walkingwithluc

Na de geslaagde wandeling in de Westhoek van eergisteren zijn we vandaag de totaal andere kant uitgereden.

Onze wandeling van vandaag had immers ’s Gravenvoeren als vertrekplaats. De Voerstreek, ooit bron van politieke ergernissen, is eerst en vooral een heel mooie streek om te wandelen (of te fietsen). Bovendien is ze op werkdagen veel bereikbaarder dan het westen van het land.

De wandeling begon al onmiddellijk met een fiks klimmetje en het was duidelijk dat er nog zouden volgen. Maar aan een rustig tempo en met de nodige rust- en drankpauzes tussendoor ging het eigenlijk heel vlot.

In vergelijking met onze vertrouwde Netevallei leek het wel alsof we in het buitenland waren. Even verder waren we trouwens echt in het buitenland aangezien we de Nederlandse grens hadden overgestoken. Je kon het eigenlijk enkel zien aan de nummerplaten want verder zijn er weinig verschillen.

Aan beide kanten van de grens viel het wel op dat er enorm veel kruisbeelden stonden of hingen. In alle maten en gewichten en telkens met een andere spreuk erbij. Hetzelfde geldt voor de vakwerkhuizen.

Onderweg waren er ook voldoende gelegenheden om ons schoofzakske op te eten. Wij hebben onze bokes opgegeten aan de bron van St. Brigida. Ze hadden zelfs speciaal voor ons op de juiste plaats een Dixi neergeplant. Na 13km hadden we de keuze om, na een verfrissende Tönissteiner Lemon, nog enkele honderden meters te wandelen en de wandeling af te ronden of om de geplande wandeling volledig af te werken zodat we aan 16,50 km zouden komen.

We besloten – uiteraard – om de wandeling af te maken. Uiteindelijk stonden er 17 km op de teller toen we terug richting Kempen reden. De dag werd smakelijk afgesloten met bloemkool & puree à la Meus.

Vakantie in eigen land … het kan soms bijzonder goed meevallen. Ik kan het iedereen aanraden.