Er was weer een wandeldag gepland en ja hoor … het was weer een grijze dag. Sommige mensen zouden dit jammer vinden maar ik niet hoor. Bewolking betekent immers meestal minder warm en voldoende zuurstof in de lucht. Die zuurstof zou ik trouwens nodig hebben zou achteraf blijken.

Vertrekplaats van de wandeling was een parking langs de B4521 op zo’n drie kwartiertjes van het hotel. Eigenaardige plaats om een wandeling te beginnen ? Dacht ik aanvankelijk ook maar het bleek een betaalparking van de National Trust te zijn, speciaal aangelegd voor wandelaars die het Skirrid Fawr parcours willen wandelen.

Deze tocht is alles bij een dikke 7 km lang en brengt je naar de top van Skirrid Fawr op zo’n 490 meter boven de zeespiegel. De wandeling vertrekt op zo’n 200 meter boven de zeespiegel. Ik heb geen idee van stijgingspercentages maar van kilometer 1 naar kilometer 2 ben ik toch bijna 150 tot 200 meter hoogteverschil overwonnen en dat was behoorlijk steil.

Ik was bijna aan de top toen ik besloot om een 360° panoramafilmpje te maken (dat zet ik wel eens op de blog wanneer ik thuis ben). Gelukkig heb ik het toen gemaakt want even later zat ik letterlijk in de wolken en zag ik nagenoeg niets meer.

Je zou dan denken dat de afdaling eenvoudiger zou zijn maar ook die was vermoeiend. Smalle paadjes, gladde keien en uiteraard de gebruikelijke modder. De wandelstokken hebben hun werk weer gehad vandaag, zowel bij het klimmen als bij het afdalen.

Terug aangekomen op de parking besloot ik om nog een paar honderd meter extra af te leggen en te gaan lunchen in het eethuisje even verderop : “open 7/7 van 8 am tot 19 pm”. Alleen was het vandaag blijkbaar de achtste dag want er was niks open. Ik heb dan maar mijn eigen gemaakt schoofzakske opgegeten.

Terug in Brecon heb ik nog een wandeling in de stad gemaakt. De foto’s hiervan zien jullie overmorgen wel wanneer ik de overtocht naar België aanvang. Eén foto krijgen jullie vandaag al. In Christ College waren ze immers bezig om de schoolfoto te maken. Niet de klasfoto … de SCHOOLfoto. Alle leerlingen van de school samen met de Headmaster en de andere leraren opéén foto. Ik denk dat zoiets enkel hier kan.

 

Na de 20 km van gisteren mocht het vandaag weer iets rustiger.

Mensen die me kennen weten dat ik een grote fan ben van kastelen en van ruïnes van kastelen. Maar eigenlijk bezoek ik nog liever abdijen (of ruïnes van abdijen). Op één of andere manier hebben die een rustgevend effect op mij.

Ik kon dan ook Tintern Abbey niet links laten liggen. Een uurtje rijden vanuit Brecon maar absoluut de moeite waard (al vind ik Jedburgh Abbey in Schotland en vooral Whitby Abbey in Northumberland nog indrukwekkender).

Onderweg heeft Lucy (de stem van mijn TomTom, niet mijn collega van IT) me wel weer een ferme streek geleverd. Die rekent altijd de snelste route voor me uit en doet dat meestal zonder problemen. Maar soms denkt ze dat die wegen waar je officieel 95 km/u mag rijden ook geschikt zijn om 95 km/u te rijden.

Zo heb ik vandaag een vijftal kilometer gereden op een weg die nauwelijks breed genoeg was voor één auto. Af en toe wel een inham om te kunnen passeren maar dat is het dan. Je ziet hier wel eens borden staan “oncoming vehicles on the middle of the road”. Deze weg was niet breed genoeg om een “middle” te hebben. Onzen Blacky heeft ze nogal genepen zunne. Zelf had ik er uiteraard geen last van maar ge weet hoe auto’s zijn hè.

Na Tintern Abbey was het de beurt aan Caerphilly met zijn majestueuze kasteel. De grachten rond het kasteel zijn volledig kunstmatig en zijn uitgegraven omdat er geen natuurlijke bescherming was. Kenmerkend aan Caerphilly Castle is zijn scheve toren. Die leunt 10% opzij. Ze zijn niet 100% zeker maar er wordt vermoed dat het een mislukte vernietiging is uit de tijd van de burgeroorlog in 1640.

Op de terugweg naar het hotel werd het plots terug grijs maar dat duurde niet echt lang en het was tijdens het eten genieten van een mooie zonsondergang.

Geen rode lucht gezien vanochtend en toch wist ik dat het een grijze dag zou worden. Hoe ik dat wist ? Toen ik de gordijnen opentrok zag het grijs buiten.

Ik had wel een wandeling klaar liggen met vertrek en aankomst in Brecon maar die was nauwelijks 9 km lang en dat was in deze omstandigheden eigenlijk niet genoeg om de wandelschoenen aan te trekken. De wandeling zou immers volledig langs het water gaan. Daarom nog snel wat geïmproviseerd en na het ontbijt zelf een wandeling uitgestippeld via Endomondo. Waar mijn originele wandeling zou terugkeren ging ik gewoon nog “even” verder.

De wandeling begon voorspoedig. Het pas was duidelijk te volgen, ook toen het “jaagpad” ophield en ik overstapte naar het “wildere” gedeelte op de oevers van de Usk.

En plots stond ik daar … rechts van mij de Usk en voor mij een afspanning van ongeveer een meter hoog met op een halve meter nog een beetje prikkeldraad om het extra spannend te maken. Ik had twee opties : erover klauteren of minstens een kilometer teruggaan.

Klauteren dan maar en dat ging behoorlijk vlot. Maar daarmee was het probleem nog niet opgelost. Na het hek moest ik nog een anderhalve à twee meter hogerop geraken en dat ging helemaal niet vlot. De ondergrond was daar zo glad dat ik steevast terug naar beneden gleed. Uiteindelijk een stukje gevonden met veel boomwortels en dan half over de wortels en half in de boom toch op hogere grond geraakt en de wandeling verder gezet (een dikke schram rijker en een paar druppels bloed armer). Al bij al heb ik daar toch een tiental minuten staan worstelen.

Ik liet de Usk voor wat ze was en ging verder langs het Monmouthshire & Brecon Canal, een oud kanaal dat zo’n 56 km lang doorheen de Brecon Beacons meandert. Vroeger waren het twee kanalen die in de jaren ’60 volledig verlaten waren maar die in 1970 terug werden geopend en sindsdien één van grootste toeristische attracties van de Brecon Beacons is.

Onderweg kwam ik ook deelnemers van de Canalathon 2016 tegen. Het is geen wedstrijd maar wel een “challenge” waarbij de deelnemers in teams van 4 eerst 6 mijl met een kano afleggen, daarna 18 mijl met de mountainbike en om af te sluiten nog eens 11 mijl lopen of wandelen (of allebei). Misschien eens voorstellen aan de collega’s om volgend jaar als teambuilding te doen.

Bij aankomst aan het hotel stonden er 19,70 km op de teller en kon ik terugkijken op een aangename wandeldag. Toch één ding waar ik moet aan denken wanneer ik zelf wandelingen uitstippel : proberen om zoveel mogelijk “gewone” wegen te vermijden, zelfs al zijn het B-wegen. Britten weten immers niet hoe ze moeten reageren wanneer ze iets of iemand tegenkomen in het verkeer die geen vier wielen en een motor heeft.

Toen ik vanochtend wakker werd wist ik al dat het een vrij grijze dag zou worden. Door het venster zag ik immers een rode gloed en iedereen weet dat “red sky at night, sailor’s delight; red sky at dawn, sailor takes warn”.

Het is inderdaad een vrij grijze dag geworden maar zonder echt regen te hebben gezien. En af en toe kwam de zon eens piepen.

Op het programma vandaag … 200 km met de auto rijden, goed voor 4 uurtjes rijplezier. En dat plezier is echt letterlijk te nemen. Uiteraard erger je je wel eens aan “taffelaars” die in de weg rijden maar voor de rest was het zalig rijden. Als ik nog een bewijs moest hebben dat “onzen Blacky” gemaakt is om te rijden dan heb ik dat vandaag wel gekregen. Nagenoeg geen enkel recht stuk weg gehad maar daar heeft ‘m dus geen enkel probleem mee.

Onderweg van Tal-y-Bont naar Brecon even een tussenstop gemaakt in Welshpool waar ik Powis Castle & Gardens heb bezocht. Een typisch Brits landhuis met een gigantische tuin. Een tuin waarin je zonder problemen 2 kilometer kunt wandelen zonder tweemaal op hetzelfde plekje te komen.

En zo zit ik nu in Brecon, klaar om aan het tweede deel van de vakantie te beginnen.

Onder het motto dat een ezel zich geen twee keer aan dezelfde steen stoot heb ik mijn plannen voor vandaag gewijzigd toen ik de gordijnen opentrok. Het was namelijk grijs, grijs en nat, heel nat. Het regende behoorlijk. En als het hier in Tal-y-bont regent, dan regent het 10 km verder in Llanrwst ook (ben ik trouwens blij dat dit een Blog is en geen Vlog want ik heb geen flauw idee hoe ik dat moet uitspreken).

Change of plans dus en dan heb ik maar geredeneerd zoals ze in West-Vlaanderen doen : aan de kust is het altijd beter weer. Wil het toeval toch dat er aan de kust, op een uurtje rijden, twee kastelen zijn die een schitterend alternatief zijn voor een natte wandeling.

Onderweg nog wel behoorlijk wat regen gehad maar toen ik aan mijn eerste tussenstop was – Criccieth – was er geen regen meer te zien. Er was wel wind, heel veel wind, maar ook veel zon en veel wolken … mijn favoriete combinatie.

Criccieth Castle werd niet door Koning Edward I gebouwd maar wel door Llywelyn ab Iorweth (“the great”) zo’n halve eeuw vroeger. Maar het is wel Edward die er veranderingen aan heeft laten doen. Er wordt ook gedacht dat de naam Criccieth afkomstig is van “Crug caeth” wat gevangenis op de heuvel betekent. Als je bedenkt dat er Welshe prinsen hebben gevangen gezeten is die naam misschien niet slecht gekozen.

Een half uurtje rijden bracht me, na een gezellige wandeling en smakelijke lunch, naar Harlech. Het stadje op zich is een pak kleiner maar het kasteel heeft een indrukwekkende geschiedenis. Edward I begon met de bouw ervan in 1283. Zes jaar later was het nagenoeg af. In het begin van de 15^e eeuw (van 1404 tot 1409) was Harlech thuis van het Welshe Koninklijke hof van Owain Glyndwir. Het zou aan de basis liggen van “Men of Harlech”, een liedje dat de Yorkse belegering van Lord William Herbert of Raglan tijdens de Rozenoorlog in 1468 zou beschrijven. Tot slot was het het laatste royalistische kasteel dat viel tijdens de burgeroorlog in 1647.

Heb ik een goede beslissing genomen? Ja want ik ben vandaag niet nat geworden. Morgen wordt een “overgangsdag” met de verplaatsing naar Brecon waar ik de rest van mijn vakantie zal doorbrengen. Onderweg wordt er waarschijnlijk nog wel een kasteeltje bezocht.

Na de behoorlijk zware wandeling had ik gisteren al besloten om het vandaag “rustig aan” te doen. De spieren gaven me vanochtend trouwens gelijk. Niet alleen de kuiten maar ook de biceps hebben gisteren blijkbaar afgezien. Geen wandeling vandaag dus, al is dat relatief.

Na het half English Breakfast (spiegelei + bacon + sausages zonder mushrooms, tomato en black pudding) vertrok ik richting Beaumaris voor een “kastelendag”. Ik heb namelijk iets met kastelen. Misschien is dat wel omdat het mooiste kasteel van ons land in Vorselaar staat ?.

Beaumaris (een verfranste versie van fine marsh ofte mooi moeras) heette eind de dertiende eeuw nog gewoon Llanfaes. Maar toen kwam Koning Edward I (alweer) en vond dat wel een geschikt plekje om nog eens een kasteel te bouwen. Dus werd de volledige bevolking wandelen gestuurd zodat 2.000 arbeiders in 1295 met de bouw van het beste kasteel ooit konden beginnen.

Een dikke 6 jaar later hielden ze ermee op omdat de koning al zijn geld nodig had om tegen de Schotten te vechten. Het kasteel was lang niet af en zo werd het dus het mooiste kasteel dat nooit werd gebouwd. Nu is het een van de mooiste kastelen om te bezoeken. Bovendien is het gelegen in een heel gezellig (en kleurrijk) stadje.

Van Beaumaris ging het Caernarfon. De muren van het kasteel zijn gebaseerd op die van Constantinopel en was oorspronkelijk bedoeld als zetel voor het parlement. Aan de bouw werd begonnen in 1283 en een jaar later werd de (enige) zoon van koning Edward I en koningin Eleonore daar geboren. Die zoon werd dan ook de Prince of Wales genoemd en dat zou ook zo zijn voor de volgende mannelijke troonopvolgers. In 1969 werd Charles daar “gekroond” als Prince of Wales.

Ook Caernarfon is trouwens een bezoekje waard. Even kleurrijk als Beaumaris maar wel iets drukker. Na mijn bezoek stelde ik vast dat er al 10 km op de wandelteller stonden. Tijd om terug naar het hotel te gaan en een beetje te rusten.

Als iemand toevallig Mike Brockhurst zou tegenkomen dan mag je hem eens goed naar zijn voeten geven.

Waarom ? Omdat hij vond dat de wandeling die ik vandaag was niet alleen “moderate” qua moeilijkheidsgraad was maar vooral omdat hij vindt dat die wandeling perfect is om bij regenweer te doen.

Beide veronderstellingen zijn fout, fout en nog eens fout. Pas op, het was een schitterende wandeling en ik ben blij dat ik ze gedaan heb maar ze is niet geschikt om bij regenweer te doen en ze is op plaatsen heel moeilijk, zeker wanneer het nat is.

Plaats van vertrek was de oude kopermijn van Sygun. Via een rustig pad ging het langs de oevers van de Afon Glaslyn richting Beddgelert. Ondanks de aanhoudende motregen was het toch aangenaam wandelen. Het leek wel een wandeling langs de Nete.

Maar dan begon de ondergrond te wijzigen. Steeds meer rotsen, rotsen die niet alleen heel oneffen lagen maar die vooral glad waren. Het pad werd steeds ruwer, zelfs in die mate dat er op sommige plaatsen niet meer dan een rotspad van één meter breed was dat ervoor zorgde dat ik niet werd “meegesleurd” door het woelige water.

Voorbij Beddgelert ging het pad omhoog, steil omhoog. Iets minder rotsig maar dan weer wel meer modder. Onderweg waren nog restanten te zien van de kopermijn. Ondertussen begon ook mijn camera last te krijgen van het overvloedige vocht. Hij hield er gewoon mee op. Even later begon ik ook last te krijgen van het vocht want plots lag ik tegen de grond. Ik kon er nog niet mee ophouden want ik had nog een dikke drie kilometer voor de boeg. Van de valpartij trouwens geen last meer gehad.

Na exact 10 km stond ik terug aan mijn auto. Heel moe, kletsnat van het zweet (de regen was immers gestopt) en behoorlijk modderig. Het bezoekje aan Caernarfon zal tot morgen moeten wachten. Dan wordt het kastelendag.

Er stond gisteren aan de Belgische Kust een stevig windje. En een stevig windje betekent meestal een “pittige” overtocht naar Hull. Al bij al is dat nog meegevallen. In het begin was het inderdaad een beetje ruig maar aangezien in vóór we echt weg waren al stevig had gegeten heb ik er geen last van gehad. Ik zat trouwens ook volledig “in” mijn boek en dan heb je nergens last van.

Door de stevige tegenwind waren we wel later dan voorzien in Hull. Bovendien had ik nog de pech om als derde laatste van de boot te mogen rijden. Drie kwartier aanschuiven tussen de Pride of York en “de grens”. Onzen Blacky moet wel indruk hebben gemaakt want deze keer geen douanecontrole.

De rit naar Wales ging vrijwel zonder problemen. Hier en daar wat werken maar niets dramatisch.

En zo kwam ik rond twee uur in de namiddag aan in Conwy aan de noordkust van Wales. Als je Conwy binnenkomt zie je onmiddellijk het kasteel. Dat kasteel wordt door CADW (de Welshe tegenhanger van English Heritage) “één van de meest schitterende verwezenlijkingen in middeleeuwse militaire architectuur”.

Zes jaar hebben ze er aan gewerkt (tussen 1283 en 1289). In 1295 is Koning Edward I er belegerd geweest tijdens de Welshe revolutie onder leiding van Prins Madog ap Llywelyn. Het is in ieder geval een indrukwekkend kasteel. Een kasteel dat trouwens in een gezellig stadje ligt. Een stadje waarvan het centrum binnen vestingmuren ligt, muren die je voor een groot deel kunt bewandelen.

Tot slot heb je er ook nog een gezellige haven waar je niet alleen het kleinste huis van het Verenigd Koninkrijk kunt bezoeken maar waar je ook krabben kunt vangen. Weliswaar niet zo’n grote joekels als de mannen van Deadliest Catch in de Beringzee maar wel krabben.

Al bij al had ik toch 6 kilometer op de teller staan. Daarna was het tijd om mijn hotel op te zoeken. The Lodge in Tal-y-Bont ligt in een rustige omgeving. Er is maar één minpunt … ze hebben momenteel geen “chef” en er is dus evenmin warm eten te krijgen. Dat wordt een beetje aanpassen de volgende dagen.

Nog ene keer slapen en de vakantie begint pas echt.

Vóór ik het land van de rode draak onveilig ga maken stond er nog een wandeling in de stad van de schapenkoppen op het programma.

Eigenlijk moest dat niet speciaal Lier zijn. Het mocht ook een andere stad of gemeente zijn, zolang er maar een winkel van AS Adventure was. Zowel Conny als ik had immers een geschenkbon van 24 euro gekregen van AS Adventure omdat wij “als trouwe klant bij hen in de bovenste schuif liggen en derhalve een gratis shoppingbudget van 24 euro kregen”. Nu ja, “gratis” … je moest wel minstens voor  50 euro kopen maar toch, het blijft een mooie korting. De wandeling in Lier was dan ook zodanig uitgestippeld dat een klein ommetje hebben gemaakt naar de AS Adventure winkel.

Conny had een rugzak nodig en ik … een hoed. Jawel … een hoed. Ik merk dat een baseballpet me meer en meer begint te irriteren tijdens het wandelen op warme dagen. Dus probeer ik het eens met iets anders namelijk met de Tilley TH5, een hoed die niet alleen bescherming teven UV zou moeten geven maar ook tegen de regen en bovendien ook nog “ademend” zou zijn. Ik zal volgende week wel zien of het werkt.

Uiteindelijk hadden bijna 13km op onze teller staan.

Op vrijdag 13 oktober wordt in Granada imam Kamal Shoukri vermoord. Een kleine witte lap met in het midden een rood kruis wordt op zijn lichaam gevonden. Enkele dagen later wordt in Barcelona een tweede imam vermoord. Ook hier wordt een gelijkaardig kruis gevonden.

De pers noemt de onbekende moordenaar ook snel “De Tempelier” naar de lang vergeten orde die in het begin van de veertiende eeuw werd uitgeroeid (zonder dat hun fameuze schat ooit werd gevonden).

Ondertussen breken er op Gran Canaria rellen uit na een optreden van de lokale stand-up Ehedey del Pino. Er vallen zelfs doden. Dit lijkt koren op de molen van de rechtse politicus Miguel Medina die steeds populairder wordt. Zij idealen lijken terug te gaan naar de donkere tijden onder Generaal Franco.

Het is aan Alfonso Silva, hoofd van de elite-eenheid Nueve, en zijn team om dit alles op te lossen. Samen met Carmen Marrero, de eerste vrouw die is doorgedrongen tot Nueve.

Dat is in het kort het verhaal van De Orde van de Nederlandse schrijver Paul Goeken. Het is blijjkbaar het vierde verhaal rond Alfonso Silva. Op zich is het een leuk, onderhoudend boek. Niet de beste thriller die ik ooit gelezen heb maar ook niet de slechtste. Wat me vooral stoorde waren de vrij technische en veel te uitgebreide duikfragmenten. Goeken blijkt echter duikinstructeur te zijn en had een duikschool voor hij met vrouw en kinderen naar Gran Canaria trok. Voor mij hoefde die details echter niet.

Volgende boek wordt een “vakantieboek”. Ik neem namelijk Ik ben Pelgrim mee op vakantie.