Het transportbedrijf WWT (WorldWide Transport) waarvan de Belgische zetel gevestigd is in Lier organiseert elk jaar managementdagen waarop de managers van alle landen bijeenkomen om de strategie van het bedrijf voor de toekomst te bespreken.

Deze keer is het de beurt aan de Belgen om de tweedaagse te organiseren en zij kiezen voor Sunparks in De Haan. Zoals wel meer gebeurt bij dergelijke evenementen wordt de meeting gevolgd door een uitbundig feestje. ’s Ochtends stelt security officer Luc Geerts vast dat niet iedereen in zijn of haar eigen bed heeft geslapen.

Na afloop van de tweedaagse maakt Luc Geerts nog een laatste controle in Sunparks zodat het maandag terug business as usual kan zijn.

Dat verandert echter wanneer ’s avonds, op een parking in Zandhoven het levenloze lichaam van Magda Vossen vermoord wordt teruggevonden. Magda is de secretaresse van Ivan Raeymaekers, General Manager van WWT. Het is aan commissaris Bruno Somers en hoofdinspecteur Paul de Winter om klaarheid te brengen in deze zaak.

Vijf jaar nadat ze deze zaak hebben opgelost wordt aan de Vismarkt het lichaam van Mike Horemans gevonden. Horemans was Sales Manager bij … WWT. Net als bij de vorige zaak lijkt het ook nu weer een kluwen van overspel en bedrog bij het transportbedrijf, met mogelijk ok nog een vleugje chantage erbij. Somers & De Winter hebben hun handen vol.

Tot zover de inhoud van Afrekening in het bedrijf, het zevende boek in de reeks rond de twee Lierse speurders van de hand van Ludo Geluykens uit Ranst en het derde boek dat ik gelezen heb. Later deze week worden er trouwens nog drie geleverd.

De Nobelprijs voor literatuur zal Geluykens wellicht nooit krijgen en ik vrees hetzelfde voor de Hercule Poirotprijs. Dat betekent echter niet dat zijn boeken niet de moeite lonen om te lezen, integendeel zelfs. Het zijn vlotlezende politieverhalen die misschien wel vergelijkbaar zijn met de verhalen van A.C. Baantjer (je weet wel … De Cock met cee-oo-cee-kaa).

Een pluspunt voor mij is wel de herkenbaarheid ervan. Als je op dinsdag leest dat de het politieduo iets gaat drinken in hetzelfde café waar ik drie dagen eerder zelf ben binnengeweest … dan mag je dat wel herkenbaar noemen.

Gisterenavond berichtje gekregen van loopbuddy Sally. “Zou je deze week eens op maandag kunnen gaan lopen in plaats van op dinsdag ? “. Aangezien ik geen andere plannen had was dat geen probleem.

Gelukkig was ik niet de enige die het afgelopen weekend gesport had. We hebbven het dan ook op ons “gemakske” gedaan : 4,30 km op iets minder dan 33 minuten. Meer moet dat niet zijn op een maandagavond.

Ik zal wel blij zijn wanneer we twee weken verder zijn. Ik ben dat rondje via de Hagenbroeksesteenweg en de Mallekotstraat echt wel beu. Zodra we terug zijn overgeschakeld op het zomeruur kunnen we terug naar de Netedijken.

-1°C. Zo warm was het toen ik rond half acht de auto instapte om naar Zaal Nieuwland in Herentals te rijden. Mijn wandelpartner had andere (smakelijke) verplichtingen zodat ik, net als vorige week, voor de langere afstand van de Galgenberg wandeling koos : 18 km.

Het werd een echte boswandeling. Van het ene bos naar het andere bos, van de ene open plek in het bos naar de andere, constant op en neer ook en natuurlijk kunnen de oevers van de Nete (groot of klein) niet ontbreken wanneer je ergens in de Kempen wandelt.

Ondanks de stralende zon was het op sommige plekken, mede dankzij de koude wind, behoorlijk fris.

De mannen van de Herentalse KWB hadden in ieder geval een mooie wandeling uitgestippeld. En alweer ben ik plaatsen geweest waar ik nooit eerder ben geweest (en dat op een achttal kilometer van mijn deur).

Met het fietsen van gisteren en het wandelen van vandaag, is het weer een sportief weekend geworden. Zelfs deze namiddag ben ik nog sportief geweest, zij het passief. Eerst Tim Wellens heel verdiend een spannende laatste rit van Parijs Nice zien winnen en daarna Bart Swings nog een beetje glans aan een toch wel teleurstellend schaatsseizoen zien geven.

Meer foto’s op Facebook : Klik Hier

Gisteren, het was eigenlijk al vrij laat, onverwacht een telefoontje gekregen van Yuri. Wie is Yuri ? Yuri is één van de verkopers in dienst bij Garage G.V.K. in Zoersel.

Bleek dat hij iets zwart met rode tinten had binnengekregen met daarbij een vrij belangrijk documentje. Dit dus twee weken vroeger dan verwacht.

Deze namiddag dan maar het aangename aan het nuttige gekoppeld en met de mountainbike naar Zoersel gereden om dat documentje op te pikken en natuurlijk al eens te kijken naar de boreling.

Ze hadden hem opgeblinkt en in de toonzaal gezet. Niet alleen om hem proper en droog te houden maar ook omdat het toch wel een beetje een publiekstrekker is. Hij had er dan ook geen problemen mee toen ik hem vroeg of ik hem mocht laten staan tot Goede Vrijdag.

Het lijkt misschien onbegrijpelijk dat ik niet zo rap mogelijk met deze schoonheid wil rondtoeren maar het past nu eenmaal beter in mijn planning wanneer ik hem dan ga afhalen. Bovendien is het een prematuurtje en dan kan het geen kwaad wanneer die nog even in de couveuse blijft.

Ik heb nu wel de gelegenheid gekregen om “onzen Blackie” eens van dichtbij te bekijken en hij valt enorm goed mee.

Dat kan trouwens ook worden gezegd van de fietstocht. De laatste 10 km met wind tegen vielen wat tegen maar dat kan gebeuren hé?

Hoe komt het dat een jonge, briljante, gerespecteerde politiecommissaris, vol van idealen, wiens carrière in 1941 begon met de “vangst” van één van de beruchtste seriemoordenaars in Berlijn in 1960 zelf terechtstaat omdat hij verantwoordelijk wordt geacht voor de dood van meer dan 30.000 Joden?

Zoiets is toch niet te vatten ? Nochtans is hij niet alleen. Veel Duitsers zitten in dezelfde situatie. Het overkwam dus ook Georg Heuser. Op een gegeven moment wordt hij naar Minsk gestuurd, in de streek die de Nazi’s OSTLAND noemden. Net als alle andere politieagenten is hij automatisch lid van de SS.

In Minsk wordt hij verantwoordelijk voor de “verwerking” van de wekelijkse transporten. Onder “verwerking” moeten we verstaan: 1.000 Joden beroven van al hun bezittingen, inclusief gouden tanden; en ze dan koelbloedig neerschieten terwijl ze op de rand van een massagraf staan. Onderscheid tussen mannen of vrouwen, oma’s of kleine kinderen, dat wordt er helemaal niet gemaakt.

In 1956 wordt hij gearresteerd en werkt de jonge advocate Paula Siebert mee aan de zaak van de openbare aanklager. Ook zij probeert te begrijpen hoe een eens fatsoenlijk man kon veranderen in een meedogenloos sadistisch monster.

OSTLAND van David Thomas is een aangrijpend verhaal waarin de schrijver dit – waargebeurde – verhaal vertelt. Hij probeert niets goed te praten. Hij probeert gewoon een verklaring te zoeken.

En daar slaagt hij behoorlijk goed in. OSTLAND is een geweldig goed boek en een aanrader voor iedereen die houdt van historische romans. Al is dit een eerder een geromantiseerde biografie van Georg Heuser.

Ik was er niet gerust in vandaag. De afgelopen weken liep het niet echt vlotjes. Wat zou het dan vandaag geven? Het is nog altijd druk op ’t werk. Ik heb afgelopen weekend 30 km gewandeld. En, op weg naar Lier, ben ik ontsnapt aan een frontale botsing die, als ik er niet aan was ontsnapt, mogelijk fataal zou zijn geweest.

Ik zag in de verte een wagen uitwijken naar het andere rijvak, het mijne dus. Ik begon ook al naar rechts uit te wijken maar veel ruimte was er niet. Een halve meter gravel en een halve meter gras met daarnaast minstens een meter gracht. Gelukkig had hij me nog net op tijd gezien en ging hij terug naar zijn rijvak maar het was toch even schrikken.

Misschien was het daarom dat het joggen behoorlijk vlot ging, toch veel vlotter dan de afgelopen weken. We klokten af op 4,20 km in 31:16, zonder adempauzes onderweg. Bijkomend pluspunt is uiteraard dat we weer bijgepraat hebben. Toch zal ik blij zijn wanneer we binnen een paar weken terug kunnen overschakelen naar onze zomerronde.

Na de rustige wandeling gisteren was het vandaag tijd voor een “wedstrijdwandeling”. Het moest nog half acht worden toen ik in de auto stapte en vertrok naar Kessel-Statie. Daar organiseerde Wandelsport Vlaanderen Club 76 uit Merksem haar Lentetocht. Het voordeel van zo vroeg te vertrekken is dat je nog vrij vlug een parkeerplaats kunt vinden.

Om tien voor acht begon ik, in een miezerig smosregen aan mijn tocht van 21km. Het gemiezer hield er gelukkig vrij snel mee op. De eerste kilometers brachten me naar de Kesselse Heide. Vandaar ging het verder naar het Fort van Kessel. Na 7,5 km kon ik een eerste break nemen in Basisschool Bisterveld.

Na de koffie even goed opletten en zorgen dat ik het pijltje “21 km 1^ste keer” naar links nam en niet “21km 2^de keer” naar rechts. Naar links brachten onder andere de Voetweg, de Hemelse Weg en de Helleweg ma naar de oevers van de Grote Nete (wel een kant van de Nete die ik nog nooit gezien had). Via de Bartstraat en het centrum van Kessel kwam ik voor een tweede keer aan Bisterveld.

Ondertussen stonden er 17 km op de teller en met de dreigende wolken in de verte besloot ik om er een “dash & splash” van te maken. Met andere woorden, even gaan plassen om daarna even kort bij te tanken. Er was zelfs geen tijd om even te zwaaien naar (collega) Leni, Toon en Juul. Je weet hoe dat gaat hè ? Als de finish in zicht is …

Uiteindelijk heb ik afgeklokt op 20,87 km waar ik 3u48 voor nodig had. Op het einde begon ik de 10 km van gisteren wel te voelen maar op dit moment voelt alles goed aan. Of dat morgen nog het geval zal zijn ? Only time will tell. Ik was wel blij dat ik mijn nieuwe wandelschoenen (de Meindl Tauern 2 GTX) niet heb aangedaan. Het was immers weer een “vettige” wandeling. De keuze was soms wel moeilijk : kies ik voor de modder in het midden of voor de enkeldiepe plassen aan de zijkanten.

Ik heb in ieder geval een heel mooie wandeling gemaakt en bijzonder mooie plekjes in Kessel gezien. Maar ik ben vooral weeral 30 km dichter bij de Zotte 50 !

Meer foto’s ? KLIK HIER

Aangezien mijn wandelbuddy morgen geen tijd heeft, hebben we eens op een zaterdag afgesproken.

Omdat ik in de buurt geen leuke georganiseerde wandeling vond dacht ik dat het wel eens leuk kon zijn om af te spreken in Lier. Langs de oevers van de Nete is het immers altijd aangenaam wandelen. En het gaf me nog eens de kans om de stad waar ik zes jaar heb school gelopen, bij daglicht te zien. Er werden wel buien van (smeltende) sneeuw voorspeld maar aangezien ik een grote Engelse paraplu heb is dat geen bezwaar.

Iets over één vertrokken we aan C.C.De Mol richting de Zaat. We volgden het parcours van de Natuurlopen van Lier tot aan de spoorwegbrug. Daar gingen we niet rechtsaf richting Netekanaal maar wel linksaf onder de spoorwegbrug, terug naar het jaagpad naast de Nete (en ook langs het parcours van mijn zomerjoggingrondje).

Omdat er ondertussen bijna 6km op de teller stonden hebben we een ommetje gemaakt via de Lispersteenweg om iets te gaan drinken in Café Waregem, het café van wijlen Louis Proost (die in 1957 wereldkampioen werd bij de amateurs in … Waregem).

Via de Lispersteenweg en de stadsvesten ging de tocht verder. Een kort ommetje door het Begijnhof bracht ons naar het Zimmerplein. Op dit plein heb ik tijdens mijn schooltijd menige uren doorgebracht. Vandaag beperkten we ons tot een drankje in de Fagoempel, in de schaduw van de Zimmertoren. Nog een kort stukje wandelen en na 2u15 stond er 10 km op de teller.

En het weer ? Dat was zalig, net zoals de omgeving trouwens. En het was er vooral rustig en stil. Goed om weten dat men, als er geen georganiseerde wandelingen in de buurt zijn, nog altijd kan terugvallen op het oude vertrouwde Lier;

 

De Maartse buien hebben hun naam al alle eer aangedaan. Vanochtend op mijn 2km lange fietstochtje van het station naar ’t werk al de volle laag gekregen. Regen en hagel met leuke rukwinden erbij. Ik kwam dan ook behoorlijk nat aan. Geen prettig begin van de dag dus.

Nu ja, de maand was gisteren al niet veel beter begonnen. Een kleine onvoorzichtigheid van één van de collega’s die instaan voor de “avondverwerking” eergisteren heeft ervoor gezorgd dat mijn dag gisteren echt niet aangenaam was. Je loopt de hele dag van hot naar her en ’s avonds heb je het gevoel dat je geen bal gedaan hebt.

Daarom was ik vastbesloten om ’s avonds zeker naar Lier te trekken voor een half uurtje joggen. Daar zat het weer gelukkig wel mee. Een beetje miezerige regen bij de start maar verder nagenoeg droog gebleven. Zoals was te verwachten na een zware dag viel het niet mee maar ik ben toch blij dat ik het gedaan heb. 4,2 km op 32 minuten.

Vandaag ging het al iets beter op ’t werk. De gevolgen van de “onvoorzichtigheid” bleken al bij al nog mee te vallen. Ik moest wel vaststellen dat er door een andere “onvoorzichtigheid” van enkele weken terug een flink aantal bestanden op een verkeerde locatie waren gezet maar ook dat kregen de collega’s van IT vrij snel rechtgezet.

Om de werkdag af te sluiten trakteerde moeder natuur me dan maar op een fikse hagelbui om mijn reis naar huis aan te vangen. Gelukkig van korte duur.