Na de modderige en bijna verzopen wandelingen van de afgelopen weken en na die miezerige dag van gisteren hadden we vandaag behoefte aan een wandeling waarbij onze wandelschoenen na aankomst nog even proper waren als bij vertrek.
We kozen vandaag voor Lier. Ik heb wel iets met Lier. Ik heb er 6 jaar school gelopen en op internaat gezeten. Ik ben er jaren wekelijks naartoe gereden om een paar kilometer te joggen met loopmaatje Sally.
Ik had een route uitgestippeld die ons via het jaagpad van de Nete naar Emblem zou brengen om dan via het jaagpad van het Netekanaal terug naar Lier te stappen. Samen goed voor een kleine 9 km. Het was bijwijlen heel koud in de wind en op sommige plaatsen was het vrij druk maar het was proper wandelen. Geen spatje modder gezien.
Water hebben we wel gezien, veel water. Overal waar we keken leek er water te zijn. Dat heeft dan weer als voordeel dat je al eens watervogels ziet. Als je daar dan een paar niet zo slechte foto’s van kunt nemen dan is dat best leuk.
Wat ik wel gemerkt heb is dat, wanneer je zo een jaartje niet meer op je oude joggingrondje bent geweest, er bijzonder veel kan veranderen. Daar is behoorlijk wat bijgebouwd.
We zijn in ieder geval klaar voor een nieuwe werkweek.
Na een bijzondere drukke en lastige werkweek, zowel voor Conny als voor mezelf, hadden we behoefte aan een fikse wandeling.
We kozen weer voor Vlaams-Brabant. Niet alleen omdat we daar gewoon veel wandelboekjes van hebben, maar ook omdat het daar meestal heel rustig wandelen is.
Het mocht vandaag iets verder zijn en we kozen voor Galmaarden waar we de Stiltewandeling van ongeveer 10 km zouden doen (knooppunten 6-612-611-622-623-624-60-59-58-614-613-612-6). Volgens de beschrijving zouden alleen het ruisen van de wind, het zingen van de vogels en wat landbouwactiviteiten in de verte horen in dit stille, groene hoekje van het Pajottenland.
Net voor we toekwamen in Galmaarden kregen we nog een fikse bui over ons heen maar op het Marktplein in Galmaarden scheen de zon.
Na anderhalve kilometer zaten we echter al met een probleem. Het wandelpad was een rivier geworden. Een strook van zo’n 50 à 100 meter was volledig overstroomd. Nergens een droog plekje te vinden. We hebben nog even overwogen om het toch te wagen maar het gezond verstand heeft de bovenhand gehaald. Het risico op vallen was te groot. Als het dan 30°C is dan is dat anders maar bij 10°C moet je geen risico’s nemen.
Geen probleem, de Knooppunten-app erbij genomen en een alternatieve route uitgestippeld die voor een groot deel onze oorspronkelijke wandeling zou volgen.
Uiteindelijk stonden er toch 9,5 km op de teller toen we terug op het Marktplein waren. Al bij al toch een geslaagde wandeling.
Na de kilometers van vrijdag dacht ik eerst om het zaterdag rustig aan te doen maar dat is toch even anders uitgedraaid.
In de voormiddag nog even “snel” een wandelingetje met moeder gedaan van zo’n 5 km gedaan. Na de middag naar Peulis gereden en daar ook nog een wandelingetje van ongeveer evenveel kilometers gedaan.
Ik was tijdens die namiddagwandeling wel bijna slachtoffer van Wereldoorlog II. Ik wou nog eens snel binnenkijken in één van de vele bunkers die er in en rond Peulis staan maar had de hoogte van het deurgat wat verkeerd ingeschat. Gevolg : pijnlijke kennismaking met het beton en omdat ik me rechthield aan de struik die naast het deurgat stond ook nog een paar doornen in mijn hand. Gelukkig verder geen schade, alleen wat gekraakte trots 😉.
Van de sneeuw die over het land is getrokken hebben we weer weinig gemerkt want die was toen we deze middag naar Holsbeek vertrokken nagenoeg volledig verdwenen.
In Holsbeek zouden we de Dutselhoekwandeling doen, een knooppuntenwandeling.
Deze wandeling zou ons via trage paadjes naar het Dunbergbroek brengen om dan later via de berg van het Chartreuzebos terug naar het centrum van Holsbeek brengen.
Nu weten we dat iets met “broek” meestal een “vochtige” wandeling is. Dat is geen probleem wanneer je goed uitgerust bent en stevige, waterdichte, Meindl’s aan de voeten hebt. Maar wat we vandaag hebben meegemaakt dat hebben we nog niet vaak gezien. Modder, modder en nog eens modder. Tot aan de enkels of dieper. Dan moet je ook nog over omgevallen boomstammen klauteren, één keer zelfs tussen de boomstam door. Toen we het bos uitwaren en terug vaste grond onder de voeten hadden, hadden we het wel gehad. Dat Chartreuzebos is meer dan waarschijnlijk heel mooi maar we wilden niet het risico lopen om in die omstandigheden ook nog eens een berg te moeten beklimmen of afdalen. We gaan wel eens terug wanneer het een paar weken niet heeft geregend. Dat bos loopt niet weg.
Alhoewel … dat dachten we van het onlangs ontdekte Kelderbos in Rijmenam ook. Maar wat blijkt? Natuurpunt is deze week begonnen met het rooien van het volledige bos. Jawel … het volledige bos verdwijnt. Waarom? Omdat ze er de heide die er 40 jaar geleden bestond terug aan te planten. Echt waar hè, ik verzin dat niet. Ik heb veel respect voor mensen die zich inzetten voor het behoud van natuur maar een bos waar veel mensen wandelen en verkoeling zoeken in de zomer gaan kappen om heide aan te planten? Ik begrijp het echt niet. En wat met al die dieren die nu hun habitat kwijt zijn? De vogels, de eekhoorntjes, de bosdieren? Ik mag maar hopen dat ze weten wat ze doen. De buurtbewoners en de burgemeester zijn alvast laaiend.
Het is een jaarlijkse traditie : de onderhoudsbeurtwandeling.
Elk jaar in januari rij ik met de auto van mijn moeder naar de garage voor zijn jaarlijkse onderhoudsbeurt. Tot vorig jaar was dat garage GVK in Sint-Antonius-Zoersel maar aangezien zij ermee opgehouden zijn ben ik vandaag naar Garage Ben Vercammen geweest. Ben is een ex-werknemer van GVK die enkele personeelsleden heeft overgenomen net als een klantendatabase (waaronder wij dus).
Terwijl zij sleutelen aan de auto ga ik dan een wandeling doen. Het knooppuntennetwerk Kempense Hoven is daarbij een grote hulp.
Ik had een wandeling van zo’n 13 km uitgestippeld naar het Zoersels Bos en het Boshuisje, je weet wel, daar waar de Loteling zijn verhaal vertelde aan Hendrik Conscience (althans, zo gaat de legende).
Zo’n ochtendwandeling in de winter heeft wel iets. De zonsopgang was dit jaar minder spectaculair maar de kleuren zijn ’s ochtends precies toch anders.
Op weg naar Vorselaar nog wat boodschappen gedaan en eens die uitgepakt waren ben ik … nog een wandeling gaan doen met moeder. Ja ik weet … maar zot zijn doet gelukkig geen zeer.
Uiteindelijk heb ik dus 19 km gewandeld vandaag. Als ik er de “gewone” stappen nog bij tel dan zegt mijn Fitbit dat ik 24 km gestapt heb.
Er was echter ook minder leuk nieuws vandaag. Terwijl ik aan het wandelen was is Vlekje, één van de twee katten van Conny ingeslapen. Je zag de laatste weken wel dat ze last van de ouderdom begon te krijgen. Maar voor een beestje van 19 jaar is dat vrij normaal. Je kan dat tenslotte vergelijken met een mens van ruim 90 jaar. De laatste dagen werd het echter elke dag erger. Het meisje zag enorm af, dat was duidelijk.
En ook al kende ik ze niet zo lang en heeft het een poosje geduurd eer ze me vertrouwde, ik zal ze toch ook enorm missen.
Gisteren waren we net op tijd binnen vóór de sneeuw. Toen het sneeuwtapijt er dan lag was het te donker om van te genieten en toen we vanochtend opstonden was het tapijt volledig verdwenen.
Vind ik dat erg? Niet echt. Sneeuw is mooi zolang hij naast de wegen valt en dat doet hij meestal niet.
We hebben vanochtend dan maar een sneeuwloze wandeling gemaakt. Geen sneeuw maar best wel een mooie wandeling met een klein maar mooi stukje doorheen een bos dat Conny onlangs tijdens een coronawandeling met een vriendin had ontdekt.
Verder was het zalig wandelweer in een lekker zonnetje. Goed voor 7 km.
Na de middag mijn tweede verblijf in Peulis dan verlaten om terug richting Vorselaar te rijden. Het weer was niet zo mooi meer maar toch nog met moeder naar de mooiste waterburcht van het land gewandeld … uiteraard is dat Kasteel De Borrekens met zijn prachtige dreven. Weer 4,5 km bij op de teller.
En zo eindig ik de dag met ruim 23.000 stappen op mijn Fitbit. Klaar voor een nieuwe werkweek.
Met de voorspelde sneeuw in het achterhoofd kozen we vandaag voor een niet zo verre bestemming om te gaan wandelen.
De Wijngaardberg in Wezemaal leek ons perfect.
De Wijngaardberg is een van de laatste onaangetaste getuigenheuvels van het Hageland.
De heuvel is 72 m hoog en werd tijdens het Tertiair gevormd door de Diestiaanzee. Het ijzerzandsteen dat in de berg wordt aangetroffen vindt men terug in het onderste deel van de toren en de zijbeuken van de Sint-Martinuskerk in Wezemaal.
Tijdens de eerste helft van de 19e eeuw werd op de zuidelijke flank van de berg aan wijnbouw gedaan. De in 1995 geklasseerde wijngaardmuur moest de wijnranken beschermen tegen de noordenwind. Regen heeft gezorgd voor de vorming van holle wegen in de heuvelflanken.
In 1997 werd de vzw Steenen Muur gesticht als resultaat van een project waarbij de gemeente onder meer de wijnbouw op de berg nieuw leven wilde inblazen. Momenteel (2006) zijn er vijf soorten druiven aangeplant: Chardonnay, Bacchus, Sirius, Pinot gris en Pinot noir. Er is één wijngaard waar de druiven nog worden geteeld zoals tijdens de middeleeuwen. (Bron : Wikipedia)
Het was bijwijlen bitterkoud wegens de gure wind en het was vaak behoorlijk steil omhoog of steil omlaag op een glibberige ondergrond maar we hebben het al wel lastiger gehad.
Het was vooral een mooie en rustige wandeling. Zo eentje die je eigenlijk in elk seizoen eens zou moeten doen.
Maar dat betekent niet dat we de hele dag lui in de zetel hebben gehangen. Met zo’n stralend winterzonnetje moet je natuurlijk gaan wandelen.
We kozen deze keer weer wel voor een wandeling (heel) dichtbij. Vertrekken deden we namelijk van thuis uit.
Doel : de Krekelberg in Rijmenam.
Lange tijd maakte dit natuurgebied deel uit van de grote heide van Bonheiden. De Krekelbeek doorsneed de landduin en gaf het gebied een golvend uitzicht. Op oude kaarten vind je ook de naam Krekelberg terug. In de volksmond wordt het ook het Kelderbos genoemd.
De heide verdween door de aanplanting van naaldhout. Het bos is eigendom van het OCMW van Mechelen maar wordt sinds 2011 beheerd door Natuurpunt. (Bron : Infobord Natuurpunt).
Voor ons was het een bos dat zeker nog op meerdere bezoekjes mag rekenen. Vooral tijdens warme zomerdagen lijkt het een plek waar je verkoeling kan zoeken, en dat heel dichtbij huis.
Het toponiem Eppegem is afgeleid van de Frankische naam Ippingohaim. Deze naam wordt voor het eerst vermeld in een diploma uitgegeven door keizer Otto I uit 966. Ippingohaim betekent woning of heem van Ippe. Het toponiem Eppenghem duikt op vanaf 1245. Sinds 1945 heet het dorp officieel Eppegem.In het dialect wordt vaak naar het dorp verwezen als Eppegoem.
Tot het einde van het ancien régime viel Eppegem juridisch onder de meierij van Grimbergen, in het kwartier van Brussel van het hertogdom Brabant. Nadat de Franse Republiek in 1794 de Oostenrijkse Nederlanden geannexeerd had, werd Elewijt als gemeente ingedeeld bij het kanton Zemst van het Dijledepartement.
In 1830 beschreef een Hollands soldaat, die de dag tevoren in Walem overnacht had, Eppegem als een zeer armoedig, vies en onverzorgd dorp.
Eppegem werd zwaar geteisterd tijdens de Eerste Wereldoorlog. Er werden 176 huizen platgebrand en ook de kerk en het toenmalige gemeentehuis liepen schade op. Daarenboven vielen er 8 burgerdoden. (Bron : Wikipedia)
Eppegem was ook de vertrekplaats van onze wandeling van vandaag. Nadat ik eerst wat fotootjes van de mooi bevroren tuin had genomen, was het even afwegen welke wandeling we gingen doen. Liefst ergens waar niet teveel volk komt.
Als je er niet uitkomt dan vraag je gewoon aan Wandelknooppunten.be een suggestie. En zo kwamen we uit op de Landelijk Eppegem wandeling. Het was alweer een goede suggestie. Het was inderdaad heel landelijk. Hier en daar was het wel verraderlijk glad maar verder heel rustig en heel mooi. Veel dieren gezien en meer dan twee uur lang genoten van het winterzonnetje.
Van dat winterzonnetje was op weg naar Peulis nog weinig te zien. Heel bizar hoe je op een afstand van 20 km van mooi zonnig weer naar dikke mist kunt evolueren.
De eerste werkweek van het jaar … meestal kijk ik daar echt niet naar uit. Al dat gedoe van beste wensen hier en gelukkig nieuwjaar daar, ik heb er dus niks mee. Zeker wanneer je weet dat een groot deel van de wellwishers het niet meent want een paar dagen later werken ze weer gezellig tegen.
Maar dit jaar viel dat best mee. Geen collega’s aan de deur gehad dit jaar 😉.
Wat er wel was waren deadlines, deadlines en deadlines. Zelfs vandaag op mijn niet-werken-dag heb ik nog even ingelogd om toch nog een uurtje te werken.
Gewandeld en gejogd is er ook gedaan. Vandaag nog de tragewegenwandeling in Wiekevorst, die ik onlangs met Conny ontdekte, nog eens lichtje overgedaan met mijn moeder. Vooral het bedevaartsoord Klein Scherpenheuvel viel in de smaak.
En gisteren de loopschoenen aangetrokken en na ’t werk een halfuurtje gaan lopen. Dat gaat tegenwoordig echt wel goed hoor. Op 30 minuten had ik immers 4,70 km. Een tempo van 9,40 km/u … dat begint echt wel op lopen te trekken.
Deze eerste week toch al 40 km gewandeld en 12 km gelopen. Goed begonnen is …
Het is niet echt een nieuwjaarsvoornemen want we doen het al we enkele jaren maar het is wel de bedoeling om ook dit jaar veel te gaan wandelen.
Voor onze wandeling van vandaag hebben we ons laten leiden door www.wandelknooppunten.be, onze favoriete website. Je kan daar suggestieroutes bekijken.
Wij kozen vandaag voor de Aert van Beethovenwandeling. Daarvoor moesten we naar Relst, een deelgemeente van Kampenhout en slechts op 20 minuutjes rijden van Peulis.
Aert van Beethoven is een voorvader van Ludwig van Beethoven, jawel de dove componist van de 5e symfonie (je weet wel … die van D-day) en van de 9e sympfonie (je weet wel … het Europees volkslied, die Ode an die Freude). Wel, Aert was de kleinzoon van Jan van Beethoven, de oudste bekende voorvader van Ludwig.
En Aert was boer en had landerijen in Kampenhout. Het dorp telt enkele fraaie landerijen zoals het kasteel Ten Opstal en het kasteel Ter Loonst. Op de weide ten noorden van het kasteel Ter Loonst zou ooit de woning van Aert van Beethoven gestaan hebben. Waai uit langs het kanaal Leuven – Dijle, het tweede in België gegraven kanaal.
Het was een mooie wandeling met veel vergezichten en ondanks de nabijheid van de zeer drukke Leuvensesteenweg ook een heel rustige wandeling.
Voor de geïnteresseerden : Vertrek aan de kerk in Relst en volg de knooppunten: 122 – 113 – 114 – 115 – 118 – 119 – 121 – 122.
walkingwithluc 