Gisteren kreeg het Antwerpse Sportpaleis bezoek van het Royal Philharmonic Concert Orchestra onder leiding van Dirk Brossé. Ze brachten er STAR WARS in Concert.

Als trouwe Star Wars fan mocht ik daar uiteraard niet ontbreken. En ik heb er geen seconde spijt van gehad dat ik geweest ben. Het was twee uur genieten (min 20 minuten pauze) van de fantastische en tijdloze muziek van John Williams in combinatie met beelden uit de zes films op een enorm groot maar loepscherp LED-scherm. Dit alles werd aan elkaar gepraat door Anthony Daniels, beter bekend als C-3PO.

Wat het concert wel duidelijk gemaakt heeft is het feit dat de Star Wars filmsaga maar half zo goed zou zijn zonder de muziek. Maar John Williams is dan ook een genie. Wie kent er tenslotte niet de dramatische intro van Jaws of de muziek van Close Encounters of the Third Kind, E.T., Jurassic Park of Indiana Jones. De man heeft 55 oscarnominaties gekregen waarvan hij er 5 heeft gewonnen.

Ik viel met mijn Star Wars petje wel een beetje uit de toon in vergelijking met andere bezoekers. Ik heb verschillende Obi-Wan Kenobi’s of Anakin Skywalkers gezien, een paar Leia’s, één Storm Trooper en uiteraard behoorlijk leden van de Rebellen. Nu is het schattig wanneer een kind van een jaar of zeven rondloopt met een lightsabre maar als een volwassen man van rond de veertig met zo’n ding naar een concert komt dan heb ik toch een beetje plaatsvervangende schaamte.

Gelopen heb ik gisteren niet gedaan, ondanks het feit dat het dinsdag was maar ik ben wel te voet van het werk naar het Sportpaleis gegaan, toch ook goed voor een wandeling van om en bij 6 km. En vandaag ben ik dan weer te voet van het werk naar het Centraal Station gewandeld en dat is toch ook 3km. Stilgezeten heb ik dus zeker niet gedaan.

Hieronder een paar sfeerbeelden en een filmpje van de eerste twee minuten van het concert

 

Er zijn plezantere dingen dan zo na een weekje verlof terug gaan werken. Zeker wanneer dat net na de omschakeling van winteruur naar zomeruur (met een uur minder slaap) is.

En dan kon ik nog direct beginnen met fysieke arbeid ook ! Alles voor de Roparunpaasactie moest namelijk nog in orde gebracht worden. Maar het heeft wel geloond want om 9u hadden we al 200 zakjes verkocht. De middagploeg heeft er dan nog 70 zakjes bij gedaan zodat we in Antwerpen alleen al zeker 540 euro voor het goede doel hebben verzameld. Over de resultaten in Brussel hebben we nog geen nieuws. En we hebben nog een week te gaan ! Morgenvroeg ben ik weer “van dienst”.

En ’s avonds ga ik dan naar het Sportpaleis om (hopelijk) te genieten van een avondje Star Wars. Ik zal er wel voor moeten zorgen dat ik niet teveel cash geld op zak heb, kwestie van niet teveel souvenirs te kopen.

Ik heb vandaag op een voor mij niet zo vanzelfsprekend parcours gelopen namelijk de Watersportbaan in Gent.

Waarom rijdt nu iemand vanuit de Kempen anderhalf uur naar Gent om 5 km te lopen ? Het antwoord is vrij simpel. Enkele ex-collega’s zouden daar vandaag deelnemen aan de Sfinx Ekiden. En aangezien Sally één van die ex-collega’s is en aangezien zij geen vervoer had, heb ik me aangeboden als taxichauffeur.

We waren nog maar net aangekomen of we liepen de helft van het team (Kristof, Marleen en Joeri) al tegen het lijf. Terwijl zij iets gingen zoeken om te eten maakte ik gebruik van de nog rustige omgeving om zelf mijn vijf kilometer te lopen. Na 33 minuten stond ik terug aan de auto uit te zweten.

Om half twee werd dan de Ekiden op gang geschoten. Helaas zijn we niet tot op het einde kunnen blijven dus we weten niet hoe goed het team het gedaan heeft maar ik heb in ieder geval weer wel enkele mooie foto’s kunnen maken. Hieronder alvast een kleine selectie.

 

Het kan toch plezant zijn hè ? In winkels binnengaan en behoorlijk wat uitgeven maar toch niet moeten betalen ? Ik heb vandaag bijna niets anders gedaan. Ik ben namelijk de cadeaucheques van mijn zilveren jubileum op ’t werk gaan uitgeven.

Vóór ik daaraan begon toch nog even op ’t werk zelf binnengewipt om nog wat Roparunzaken te regelen.

Dan te voet naar Antwerpen Centraal gewandeld om eens uit te testen hoelang ik daarvoor nodig heb in vergelijking met de wandeling naar Berchem. Die wandeling is ruim 3km maar als ik op mijn normaal uur stop met werken is mijn trein nog perfect haalbaar.

Vandaar ging het dan eerst naar mijn reisbureau om mijn vakantiecheque te “verzilveren” en te gebruiken als gedeeltelijke betaling van mijn zomerreis. Aan de andere kant van het plein ligt Stripwinkel Beo en daar ben ik dan mijn tweede cadeaubon gaan opdoen (2 Blauwbloezen, 4 Katamaroms, 4 Jommekes, 2 Avonturen van Sophie en 1 verhaal van Kroepie en Boelie Boemboem). Ook de collectie miniaturen van Michel Vaillant werd uitgebreid met 2 stuks.

Bij de FNAC ben ik dan nog een vleugje jeugdsentiment gaan kopen namelijk MIDAS, een BRT-jeugdserie uit de jaren zestig. Deze serie gaat niet over een specialist in uitlaten maar wel over een Peter Paracelsus (Rik Andries) die een formule ontdekt om goud te maken en hierdoor op de hielen wordt gezeten door twee spionnen (Jef Cassiers en Kris Smet).

Op weg naar huis dan nog een ommetje gemaakt via Duffel om bij de Runners Service Lab mijn derde en laatste cadeaubon uit te geven. Ik had een nieuw regenjasje nodig en die bon kwam dus ook goed van pas. Het werd een Mythos jack van GORE Running Wear.

En toen waren mijn bonnen op en ben ik maar naar huis gereden met naast mijn aankopen nog een mooi aantal tombolaprijzen voor de Roparun in de koffer (want af en toe ben ik ook nog ergens binnen gegaan om een beetje te bedelen. De gulste mensen vandaag waren wel die van de Runners Service Lab met twee truitjes en een onderlijfje.

Voor de tweede dag op rij gaan lopen en het ging “iets” beter dan gisteren maar toch nog altijd niet goed genoeg. Deze namiddag, na alweer enkele uren grote kuis, de loopschoenen aangetrokken en even naar het kasteel van Vorselaar en terug gelopen. Goed voor 5,1 km en net geen 36 minuten lopen.

Ondertussen zijn ook de bloedresultaten binnen. Alles behalve de suiker was prima in orde. Dat betekent dus een extra pilletje om dagelijks te nemen en natuurlijk ook afvallen. Ik zal maar terug beginnen met ’s morgens en ’s avonds van en naar het station te wandelen in plaats van de tram te nemen en ook wat vaker met de fiets naar Herentals te rijden in plaats van de auto te nemen. En helaas ook wat minder snoepen (en dat zal het moeilijkste zijn).

Morgen wordt er in ieder geval niet gewerkt. Een deel van de dag zal worden gebruikt om de Roparun verder voor te bereiden : een zoektocht naar tombolaprijzen en cosponsors. De rest van de dag zal worden besteed aan het uitgeven van de cadeaubons die ik vorige week van mijn collega’s heb gekregen. Veel plezanter dan werken.

’t Liep voor geen meter deze voormiddag. Normaal gezien zou ik gewoon thuis gelopen hebben maar aangezien Sally ook een dagje recup had hadden we afgelopen zaterdag afgesproken om deze voormiddag te gaan lopen. Maar ik heb dus wel afgezien.

Misschien lag het aan de grote kuis van gisteren (8 u trapje op, trapje af, plafond kuisen enzovoort) of misschien lag het wel aan bloedtekort. Vóór ik naar Lier reed stond er immers een bezoekje aan de huisarts op het programma. En dat betekent dus bloed trekken al is dat bij mij altijd een behoorlijke karwei. Mijn aders zijn blijkbaar heel moeilijk te vinden.

Na de middag heb ik dan mijn auto nog eens een heel goede wasbeurt gegeven. Dat was namelijk ook hoognodig. Wel jammer dat ik geen “voor en na” foto genomen heb.

De lente is blijkbaar in het land. De vogeltjes fluiten. De zwanen op de Lierse Vesten beginnen te nesten. En het wordt warmer. Soms zelfs al te warm, zeker wanneer je nog een beetje op z’n winters gekleed bent terwijl het 15°C is. En dat was ik dus deze ochtend toen, samen met Sally, aan een tochtje van 6km begon. Een tochtje dat we op exact dezelfde tijd als vorige week aflegden namelijk in 40:37 al had ik het gevoel dat het vorige week beter ging.

Misschien heeft de zware week op ’t werk daar wel mee te maken  ? Ik heb voor de volgende week trouwens grootse plannen. Ik zou graag elke dag een half uurtje gaan lopen. Of dat er ook effectief van zal komen is natuurlijk een andere zaak maar ik ga in ieder geval mijn best doen. De grote lenteschoonmaak moet namelijk ook nog gebeuren.

Eerste dag van mijn vakantie maar van rusten is nog niet veel in huis gekomen. De hele dag op pad geweest.

Ik ben gisteren nog wel een mooi cadeautje vergeten vermelden (foei foei). Saskia, ondertussen al bijna 10 jaar ex-collega, had nog twee mooie Coca Cola blikjes bij.

Eentje uit Aruba (links op de foto) en eentje uit Venezuela (rechts op de foto). Aruba is trouwens een nieuw land in de collectie. Ik heb nu blikjes uit 53 verschillende landen.

Dat is nu één van die voordelen van 25 jaar dienst te hebben. Je ziet veel nieuwe collega’s komen (de ene al wat liever dan de andere) en je ziet er veel vertrekken (de ene al wat liever dan de andere).

Van de meeste hoor of zie je nadien niets meer maar er zijn er toch altijd wel een paar waar je nog contact mee houdt. En die collega’s brengen dan nog geregeld een paar blikjes Coca Cola “uit den vreemde” mee of laten er eentje meebrengen door een familielid. En zo kom je dus aan 603 blikjes.

Hij is voorbij … de jubileumdag.

Het was eigenlijk een dag waar ik met gemengde gevoelens naar uitkeek. Langs de ene kant is het natuurlijk wel iets speciaals … 25 jaar bij dezelfde werkgever werken doe je niet elke dag. En in mijn geval is het dan ook nog de enige werkgever want het was in 1985 de eerste die blijkbaar wat in mij zag. Langs de andere kant ben ik meer de “stille kracht achter de schermen” en sta ik niet graag in het centrum van de belangstelling.

Gisterenavond was ik er nog vrij gerust is. Ik was, samen met collega Bart, de laatste om naar huis te gaan dus mijn bureau versieren en dergelijke zat er waarschijnlijk niet in. En ’s ochtends ben ik de eerste om binnen te komen dus daar konden ze me ook niet verrassen. Maar dat was even anders. De heren van ons team, Gunter en Bart, zijn achter mijn rug terug naar binnen geslopen en hebben alle registers open getrokken. En ik moet eerlijk zijn … het was prachtig versierd.

Maar daarmee was ik er natuurlijk nog niet. Vanaf 9u kreeg ik om het uur (aangegeven door een keukenwekker) een ludiek cadeautje. Elk cadeautje had echt iets met mijn hobby’s, gewoontes of favorietjes te maken. Het begon met een doosje English Breakfast tea, uiteraard een verwijzing naar mijn favoriete vakantiebestemming en het feit dat ik altijd thee drink. Daarna volgde een “zwaantje”, mijn favoriete gebakje. Passeerden ook nog de revue : een blikje Coca Cola Light Lemon (favoriete drankje), een doosje Royco Minute Soup met een doosje toastjes (heb ik altijd een voorraad van in mijn bureau zitten), twee stripverhalen (uiteraard) en een ingekaderde foto van een Shelby Mustang GT500 (mijn droomwagen). Heel leuk gevonden van de collega’s en heel plezant.

Tegen half vijf trok ik dan naar ons restaurant waar de receptie zou doorgaan. De hapjes, snacks, wijn en fruitsap had ik geregeld via de keuken en Bientje (de kokkin) had er echt werk van gemaakt. Het stond er vol met fantastisch mooie en lekkere hapjes. En vanaf half vijf begonnen de gasten dan binnen te sijpelen. Nog even een moeilijk moment toen mijn manager met haar speech begon maar het werd een heel kort overzichtje van de carrière en een paar anekdotes. Daarna volgden de cadeautjes die ze echt heel goed gekozen hadden. Van de teamcollega’s een aankoopbon van Runners Service Labs en van de andere collega’s een reischeque van Carlson Wagon Lits, mijn reisbureau. Iets later kwamen dan de ex-collega’s van ING aan en zij gaven me dan nog een aankoopbon van Beo Stripwinkel.

Het was wel druk in het restaurant want aan de andere kant was het “patteekesdag” voor de gepensioneerden. Eens om de zoveel tijd organiseert de Personeelsclub een namiddag waar werknemers op rus kunnen samenkomen om herinneringen op te halen en een patteeke te eten. Ook de man die mij destijds heeft aangenomen was er dus dat was een meevaller.

Het was zeven uur toen we alles opgeruimd hadden en ik terug naar huis kon. Al bij al was het een heel aangename en geslaagde dag. Ik wil de collega’s hier dan ook van harte voor bedanken. En nu kan ik genieten van een weekje verlof.

Na een paar dagen inlogproblemen kan er nog eens iets gepost worden.

Gisteren zijn de nieuwe “leden” van de Rock and Roll Hall of Fame bekend gemaakt maar eigenlijk moet dat “Rock and Roll Hall of SHAME” zijn !

Niet dat ik bezwaren heb tegen Genesis, The Hollies, Iggy Pop & The Stooges,  Jimmy Cliff. Ik kan zelfs leven met de toetreding van ABBA. Ik ben tenslotte jaren “ondergronds” fan van geweest (in die tijd kwam je daar niet zo publiekelijk voor uit).

Maar ze zijn één van de beste rockgroepen allertijden vergeten : KISS ! Nochtans voldoen ze aan alle voorwaarden. Hun eerste plaat is al meer dan 25 jaar oud en ze hebben in al die jaren toch een behoorlijke invloed op verschillend andere bands gehad en voldoende bijgedragen tot de ontwikkeling van de rockmuziek. Maar steevast worden ze dus vergeten.

En ze zijn niet alleen, ook Deep Purple en Alice Cooper schitteren door hun afwezigheid. Ik denk dat het selectiecomité dringend naar de dokter moet want dat is toch gewoon schandalig.

Vandaag stond dan weer in het teken van de Roparun. Na het werk de 1789 door Werner geduldig ingepakte zakjes “Paasmix” gaan afhalen. Morgen worden die zorgvuldig weggestopt op ’t werk en in de week vóór Pasen hopelijk allemaal verkocht (wat ons een kleine 3.500 euro voor Kom Op Tegen Kanker zou moeten opleveren).

En morgen staat dan weer in het teken van mijn jubileum. Morgen zal het namelijk exact 25 jaar geleden zijn dat ik mijn eerste stapjes zette bij wat toen nog De Vaderlansche heette, later ING Insurance is geworden en nu VIVIIUM is. En uiteraard vier ik dat met een receptie na ’t werk. Zo’n receptie geven is uiteraard niet verplicht. Sommige laten zo’n jubileum in alle stilte passeren maar ik vind dat zo’n mijlpaal toch moet gevierd worden, vooral omdat het 25 jaar op dezelfde afdeling is. In deze tijd van “jobhopping” is dat toch een prestatie.

En blijkbaar zijn er toch minstens 60 mensen die dezelfde mening zijn toegedaan want zij hebben toegezegd om te komen. Het is wel moeilijk om te kiezen wie je wel en wie je niet moet uitnodigen, zeker wanneer je zoveel mensen kent. Ik heb me beperkt tot de mensen van mijn afdeling, enkele collega’s van IT, enkele ex-collega’s en uiteraard ook de Roparunners. Hopelijk wordt het gezellig.

Om af te sluiten nog een clipje van de groep die al jaren in de Rock and Roll Hall of Fame zou moeten zitten :