Plannen maken is één ding. Ze uitvoeren is een ander ding.

 

Van de plannen die ik voor het afgelopen weekend gemaakt had is niet veel in huis gekomen. Behalve om te gaan winkelen ben ik niet buiten geweest. De verkenning van het parcours van onze Roparunjogging zal nog even moeten wachten 😉

 

Niet dat ik helemaal niets gedaan heb maar het scheelt niet veel. Er is wel wat werk verzet voor de Roparun en op zondag heb ik, al zeg ik het zelf, een heel smakelijke viswokschotel gemaakt.

 

Verder was ik eigenlijk te moe om veel te doen, zelfs te moe om me te ergeren aan Michel Wuyts ! En deze week ziet er al niet veel beter uit. Morgen naar de Koningin Elisabethzaal voor een avondje Strauss en donderdag naar de Lotto Arena voor een avondje Volksmusik, allebei een Kerstcadeau voor mijn moeder.

 

Op woensdag een avondje wafels vervoeren (en dat belooft prettig te worden met de werken op de E313). Vrijdagavond naar een voordracht over erfenisrechten. Zaterdag naar Rotterdam voor de Roparun en zondagvoormiddag naar Kasterlee om flyers uit te delen en misschien in de namiddag ook nog naar Putte om hetzelfde te doen.

 

Rusten ? Wie heeft daar tijd voor ?

Eindelijk … weekend !

 

Ik heb er deze week echt wel naar uitgekeken. Waarom ? Hierom :

 

–         Woensdag voormiddag : 3 uur opleiding geven

–         donderdag voormiddag : 3 uur vergaderen

–         donderdag namiddag : 3 uur opleiding geven

–         vrijdag voormiddag : 3 uur opleiding geven

–         vrijdag namiddag : 3 uur opleiding geven

 

Bij de opleidingen hoort natuurlijk ook nog een halfuurtje alles klaarzetten en achteraf terug opruimen.

 

Na drie dergelijke dagen is een mens echt wel toe aan een weekendje rust. En ik ben ook van plan om het rustig aan te doen. Morgen even naar Antwerpen om in het Nachtegalenpark het parcours van onze Roparun ontbijtjogging te verkennen (en tegelijkertijd nog eens te lopen uiteraard). En waarschijnlijk breng ik ook wel een bezoekje aan Stripwinkel BEO. ’t Immers weeral lang geleden dat ik nog eens stripverhalen heb gekocht

Vakantie … ik ben er op dit moment eigenlijk wel aan toe. Maar toch zal het nog wel even duren eer ik kan vertrekken.

 

Normaal gezien ga ik in juni altijd twee weken naar de Britse Eilanden maar aangezien de Roparun dit jaar enorm laat valt is dat niet mogelijk.

 

De Britten zullen dus moeten wachten tot in september eer ze me terug zien. Waar ik naartoe ga ligt wel vast : een weekje in Cornwall en op de terugweg naar huis nog enkele dagen in Devon. Het wordt dus het zuiden van Engeland met zijn palmbomen, witte stranden en uiteraard zijn mooie weer (maar het weer is ALTIJD mooi in Engeland !).

 

Het aftellen is begonnen.

 

Al mijn collega’s zullen het bevestigen … ik heb het niet vaak koud. Integendeel, als zij het behoorlijk fris vinden op kantoor, dan vindt ik het aangenaam. Als zij het aangenaam vinden loop ik al te zweten en als zij het warm hebben … dan dreig in te verdrinken in mijn eigen zweet. Dit om maar aan te geven dat eerder het “Noordse” type ben en de koude prefereer boven de hitte.

 

Maar vandaag heb ik het toch echt koud gehad. Het was kwart over acht toen ik in de (ijs)regen op de fiets naar Herentals vertrok. Nog vóór ik daar aangekomen was, was de regen overgegaan in sneeuw.

 

Waarom doet een mens zoiets ? Omdat de eerste groepstraining van ons Roparunteam was en er sommige mensen van behoorlijk ver kwamen om in de Kempen een training van 16km af te werken.

 

Gelukkig was iedereen goed op tijd zodat we iets over negen uur konden vertrekken. Ondertussen was het wel opgehouden met sneeuwen. En dat bleef zo gedurende de eerste 10 à 12 km maar toen begon het terug te sneeuwen en hoe dichter we bij het eindpunt in Herentals kwamen, hoe harder het begon te sneeuwen.

 

Zowel fietsers als lopers waren blij dat het voorbij was maar ik denk dat de fietser toch net dat tikje blijer waren. Het is immers niet eenvoudig om jezelf warm te houden wanneer je in zo’n nat en kil weer niet sneller dan 9 à 11 km per uur kunt rijden. Ik was in ieder geval heel blij dat ik een halfuurtje later onder de warme douche kon en mijn koude voeten en koude handen (ondanks handschoenen) terug kon opwarmen.

 

En ondanks de koude was het toch een gezellige fietstocht.  

Na een alweer een drukke werkweek (zijn er andere ?) was het hoog tijd dat het weekend werd. Niet dat het weekend rustig is maar dat is toch een andere drukte.

 

Deze namiddag nog eens naar Lier geweest. Daar werd vandaag de immers Natuurloop van AC Lyra georganiseerd. Ik ging echter niet naar daar om deel te nemen maar wel om, samen met Carine, een 450-tal flyers voor onze Roparun Ontbijtjogging te verspreiden. En zelfs met twee duurt toch al snel een half uur à drie kwartier. Nu maar hopen dat er een aantal mensen positief op reageren en op 10 april naar Antwerpen komen. ’t Is tenslotte voor een heel goed doel.

 

En na nog even iets te hebben gedronken heb ik mijn loopschoenen aangetrokken en ben ik nog eens rond de Lierse vesten gelopen, goed voor 4km. Die 4 km werd afgelegd in iets meer dan 27 minuten en daar ben ik best tevreden mee. Dat begint meer en meer op lopen te lijken.

 

 

Vanavond staat er dan een voorstelling van één van onze lokale toneelverenigingen op het programma en morgenvoormiddag is het Roparuntraining. Als er al gerust wordt dan zal het voor morgen na de middag zijn. Maar maandag hebben we meeting van het Roparun organisatiecomité en dat moet ook nog voorbereid worden. Druk, druk, druk …

Wegens onbereikbaarheid van Skynetblogs gisteren volgt hier een laat verslag van het afgelopen weekend.

 

’t Lijkt een eeuwigheid geleden maar ik heb gisteren nog eens deelgenomen aan een officiële jogging : de Valentijnsjogging in Lichtaart.

 

Er moet dringend veel reclame gemaakt worden voor onze Roparun Ontbijtjogging van 10 april en waar kan je dat beter doen dan op een andere jogging. En tegelijkertijd kon ik dan ook nog een rondje lopen en was dat ook weeral in orde.

 

Na het eten dus naar Lichtaart gereden, mezelf ingeschreven voor de 4km en snel een honderdtal flyers onder de ruitenwissers gestoken. Al snel kwam ik tot de conclusie dat ik er veel te weinig bij had. Dat is dus een lesje voor de volgende keer.

 

De jogging zelf viel nog best mee. Ik had dus gekozen voor de kortste afstand en die ging voornamelijk doorheen het bos met af en toe een korte klim er in. Op 28 minuten was ik rond en ik was nog net op tijd thuis om Kim Clijsters de finale te zien verliezen.

 

 

En ook zaterdag stond trouwens in het teken van die ontbijtjogging van 10 april. Samen met Carine overlopen wat er nog allemaal moet gebeuren, wat we nog allemaal moeten zien te vinden en dergelijke. Op een uur of twee waren we rond. Het enige dat we nog konden gebruiken was een start/finish boog maar ja … waar haal je zoiets. En alsof ze het bij de Gazet van Antwerpen gehoord hadden, een dag later kregen  we een mail met daarin het aanbod om de “sportmobiel” van GVA te reserveren met daarin onder andere een start/finish boog, een start/finish spandoek en nog enkele andere spandoeken en dat alles voor de prijs van 0 euro. Het enige dat we nu nog moeten hebben zijn lopers, zoveel mogelijk lopers.

Wat een week, wat een week.

 

Elke ochtend rond 7u beginnen met het installeren van onze “Roparunwafelwinkel” op ’t werk en dan een dik uur wafels en kaarsen verkopen.

 

De rest van de dag was het dan, samen met mijn projectleider, alle hens aan dek om te proberen ons project tot een goed einde te brengen. En hoe dichter we bij de deadline komen, des te zenuwachtiger wordt iedereen. De ene partij komt nog met last minute wijzigingen af die volgens de andere partij te ver gaan en te laat komen en dus niet kunnen doorgaan waardoor beide partijen nog zenuwachtiger en prikkelbaarder worden … en wij zitten daar tussenin. Enfin, iedereen die al eens aan zo’n project heeft meegewerkt weet wel hoe dat gaat.

 

En dan ’s avonds natuurlijk nog de resultaten van de wafelactie verwerken, affiches en flyers maken voor onze Roparunjogging op 10 april … En voor je het weet is het alweer tijd om op te staan.

 

Maar nu is het eindelijk weekend en die zal uiteraard in het teken van … de Roparun staan : afspraken maken rond eerdergenoemde jogging, flyers uitdelen op de jogging in Lichtaart, inventaris maken van wat er al is aan materiaal en wat we nog moeten hebben …

 

’t Zal weer veel te rap maandag zijn.

Moe ! Zo voel ik me. Druk op ’t werk en ook voor en na is het op dit moment heel druk. Dat is uiteraard een gevolg van de Roparun en vooral onze tweede inzamelactie die momenteel vrij veel tijd vraagt.

 

Gelukkig kan ik me op de trein nog wat ontspannen met een goed boek. De laatste weken was dat het derde deel van de Duivelsbijbel trilogie van Richard Dübell : De erfgename van de Duivelsbijbel. Voor liefhebbers van de “historische roman” (en dat ben ik zeker) is deze trilogie een echte aanrader.

 

Een heel spannend verhaal  dat zich afspeelt in de tijd van de dertigjarige oorlog in en rond Praag en de Bohemen. Fictie wordt door Dübell op een prachtige manier verweven met non-fictie en historische feiten. Samen goed voor ruim 1.700 bladzijden leesplezier.

 

En vanaf morgen liggen er een aantal boeken van Allan Folsom klaar om te worden gelezen. Ik begin met zijn debuutroman “De Dag na Morgen”

Er is beterschap in zicht !

 

Vanochtend de wind getrotseerd en een half uur gaan lopen. Het ging niet snel (8,5 km/u) en het was niet ver (4,25km) maar het was wel aan één stuk door en aan een heel constant tempo en dat was lang geleden. En die wind ? Die viel best mee. Daar waar ik wind tegen zou hebben stonden huizen of bomen om de wind tegen te houden. En daar waar er geen huizen of bomen stonden had ik hem in de rug.

 

De namiddag stond weer in het teken van de Roparun. Maandag beginnen we met wafel- en kaarsenactie en ons verkoopsstandje moet toch een beetje aangekleed zijn. Het is dus een creatief namiddagje geweest.

’t Zijn lange en zware dagen tegenwoordig.Vandaag was daar weer een mooi voorbeeld van.

Om zes uur zat ik in de auto. Een halfuurtje later was ik op ’t werk al in de weer met dozen chocoladewafels en dozen vanillewafels.

 

Volgende week starten “mijn” Roparunteam immers met een wafelverkoop. We verkopen die zowel in onze Antwerpse zetels als in onze Brusselse (hoofd)zetel. Maar dan moeten de wafels uiteraard wel ginder geraken. Dus in plaats van te gaan lopen heb ik me een half uurtje in ’t zweet gewerkt met het labelen, sorteren en verplaatsen van een vijftigtal dozen. Nu maar hopen dat het iets opbrengt.

 

En dan begon de werkdag die ten gevolge van 3 zieke collega’s (één zwangerschap, één buikgriep en één gewone griep), 1 collega met een halve dag verlof en twee vergaderingen behoorlijk zwaar was.

 

En ’s avonds wordt er dan ook nog vaak voor de Roparun gewerkt.

 

Nog één dag en het is weekend !