Toen ik de gordijnen vanochtend opentrok was het nog grijs maar toen ik rond 9u vertrok naar Uffington was de zon doorgebroken.

In Uffington zou ik de White Horse bezoeken en ook Uffington Castle. Beide termen zijn echter verraderlijk. Het “witte paard” ziet niet echt wit en is bovendien vrij moeilijk te zien(dan is de Giant Abbas in Dorset beter) en het “kasteel” is niet echt een kasteel maar een aarden omwalling uit de tijd van de Romeinen. Toch was het de moeite waard want tijdens mijn wandeling (bijna 5km) kon ik genieten van enkele mooie vergezichten.

 

 

De namiddag was voorbehouden voor één van de belangrijkste mensen van de 20^ste eeuw : Winston Churchill. Churchill is geboren in Blenheim Palace in Woodstock (het Engelse Woodstock, niet het Amerikaanse Woodstock waar in 1969 dat festivalletje plaats vond). Rondom Blenheim Palace ligt een gigantisch groot park waar je eindeloos kunt wandelen. Zelf heb ik er 6 km gedaan.

 

 

Churchill is bekend voor zijn one-liners. Mijn favoriet is : “Ja mevrouw, ik ben inderdaad dronken maar morgen ben ik nuchter en ben jij nog altijd lelijk”. Vandaag heb ik nog een goeie gelezen : “In Blenheim heb ik 2 belangrijke beslissingen genomen: geboren worden en trouwen. Ik ben ik beide gevallen blij met de beslissing die ik genomen heb”.

 

 

Bij terugkomst in het hotel kreeg ik wel slecht nieuws. Blijkt dat een collega tijdens zijn vakantie onwel is geworden in het water en verdronken is. We waren niet echt “close” maar we kenden elkaar wel van onze humaniora-schooltijd. Dat is echt wel schrikken. Het gaat je goed Rudy, waar je ook bent.

Kwatongen beweren dat hij niet echt heeft bestaan en dat hij een samenraapsel van verschillende auteurs is. Anderen beweren dan weer dat hij wel heeft bestaan maar dat hij geen letter zelf heeft geschreven.

In Stratford-Upon-Avon weten ze het zeker : William Shakespeare, the bard, heeft wel degelijk bestaan en heeft alles zelf geschreven. Bovendien is hij geboren en begraven in Stratford.

Naar dat graf moet je wel zoeken. Als er in de Holy Trinity Church geen bordje had bijgestaan dan zou ik het gemist hebben.

 

 

Stratford is dus mijn eerste “stop” geweest op mijn reis. Een reis die voorspoedig begon met een rustige overtocht van Zeebrugge naar Hull. Gelukkig had ik op die overtocht het gezelschap van Harlan Coben want de films aan boord waren mijn ding niet. En ook gelukkig heb ik vier boeken van Coben bij want anders zat ik al zonder.

De tocht van Hull naar Banbury via Stratford-Upon-Avon verliep ook voorspoedig tot ik in de buurt van Leicester kwam. Even voorbij afrit 22 stond een voertuig in brand en wat doen ze dan in Engeland ? Ze sluiten gewoon de volledige autostrade af, in dit geval de M1, na de M25 de drukste autoweg in het land. Gewoon, knal dicht, en geen “calamiteitenroutes” zoals bij ons. Bijna 2 uur heeft het me gekost.

Maar ik had toch nog ruim de tijd om Stratford te bezoeken. Een gezellig stadje waar oude vakwerkhuizen worden afgewisseld met moderne huizen.

Ondertussen ben ik wel aangekomen in mijn basecamp : The Banbury House Hotel.

Nog enkele plaatjes van Stratford-Upon-Avon:

 

 

De laatste volle week van mijn vakantie is al begonnen. Die eerste twee weken zijn gewoon voorbij gevlogen.

Vóór ik naar mijn geliefde United Kingdom of Great Britain & Northern Ireland vertrek ben ik de dag begonnen met een looptochtje van een dik half uur. Aangezien mijn Garmin momenteel ruzie heeft met mijn PC (ze spreken niet meer met elkaar) neem ik tegenwoordig ook mijn fiets-GPS mee zodat ik toch een route kan uploaden bij Endomondo.

Het lopen op zich ging niet slecht. Alleen was het parcours op sommige plaatsen te modderig om door te lopen. Maar al bij al ben ik meer dan tevreden met 4,65 km op 31:24.

Nu mijn auto inladen, flink eten en dan op weg naar Zeebrugge waar de ferry naar Hull op me ligt te wachten. Oxfordshire, here I come.

 

 

Het is halfacht wanneer ik wakker wordt. Dat is ooit anders geweest. Vroeger was ik vaak rond 6u al wakker en begon ik direct te werken, dit tot ongenoegen van mijn collega-kampeerders die graag iets langer sliepen. Vandaag ben ik als enige blijven overnachten en slaap ik wel door.

 

 

Al snel krijg ik gezelschap van Carine en Filip, even later gevolgd door Jef en Joke. Eerste taak is het uitladen (of beter uitmesten) van de mobilhomes. Die moeten van binnen en van buiten worden gepoetst. Bovendien moeten ze vóór 12u bij de verhuurder in Lanaken zijn. Er wordt hard gewerkt maar het blijft plezant.

 

 

Terwijl Carine, Filip en Jef de mobilhomes naar het verre Lanaken brengen, beginnen Joke en ik de vrachtwagen uit te laden en alles te sorteren. Voedingswaren aan de ene kant, materiaal aan de andere kant. Daarnaast nog een derde stapel met “verloren voorwerpen”.

Rond 13u spreken we af op de markt in Berlaar om een snack te eten. Na deze smakelijke hap (die in mijn geval wordt vergezeld van de laatste Coca Cola Light Lemon die ze hebben) beginnen we aan de laatste etappe.

 

 

De vrachtwagen wordt geladen met het materiaal dat nog naar Nijlen (Peter en Chiro) en naar Vorselaar moet. Dan moet de vrachtwagen naar Evere worden gebracht. Filip rijdt met de vrachtwagen, ik volg met de auto van Filip. Carine, Jef en Joke “mogen beschikken”.

Uiteindelijk is het bijna half acht wanneer ik thuis ben. Goed eten, een goed warm bad, enkele foto’s selecteren en doorsturen en dan slapen, slapen, slapen. Dag 5 van mijn negende Roparunweekend is een feit.

Volgt er nog een tiende editie ? Ik zeg niet ja maar ook niet nee. Als er nog een deelname volgt dan zal het toch geen editie van 5 dagen meer zijn. De Roparun op zich is al zwaar genoeg, die vrijdag vooraf en dinsdag achteraf maken het nog eens twee keer zo zwaar. Enfin, we zien wel.

Ik heb nog een hele zomer plezier met het bewerken en sorteren van de 1.000 foto’s en filmpjes die ik ondertussen heb verzameld (deels zelf genomen, deels gekregen van teamleden). Daar maak ik dan een compilatiefilm van dat aan elk teamlid wordt gegeven.

 

 

Terwijl het A-team onderweg is naar Wisselplaats Klaaswaal, de laatste plek waar je met een voertuig aan het parcours komt, krijg ik meer en meer moeite om wakker te blijven. Sinds afgelopen vrijdag 5u heb ik slecht drie uurtjes slaap gehad.

Onderweg naar daar slaag ik er in om er een uurtje aan toe te voegen. Ter plaatse, in de berm, komt er nog een uurtje bij. Ik mag gerust de laatste 35 km mee fietsen als ik wil maar mijn gezond verstand zegt dat het beter is van niet.

 

 

Het A-team geeft de fietsen door aan het B-team en de Roparun zit er bijna op. Even nog een lichte paniek. Het B-team is de chip vergeten. Die hebben we echt wel nodig om de Roparun tot een goed einde te brengen.

Aangezien Kristel van het Foodsquad mee op de fiets is gesprongen rij ik met hun vrachtwagen naar Rotterdam waar we kunnen parkeren bij NN. We zitten daar op een paar honderd meter van de finish, een luxe die maar weinig teams hebben.

 

 

Om 14u52 loopt onze laatste loper over de officieuze finishlijn aan het Wilhelminaplein. We hebben de 520 km afgelegd op 48u07m45s met een gemiddelde snelheid van 10,73 km/u. Iets minder dan de opgegeven 11 km/u maar rekening houdend met de tropische temperaturen, de klapband, het onweer is dit peanuts. Onze lopers, begeleiders en koks hebben weer een prima prestatie neergezet.

 

 

Na de festiviteiten aan de aankomst (het traditionele cava-spuiten) en een verfrissende douche bij NN wordt de dag afgesloten met een etentje aan de Coolsingel. Heel bewust maak ik dit niet mee. Ik ben leeg en val aan tafel bijna in slaap.

 

 

De terugreis naar België wordt dan ook slapend gemaakt. De zalm die ik gegeten heb laat nog een paar keer van zich voelen. Gelukkig is er een toilet in de mobilhome.

Het is bijna middernacht wanneer we in Berlaar zijn. Nog even afscheid nemen van iedereen en terug in de mobilhome waar het niet lang duurt voor ik slaap. Deze keer ben ik helemaal alleen.

Dag 4 van het Roparunweekend is een feit.

De doortocht in Zele-Centrum mag dan nog altijd veel volk te been brengen, eens het centrum voorbij is het al een pak minder dan vorige jaren. Aan Café De Roos, eens de plaats waar onze fanclub stond is het zelfs behoorlijk stil en saai.

Ik mag van Zele naar Temse fietsen. De kans bestaat immers dat collega (en Temsenaar) Peter mij komt aanmoedigen. En ja hoor, het mag dan al 2u zijn op een maandagochtend, aan de KBC in Temse staat Peter te wachten. Hij heeft zelfs het hele gezin meegebracht. En hij heeft ook nog gezorgd voor een prachtig lichtspektakel want al geruime tijd zien we massa’s bliksems in de verte. Prachtig om zien.

In Temse voeren we nog eens een wissel door. Filip en Jef zullen, deels lopend, deels fietsend samen met begeleidster Joke de afstand naar de Noorderlaan overbruggen.

Wij moeten met de mobilhome een omleiding maken via de Kennedytunnel. Net voor Kruibeke begint het fel te regenen. We twijfelen of we niet beter terug rijden om dichter bij onze lopers te blijven. Bij erger noodweer kunnen ze altijd een beetje schuilen in de mobilhome.

Nog geen 5 minuten later is alle twijfel weg. In Kruibeke zelf worden we overvallen door de ergste hagelbui die ik ooit heb meegemaakt. Hagelbollen als knikkers zo groot bombarderen onze mobilhome. De beste omschrijving komt misschien nog Valérie die het vergelijkt met tientallen machinegeweren die ons beschieten. Ik durf best toegeven dat ik bang ben, net als de andere inzittenden.

We zijn dan ook maar snel teruggekeerd naar onze lopers. Het bleek echter snel dat het onweer sneller noordwaarts trok dan onze lopers. We kunnen ze veilig laten verderlopen terwijl wij ons naar de Kinepolis spoeden. In de Kennedytunnel zijn 3 rijstroken afgesloten. De tunnel onder het justitiepaleis staat volledig onder water.

 

 

Dat is echter “kattenpis” in vergelijking met wat we tegenkomen op de Leien. Daar zijn geen rijstroken meer zichtbaar. We zien alleen een wit/groene smurrie en moeten tussen gigantische plassen slalommen. Ben ik blij dat niet ik maar wel Carine achter het stuur zit. Overal rijden brandweerwagens, ziekenwagens en politiewagens. Chaos alom.

 

 

Onze lopers hebben er echter relatief weinig last van. Ter hoogte van de Kinepolis neem ik het fietsstuur terug over. Je merkt dat we dichter bij Rotterdam komen want het wordt drukker op de fietspaden. Het wordt echter ook vermoeiender. Je moet immers niet te dicht of te ver van je loper fietsen. Je moet sommige tragere teams voorbijsteken maar je wordt ook voorbij gestoken door snellere teams. En dan moet je ook nog opletten dat je niet verloren rijdt. Heel vermoeiend.

Ik ben dan ook blij dat ik even voor Ossendrecht het stuur terug mag afgeven. In Bergen Op Zoom neemt het A team het dan terug van ons over. Wij mogen genieten van de kookkunsten van onze Foodsquad die spek met eieren voor ons maken. Bij mij begint de vermoeidheid door te wegen. Nog 80 km tot Rotterdam.

 

 

Zondagochtend, rond 5u, word ik gewekt door een vreselijk gekletter op het dakraam van de sporthal. Als ik mijn ogen open zie ik enkele flitsen gevolgd door een luid gerommel : onweer. Ik hoop maar dat ons A-team hier niet in zit (tevergeefse hoop blijkt later).

 

 

Zodra iedereen wakker is en een douche heeft genomen rijden we tegen de stroom in naar Bohain-en-Vermandois om het A-team zijn rust te geven. Wij zullen de volgende 82 km, die ons naar België brengen, overbruggen. Door het slechte weer dat ze de afgelopen nacht hebben gehad lopen we iets achter op schema maar niemand die zich daar zorgen over maakt.

 

 

Ondanks het vroege uur warmt het snel op. Het parcours is bovendien niet mals. Fikse kuitenbijters volgen elkaar op. Hoogte verschillen van 50m zijn schering en inslag. Niet alleen lastig voor de lopers maar ook voor de fietsers. De fietsers moeten bovendien met van alles rekening houden. Ze mogen niet te ver van de loper fietsen maar ook niet te dicht. Ze moeten achter elkaar fietsen/lopen want anders krijgen ze een opmerking van de talloze motorrijders die de boel in de gaten houden. Twee opmerkingen betekent een “Stop & Go”.

 

 

Op een moment dat een ander team ons langs rechts voorbijsteekt en een wissel uitvoert lopen en fietsen we even naast elkaar. Te lang vindt één van die motorrijders en even verder moeten we dan ook twee minuten langs de kant. Ik probeer nog in discussie te gaan maar zonder succes. Later op de dag passeert die motorrijder ons trouwens weer. Deze keer doen we het netjes zoals het hoort en krijgen we een thumbs up.

Dan gebeurt iets dat elke teamcaptain vreest: het A-team belt ons op met slecht nieuws. Hun mobilhome heeft een klapband gehad en ze kunnen geen kant meer op. Er wordt heel veel heen en weer gebeld (naar de verhuurder, naar de verzekeringen, naar taxi-bedrijven, naar het ACT, naar de wegenhulp …).

 

 

Als oplossing valt het volgende uit de bus : wij blijven gewoon doorgaan tot in België. Het A-team stuurt de 4 lopers en 4 van de 6 begeleiders met hun bagage naar België. Zodra zij daar zijn gaan zij verder met het lopersbusje en beperken wij ons tot onze mobilhome.

Wanneer we aan onze normale wisselplaats aankomen (de Colruyt in Tertre/Saint-Ghislain) krijgen we het nieuws dat ze 13 km verder staan in Chièvres. Een extra inspanning voor onze lopers maar het lukt.

 

 

In plaats van terug naar Tertre te rijden (waar we zouden eten) besluiten we om ineens (tenminste na even een terrasje te hebben gedaan) door te rijden naar Dendermonde en daar ons kamp op te stellen.

 

 

We kunnen er niet alleen eten maar ook een frisse douche nemen. We krijgen ook bezoek van Peter, Tin en Johan. Belangrijker voor mij is het bezoek van Yannick. Hij is immers zo vriendelijk om zijn Roparunpetje dat we enkele jaren terug in Zele hebben gekregen aan mij te schenken. Mijn petje is immers tot op de draad versleten. Een gebaar dat ik enorm apprecieer.

 

 

Volgens de oorspronkelijke planning zou het B-team de doortocht in Zele doen maar nu wisselen we net voorbij Zele. Uiteraard rijden we wel even met de mobilhome door de festiviteiten. Rond middernacht is het aan ons. Wij zullen opnieuw een grens mogen oversteken.

Dag 3 van het Roparunweekend is een feit.

Om 4u59 word ik wakker, exact 1 minuut voor mijn wekker afloopt. Vrij onverwacht heb ik enkele uren kunnen slapen. En ik moet diep geslapen hebben want in tegenstelling tot mijn kampeergenoten heb ik niets gehoord van de polonaise die de feestvierders de afgelopen nacht over de parking hebben gedanst.

We beginnen vrijwel onmiddellijk te werken : watertonnen vullen en op de vrachtwagen laden, ijskasten op de vrachtwagen laden en vullen … Ook de eerste teamgenoten die vanuit Berlaar vertrekken beginnen toe te komen : Filip, Kristel, Jef, Joke, Dirk, Marcel … De rest wacht op ons aan de kantoren van ING Life & Non Life in Diegem.

 

 

Door een “foutje” bij het selecteren van de route nemen we de scenic route naar Diegem maar ik denk niet dat iemand het gemerkt heeft. Zodra iedereen daar is ingestapt vertrekken we richting Parc de la Courneuve in Dugny nabij Parijs. De rit gaat uitzonderlijk rustig. Weinig of geen file. Aan de péage moeten we wel iets langer aanschuiven omdat de twee Franse wagens voor ons maar blijven proberen om briefjes en zelfs muntstukken in de kaartlezer te stoppen. En dat lukt dus echt niet hè !

 

 

Ruim op tijd komen we aan op de startlocatie. Daar gebeuren de klassieke zaken : pasta eten in de grote pasta-tent, groepsfoto’s maken (al dan niet aan het ROPARUN logo), fietsen klaarmaken … Aan de start zie ik een oude Roparunkennis terug : Winy Knippen. Winy, één van de bezielers van de Roparun in België en stichter van het Lotgenoten Vlaanderen team begint net als ik aan zijn negende Roparun. Het verschil is wel dat hij hem al meerdere keren heeft gelopen, ondanks het feit dat hij al drie keer werd getroffen door de ziekte waarom alles draait in de Roparun, kanker. Als er één iemand is waarvoor ik een onmetelijk respect heb dan is hij het wel.

 

 

Om 14u44 is het dan zover. Marcel legt de eerste meters van team 234 af. Terwijl het A-team onderweg is rijden wij naar met het B-team zo’n 40 km verder op waar Serge een zalige kampplaats heeft gevonden. Het lijkt wel vakantie.

 

 

Op het moment dat wij aan de beurt zijn is het al wat afgekoeld. Wij nemen 50 km voor onze rekening en geven de fakkel terug door aan het A-team in Lassigny. Het A-team neemt de eerste nacht voor hun rekening. Ondertussen gaan wij slapen in Bertry. Sommigen blijven in de mobilhome liggen. Samen met teamcaptain Filip trek in naar de sporthal. Wonder boven wonder val ik vrij snel in slaap.

 

 

Dag 2 van het Roparunweekend is een feit.

Waar moet je beginnen wanneer je een verslag van een Roparun maakt ? Bij het begin zou je kunnen zeggen. Maar wanneer is dat begin. Is dat de zaterdagochtend bij het vertrek naar Parijs of is het de start zelf in Parijs ? Voor mij was het, zoals de vorige 8 keer, de vrijdagochtend vóór de Roparun.

Iets over negen staat teamcaptain Filip voor de deur. Samen rijden we naar Herentals waar Jef ons vervoegt en met z’n drie rijden we naar Lanaken waar twee mobilhomes op ons staan te wachten. De ene is iets groter dan de andere en we besluiten democratisch te stemmen over welk subteam welke camper krijgt. Met drie stemmen vóór en geen enkele tegen wordt besloten de grote aan team B te geven. Het feit dat we alle drie in team B zitten heeft daar niets mee te maken.

Op de terugweg van Lanaken naar het basecamp  in Berlaar krijgen we al een eerste verrassing : de vrachtwagen die voor Filip rijdt krijgt een klapband. Rook, stank en stukken rubber vliegen in het rond. Gelukkig is het niet zo erg maar het is wel erg schrikken. Een kleine tussenstop in Laakdal om bij Marcel nog een fiets in te laden en de voormiddag is voorbij.

In Berlaar is ondertussen ook Johan aangekomen. Eerst wordt de inwendige mens versterkt. Er staat immers nog een boel werk op het programma. Filip en ik gaan op pad met de vrachtwagen (die Johan en Filip een dag eerder al naar Berlaar hebben gebracht) om in Vorselaar en Nijlen een hoop materiaal op te halen. Ondertussen houden Johan en Jef, die versterking hebben gekregen van Serge, zich bezig met het sorteren en verdelen van eten en drinken over de mobilhomes.

Het is nog geen 19u als alles dat kan worden ingepakt ook ingepakt en verdeeld is over de mobilhomes. Het verse eten kunnen we pas zaterdagochtend overladen naar de vrachtwagen. Serge en ik blijven slapen in Berlaar. We krijgen nog het gezelschap van Tjeerd en Carine. Zij testen de grote camper, wij testen de kleine camper. Hopelijk worden we niet te fel gestoord door het feestvierende gasten in de aanpalende zaal.

Dag 1 van het Roparunweekend is een feit.

 

 

Het is hier enkele dagen stil geweest maar ik heb zeker niet stil gezeten. Van vrijdagochtend 9u tot dinsdagavond 19u30 stond alles wat ik deed (en niet deed) in het teken van de Roparun.

Mijn negende Roparun is de zwaarste die ik ooit heb meegemaakt. Het volledige verhaal volgt de komende dagen maar ik kan al wel enkele trefwoorden geven : klapband, tropisch warm, onweersbui, weer tropisch warm, weer klapband, bliksemfestijn, apocalyptische hagelstorm, plezier, vermoeidheid, lange dagen, korte nachten.

Maandagavond was ik zo moe dat ik tijdens het afsluitende etentje in Rotterdam gewoon aan tafel in slaap viel. Uitslapen was er dinsdag niet bij want de hele boel moest nog leeggemaakt en gekuist worden. Uiteindelijk was het bijna half acht toen ik gisteren echt thuis was.

Zelfs vandaag was uitslapen er nog niet bij aangezien ik mijn auto nog even bij de garage moest binnendoen. Ik had immers het gevoel dat hij niet reageerde zoals hij zou moeten. Ze hebben tijdens een testrit een volledige diagnose met de laptop gedaan en alle metingen zijn zoals ze moeten zijn of beter. Hij is volgens de specialist in perfecte conditie. Ik kan dus met een gerust hart naar Engeland vertrekken volgende zondag.

Maar eerst nog een paar dagen werken aan het Roparunverslag. Het bewerken van de 500 foto’s en filmpjes die ik zelf gemaakt heb, van de waarschijnlijk honderden foto’s die de teamgenoten gemaakt hebben, het sorteren en samenvoegen tot één gehaal zal moeten wachten tot juli.

Hieronder toch al een voorproefje.