Het is gelukt ! Een hele week telewerken.

Al moet ik zeggen dat het niet altijd even eenvoudig is. Acht uur achter je laptop zitten en geen collega’s zien is niet zo simpel als je zou denken. Het is zelfs mentaal behoorlijk lastig.

Ik probeer wel structuur in mijn dag te brengen. Na het opstaan eerst te voet naar de krantenwinkel en dan via een omweggetje terug zodat ik al 1,5 km in de benen heb vóór ik ontbijt.

Na het ontbijt de thermos thee en een paar stukken mee naar boven en werken van 7u30 tot 11u30. Af en toe eens naar beneden gaan en een klapke doen met ons moeder of effe een frisse neus halen.

Om 11u30 staat het eten op tafel. Na het eten snel afwassen en dan proberen om 15 à 20 minuten te wandelen. Omstreeks 12u30 terug aan het werk tot 16u om daarna opnieuw een wandeling of een jogske van 3 à 4 km te doen.

Die kilometers heb ik echt wel nodig om mijne suikerspiegel onder controle te houden. Al zou ik het anders ook wel doen. Op een gewone dag zou ik zowel ’s morgens als ’s avonds immers ook mijn wandeling hebben van het station naar het werk en terug.

Het zal misschien gek klinken maar ik mis die pendeltocht echt wel. En dan vooral het lezen op de trein.

Ik ben toch benieuwd hoe ik het weekend ga verwerken. Normaal gezien zou  minstens één dag in Peulis zitten dit weekend maar ja, dat zit er niet in. En volgend weekend ook niet, en het weekend daarop evenmin en dan ? Wie zal het zeggen.

Plezant is het zeker niet maar het is een kleine opoffering wanneer je het vergelijkt met de inspanningen en opofferingen die verzorgenden en verplegenden voor ons brengen. En wat doen de mensen om hen te bedanken? Enerzijds applaudisseren en witte lakens buitenhangen maar anderzijds er ook voor zorgen dat die mensen na een hele lange werkdag geen brood of eieren of melk kunnen kopen (en al zeker geen wc-papier).

Dan is een paar weken uw vriendin niet in levende lijve kunnen zien ineens minder erg of niet? Tenslotte hebben dankzij de moderne technologie genoeg andere middelen om elkaar te zien en te horen.