Met bijna 100 km op de wandelteller was het tijd om vandaag eens de “gewone toerist” uit te hangen. Sinds ik op 1 september voet zette op Britse bodem had ik immers maar 1 kasteel bezocht (Urquhart Castle).

Vandaag zou ik dan ook gebruik maken van mijn membership card van English Heritage die ook toegang geeft tot alle eigendommen van Historic Scotland (en trouwens ook tot die van CADW in Wales).

Eerste doel voor vandaag was Caerlaverock Castle. Dit kasteel behoorde tot de Maxwell clan. In 1300 belegerde Koning Edward I samen met 87 ridders en 3.000 soldaten het kasteel. Twee dagen hield het kasteel stand maar toen moesten ze zich toch overgeven. De Engelsen waren heel verbaasd toen bleek dat het garnizoen in het kasteel uit slechts 60 man bestond. Rond het kasteel ligt ook een natuurgebied waar ik, met een wandeling van net geen 4 km de wandelteller echt op 100 km kon brengen.

Van Caeverlock ging het verder naar Dundrennan waar ik de restanten van de abdij bezocht. Deze abdij is vooral bekend omdat Mary, Queen of Scots er haar laatste uren in Schotland doorbracht voor ze verder reisde naar Engeland waar ze zou worden onthoofd door haar nicht Elizabeth I.

Omdat het nog te vroeg was om terug naar het hotel te rijden besloot ik om even om te rijden via New Abbey om daar Sweetheart Abbey te bezoeken. Bleek daar ook een 18^de eeuwse korenmolen te staan. Dan maar eerst die molen bezocht. De abdij lag maar 250 meter verder. Op terugweg naar mijn auto riep de dame van de molen me terug binnen. De molen was net in werking gezet en ze dacht dat dit me zou interesseren. Gelijk had ze trouwens. Onder begeleiding van George kregen we een goed beeld van de werking van de molen. Ik vond het vooral tof dat ze de moeite hebben gedaan om me van op de straat terug binnen te roepen. New Abbey zelf is trouwens een heel pittoresk en fotogeniek dorpje.

Morgen wordt weer zo’n moeilijke dag. Inchecken aan boord kan pas vanaf 16u. Het is maar een drietal uurtjes rijden naar Hull. Wat doe ik met die overige 3 uur ? Stop ik ergens onderweg of rij ik door naar Hull en zoek ik daar iets om de tijd te vullen? Eerlijk gezegd … ik weet het (nog) niet.

 

Meer foto’s op facebook: historic scotland

 

Om mijn auto ook een beetje rust te geven ben ik vandaag in Lockerbie gebleven. Ik had immers nog een 7 km lange wandeling die vertrekt in het centrum van Lockerbie. Tel daarbij de 6 km heen en terug vanaf het hotel en dan kom je toch weer aan 13km.

Lockerbie een gezellig stadje noemen zou ik niet doen. Eerder het tegenovergestelde. Wel enkele mooie panden maar evenveel versleten panden. Het hoofddoel van de wandeling was echter niet het centrum maar wel het Eskrigg natuurreservaat dat aan de rand van Lockerbie ligt.

Eens ik het centrum uit was ging het verder over gravelpaden, door weiden (bezaaid met souvenirs van de koeien die er gisteren nog stonden, en over modderige bospaden.

En toen kwam ik in het reservaat zelf. Net als gisteren in Cally Woods zit ook hier een grote kolonie rode eekhoorns. Deze eekhoorns lieten zich wel liever fotograferen. Een enkeling kroop zelfs bijna op het hoofd van een collega-fotograaf die daar op de grond lag te fotograferen.

Op het einde van de wandeling heb ik nog een bezoekje gebracht aan de Remembrance Garden. Hier worden de 270 slachtoffers van Pan Am vlucht 103 herdacht. Deze vlucht van Frankfurt naar Detroit werd op 21 december 1988 door terroristen boven Lockerbie tot ontploffing gebracht. Alle 259 inzittenden kwamen om het leven net als 11 inwoners van Lockerbie.

Wat het morgen wordt valt nog af te wachten. Ik heb nog één mogelijke wandeling die ik kan doen maar het zou ook kunnen dat ik “de toerist” ga uithangen en een paar ruïnes ga bezoeken. Veel zal afhangen van het weer vermoed ik.

 

Meer foto’s van Lockerbie en omgeving: Lockerbie

Meer foto’s van de eekhoorntjes: Squirrel watching

 

Lichte paniek toen ik vanochtend mijn gordijnen opende. Mijn uitzicht was verdwenen onder een dikke laag mist.

Gelukkig was deze mist verdwenen toen ik aankwam in Cally Woods in Gatehouse of Fleet. Dit dorpje dankt zijn naam aan het Gait House dat aan de rivier Fleet stond. Dit huis was niet alleen een safe haven voor reizigers, het was ook een tolhuis voor de postkoetsservice die er passeerde.

Ik ging er vooral voor een wandeling die me door Cally Woods naar Sandgreen zou brengen (en uiteraard ook terug). De “heenreis” viel nog mee maar de “terugreis” viel wat tegen. Het merendeel ervan wandelde ik gewoon op de weg. Gelukkig gingen de laatste 3 kilometer terug door het bos.

Een bos waar trouwens één van de grootste kolonies van de rode eekhoorn huist. Op veel plaatsen in het Verenigd Koninkrijk is de rode eekhoorn nagenoeg uitgeroeid door zijn grijze neef. De grijze eekhoorn kan namelijk een pokkenvirus overbrengen waartegen de rode eekhoorn niet bestand is.

De kans dat ik één van deze schuchtere diertjes zou zien was klein maar met nog 100 meter te gaan zat er één op enkele meters van me tegen een boom. Net lang genoeg om een foto te nemen. Mooie afsluiter van de minst mooie wandeling tot nu toe.

 

meer foto’s op facebook: foto album facebook

 

Na de rustdag gisteren, stond er vandaag weer een wandeling op het programma. Dat het vandaag zonnig zou zijn wist ik gisteren al. De hemel zag immers vuurrood en zegt het Engelse spreekwoord niet “red sky at night … sailor’s delight” ?

Over de bergen hing wel een beetje mist vanochtend maar verder was het een helderblauwe hemel. Dat zou zo de rest van de dag blijven bij een warme 21°C.

Bestemming voor vandaag was Drumlanrig Castle. Niet om het kasteel zelf te bezoeken want dat was vandaag dicht maar wel om er te starten voor een wandeling die me langs de oevers van de Nith naar Burnmouth Bridge zou brengen en terug, samen goed voor 16 km.

Een heel mooie wandeling die me behoorlijk wat wildlife heeft laten zien: een bosmuis, een reiger, een eekhoorntje en meerdere roofvogels die hoog boven me lieten horen dat ze er waren. Helaas heb ik daar geen deftige foto’s van kunnen nemen.

Waar ik wel foto’s van heb genomen zijn de patrijzen waarvan ik er naar schatting 189 heb gezien. Het kunnen er ook 188 zijn geweest want ik denk dat ik die ene twee keer heb gezien. Zonder dollen, het waren er veel, heel veel en enkele keren hebben ze me bijna een hartaanval bezorgd. Die zitten dan in de struiken en vliegen plots met veel kabaal weg … schrikken hoor.

Na de wandeling toch nog even de kasteeltuinen gaan bekijken. Zoals meestal zijn dat tuinen die “af” zijn. Voor je het weet heb je daar trouwens ook 1,5km gewandeld. 

meer foto’s op facebook: fotoalbum Facebook

 

De avond afsluiten op het terrasje van mijn kamer in Lockerbie.

Na 4 vrij actieve dagen met in totaal 55 wandelkilometers in de benen moest ik vanochtend afscheid nemen van de Highlands. Het was met veel tegenzin. Ik was dus echt vergeten hoe mooi het daar wel is. Ik ga deze keer niet zolang wachten om terug te keren. En als het even kan dan ga ik opnieuw naar het Glenspean Lodge Hotel in Roybridge. Vanaf het moment dat ik me aanmeldde aan de receptie tot ik afscheid nam (en de rekening betaalde) voelde ik me er thuis. Heel vriendelijke mensen, prachtige “setting” en heerlijk eten. Kortom, een aanrader.

Rond 10 uur was alles ingeladen en kon in vertrekken richting Dumfries & Galloway waar ik in het Dryfesdale Country House in Lockerbie de rest van mijn vakantie zal doorbrengen.

Een rustige rit van zo’n 340 km bij een zalig weertje. Lekker relaxen op de Schotse wegen. De rest van de dag is trouwens ook relaxen. In mijn heel ruime kamer, met terras en met een mooi panorama gaat dat zeker lukken. Als het eten hier maar half zo goed is als in de Highlands dan gaat het nog een heel aangename week worden.

 

 

De vakantie is bijna half. Vandaag is mijn laatste dag in de Highlands.

Voor de derde dag op rij nam ik de A82 richting Inverness. Eergisteren stopte ik in Invergarry, gisteren reed ik het hele eind naar Inverness,vandaag stopte ik in Drumnadrochit.

Op het programma een 10 km lange wandeling die me doorheen het Cragmonie Woodland naar de Falls of Divach zou brengen. Het was de kortste wandeling tot nu toe maar wel de lastigste. Behoorlijk steile klimmetjes en afdalingen op een, vaak modderig en glibberig, smal bospaadje.

Eens ik het bos uit was ging de wandeling wel verder over een geasfalteerd weggetje maar dat was daarom niet minder steil. De enkele heel mooie panorama’s met zicht op Drumnadrochit en Loch Ness maakten alles goed.

Na het “verplichte” bezoek aan de Loch Ness Exhibition (waar ze bewijzen dat het monster van Loch Ness wetenschappelijk gezien niet kan bestaan maar waar ze ook afsluiten met de gedachte dat de wetenschap niet alles kan bewijzen) ben ik op de terugtocht nog even gestopt bij Castle Urquhart. Aan de ruïnes van wat eens een majestueus kasteel moet zijn geweest heb je schitterende zichten op Loch Ness.

Van het kasteel zelf blijft nagenoeg niets meer over. Ooit behoorde het tot de MacDonald Clan maar Koning James IV gaf het aan de Grant Clan. Dat konden de andere clans dan uiteraard weer niet laten gebeuren en op een gegeven moment hebben de Grants het gewoon opgeblazen.

Morgen laat ik de Highlands achter mij en maak ik van deze overbruggingsdag (die ook een beetje een rustdag is) gebruik om naar Lockerbie in Dumfries & Galloway te rijden. Daar staan ook nog enkele wandelingen op het programma.

 

meer foto’s op facebook: fotoalbum facebook

 

Zo zou Erik van Looy het zeggen tijdens de slimste mens. Maar het is dus inderdaad gebeurd. Ik heb regen gehad. Niet echt veel, een buitje van een tiental minuten, niet meer, maar toch een bui. Later op de dag, terug op weg naar het hotel is er nog wat bijgekomen maar dat heeft wel voor spectaculaire beelden gezorgd.

Maar ik moet beginnen bij het begin. Ik wist dat de kans op regen vandaag groot was. Daarom koos ik voor een regenvriendelijke wandeling en daarvoor moest ik naar Inverness, een goeie 90 km rijden. Een groot deel van die 90km had ik Loch Ness op mijn rechterkant. Dat is echter voor morgen.

Aangekomen in Inverness parkeerde ik me in de ondergrondse garage van het Eastgate Shoppingcenter. Altijd een belevenis wanneer je aan de linkerkant van je auto zit en de ticket automaat staat aan de rechterzijde.

De eerste paar kilometer van de wandeling vielen een beetje tegen. Een beetje armoedige buurt vond ik. Bovendien reed er vrij veel politie rond. De eerste keer kijk je niet op, de tweede keer voel je je wel veilig maar als ze een derde keer passeren aan wandeltempo begin je toch vragen te stellen. Die mannen zijn blijkbaar op zoek naar iets of iemand. En dat is niet iemand waarmee ze een pint willen gaan pakken maar eerder iemand die ze willen oppakken. En je loopt daar dan met je dure fotocamera in de hand.

Gelukkig was ik daar snel door en vanaf dan was het eigenlijk de Ness en het Caledonian Canal volgen. Een rustige wandeling op jaagpaden en zonder enige moeilijkheden, al moet je wel enkele keren een sluis of een spoorweg oversteken. Na afloop had ik ruim 12km op de teller en stond ik terug aan het shopping center. Ik kon helaas niet aan de verleiding weerstaan om even HMV binnen te stappen en met een DVD-box (van Hi-De-Hi) buiten te komen.

De terugweg verliep niet zo vlot als de heenweg. Echt jammer want de A82 is echt een leuke baan om te doen. Veel bochten en licht op en neer maar heel overzichtelijk en, als je de ruimte krijgt, een plezier om te rijden.

Bijna terug aan het hotel toch even gestopt bij het Commando Memorial om enkele plaatjes van de omgeving te schieten. Schotland is op zijn best bij wisselvallig weer.

meer foto’s op facebook:

Normal
0
21

MicrosoftInternetExplorer4

/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:Standaardtabel;
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-parent:””;
mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt;
mso-para-margin:0cm;
mso-para-margin-bottom:.0001pt;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:10.0pt;
font-family:”Times New Roman”;}

foto album facebook

De wandeling voor vandaag had moeilijkheidsgraad 2 en – heel belangrijk – bog factor 1.

De start van de wandeling lag in Invergarry, een halfuurtje met de auto, en zou me rond Loch Oich brengen. Iedereen kent uiteraard Loch Ness maar er zijn een hele hoop andere Lochs die minder bekend maar daarom niet minder aandacht verdienen.

Ik parkeerde me op de kleine parking aan het piepkleine postkantoor van Invergarry. Na een dikke kilometer (voor mij waren het er dan al 2 want ik was even verkeerd gegaan) kwam ik op de Great Glen Way Invergarry Link route. Een vrij breed bospad bracht me een behoorlijk stuk hoger vanwaar ik een mooi zicht had op Loch Oich.

Eens terug beneden mocht ik even pauzeren. Er moesten namelijk enkele boten passeren en de draaibrug moest open. Even voorbij de brug ging het naar links en vanaf dan zou ik de oevers van Loch Oich volgen. Soms wandelend over de oude spoorlijn, dan weer iets lager op het paadje naast het meer. Heel gezellig wandelen en het weer zat ook weer mee. Wat ik niet gezien heb zijn andere mensen. Zalig die rust.

Aan het keerpunt, ter hoogte van de Oich Bridge, ging het terug het bos in. Een met momenten smal pad, heel goed bewandelbaar maar wel constant omhoog en omlaag. Dat eerste, daar heb ik geen problemen mee maar bergaf gaan is iets waar ik het lastiger mee heb.

Uiteindelijk stonden er 18,40 km op mijn teller. Iets meer dan voorzien maar ik heb er wel van genoten.

Terug in het hotel was het ook genieten van een warm bad, een warme choco en crunchy oat crummmbles (waarvan ik er elke dag 2 krijg bij mijn tea making facilities.

Morgen ga ik het toch iets rustiger doen denk ik. Vermoedelijk trek ik naar Inverness.

 

meer foto’s op facebook: foto album facebook

 

Op de eerste “echte” dag van de vakantie stond een wandeling met vertrek aan het Glen Nevis Visitor Centre op het progamma: Glen Nevis en Polldubh Falls.

Volgens Walkhighlands een wandeling met moeilijkheidsgraad 2 en “bog factor” 3. Dat leek me beter dan de wandeling naar de top van Ben Nevis die moeilijkheidsgraad 4 meekreeg. Wat ik me bij die bog factor moest voorstellen wist ik niet maar dat zou later wel duidelijk worden. Het pad werd omschreven als “vrij goed te volgen maar ruw, geërodeerd en boggy op sommige plaatsen. Het is een beetje rotsachtig of modderig op enkele plaatsen. Sommige beekjes kunnen moeilijk of zelfs onmogelijk te overbruggen zijn.

Ik was vergeten hoe de Britten met hun taal omgaan. Als zij zeggen “that’s not quite what he would have wanted” bedoelen ze eigenlijk “dat is een complete ramp”.

Tot aan het keerpunt, Polldubh Falls, heb ik van alles meegemaakt. Vrij veel modder, beekjes die soms droog konden worden overbrugd omdat er stenen lagen, andere waar de overzijde op geen enkele manier droog te bereiken was. Het meest geschrokken ben ik wel van de bogs. Op een gegeven moment zat ik tot aan mijn rechterknie in de grond. Het zag eruit als een nat stukje gras maar het was dus een put van een halve meter diep.

Ik moet Herr Meindl (de man die mijn wandelschoenen maakt) en de mensen van Karrimor (die mijn wandelbroek maken) bedanken want zonder hen zou het maar een natte bedoening zijn geweest. Ondanks al dat water waren mijn sokken nog kurkdroog toen ik na bijna 14 km terug aan mijn vertrekpunt was.

Vanochtend dacht ik nog om er na de middag een tweede, kortere, wandeling te doen maar dat heb ik maar gelaten. De wandeling was vermoeiender dan gedacht. De prachtige omgeving waarbij de toppen van de Highlands steeds wijzigen onder de voorbijtrekkende wolken maken echter alles goed.

Geslaagde dag dus.

 

meer foto’s op facebook: foto album facebook