’t Is weer van dattum.
Een fenomeen dat zich elk jaar rond deze tijd laat gevoelen.
Stap je na een lange werkdag buiten, zet je de radio op en dan hoor je geen Carl Berteele, geen Christophe Vandegoor en vooral geen Frank Hoste.
En vanavond op tv … geen Vive le Vélo, geen Karl Vannieuwkerke, geen Lieven Van Gils, geen Hendrik Luyten en geen Sammy Neyrinck.
En waarom niet … gewoon omdat de Ronde Van Frankrijk afgelopen is. Alsof dat een geldige reden is om die uitzendingen te stoppen ? De live uitzendingen zal ik niet direct missen. Nu ja, toch zeker die commentaar niet. De José uiteraard wel maar dat andere schepsel in ieder geval niet.
Enfin, ’t is weer gedaan dus … le Tour. Persoonlijk heb ik er wel van genoten en dan vooral van die paar Belgen. Van Avermaet, die eindelijk krijgt wat hij al lang verdient; Serge Pauwels die zich van zijn beste kant heeft laten zien maar vooral heb ik genoten van Thomas De Gendt. Gebroken rib of niet … doorgaan met die handel. En maar aanvallen. Bijna 700 km in een ontsnapping gezeten. En dan geven die chauvinistische Fransen de “super-strijdlust” niet aan hem. Ze hebben hem zelfs niet aan Peter Sagan gegeven. Neen, Bardet mag zich de strijdlustigste van de hoop noemen. Schande is het.
Met de uitslag op zich kan ik wel leven. Een mooi podium met een verdiende winnaar.
Ik heb echter nog een andere reden om een beetje “verweesd” te zijn. Afgelopen zaterdag heeft de zomerstorm onze appelboom gekortwiekt. Een dikke 50 jaar heeft hij ons smakelijke appeltjes gegeven, heerlijk om zo te eten maar even lekker in appelmoes. De afgelopen jaren had hij het moeilijker en moeilijker maar toch hadden we eind augustus, begin september een mooie voorraad appelen.
Maar helaas, de hevige wind heeft er een eind aan gemaakt. Ik zal hem missen. Ik ken hem tenslotte al mijn hele leven. De vogeltjes in de buurt zullen hem ook missen. Want waar moet ik nu in de winter mijn mezenbolletjes hangen ?
walkingwithluc 