Aan alle liedjes komt een einde, of het nu mooie liedjes zijn of niet. En daarom komt deze post terug van Belgische bodem.
Na een laatste Full English Breakfast Devonshire style vertrok ik goed op tijd terug naar Hull. Goed voor 550 km, meestal autostrade. Nu kan je de Britse autostrade niet vergelijken met de Belgische. Het grote verschil ? 1 oprit per 25 km in plaats van 25 opritten op 1 km. Je kan er dan ook vaak veel vlotter rijden.
Pas op, perfect is het daar zeker niet. Gebeurt er een accidentje? Dan sluiten ze gewoon dat stuk van de autostrade volledig af tussen twee opritten. En dat kan dan lang duren hoor.
Gelukkig ben ik daar gisteren van gespaard gebleven. Zonder enig probleem (maar wel met enige regen) ben ik in Hull aangekomen.
Voor het tweede jaar op rij ben ik ook rechtstreeks van de check-in balie naar de aanschuifrij mogen rijden zonder via de douane te moeten passeren. Onzen Blacky zal er dan wel smerig maar toch betrouwbaar hebben uitgezien.
De overtocht op zich is ondertussen zo’n routine geworden. Douchen, eten en met een boek in de Lounge gaan zitten. Dat laatste was gisteren echter niet zo aangenaam als anders. Op de boot zaten deze keer immers … een tiental Britse dames op fietsvakantie, een vijftigtal Britse scooterrijders, een groepje dat de 50ste verjaardag van één van hen ging vieren en een viertal bussen vol schoolkinderen. Kabaal dat die bij hadden … kabaal ! Echt niet te doen. Uiteindelijk heb ik me teruggetrokken in the quiet room om toch maar iets of wat rust te hebben.
Het zit er dus op maar ik heb er echt wel van genoten. Nu is het aftellen naar de volgende vakantie (en die is in september).
walkingwithluc 