Het leek er op dat het nooit zou komen en plots is het dan toch zover … vakantie!
Dat is het bizarre aan heel deze lange periode van lockdown. Je lijkt alle besef van tijd te verliezen. Gedurende 60 dagen niet naar je vriendin mogen was enerzijds ongelooflijk lang maar anderzijds zijn die dagen wel voorbij gevlogen.
Afin, na een laatste week hard werken zijn we nu toe aan vakantie. Sinds vrijdag 16u voor mij. Dat was overigens de laatste vrijdag dat ik ben gaan werken. Vanaf 1 juli stap ik in een landingsbaan en ga ik 4/5 werken. Vrijdag wordt mijn niet-te-werken-dag. Iets waar ik waarschijnlijk heel snel aan ga kunnen wennen.
Het afgelopen weekend werd er nog wat getraind voor de komende fietsvakantie. Gisteren met moeder naar de Heggekapel in Poederlee gefietst. Vandaag met Conny vanuit Peulis naar Werchter gefietst. Zonder Corona hadden we dat ook gedaan. Want dan zouden daar o.a. Crowded House en Sir Paul McCartney op het podium staan.
Helaas, geen podium vandaag, geen 60.000 mensen, geen hamburgers, geen frieten … gewoon niks. Behalve een paar verloren gelopen mensen die hetzelfde idee hadden als wij. Er was zelfs een koppel dat foto’s aan ’t maken was met een SeatSac erbij.
Morgen nog een dag om wat inkopen te doen terwijl de studenten hun laatste examen afleggen, dinsdag inpakken en de auto een poetsbeurtje geven en woensdag zijn we weg … naar Boekelo, nabij Enschede.
Vakantie … we zijn er wel aan toe.
walkingwithluc 