walkingwithluc

Vandaag zouden er weer kastelen worden bezocht en ik rekende erop dat ik de zon zou zien toen ik de gordijnen opentrok. En ja hoor … ze was op de afspraak. Ik zou twee kastelen bezoeken vandaag, Raglan Castle en Chepstow Castle. Beide kastelen waren tot dusver onbekend gebied voor mij.

Er zou al in de twaalfde eeuw, na de invasie van Willem en zijn Normandiërs zou er al een soort kasteel hebben bestaan. Het Raglan Castle zoals het er nu uitziet is gebouwd door de Herberts en de Somersets. Tijdens de burgeroorlog in de 17^de eeuw stond het aan de zijde van Koning Charles I tot het in 1646 werd veroverd door parlementaire troepen. Deze troepen hebben het kasteel deels vernietigd zodat het niet langer kon worden gebruikt voor militaire doeleinden.

Ik had het geluk dat er net een klas op bezoek was. Zij kregen op een heel onderhoudende manier geschiedenisles. Altijd prettig om mee te maken.

Toen ik vertrok uit Raglan en richting Chepstow reed begon de lucht helemaal dicht te trekken en toen ik in Chepstow aankwam begonnen de eerste druppels te vallen. Eens ik het kasteel binnen was begon het te regenen. Niet van die vervelende motregen zoals ik al eerder heb gehad deze vakantie maar van die dikke grote druppels. Druppels die werden begeleid door donder en bliksem.

Ondanks de regen toch maar een korte wandeling gemaakt door deze grensstad. De rivier Wye is immers de grens tussen Engeland en Wales. Beide landen zijn verbonden door een mooie brug uit 1816. Er is een kalkstenen klif met daarin een grot die men de Gloucester Hole noemt. Op die klif is wel te zien hoe groot het verschil is tussen eb en vloed en dat verschil is groot (de bruine rand op de foto). De Union Jack werd er trouwens op geschilderd ter gelegenheid van het jubileum van George V in 1935.

Terug in de auto besloot ik om maar ineens terug naar het hotel te rijden. Ik had wel tijd om nog een derde kasteel erbij te nemen maar ik was behoorlijk nat. Bovendien begint morgen de terugreis (naar Hull) en die reis belooft sowieso vermoeiend te worden.

Ondertussen had ik ook bericht van de collega’s gekregen dat onze werkgever besloten heeft om tegen 2020 zo’n 300 FTE’s te schrappen. Ben ik even blij dat ik nog in Wales zit en niet in Antwerpen. Hopelijk is de rust een beetje weergekeerd wanneer ik terug moet gaan werken (maar dat duurt nog wel even).