Wat gebeurt er wanneer er, op een dinsdag met staking in het openbaar vervoer, zowel in de Lotto Arena als in het Sportpaleis een uitverkocht concert doorgaat?

Dat zou wel eens een verkeersinfarct kunnen geven stond er in de kranten. Maar ja, als het eens een paar dagen enkele graden onder nul is dan staat de wereld ook stil.

Toch was ik er gisteren niet 100% gerust in. Integendeel. Maar ja, soms is het geluk aan onze zijde. Dat begon al toen ik nog op weg was naar Kontich om Conny op te pikken. Kreeg ik immers Mandy aan de lijn met het heuglijke nieuws onze vakantie naar Engeland in september volledig in orde is. Het was wel het 5^de hotel op mijn voorkeurslijst waar uiteindelijk plaats was maar daarom geef ik altijd zo’n lange lijst op hè! En geef nu toe … nodigt dit niet uit om op vakantie te gaan: Salford Hall nabij Stratford-Upon-Avon.

De rit Kontich naar de Lotto Arena ging ook een pak vlotter dan verwacht, dit dankzij een kort ommetje via de Singel. De wagen achtergelaten op Parking Spoor Oost en dan maar hopen dat er een plaatsje zou zijn in den BackStage (het restaurant aan de overkant van ’t straat, niet die van de Lotto Arena zelf). Ja hoor, dat lukte nog juist.

Het concert zelf was geweldig. We werden “opgewarmd” door Jonathan Jeremiah en stipt om twintig over negen begonnen Guy Garvey en de rest van Elbow aan een optreden van ruim 2 uur. Een fantastisch optreden. Goeie muziek, goed geluid en een mooi lichtspektakel. Al moet ik toegeven dat ik van dat laatste niet alles heb gezien. Het was immers muziek om je ogen dicht te doen en te genieten. Zodra ik dat deed had ik wel vaak het gevoel dat Peter Gabriel op het podium stond. Zou Garvey misschien een onecht kind zijn? De gelijkenissen waren er volgens mij wel.

 

We zijn (gelukkig) niet tot het einde gebleven. Toen wij buitenkwamen bleek immers dat de buren (Kendrick Lamar) ook net de zaal begonnen te verlaten. Wij konden de parking nog op een vrij rustige manier kunnen verlaten maar een halfuurtje later moet het, mede dankzij een ongeval, een complete chaos zijn geweest.

Enfin … het was de zoveelste geslaagde concertavond

Lier. De stad van Timmermans, Zimmer, Van Boeckel en Opsomer. De stad van de Schapekoppen en Pallieter. Ook de stad waar ik zes jaar naar ’t school ben geweest en op internaat heb gezeten. De stad waar ik (bijna) elke week een half uur ga joggen.

Je zou denken dat ik die stad ondertussen al beu ben gezien maar het tegendeel is waar. Het is daar zo mooi wandelen en joggen dat ik er nooit op uitgekeken geraak.

Vandaag zijn we richting Kessel gewandeld. Gelukkig kozen we voor de heenweg de beschutte route via de Kromme Ham en de Beemdweg. Er stond immers een vrij gure tegenwind. Na een deugddoende tas thee in Het Badhuis in Kessel stapten we via het jaagpad langs de Kleine Nete terug naar Lier (met de wind in de rug). De wandeling werd afgesloten met een stuk van de Vesten en een klein stukje langs de Nete waar je bijna uit je jas werd gewaaid. Daar was het echt ijzig koud.

Om een geslaagde wandeldag op een gepaste manier af te sluiten zijn we nog een hapje gaan eten bij een familielid. Ik had immers een tafel gereserveerd bij Zuster Agnes. Stond ook al een tijdje op onze bucketlist maar het was er nog niet van gekomen. Nu kunnen we dat ook afvinken maar we gaan daar nog zeker terug. Heel lekker eten in een gezellige sfeer (al had die baby die meer dan een uur op de achtergrond heeft gehuild niet echt gemoeten voor mij).

Lier … ik kan iedereen een bezoekje aanraden.

Hoewel sommige mensen na al die jaren nog altijd denken dat muziek mij enkel kan bevallen wanneer er veel elektrische gitaren in zitten sta ik open voor alles van Abba tot Zappa.

In de concerten die wij bezoeken zit dan ook heel veel variatie. Zaten we vorige zondag nog in de jaren tachtig met Simple Minds … gisteren zaten we in de zomer van 1969 op de weide van Max Yasgur in Bethel, NY, USA.

Gelukkig zaten wij niet echt samen met 400.000 (!) andere mensen op het Woodstock festival maar in het CC Zwanenberg in Heist. Maar ik voelde toch de sfeer van Peace, Love and Music van het podium stromen. Daar stond immers Woodstock Unplugged het beste van zichzelf te geven.

In dit project brengen Pascale Michiels, Bert Verschueren, Patsy Verfaille en Filip Bollaert covers van nummers die werden gespeeld op het legendarische festival. Passeerden op die manier onder andere de revue : Melanie, Janis Joplin, Jimi Hendrix, Canned Heat, Creedence Clearwater Revival en Crosby, Stills, Nash & Young.

Ik was vergeten dat het een dubbel concert was dus voor mij was dit een geweldige meevaller. De driedubbel elpee Woodstock was vroeger immers één van mijn favoriete albums. En de covers waren ook één voor één voltreffers.

Na de pauze was het dan de beurt aan de groep voor wie we echt kwamen: Urban Trad. Voor velen zal er een belletje beginnen rinkelen wanneer ik zeg dat ze destijds groot nieuws waren omdat zangeres Soetkin Collier niet mee mocht naar het Eurovisie Songfestival omdat ze zogezegd extreem rechts was. Uiteraard was daar niets van aan maar ze heeft toch de trip naar Riga niet mee mogen maken. Met Sanomi hebben ze wel de tweede plaats behaald.

In 2012 is de groep officieel gestopt maar sinds 2015 treden ze sporadisch toch nog eens op, zij het met een gewijzigde samenstelling. Gisteren werden zangeressen Soetkin Collier en Veronica Codesal begeleid door Philip Masure, Dirk Naessens, Nicolas Scaillet , Jill Delien en Bert Verschueren die al meer dan een uur op het podium had gestaan.

Het verschil tussen de twee groepen kan eigenlijk niet groter zijn maar toch hebben we twee keer genoten. Vooral de samenzang van Collier en Codesal was mooi. Een lange muziekavond maar een heel geslaagde avond.

Volgende concert op de agenda is Elbow in de Lotto Arena volgende week dinsdag.  

Sta je klaar om naar Lier te vertrekken … krijg je telefoon van je loopmaatje dat ze nog altijd in Antwerpen op het werk zit. Skippen we deze week of spreken we een uurtje later af?

Ik heb maar voor het eerste gekozen. Ik moet bij dat halfuurtje joggen tenslotte ook nog een klein uurtje verplaatsing heen en weer tellen.

Daarom heb ik maar een solootje gedaan en een halfuurtje in Vorselaar gelopen. En deze keer kwam het aardig in de buurt van lopen. Vier kilometer op 28 minuten … een tempo van 8,65 km/u … dat is bijna lopen.

Volgende keer dat ik dat doe neem in wel een zuurstoffles en –masker mee. Ze doen allemaal zo wild over dieselauto’s en fijn stof en zo. In Antwerpen heb je zelfs de LEZ. Wel, ik vind dat ze dit ook moeten instellen voor kachels. Ik weet niet wat ze hier allemaal opstoken in hun kachels maar je kan op sommige plekken haast niet meer ademen.

Plezant is anders.

Gisteren waren James Kerr en Charles Burchill op bezoek in de Brusselse Ancienne Belgique. Beide heren zijn beter bekend als Simple Minds.

Aangezien dergelijke concerten eerder een ouder publiek aantrekken hadden Conny en ik besloten om zeker op tijd te vertrekken. Dat bleek trouwens een goed idee. De trein van 18:04 genomen in Mechelen en 40 minuten later stonden we in de rij.

Stipt om 19u gingen de deuren open en een tiental minuten later had ik twee zitplaatsen te pakken. Helaas niet op onze geliefkoosde eerste rij maar toch met een heel goed zicht op het podium. Twintig minuten later waren alle zitplaatsen trouwens ingenomen.

Stipt om half negen begonnen ze aan het concert. Eerst vier nummers uit de oude doos, dan een mini interview, gevolgd door 4 nummers van hun nieuwe CD “Walk Between Worlds”, opnieuw een mini interview, side 2 van hun nieuwe CD om dan hun set af te sluiten met knallers als Waterfront, Someone Somewhere in Summertime, The American en New Gold Dream (81-82-83-84).

Omdat het toch al kwart over tien was en omdat we beide vroeg op moesten om te gaan werken hebben we niet meer gewacht op de bisnummers (zijnde Scantify Yourself, Alive and Kicking, Mandela Day en Don’t You (forget about me). Geen slechte nummers maar ik had mijn Waterfront gehad en Conny haar New Gold Dream dus erg was dat niet.

Wat kunnen we zeggen van het concert? Dat het goed was uiteraard. Goed maar niet wauw. Ook dat kant 1 van de nieuwe plaat een beetje saai is en dat kant 2 veel beter is. Dat de nieuwe samenstelling van de groep (Zang: Jim Kerr; Gitarist: Charlie Burchill; Gitarist: Gordy Godie; Basgitarist: Ged Grimes; Drummer: Cherisse Osei; Keyboard: Catherine AD en Achtergrondzangeres: Sarah Brown) prima werkt.

Ondertussen werken we uiteraard verder aan het concertnajaar. Zo hebben we Kim Wilde toegevoegd aan de lijst. Dat concert is trouwens ook al uitverkocht.

En op Suikerrock kijken we al uit naar Anouck, Alanis Morissette, Goo Goo Dolls, White Lies en Gers Pardoel. Stan van Samang komt ook maar daar kijken we niet echt naar uit.

Kruiskensberg in Bevel. Telkens ik naar Peulis rij (en dat gebeurt al wel eens) passeer ik er. We zijn er ook al verschillende keren een wandeling begonnen. Ook één van onze meest memorabele wandelingen namelijk onze “Rookstopwandeling” van 25 juni 2016 vertrok daar. Die wandeling was trouwens memorabel omdat we toen op sommige plekken tot aan onze knieën in het water stonden.

Kruiskensberg dus. Na al die tijd denk je dat je daar alles wel gezien hebt maar neen hoor. Bijlange na niet. Toevallig vond ik onlangs op internet een wandeling van 12,50 km die ons van Kruiskensberg naar de Merodebossen in Herenthout zou brengen.

De Merodebossen behoorden vroeger toe aan de Familie De Merode, werden in 1955 verkocht aan een mijnbedrijf die de bomen gebruikte om mijngangen te stutten maar is sinds 1992 in het bezit van het Agentschap Natuur en Bos.

Het is er vooral mooi wandelen, ook al lijken sommige paden afgesloten voor het publiek. Ik wil maar zeggen dat we weer een paar keer over of onder een “obstructie” zijn gekropen.

Na drie uur wandelen waren we rond. Zoals gezegd een heel mooie wandeling met ook een enigszins rare tussenstop. We kwamen halfweg een café tegen. Het leek gesloten. Er brandde immers geen licht. Maar het bordje op de deur zij “open”. Deur geprobeerd en ja hoor … ze waren open. Twee Coca Cola Zero besteld. Die werden geschonken in … wijnglazen. Betalen met 20€ ging niet want hij had niet zoveel wisselgeld. Betalen met 4 € ging wel maar ook dan moest hij wisselgeld gaan halen in hun frituur dat buiten stond. Maar de cola was wel lekker fris.

 

Vakantie plannen. Vroeger was dat simpel. Een “grote vakantie” aan de andere kant van het kanaal en een “kleinere vakantie” ergens dichterbij. De wensen op papier zetten, doorsturen naar Mandy van Carlson Wagonlits en wachten maar.

Vorig jaar kwam daar al verandering in. De “grote” vakantie in Cornwall werd nog wel geboekt via Mandy maar toen ik de documenten ging afhalen bleek het kantoor te sluiten en waren de meeste personeelsleden al op straat gezet van de ene op de andere dag.

Gelukkig had ik de “kleine” vakantie bij VOS Travel via internet geboekt. Dat was trouwens de eerste “niet-solo-vakantie” in bijna 30 jaar maar dus niet de laatste .

Dit jaar staat er maar één “grote” vakantie op het programma die trouwens niet zo groot is dan gewoonlijk. Begin september vertrekken we in principe voor een weekje naar Oxford en The Cotswolds.  Die vakantie wordt trouwens weer via Mandy geboekt maar dan bij haar nieuwe werkgever.

Geen twee vakantieperiodes dus maar wel nog enkele shortbreaks. De eerste met Pasen wanneer we voor vijf dagen naar bungalowpark Landal De Vers in Noord Brabant trekken. Fietsen en wandelen staan op het programma maar eigenlijk vooral een optreden van Nits in de Verkadefabriek in ’s Hertogenbosch.

En sinds vandaag staat ook onze tweede shortbreak vast. Met Pinksteren gaan we voor vier dagen fietsen of wandelen in de Veluwe. Verblijven doen we bij Bas en Valerie van Hotel Vierhouten.

In ieder geval weer veel om naar uit te kijken.

Engeland 1135. Na de dood van Koning Henry, zijn zoon de erfprins en twee koninklijke bastaarden is het land in een chaotische situatie terechtgekomen. Koning Stephen enerzijds en Koningin (keizerin) Maud anderzijds strijden om de macht.

Het is voor metselaar Tom Builder geen pretje om zijn zwangere vrouw Agnes, zijn veertienjarige zoon Alfred en zijn dochtertje Martha een menswaardig leven te bieden. Zijn droom is om ooit een kathedraal te kunnen bouwen. Nu is hij al blij dat e.

en huis mag bouwen voor de zoon van Lord Percy Hamleigh. Die zoon zou trouwen met Aliena, dochter van de graaf van Shiring, maar die zag dat helemaal niet zitten. Het huis moet niet verder worden afgewerkt en Tom zit zonder werk.

Hij trekt met zijn gezin door de streek op zoek naar werk maar vindt helaas niets. Tijdens die trektocht bevalt zijn vrouw van een zoontje maar zelf overlijdt ze ten gevolge van inwendige bloedingen. Het zoontje wordt gevonden door een monnik die het meeneemt naar de priorij.

Ondertussen heeft Tom de mysterieuze Ellen en haar zoontje Jack leren kennen. Samen komen ze aan in Kingsbridge waar Philip de nieuwe prior is geworden met de steun van Bisschop Waleran Bigod. Deze heeft echter minder edele motieven. Terwijl Philip er van droomt een grote kathedraal te laten bouwen door Tom Builder.

Deze bouw zal in totaal zo’n 40 jaar duren, een periode waarin zowel vrolijke als gruwelijke gebeurtenissen zullen plaatsvinden.

In Pilaren van de Aarde beschrijft Ken Follett op een fantastische manier het leven in het twaalfde eeuwse Engeland. Een mooi fictieverhaal met een grote vleug van feitelijke geschiedenis. Echt wel mijn ding. En toch ben ik niet helemaal tevreden. Het is een heel goed boek maar ik heb toch vaak enkele bladzijden diagonaal gelezen. Details zijn goed maar teveel details niet. Het is zo’n beetje als die achtervolging in die film die 10 minuten te lang duurt of het gevecht tussen Obi-Wan Kenobi en Anakin Skywalker in Star Wars Episode III of de pod-race in Episode 1. Die duurden ook veel te lang. Om maar te zeggen dat het boek nog beter zou zijn wanneer het 400 bladzijden dunner zou zijn.

Het vervolg (Brug naar de Hemel) zal toch even moeten wachten. De Lincoln Mythe van Steve Berry wordt de volgende.

Omdat we nog maar 354 wandelingen op ons to-do-lijstje hebben staan, dachten we dat het misschien wel eens een goed idee zou kunnen zijn om een bezoekje te brengen aan de Wandel- en fiestbeurs in Flander’s Expo in Gent. Kwestie van wat inspiratie op te doen natuurlijk.

Zo gezegd, zo gedaan en dus reden we onder een stralend zonnetje naar de stad van Jacob van Artevelde en de Stroppendragers. Wie ze trouwens ook een strop zouden moeten aandoen is de man of vrouw die The Loop heeft uitgevonden. Het is al iets beter dan een paar jaar geleden maar het blijft toch een puinhoop hoor.

De beurs op zich was een succes. Alhoewel, onze lange lijst met wandelingen die we ooit nog eens moeten doen is op zijn minst verdubbeld. Vooral de Nederlanders deden hun uiterste best om ons te overtuigen hen met een bezoekje te vereren. Veel moeite moeten ze daar trouwens niet voor doen. Ik heb al enkele heel geslaagde fietsvakantie bij onze Noorderburen achter de rug en het Paasweekend trekken we ook naar daar.

We hebben in ieder geval meer dan voldoende documentatiemateriaal voor de komende jaren. Een eerste shortbreak is trouwens ook al aangevraagd. Als alles meezit gaan we met Pinksteren 3 dagen wandelen in Gedinne in de provincie Namen, vlakbij de Franse grens. Fingers Crossed.

Iets wat al langer op de planning stond was De laatste doet het licht uit, een komedie van Luc Kerkhofs gebracht door Toneelgroep Oud-KLJ Vorselaar.

André van Barneveld moet, na een carrière van 40 jaar als stationschef, met pensioen en het station zal worden gesloten. Niet alleen voor hem is dat een probleem maar ook voor Kelly die een krantenwinkeltje heeft (had) in het station en voor Banne, de clochard die in het station een plaats vond waar hij zich kon warmen (en waar hij af en toe wel eens een zak kon rollen). Ook de bejaarde Nette die naar Antwerpen wil om haar zus te bezoeken (en om een lief te zoeken) is niet blij nu er geen treinen meer zullen stoppen in het station.

Irma, echtgenote van André, is wel blij. Nu kan ze het plan dat ze samen met Toon Prop, burgemeester en minnaar van Irma, beraamd heeft uitvoeren. Dat zou haar en haar zoon Hugo toch wel wat geld moeten opleveren. Tenslotte is er ook nog Suzy, een hoogzwangere vrouw die weggelopen is van haar agressieve man.

Als André weigert om te vertrekken steunt het zootje ongeregeld hem ten volle in zijn strijd tegen zijn vrouw en de burgemeester.

Dit stuk is het beste dat deze toneelgroep de afgelopen jaren heeft gebracht. Bij iedereen was de rol op het lijf geschreven en het was er helemaal niet aan te zien dat het gisteren de première was. Eenvoudig amusement met soms voorspelbare moppen (Er staat in de gazet dat er elk uur ne mens wordt aangereden in Tokyo. Da kan toch ook niet plezant zijn voor dieje mens hè?) maar echt veel gelachen. Meer moet dat niet zijn.

Blijf thuis indien mogelijk. Rij zeker nergens met de wagen naartoe. Het einde van de wereld is in zicht. OK, ik geef toe dat deze laatste opmerking gisteren niet werd geuit maar het scheelde toch niet veel. Ondanks het feit dat ik gisterenmiddag al op www.buienradar.be had gezien dat de sneeuw ten vroegste rond de middag het centrum van het land zou bereiken besloten Conny en ik gisteren toch maar om onze geplande uitstap naar het Oost-Vlaamse Berlare-Donk uit te stellen tot later. De “Zwarte Madam-wandeling” kunnen we  op een andere keer wel doen.

We hadden wel een alternatief dichter bij huis namelijk Mechelen. Een bezoek aan het Dossin museum staat immers al een tijdje op onze “bucketlist”. Dat bezoek zou perfect te combineren zijn met een wandeling. Afhankelijk van het weer zouden daar ook verschillende mogelijkheden zijn.

De Dossin kazerne was echt wel indrukwekkend. Eigenlijk geen pretje om te bezoeken want met momenten heel triest maar elke Belg zou moeten worden verplicht om dat museum te bezoeken. Het verhaal van de Joden vóór en tijdens de tweede wereldoorlog is immers te vergelijken met bepaalde situaties vandaag.

Na het bezoek hadden we behoefte aan een frisse neus want sommige beelden hakken er toch wel in. Als je die grote wand ziet met veel zwart-witfoto’s en die enkele sepiafoto’s om dan te beseffen dat enkel de sepia-mensen de holocaust overleefd hebben dan moet je even slikken.

Na een “alternatieve” croque bij Sister Bean zaten we al snel op het Dijlepad, de wandeling over de Dijle. Door de werken aan het station en omgeving moesten we wel een alternatief vinden om op het jaagpad langs de Dijle te geraken maar dankzij de omleiding voor fietsers en de Garmin eTrex lukte dat perfect.

Via de Dijle ging het tot aan de brug van Muizen en van daar ging het verder richting het Mechels Broek. Ik ben daar ondertussen toch al een paar keer geweest en elke keer verbaast het me hoe mooi het daar is. Het maakt niet uit in welk seizoen je daar komt. En dat op letterlijk een boogscheut van het stadscentrum.

Ondertussen was het nog altijd niet aan het sneeuwen trouwens. Zouden Kris Peeters en het Agentschap Wegen en Verkeer (en waarom niet het KMI zelf) dan niet eens kunnen kijken naar de buienradar. Ik die nog niet vaak een fout zien maken, dit in tegenstelling tot die anderen.

Afin … het was alweer een leuke een leervolle dag. En alweer 12,50 km kunnen toevoegen aan het totaal.