mensen die nog een ticketje nodig hadden. Of de mannen winst gemaakt hebben weet ik niet maar het was wel amusant om zien.

Donderdag 12 juli 2012 : Madonna doet voor de tweede keer in haar leven België aan voor een concert.

Ik ga niet zeggen dat ik een grote fan ben van Madge maar ik heb me wel altijd voorgenomen om te proberen om een concert van haar mee te pakken indien mogelijk en betaalbaar. In 2009 kon ik er in Werchter niet bij zijn maar deze keer is het me wel gelukt al geraakte ik bijna niet binnen.

Bij het scannen van mijn ticketje kwam namelijk de melding “niet geldig”. Ik dus terug naar het “ticket office” aan de andere kant van het stadion. Daar kwam de geruststellende mededeling dat alles in orde was maar voor alle zekerheid hebben ze het ticketje toch meer herprint. Bij een tweede poging lukte het me wel om binnen te geraken.

Er was de laatste dagen wel veel te doen over het feit dat het Koning Boudewijnstadion niet volledig uitverkocht was. Dat was inderdaad het geval maar zoveel lege plekken waren er in de tribune toch niet. En al bij al waren er toch 37.000 mensen aanwezig en dat is meer dan er op TW Classic waren. Toch niet slecht zou ik zeggen.

Helaas moet ik zeggen dat het voorprogramma, Martin Solveig, wel slecht was. Het kan zijn dat er veel mensen zijn die wel graag naar DJ’s kijken maar ik heb geen boodschap aan een man die muziek van anderen draait, ondertussen wat gekke sprongen maakt en daar nog applaus voor krijgt ook. En als ik de reacties van de mensen rondom mij gisteren hoorde dan was ik niet alleen.

Om halftien zou Madonna dan moeten beginnen maar het enige dat we zagen waren mannen die het tapijt (opnieuw) aan ’t vastkleven waren op het podium. Dan hebben die mannen 3 à 4 dagen de tijd om een podium te bouwen en dan kom je zoiets tegen. Onbegrijpelijk. Om 10u waren die mannen nog altijd bezig maar ze hadden ondertussen wel steun gekregen van enkele vrouwen met stofzuigers (echt waar !).

Het was bijna kwart na tien toen het stadionlicht uitging en er Gregoriaanse gezangen uit de boxen kwamen. Wat volgde was een visueel fantastisch spektakel. Ook muzikaal mocht het er best zijn al ontbraken toch enkele van haar grote hits. Of het jammer is dat ze niet alles live zong laat ik in het midden. Je weet immers dat Madonna niet de geschiedenis zal in gaan als de beste zangeres allertijden. De show mocht wel gezien worden al mochten er minder pogingen om te choqueren in zitten. Maar als je het mij vraagt dan waren de optredens van die andere popdiva, ons aller Kylie toch stukken beter.

Nog vóór het einde van het concert ben ik al naar mijn auto vertrokken. Zeker bij concerten waar zoveel volk naartoe komt blijf ik zelden tot het bittere einde. Gisteren bleek het de juiste beslissing te zijn. Ik heb hier en daar immers gelezen dat sommige mensen tot 2u op parking C hebben gestaan voor ze er af konden of mochten. Dan mis ik toch liever 1 of 2 liedjes.

Was het nu allemaal de moeite waard ? Laat ons zeggen dat ik geen spijt heb dat ik naar het concert ben geweest maar achteraf gezien zou het ook geen ramp zijn geweest wanneer ik niet had kunnen gaan.

 

Er is weer een boek van de “nog te lezen” stapel naar de “gelezen” stapel verhuisd.

Ik heb vandaag namelijk de laatste pagina’s gelezen van “De Schilder van de Schaduw” van Esteban Martín uitgelezen en ik heb er best van genoten.

Martín slaagt er in om twee historische figuren, Pablo Picasso en Jack the Ripper, samen te brengen met twee fictieve figuren: Sherlock Holmes & Doctor Watson.

Dat van die laatste twee personen is eigenlijk niet echt waar. Maar in het boek doen wel een bijzonder intelligente detective en zijn partner mee en hun avonturen worden door ene zekere Doyle in The Strand neergeschreven. Doyle geeft ze wel de namen Holmes & Watson.

Het boek is net als “De Gaudí sleutel” een mix van realiteit en fictie en geeft een goed sfeerbeeld van het Spanje op het einde van de 19^de eeuw.

Ook het volgende boek zal weer een mix van feit en fictie zijn : De Spiegelmaker van Philipp Vandenberg. Dit verhaal speelt zich in het Europa van de 15^de eeuw. Ook hier spelen enkele historische figuren zoals Johannes Gutenberg mee. Gezien de eerdere boeken van Vandenberg zijn de verwachtingen hoog gespannen.