Concert

Inhaalbeweging (2)

walkingwithlucEen reactie plaatsen

Na het bezoekje aan Antwerpen hadden we eigenlijk net genoeg tijd om te eten vóór we alweer op pad waren.

Deze keer ging het met de fiets naar Rijmenam op een boogscheut van Peulis.

We waren nog op tijd om het laatste halfuur van André Brasseur mee te pikken. Het was de kranige Waal niet aan te zien dat hij bijna 80 is. Iedereen kent trouwens André Brasseur alleen weten de meesten het gewoon niet. Zijn Early Bird uit 1965 (!) zal ongetwijfeld bekend in de oren klinken (https://youtu.be/Gm2tli3OAnw). Zijn band mocht er trouwens ook wezen.

Daarna trokken we naar de andere kant van het plein om het (akoestisch) optreden van Wally te zien. Niet Eddy maar wel het alias van Wouter Immers. We hadden er een beetje schrik voor vanwege zijn link met Tourist LeMC (en die vinden wij een beetje vervelend). Maar dat viel heel goed mee. Samen met twee gitaristen en één gitarist/toetsenist bracht hij een gesmaakt optreden van ruim een half uur.

Terwijl op de mainstage JToTheC (Jay To The Cee) zijn best deed kozen wij een goed plaatsje uit voor het volgende akoestisch optreden. De verwachtingen lagen immers behoorlijk hoog.

Stefan Dixon was me eigenlijk onbekend net als zijn Zuid-Afrikaanse landgenoot Gerald Clark maar Eva De Roovere, Jan Hautekiet en Klaas Delrue waren dat niet. Onze verwachtingen werden trouwens volledig ingelost. Het was een geweldig optreden van ongeveer drie kwartier.

Het was de bedoeling dat we ook nog een stuk van Vive la Fête zouden meenemen maar na een paar minuten hadden we al door dat Els Pynoo niet echt kan zingen en dat we beter terug richting Peulis konden fietsen.

Al bij al toch een heel geslaagde avond voor amper 5 euro.

Hoppin’ Around goes retro

walkingwithlucEen reactie plaatsen

Vandaag nog eens een thuismatch gespeeld.

Voor de vijfde keer werd immers Hoppin’ Around Goes Retro georganiseerd. Een gratis evenement met een hoop oldtimers en classic cars, enkele retrokraampjes en een paar optredens … kortom een leuke en gezellige namiddag.

Plaats van dit alles was het pleintje van den Heikant. Om vier uur was er een optreden van Sébi Lee die een set van rock ’n roll covers bracht. Jerry Lee Lewis, Elvis en vele anderen passeerden de revue. Hij begeleidde zichzelf op piano of op gitaar. In het begin was het geluid niet echt goed maar na enkele nummers was dat probleem verdwenen.

Het tweede optreden begon pas om 19u wat ons de tijd gaf om even naar huis te gaan en een flinke boterham te eten.

Dat tweede optreden werd verzorgd door The Rusty Nails, een rockabilly groep die ons deed terugdenken aan het geweldige optreden van Brian Setzer vorig jaar in het OLT. Origineel was wel hun versie van Fat Bottomed Girls van Queen. Het lijkt een rare combinatie maar het werkte wel.

Suikerrock 2018 (deel 2)

walkingwithlucEen reactie plaatsen

Zondag is traditioneel familiedag op Suikerrock. Een paar groepen voor de jeugd en voor de rest vlotte muziek. Op zich zegt traditie niet veel meer, dat hadden we vrijdag al begrepen.

Maar zondag bleef de traditie nog enigszins overeind. Geen K3 dit jaar maar wel de Ketnetband en Soufiane Eddyani om de dag te openen. Aangezien wij niet tot de doelgroep behoren zijn wij pas later naar Tienen vertrokken. We schrokken wel een beetje toen de parking achter het station nagenoeg leeg was.

Onze verbazing werd nog groter toen de Markt ook nagenoeg leeg bleek te zijn. Nochtans was het nog maar een kwartiertje vóór Gers Pardoel als derde artiest van de dag op het podium mocht. Nu ja, ons hoor je niet klagen hoor. Wij hebben immers liever wat ruimte om te ademen.

Ik had Gerwin al eerder gezien op Suikerrock maar voor Conny was het een première. Een première die niet teleurgesteld heeft. In tegenstelling tot andere rappers is Gers Pardoel een aardige Nederlandse jongen. Geen kapsones, geen vuile praat, gewoon een gezellige gast die als geen ander weet hoe hij een publiek moet bespelen. Heel geslaagd optreden dus.

IMG_3432

Ook de volgende artiest was al eerder op Suikerrock maar we zijn niet blijven plakken. Stan van Samang mag misschien een goede entertainer zijn en zelfs een aardig stukje zingen … wij zijn geen fan. Dan gingen we liever een restaurantje zoeken om een hapje te eten. Na dat hapje zijn we nog even blijven plakken bij het Accoustic Stage waar Nbrska n Loewak net aan hun set begonnen. Het moeten immers niet altijd grote namen zijn. Neen, dit was een heel goed alternatief.

IMG_3443

Tegen half negen waren we terug op de Markt. Het was immers de beurt aan Andy – ikhebgeenellebogen – McClusky en Paul Humphreys van OMD om op het podium te komen.

We hadden ze vorig jaar in december nog gezien in De Roma en toen waren ze fantastisch goed maar zondag waren ze gewoon supergoed. De ene na de andere hit kwam uit de speakers. En het publiek hield er van, dat was wel duidelijk. 75 minuten waren helaas zo voorbij. Dat hadden er gerust 90 of meer mogen zijn.

IMG_3486IMG_3513

Toen stonden we voor de keuze … nog 45 minuten wachten op Kool & the Gang of op een hoogtepunt stoppen en terug naar Peulis rijden. We kozen voor het laatste.

Wat onthouden we van Suikerrock 2018? Dat we dit jaar in december geen combi ticket meer gaan kopen. We wachten wel tot er genoeg namen bekend zijn. En als die tegenvallen dan kunnen we misschien beter voor de Lokerse Feesten gaan. Niet dat de 97 euro die we dit jaar voor een “early bird ticket” hebben betaald weggegooid geld was. De zaterdag was geweldig en de concerten die we zondag gezien hebben waren ook de moeite waard maar de vrijdag was wel een verloren dag.

Suikerrock 2018 (deel 1)

walkingwithlucEen reactie plaatsen

Er was een tijd dat Suikerrock garant stond voor vier dagen muziek. Dat is teruggebracht naar drie dagen muziek maar dit jaar waren het maar twee dagen muziek.

Het stadsfestival in Tienen duurt nochtans nog altijd drie dagen maar mensen als Lil’ Kleine, Jebroer, Kraantje Pappie of Steve “ik-gooi-taarten-in-het-publiek” Aoki noemen wij geen muziek.

Slechts twee dagen voor ons dus.

Beginnen deden we op zaterdag met Sons, een hyperactief kwartet uit Melsele en één van de drie winnaars van de Nieuwe Lichting 2018 van Studio Brussel. Wij vonden ze alvast heel goed en hopen ze in de toekomst nog eens te zien.

IMG_3172

Ook voor het tweede optreden van de dag kwam een finalist van diezelfde Nieuwe Lichting (maar dan van 2015) op het podium. Milo Meskens, door Isolde Lasoen “de Jeff Buckley van Deinze genoemd, hadden we vorig jaar al eens gezien op Gladiolen in Olen. Een jaar later op Suikerrock vonden we hem veel meer zelfvertrouwen hebben. Gitaar spelen kan hij als de beste dus de vergelijking met Buckley heeft wel iets.

IMG_3220

In afwachting van nummer drie op de Main Stage zijn we even snel naar de Food Street gewandeld en hebben we onze pastabeker opgegeten ter hoogte van de Accoustic Stage. Daar traden Dirty Toy Company op. Hardrockers uit Hoegaarden die het eens een keertje akoestisch probeerden. Best wel leuk ook al kwam de gitarist zo uit een (foute) jaren tachtig film gestapt.

IMG_3266

Na onze smakelijke Italiaanse hap waren op tijd terug op de markt voor nummer drie : Goo Goo Dolls. Gestart in 1986 maar vooral populair geworden in 1998 dankzij de soundtrack van City of Angels . Dit was zo één van die concerten die best wel leuk zijn maar die geen blijvende indruk achterlaten. Ondanks de pogingen van bassist Robby Takac die, blootsvoets 750 rondjes rond het podium heeft gelopen. Zanger John Rzeznik kan goed zingen maar het bleek wel veel van hetzelfde te zijn.

IMG_3293

Vierde groep het podium zou, zowel voor Conny maar toch ook voor mij, het hoogtepunt van de dag worden. Uit Ealing in de buurt van Londen waren de jongens van White Lies naar Tienen gezakt. Muzikaal nagenoeg perfect en zanger Harry McVeigh had duidelijk de beste stem van de dag. Van ons mogen ze nog wel eens terugkomen naar bijvoorbeeld de AB voor een volwaardig concert.

IMG_3364

De vijfde artiest van de eerste dag was een risicogeval. De Nederlandse Anouk komt de laatste tijd immers niet altijd even positief in het nieuws. Ik had ze al enkele keren gezien, in het Sportpaleis bijvoorbeeld maar ook op Suikerrock en tot dusver had ze mij alvast niet teleurgesteld. 100% gerust was ik echter niet. Ze heeft ons niet teleurgesteld maar een “waaw-gevoel” heeft ze evenmin achtergelaten. Conny kon niet vergelijken met vorige concerten maar voor mij was ze niet meer “het wijf” dat ze vroeger was.

IMG_3388

Om half elf hadden we de keuze … nog 45 minuten wachten op Alanis Morissette of op ons gemakje naar het station wandelen en terug richting Peulis vertrekken. Het was al een lange vermoeiende dag geweest dus kozen we voor het eerste. We zijn immers geen twintig meer (ook al zien we er nog héééééél goed uit voor onze leeftijd ;-)) Alanis zal ons niet hebben gemist.

Bokrijk

walkingwithlucEen reactie plaatsen

Vrijdag 27 juli … dag 1 van Suikerrock. Maar met namen als Jebroer, Lil’Kleine, Steve Aoki en zo gaan wij daar onze tijd niet aan verdoen.

Wat doen wij dan wel? Op de warmste dag van het jaar rijden wij naar Bokrijk om daar een paar uur rond te slenteren in een gelukkig bosrijke omgeving waardoor de temperaturen van meer dan 35 graden enigszins draaglijk waren.

Er was trouwens heel weinig volk in Bokrijk, een aangename bijkomstigheid. Het openluchtmuseum is best wel een bezoekje waard hoor. Wij hebben er in ieder geval van genoten. Je moet er wel je tijd voor nemen en, vooral bij deze temperaturen, geregeld een pauze inlassen en voldoende drinken.

Na vijf uren hadden we het wel gehad en zijn we terug huiswaarts gekeerd. Morgen gaan we wel naar Suikerrock. Sons, Milo Meskens, Goo Goo Dolls, White Lies, Anouk en Alanis Morissette kunnen ons wel bekoren.

Classic

walkingwithlucEen reactie plaatsen

classicDe zomer is voor ons meestal een rustige periode op concertgebied. We hadden eerder deze maand wel Steve Winwood in het OLT en binnen twee weken gaan we naar Suikerrock maar gisteren zijn Conny en ik richting Werchter getrokken.

Daar ging voor de 17de keer TW Classic door. Voor mij was het de 13de keer. Het was wel mijn 1ste keer met de fiets. We hadden ook met de auto kunnen gaan maar wanneer het vanuit Peulis maar een goeie 45 minuten fietsen is dan zou het te gek voor woorden zijn om ergens een auto achter te laten, een flink stuk te voet te gaan en dan ’s avonds meer dan drie kwartier nodig te hebben om van de parking te geraken.

Uiteraard waren we goed op tijd vertrokken zodat we ruim voor het begin van de eerste groep een plaatsje konden zoeken op een bijzonder hete weide. Gelukkig hadden we al eens geoefend met onze SeatSac zodat we, in tegenstelling tot anderen, nogal vrij snel comfortabel in ons zeteltje zaten.

Om 13u was het aan de jongens van Bløf om de spits af te bijten. Dat deden ze met grote happen want ze waren echt wel goed. En ja hoor, ze hadden ook Geike Arnaert om dé hit van 2018 te zingen … Zoutelande. Afsluiten deden ze met Iedereen is van de Wereld van The Scene. Een veelbelovende start.

blof

Tweede naam op het programma was Richard Ashcroft. De naam zei ons niet echt veel maar toen An Lemmens liet vallen dat hij mede-oprichter van The Verve was gingen er wel een hoop belletjes rinkelen. Zijn set mocht gerust wat langer hebben geduurd want ook dit was een voltreffer.

ashcroft

Ondertussen was het echt heel warm geworden zodat het tijd was voor een korte wandeling. Er waaide heel af en toe wel een frisse bries over de wei maar het was toch te warm om te blijven zitten. Lang kon ze niet duren want om 16u was het een eerste hoogtepunt voor mij. En dan bedoel ik niet de strijd om de bronzen medaille op het WK. Al had die op geen beter uur kunnen plaatsvinden. Nu was het immers heel rustig op de wei en was er ruimte om iets meer naar voor te gaan staan. Het was immers de beurt aan Nathaniel Rateliff & the Night Sweats. Derde keer dat ik hem zie en derde keer dat hij kei maar dan ook KEIgoed is.

nathaniel

Vierde naam op de lijst sprak me niet echt aan, gewoon omdat ik een hekel heb aan Tom Barman. Ik moet de man echt niet. Ik geef toe dat ze enkele sterke nummers hebben maar live hebben ze me nog niet kunnen bekoren. Voor ons was het dan ook tijd om de inwendige mens te versterken en een plaatsje in de schaduw te versieren. Tot onze verbazing lukte dat toch wel zeker. En niets te vroeg.

Toen The National aan hun set begonnen was de grote hitte verdwenen. Het werd zelfs aangenaam. Na het “gedram” dat we van dEUS op de achtergrond hadden gehoord waren de jongens van The National een verademing. Akkoord, zanger Matt Beringer is arrogant (maar net niet irritant) en heeft weinig respect voor zijn microfoon maar ze waren wel goed. Hun set van anderhalf uur was dan ook voorbij vóór we het goed en wel beseften.

national

21u en nog twee groepen te gaan en de eerste daarvan begon om kwart voor tien : Kraftwerk. Deze pioniers van de electropop brachten hun 3D show naar de wei. Het was wel een gek zicht, al die mensen met een wit 3D-brilletje. Jammer genoeg kwam het 3D effect niet over op de wei, toch niet daar waar wij stonden. Maar muzikaal waren ze wel top. Alle klassiekers passeerden de revue : The Model, Autobahn, Radio Activity, Tour de France, Trans Europe Express, The Robots …

kraftwerk

Na hun optreden besloten we om niet meer te wachten op de Editors, headliner van deze editie. We waren immers moe. De hitte eiste zijn tol. En we moesten natuurlijk ook nog drie kwartier fietsen … in het donker deze keer. Uiteindelijk was het half één toen we in Peulis aankwamen en na een deugddoende (en noodzakelijke) douche konden gaan slapen. De Editors zal voor een andere keer zijn maar verder was het een heel geslaagde editie.

Icoon

walkingwithlucEen reactie plaatsen

De zomer is voor ons een vrij rustige periode. Suikerrock is uiteraard een vaste waarde en als het even kan nemen we ook TW Classic mee maar verder doen we op dat gebied niet veel.

Sinds vorig jaar kennen we wel het Open Lucht Theater in het Rivierenhof in Deurne. Toen zagen we daar Brian Setzer. Ook dit jaar staan er enkele iconen geprogrammeerd maar wij moesten ons beperken tot één naam en dat is Steve Winwood geworden.

Hij was slechts vijftien toen hij zijn muziekcarrière startte in de Spencer Davies Group, je weet wel … die van Gimme Some Lovin’. Daarna speelde hij bij groepen als Traffic en Blind Faith (met Eric Clapton en Ginger Baker). Hij speelde mee op albums van Jimi Hendrix, B.B. King, Joe Cocker, Lou Reed, Tina Turner, Marianne Faithfull tot en met Soulsister en Christina Aguilera.

Vóór Mijnheer Winwood aan de beurt was mocht Joe Summers, een Britse singer/songwriter ons een beetje opwarmen (wat hij trouwens heel goed deed).

Om half tien stipt begon Winwood dan aan zijn set. Hij bewees dat hij na al die jaren nog altijd niet versleten is maar toch waren we niet 100% overtuigd. Het probleem zat ‘m vooral in de solo’s. In de jaren ’60 en ’70 was het gebruikelijk dat live nummers eindeloos duurden omdat iedereen zijn solo moest brengen. Nu heb ik daar geen last van wanneer dat bij één nummer gebeurt maar om het nu bij elk maar dan ook elk nummer te doen … dat wordt een beetje vervelend.

steve

Onze conclusie was dan ook “goed maar zeker niet waaw”.

Brussel

walkingwithlucEen reactie plaatsen

Het concertvoorjaar zit er op. Gisteren hebben we het op een heel waardige manier kunnen afsluiten in de Ancienne Belgique in Brussel.

We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om onze hoofdstad een beetje van dichterbij te leren kennen. Omstreeks 9u30 zaten we al op de trein richting Brussel-Centraal met een dagtrip voor de Pompeï-tentoonstelling in de Beurs van Brussel op zak.

Eerst zouden we echter naar het Koninklijk Paleis aan het Warandepark gaan. Niet om een koffietje te drinken met Filip (al had het gekunnen want hij was thuis). Wel om een bezoek te brengen aan het BELvue museum en het Coudenbergmuseum.

Het BELvue museum is een voormalig hotel dat naast het Koninklijk Paleis is gelegen. Ooit verbleven daar Sarah Bernhardt, Honoré de Balzac, Franz Liszt en koning Edward VII. Gisteren waren Conny en ik het hoog bezoek. Dit museum is een aanrader voor iedereen die Brussel bezoekt. In zeven zalen komen zeven maatschappelijke thema’s aan bode en tussendoor kan je 200 typisch Belgische objecten of uitvindingen bekijken.

Eens je het BELvue museum hebt gedaan kan je doorsteken naar het Coudenbergmuseum. Het Coudenberg Paleis was ooit het verblijf van de Hertogen van Brabant en Bourgondië. Tegenwoordig blijven enkel de fundamenten en de kelders over. Maar die zijn ook zeker een bezoekje waard. Momenteel loopt er trouwens een tentoonstelling over reuzen, ook nog zoiets typisch Belgisch.

Na een trendy maar smakelijk hap in Le Pain Quotidien hebben we onze tocht door de Brusselse straatjes verder gezet. Echt leuk om te doen, rustig slenteren door smalle straatjes, af en toe even gaan zitten en naar de mensen kijken … kortom genieten.

Uiteindelijk kwamen we dan aan bij de Beurs voor de tentoonstelling rond Pompeï, de stad die in 62 na Christus zwaar werd beschadigd na een aardbeving en die 17 jaar later in 79 na Christus volledig werd verwoest door een uitbarsting van de Vesuvius. Gelukkig hadden we een audiogids mee die ons het verhaal van een Romeinse familie vertelde want anders waren we waarschijnlijk op een kwartiertje terug buiten geweest. Oninteressant was het niet maar een hoogvlieger evenmin.

Uiteindelijk was het bijna zes uur toen we in de Steenstraat aankwamen en het AB resto binnenstapten. Tegenwoordig doen we dat bijna altijd wanneer we een concert in de Ancienne Belgique hebben. Je kan voor een schappelijke prijs heerlijk eten en je kan “via de achterdeur” binnen zodat je meer kans hebt op een goede zitplaats.

Die plaatsen hadden we deze keer zeker wel : in het midden van de eerste rij van het balkon, beter kan niet.

Om kwart voor acht begon het voorprogramma. We waren heel blij dat dit hetzelfde was als de dag ervoor namelijk … Bent Van Looy. Jammer genoeg mocht hij maar een halfuurtje volmaken. We moeten hem dringend eens een full-show zien geven.

Om negen uur begon dan het laatste concert van dit voorjaar : BECK. Als je me op voorhand had gevraagd of ik nummers van Beck kende zou ik neen hebben geantwoord maar achteraf gezien kende ik er dus wel, alleen wist ik niet dat ze van hem waren. Anderhalf uur lang bracht hij het beste van zichzelf en dat beste was goed … héél goed. Ik zou kunnen proberen om te omschrijven wat ik heb gezien en gehoord maar dat is onbegonnen werk. Het was goed en daar hou ik het bij.

Klik op één foto om de volledige reeks te bekijken.

Dopjes

walkingwithlucEen reactie plaatsen

aurilisHet zal misschien eigenaardig overkomen voor iemand die gemiddeld 30 keer op een jaar naar een concert gaat maar ik heb pas vandaag de stap gezet naar op maat gemaakte oordopjes.

Sinds Suikerrock 2015 heb ik wel heel goede oordopjes maar die zaten toch niet echt zoals ze zouden moeten zitten. Ik had toen trouwens twee paar gekocht maar één paar daarvan heb ik een jaar later (permanent) uitgeleend aan Conny.

Sinds deze namiddag weet ik waarom die oordopjes niet altijd even goed zaten. Blijkt immers dat mijn linker oor van binnen gevoelig smaller is dan mijn rechter oor. Dat was ook duidelijk te zien aan de “gel” die ze in mijn oren hebben gespoten. Toch wel een beetje een raar gevoel trouwens wanneer ze uw oren volspuiten met gel die binnen een paar minuten hard wordt.

Enfin, binnen een paar weken zouden we onze persoonlijke oordopjes (rode voor mij en zilverkleurige voor Conny) moeten kunnen afhalen bij het Aurilis Hoorcentrum in Mechelen. Goedkoop zijn ze niet maar ze zouden wel heel aangenaam moeten zitten en vooral een goede bescherming moeten bieden. Voor mijn rechteroor is het vermoedelijk te laat maar voor mijn linkeroor zeker niet.

De Vraalie en de Frans

walkingwithlucEen reactie plaatsen

Gisteren was het weer zover … de jaarlijkse “vraaliewandeling en –etentje”. De “vraalie” zijn enkele vriendinnen (en vrienden) van Conny. Elk jaar komen ze samen om een wandeling te maken, gevolgd door een etentje. Vorig jaar ging de wandeling door in Rijmenam, dit jaar moesten we in Kessel zijn voor de wandeling en in Lier voor het etentje.

De wandeling die Lutgard en Denise hadden uitgestippeld vertrok aan De Beemden. Van daar ging het via de Kesselse Heide en het Hoogbos in Nijlen naar het Fort van Kessel. Daar ging het verder naar de Nete om zo terug aan De Beemden aan te komen. Een goeie 10 km stappen.

Eten hebben we gedaan in Den Draaibom aan de Kanaalstraat in Lier. Heel lekker eten al duurt het wel even eer je met 14 personen een compromis hebt gevonden. Er wordt immers gevraagd om van elk gerecht (voorgerecht, hoofdgerecht, dessert) maximaal 4 verschillende schotels te kiezen.

En dan begint het … de ene heeft liever een voorgerecht, de andere liever een nagerecht, nog iemand wil enkel een hoofdgerecht. Persoonlijk eet ik ook liever een voorgerecht omdat die minder zoet zijn dan nagerechten. Maar in dit geval vond ik 10 euro voor een kommetje soep of 18 euro voor 2 garnaalkroketten behoorlijk duur ten opzichte van 22 euro voor een hoofdgerecht.

Gelukkig koos ik enkel voor een hoofdgerecht want dat was zoveel dat ik zelfs dat niet opkreeg. Toch een geslaagde dag. Een dag die volgend jaar zal worden herhaald in … mijn eigen Vorselaar ! Het is dus aan mij om een wandeling uit te stippelen en drank- en eetgelegenheden te zoeken.

Vandaag stond dan weer in het teken van de Frans, Frans Bauer. Hoewel ik Frans best wel een sympathieke Noorderbuur vind ben ik geen fan van zijn muziek. Op dergelijke concerten heb ik trouwens ook altijd last van plaatsvervangende schaamte. Ik heb bewondering voor mensen die, in tegenstelling tot mij, hun schaamtegevoel kunnen uitschakelen en staan mee te swingen op muziek ook al hebben ze geen greintje ritmiek in hun systeem zitten. Ze trekken het zich niet aan en amuseren zich. Maar ik kan het dus niet.

Ik wil wel zeggen dat de Frans een man is zonder kapsones, zonder streken, die zich 100% inzet voor zijn muziek en 200% voor zijn fans. En dat verdient toch wel respect. Het belangrijkste vandaag was dat mijn moeder een fijne namiddag heeft gehad en dat was zeker het geval. Ook geslaagd dus.