Einde van de tunnel

Zou er toch een lichtje schijnen aan het einde van de lockdowntunnel?

7 weken ondertussen. Het dipje van vorig weekend zijn we wel te boven gekomen. De dagelijkse routine blijft quasi ongewijzigd: opstaan, krant halen en lezen tijdens het ontbijt, werken, eten, afwassen, korte wandeling, werken, langere wandeling, eten, beetje tv kijken, een beetje Microsoft Solitaire spelen, videochatten met Conny, slapen, opstaan, krant halen en lezen tijdens het ontbijt ….

Maar ja, de regels worden vanaf morgen een beetje versoepeld. Niet in die mate dat wij het graag zouden hebben maar toch.

Thuiswerken blijft bij ons wel de norm. Het ziet er naar uit dat ik Kantoren De Hertoghe nog niet onmiddellijk ga terug zien. Niet dat ik daar rouwig om ben hoor. Op dit moment voel ik me thuis beter.

Eén ding moet ik wel blijven herhalen, die hele lockdown heeft me bevestigd, voor zover dat nog nodig was, dat ik het geluk heb in een dorp te wonen waar nog heel veel groen is.

Even een dip

Zes weken zijn we ondertussen ver. Zes weken in lockdown (light).

Even dacht ik het licht op het einde van de tunnel te zien nadat één of andere idioot een werknota voor de Veiligheidsraad had gelekt. Daar stond immers in dat binnen afzienbare tijd “samenscholingen” van maximum 10 mensen mogelijk zouden zijn. Helaas blijkt dat nog niet zover te zijn. Dat heeft gisteren toch wel echt voor een dip gezorgd.

De kans is wel groot dat ik vanaf 4 mei stoffen kan gaan kopen. En een week later gaan mogelijk alle winkels open. En de meeste bedrijven ook al zou thuiswerk de norm blijven. Ik zou ook mogen gaan tennissen, golfen, paardrijden, vissen …

En nog een week later is er een (kleine?) kans dat ik terug bij Conny op bezoek mogen gaan.

Er wordt dus duidelijk de nadruk gelegd op economie. In eerste instantie zijn we personeel, in tweede instantie consument en pas dan zijn we mens. Al hoor ik aan de ene kant dat ik toch wel bij Conny op bezoek zou mogen. Maar aan de andere kant hoor ik dan weer het tegenovergestelde van iemand die tot twee keer toe terug naar huis is gestuurd. Ik heb het dan maar zelf gevraagd rechtstreeks aan de betreffende dienst

Het zou toch zoveel beter zijn wanneer die politiekers bezig zouden zijn met het oplossen van de crisis in plaats van met het uitzoeken op welke manier ze de tegenstander het meeste schade kunnen toebrengen terwijl ze zelf zoveel mogelijk stemmetjes kunnen winnen.

Eén voordeel heeft dit alles wel. De afgelopen 6 weken heb ik de natuur in de buurt wel helemaal zien openbloeien … letterlijk dan.

Groundhogday

GROUNDHOGOoit die film met Bill Murray gezien? De man die dag na dag dezelfde dag beleeft?

Ik wel, ook al kan ik me er heel weinig van herinneren dus een hoogvlieger zal het niet geweest zijn. Maar ik heb wel het gevoel dat ik in dezelfde situatie zit en dat ondertussen al 5 weken. Slapen, eten, werken, eten, werken, wandelen, eten, beetje tv kijken, Whatsapp videochatten met Conny, slapen, eten, werken, eten, werken, wandelen ….

In het weekend valt het werken weg maar dat wordt dan vervangen door klusjes en koken. Maar verder dus hetzelfde en hetzelfde en nog eens hetzelfde. Je weet dus echt niet meer welke dag het is. Volgens één van de collega’s in onze Whatsapp groep zijn we Maanderdag de elftiende van Meipril maar daar heb ik mijn twijfels over. Volgens mij is het Sint Juttemis 😉.

Nog een nadeel van de Lockdown … sinds het begin ervan heb ik nog geen letter gelezen. Hoe kan dat nu vraagt u zich misschien af? Wel  … ik ben een treinlezer en geen thuislezer. Het lukt me gewoon niet.

Gelukkig kan ik nog wandelen en woon ik in een bijzonder mooie omgeving om in te wandelen.

Noordoostzuidwestenwind

’t Is haast niet te geloven maar de laatste dag dat ik, voorlopig, de deuren van Kantoren De Hertoghe achter me dichtsloeg was een maand geleden.

Het dichtslaan is wel figuurlijk bedoeld want wij hebben een draaideur en die kan je moeilijk dichtslaan.

Enerzijds lijkt het alsof het gisteren was, anderzijds lijkt het een eeuwigheid geleden.

Tot die dag had ik dus al welgeteld één dag thuisgewerkt, die paar zondagen waarop een implementatie moet worden geteste niet te na gelaten uiteraard. Eén dag dus. Ondertussen zijn er dat 19 want vandaag had ik een dagje vakantie genomen. Soms moet je eens niet gaan werken en een dagje thuisblijven 😉.

Vandaag niet gaan wandelen maar een kort fietstochtje gedaan met moeder. Niet te ver want er stond weer behoorlijk wat wind. Ik begin te begrijpen waarom mijn broer in de Westhoek zo’n hekel heeft aan de wind. En wind dit zowel op de heenrit als de terugrit in het nadeel blaast … dat moeten ze me ook nog eens uitleggen.

Verder is de voorbije week weer vooral gewandeld. Dat het in uw kot blijven mentaal zwaar is eergisteren bewezen toen ik de foto’s van de afgelopen week wilde downloaden. Bleek ik gewoon twee dagen op pad te zijn geweest zonder SD-kaartje in de fotocamera.

Dat heb ik gisteren goedgemaakt. Enkele resultaten zijn hieronder te bezichtigen.

Verder zal het een vrij rustig Paasweekend worden. Een beetje wandelen, een beetje joggen, een beetje fietsen. Ik had hier liever “een beetje struiken planten in de Pieperstraat” geschreven maar zolang de Marc dit een slecht idee vindt luisteren wij naar de Marc, hoe onbegrijpelijk dit ook schijnt te lijken voor anderen.

Lockdown

Ondertussen zitten we al 3 weken in lockdown.

Als ik de weinige nieuwsberichten die ik volg bekijk dan zouden de inspanningen wel hun vruchten beginnen afwerpen.

Ik heb ondertussen ook wel mijn ritme gevonden en het thuiswerk gaat me steeds beter af. Al ga ik deze week waarschijnlijk wel een dagje vakantie nemen, kwestie van er eens tussenuit te zijn en een dagje thuis te blijven.

Het is trouwens ook weer een vrij sportieve week geweest. 37km geregistreerde kilometers gewandeld, 7,70 km gejogd en vandaag 17 km gefietst met mijn moeder al viel die toch op het einde behoorlijk zwaar uit. Op de blog van mijn broer heeft hij het altijd over de wind, wel … ik begrijp hem. De laatste twee kilometer was het echt harken tegen de wind in. Waar die vandaan kwam? Joost mag het weten.

We hebben wel gemerkt dat veel mensen problemen hebben met tellen. We zijn toch behoorlijk wat groepjes tegengekomen, kleine groepjes weliswaar maar toch groepjes.

Het joggen daarentegen gaat steeds beter. Vanochtend kwam ik net 120 meter tekort om een tempo van 9km/u te halen. En dat is toch wel een beetje een doel. Eerst dat tempo van 9km/u terug kunnen halen en dan, liefst aan dat tempo, een 5km afleggen., als het effe kan in Peulis.

Want dat blijft uiteraard het grote nadeel van de lockdown … niet naar Peulis kunnen rijden. We weten wel dat de ene expert zegt dat het wel kan en de andere niet maar als Marc Van Ranst zegt dat je best geen silo’s met elkaar mengt, dan doen we dat niet. Als diabetespatiënt zit ik immers in een risicogroep en we nemen liever geen risico. We halen dat later wel in 😉. Ondertussen blijven het videochats via Whatsapp.

lopen 20200405

Joggen

Tweede lockdown weekend en dat is zo’n beetje hetzelfde geweest als het eerste lockdown weekend (en waarschijnlijk ook hetzelfde als het volgende lockdown weekend).

Een beetje koken, een beetje wandelen, een beetje joggen, een beetje tv-kijken.

Met het joggen was ik wel al vóór de lockdown terug begonnen.

Zo’n dertien jaar geleden is deze blog trouwens begonnen als een jog-blog. In den beginne ging het over de start to run en daarna de keep on running. Vele joggings volgden, een deelname als loper aan de Roparun (66 km lopen op twee dagen), twee keer naar Newcastle voor de Great North Run en natuurlijk als kers op de taart de marathon van Dublin.

Op een gegeven moment ontdekte ik de geneugten van het wandelen en werd er steeds minder gelopen. Enkel mijn wekelijkse afspraak met loopmaatje Sally in Lier bleef overeind. Nu ook dat door omstandigheden sinds november is weggevallen werd er nagenoeg niet gelopen.

Maar daar is dus sinds half maart terug verandering in gekomen. Sinds 18 maart heb ik al 8 keer de loopschoenen aangetrokken. Het gaat uiteraard rustig aan maar als ik er dan, zoals vandaag, in slaag om op 30 minuten 4,28 km af te leggen dan ben ik wel heel blij.

Mijn doel is om begin juli deel te nemen aan de Peulisjogging (als die tenminste doorgaat).

lopen29032020_01

Tijdsbesef

Dag 3 van het thuiswerk en de eerste nevenverschijnselen beginnen zich te tonen.

Welke dag zijn we nu weer? Op het werk is dat simpel. Buurvrouw Heidi is er niet? Dan is het woensdag of vrijdag. Staan er frieten met steak op het menu? Dan is het donderdag.

Nu lijkt dat veel moeilijker. Niet zo moeilijk als uw vriendin gedurende 3 weken niet zien maar daar slaan we ons ook wel doorheen.

Gelukkig is het weer nog goed zodat er kan gejogd of gewandeld worden want dat mag nog altijd. Al moet ik zeggen dat het niet altijd even eenvoudig is om anderhalve meter afstand te houden.

Vandaag ben ik nog eens met moeder gaan wandelen. 4 km hebben we gedaan en onderweg weer mooie dingen gezien.

Nog Telewerk …

Tweede opeenvolgende dag telewerk en er zullen er ongetwijfeld nog veel volgen.

Deze tweede dag ging al iets beter maar dat zal waarschijnlijk wel te maken hebben met het feit dat het gewoon drukker was.

En misschien ook wel aan de koffieklets die we met het team gehouden hebben via skype. Zo’n kwartiertje kletsen over vanalles en nog wa.  Iets dat we geregeld gaan doen trouwens.

Ook vandaag is er ook weer bewogen : vanochtend anderhalve kilometer gewandeld om de krant te gaan halen, deze middag 1,65 kilometer gewandeld om even buiten te zijn en dan na ’t werk (ik was goed op tijd thuis want er stond geen file op de trap 😉 ) nog 3,75 km gejogd.

Dat joggen ging verwonderlijk genoeg heel vlot. Op 26 minuten was ik terug, da’s dus aan een tempo van 8,6 km per uur. Dat moet een eeuwigheid geleden zijn dat ik dat nog eens gedaan heb.

En zolang we niet “in lockdown” zitten moeten we er van profiteren hè.

lopen20200317thuiswerk012