Hoe sterk is de eenzame fietser die kromgebogen over zijn stuur tegen de wind zichzelf een weg baant ? Als ik eerlijk ben niet al te sterk.

Omdat ik vandaag een dagje recup had en omdat het er heel mooi uitzag buiten besloot ik om nog eens fietstochtje te maken. Er moeten begin juni immers behoorlijk wat kilometers worden afgemaald tussen Parijs en Rotterdam en dan moet je toch een beetje geoefend zijn. Vooral omdat het ook nog behoorlijk op en neer gaat. En je moet toch voorkomen dat je op zo’n bergje voorbij wordt gestoken door de loper die achter je loopt.

Met 40 km op 1u45 heb ik toch een gemiddelde snelheid van 23 km.u gehaald en echt slecht is dat niet te noemen. Maar goed wil ik het ook weer niet noemen. Nu ja, ik heb nog 5 maanden om te trainen.

 

 

 

Wordt er eigenlijk nog gelopen ? Want de naam van deze blog is immers “Start-to-runner keeps on-running”.

Het antwoord is vrij simpel : ja en neen.

Ja, ik trek toch minstens één keer per week de loopschoenen aan en ga voor een halfuurtje op pad. Maar of ik het nu “lopen” zou noemen ? Zo ver zou ik niet gaan. Ik beweeg me weliswaar sneller dan een wandelaar maar 4 km op 30 minuten kan ik bezwaarlijk lopen noemen. Dus is het antwoord ook “Nee”. Nog een geluk dat er iemand in Lier is die er op rekent dat ik elke dinsdag naar ginder kom om een halfuurtje te “lopen”.

Ik moet me wat dat betreft eigenlijk dringend herpakken. Het lopen gaat niet vlot maar dat is omdat er te weinig wordt gelopen en wordt te weinig gelopen omdat het niet vlot gaat. En het gaat niet vlot omdat er te weinig wordt gelopen en er wordt te weinig gelopen omdat … en zo kan ik blijven doorgaan.

Daarnaast is er ook wel een beetje de angst om terug met pijnlijke enkels rond te moeten lopen. Maar als ik eerlijk ben zijn dat gewoon excuses en les excuses sont faites pour s’en servir. Enfin, de dagen beginnen stilaan te “lengen” en dan zou er beterschap moeten komen.

Ik zou “het zaagje van de week” kunnen wijden aan mensen die het altijd koud hebben of die zeggen dat ze het altijd koud hebben. Maar aangezien ik ben omringd door collega’s die nooit ofte nimmer klagen over een te lage temperatuur () zal ik het maar hebben over bagage.

Wat is bagage ? Volgens Van Dale zijn het “koffers, pakjes, tassen enzovoort die men op reis meeneemt”. En om die bagage weg te bergen zijn er bagagerekken (“ligplaats voor bagage”) of bagagenetten (ligplaats voor bagage in trein, tram of bus) ontworpen.

Ik denk dat ik eens een woordenboek moet meenemen op de trein want de meeste treingebruikers kennen de betekenis van bagagerekken of bagagenetten dus niet. Althans, als ik zo ’s morgens en ’s avonds rond me kijk dan zie ik overal tassen en rugzakken staan of liggen behalve daar waar ze thuishoren.

Vooral op maandagochtend en vrijdagavond wanneer de kotstudenten naar hun kot of terug naar huis gaan is het erg. Al moet ik zeggen dat er veel van die studenten zijn die hun uiterste best doen om hun koffers zo goed mogelijk weg te steken. De doorsnee pendelaar is minstens even erg zoniet erger. En als ze geen bagage bij zich hebben dan leggen ze zichzelf wel op de bank.

 

  

 

Ook op bussen en trams speelt dit probleem maar die mensen kan je eigenlijk niets verwijten. Want als je de laatste reclame met het “stressmannetje” van De Lijn bekijkt, wat zie je dan op het einde wanneer de man met de bus terug naar huis rijdt ? Juist … hij zet zijn winkeltassen gewoon naast zich op de bank. Slecht gescoord van De Lijn.

’t Was schrikken deze morgen. De zachte winter was even verdwenen en in de plaats kwam een behoorlijk gladde winterochtend.

Voor ik last had van gladde plekken op de weg moest ik eerst zorgen dat in mijn auto geraakte en dat bleek niet zo eenvoudig. De regen van gisterenavond had ervoor gezorgd dat de auto omgeven was door een omhulsel van ijs. IJs dat trouwens niet zo eenvoudig te verwijderen was. Een fles (koud) water, voor- en achterruitverwarming en een goeie spuitbus De-icer waren nodig om te kunnen vertrekken.

De rit naar het station werd dan heel voorzicht afgelegd. Er was gewaarschuwd voor ijzelplekken maar dat het zo glad ging zijn had ik niet gedacht. In mijn voorlaatste bocht voelde ik de auto zelfs even naar links schuiven richting vluchtheuvel maar een beetje gas bijgeven voorkwam erger. Blijkbaar zijn er tal van mensen geweest die niet zoveel geluk hadden.

Ik vond onderstaand nummer wel gepast voor vandaag (al heeft het buiten de titel niets met gladheid te maken).

Nog 4,5 maand en dan is het zover … de Roparun 2014.

Vandaag kwam (een deel van) het team bijeen in de gebouwen van ING Life & Non Life in Diegem voor de eerste teammeeting.

Teamcaptain Filip (Peter houdt een sabbatjaar) vertelde in het kort waar het dit jaar om draait. Naast de Roparun wordt er dit jaar ook een team afgevaardigd naar de 1000km van Kom Op Tegen Kanker. De opbrengsten van alle inzamelacties wordt verdeeld over de twee doelen.

Enkele acties zijn al achter de rug. Als “externe” deelnemer kan ik niet aan alle acties meewerken maar zodra het een “externe” actie is zoals soep maken of op de Kerstmarkt staan, dan ben ik natuurlijk van de partij. Zeker is ook dat er dit jaar een kwis wordt georganiseerd op 18 april in Zonderschot (Heist op den Berg). Zodra ik daarover meer details heb dan worden ze hier wel gepubliceerd. Er volgt ook nog een wandeling/BBQ. Qua bezetting worden er nog wel enkele begeleiders gezocht. Lopers zijn er voorlopig genoeg maar de ervaring leert ons dat er sowieso nog enkele lopers gaan uitvallen vóór het vertrek.

 

 

Na de meeting zijn we dan nog gezellig gaan verbroederen in Restaurant Anton Pieck in Zaventem (http://www.antonpieck.be/). Als je eens in de buurt bent moet je daar zeker eens binnenspringen. Het was daar heel smakelijk eten. Als de sfeer tijdens de Roparun zelf maar half zo goed is als vanavond dan kan de Roparun niet meer stuk.

 

 

Het aftellen kan beginnen.

Zondag mag dan Josdag geweest zijn, maandag is bij mij zaagdag.

Het zaagje van de week zou oorspronkelijk over het gebruik van (of niet gebruik) van bagagerekken maar dat zal voor volgende week zijn. Vandaag gaat het over instappen en uitstappen.

Omdat collega D. nog “snel” iets wou vragen was ik enkele minuten later dan normaal aan de tramhalte (bij regenweer neem ik ’s avonds altijd de tram). Hierdoor stond ik samen met een bende aspirant bakkers, beenhouwers en koks van de PIVA op het perron.

Toen we allemaal op de tram zaten of stonden, zat de tram goed vol om niet te zeggen overvol. Waarom sommige mensen aan de volgende haltes dan toch nog probeerden in te stappen is me een raadsel. Je ziet toch dat die tram eivol zit ? Wacht dan gewoon op de volgende tram en probeer niet ergens te kruipen waar het niet meer gaat. En als er dan eens mensen proberen af te stappen, laat die mensen dan eerst afstappen.

Ook bij de trein bestaat dat probleem trouwens. En daar hebben ze op veel deuren dan nog een sticker hangen waarin wordt gevraagd om eerst de mensen laten uit te stappen. Dat is dus ook weggegooid geld geweest. Ik begrijp wel dat die mensen van het perron zo snel mogelijk uit de regen willen zijn maar geduld is een schone deugd.

Zelfs op ’t werk ontsnap ik er niet aan. De keren dat ik op het gelijkvloers uit de lift wil stappen en mijn weg naar buiten geblokkeerd zie door enkele collega’s die tegelijkertijd willen instappen zijn niet meer op één hand te tellen (zelfs niet op twee handen).

Als iedereen een beetje zijn best doet, dan wordt de wereld weer net dat kleine beetje beter.

 

 

In een ver verleden was het bij ons op ’t werk de gewoonte dat er in januari en februari werd overgewerkt op zaterdag. Soms begonnen we zelfs al in december. De eindejaarsperiode is dan ook altijd een heel drukke periode in de verzekeringssector.

Maar door een andere aanpak en enkele automatiseringen dateert het laatste overwerk toch al van enkele jaren terug. Daar is sinds vandaag echter verandering in gekomen. De collega’s van beheer komen 5 zaterdagen werken en zal hen 5 dagen steunen.

Het deed wel raar, na al die jaren terug dossierbeheer doen maar voor ik het wist waren er vijf uur gepasseerd en was het tijd om te stoppen. Misschien is mijn hulp maar een druppel op een hete plaat maar als je genoeg druppels neemt dan koelt die plaat ook wel af.

 

 

Sommige stripverhalen vind je nauwelijks op stripbeurzen of zelfs in stripwinkels. Gelukkig bestaat er Ebay en zijn er daar enkele personen die ze wel aanbieden.

Het gaat dan vooral over verhalen uitgebracht in OHEE, het jeugdblad dat jaren door Het Volk werd uitgegeven. In de seventies viel OHEE elke week bij ons in de brievenbus, later werd dat OHEE Club. Als jonge snotter verslond ik die verhalen maar zoals wel vaker wanneer je jong bent, behandelde ik ze niet met zachtheid.

En nu, zoveel jaar later begin ik ze terug te kopen. Niet alleen de verhaaltjes die ik zelf nog gelezen heb, ook verhalen die werden uitgegeven vóór ik geboren werd of net daarna.

Zo heb ik de afgelopen week weer een pakje gekregen met daarin 4 OHEE’s die maar een halfjaartje jonger zijn dan mezelf. Eén van de hofleveranciers van Ohee was Frank Sels. In zijn beginjaren werkte hij bij Studio Vandersteen als inkter van De Rode Ridder en Karl May, later werkte hij mee aan Bessy. Bekend is hij vooral van Zivlerpijl (die ook veelvuldig in Ohee verschenen). In 1986 pleegde hij, op 44 jarige leeftijd zelfmoord.

Bij mijn recente aankopen zaten drie verhalen die werden getekend door een jonge Frank Sels. Het oudste verhaal dateert van 3 juli 1965 en vertelt het verhaal van Sitting Bull, het grote opperhoofd van de Sioux.

Wat ik bijzonder vind aan deze oude verhalen, naast het feit dat ze nog in perfecte staat verkeren, is de geur. Moderne stripverhalen hebben een synthetische geur. Ze stinken dus. Oude stripverhalen daarentegen hebben een aroma. Ik kan het niet omschrijven maar het heeft iets aangenaams. Het kan natuurlijk ook gewoon nostalgie zijn.

Het nieuwe jaar is nauwelijks twee weken oud maar de vakantie voor 2014 is al geboekt en bevestigd. Eigenlijk moet ik zeggen “vakanties” want ik trek er twee keer op uit dit jaar.

 

In juni maak ik de oversteek naar Groot-Brittannië, meer bepaald naar Oxfordshire en The Cotswolds. Ik ben al wel vaker door die streek gereden, op weg naar Cornwall, Devon en Dorset maar echt bezocht heb ik nog niet. Ik ben nu al wel zeker dat ik tijd tekort ga hebben. English Heritage heeft daar behoorlijk wat properties en dan is er natuurlijk ook nog Oxford zelf. Ik weet wel dat het daar nu behoorlijk onveilig is na het overlijden van Endeavour Morse en de pensionnering van Robbie Lewis maar ik ga het er toch maar op wagen.

 

 

In september trek ik dan voor 10 dagen naar onze Zuiderburen om een stukje geschiedenis op te snuiven. 70 jaar na D-Day lijkt me wel een geschikt moment om de beaches in Normandië te bezoeken. Als ik de non-fictie boeken in mijn boekenkast bekijk dan nemen boeken over Wereldoorlog II de meeste plaats in. Ook in de DVD-kast zijn er behoorlijk wat films over die periode. Je kan moeilijk zeggen dat je “fan” bent van WWII maar het blijft wel een enorm boeiende periode.

 

 

Het aftellen kan beginnen!

Vorige week las op Jobat.be een artikel waarin tips werden gegeven om, na een zware dagtaak, te relaxeren. Eén van de tips was : “schrijf een blog”. Via een blog kan je blijkbaar de beslommeringen, frustraties en irritaties van je af schrijven.

En daar is wel iets van aan. Vooral het neerpennen van die laatste twee situaties kan “bevrijdend” werken. Misschien is het dan ook nuttig om een regelmatig terugkerend rubriekje te maken : het zaagje van de week.

Eerste onderwerp in deze rubriek: het verkeerd gebruik van roltrappen. Het gebeurt al eens dat ik ’s morgens of ’s avonds geen gebruik maak van de Velo maar wel van de tram. Om van het ene perron naar het andere te geraken gebruik ik dan de roltrappen en telkens weer, vooral ’s avonds, komt die kleine irritatie boven. Je kent dat wel. Mensen die naast elkaar gaan staan op de roltrap en daardoor iedereen die al lopend naar boven willen gaan de weg versperren.

Zoiets kom je aan de andere kant van het kanaal nagenoeg nooit tegen. Daar weten ze hoe het moet : aan de ene kant van de roltrap staat men stil, de andere kant wordt vrijgehouden voor mensen die minder geduld hebben. Maar bij ons lukt dat blijkbaar niet.

Ik ben trouwens niet alleen met deze irritatie want in 2012 heeft NS Rail hier zelfs een hele campagne aan gewijd onder het motto “links gaan, rechts staan”: http://www.rtlnieuws.nl/economie/prorail-houd-rechts-op-de-roltrap. En ik heb zelfs een facebookpagina gevonden (met 27 likes !). Of het geholpen heeft weet ik niet maar misschien moeten ze het hier ook eens proberen.