Glen Nevis

Op de eerste “echte” dag van de vakantie stond een wandeling met vertrek aan het Glen Nevis Visitor Centre op het progamma: Glen Nevis en Polldubh Falls.

Volgens Walkhighlands een wandeling met moeilijkheidsgraad 2 en “bog factor” 3. Dat leek me beter dan de wandeling naar de top van Ben Nevis die moeilijkheidsgraad 4 meekreeg. Wat ik me bij die bog factor moest voorstellen wist ik niet maar dat zou later wel duidelijk worden. Het pad werd omschreven als “vrij goed te volgen maar ruw, geërodeerd en boggy op sommige plaatsen. Het is een beetje rotsachtig of modderig op enkele plaatsen. Sommige beekjes kunnen moeilijk of zelfs onmogelijk te overbruggen zijn.

Ik was vergeten hoe de Britten met hun taal omgaan. Als zij zeggen “that’s not quite what he would have wanted” bedoelen ze eigenlijk “dat is een complete ramp”.

Tot aan het keerpunt, Polldubh Falls, heb ik van alles meegemaakt. Vrij veel modder, beekjes die soms droog konden worden overbrugd omdat er stenen lagen, andere waar de overzijde op geen enkele manier droog te bereiken was. Het meest geschrokken ben ik wel van de bogs. Op een gegeven moment zat ik tot aan mijn rechterknie in de grond. Het zag eruit als een nat stukje gras maar het was dus een put van een halve meter diep.

Ik moet Herr Meindl (de man die mijn wandelschoenen maakt) en de mensen van Karrimor (die mijn wandelbroek maken) bedanken want zonder hen zou het maar een natte bedoening zijn geweest. Ondanks al dat water waren mijn sokken nog kurkdroog toen ik na bijna 14 km terug aan mijn vertrekpunt was.

Vanochtend dacht ik nog om er na de middag een tweede, kortere, wandeling te doen maar dat heb ik maar gelaten. De wandeling was vermoeiender dan gedacht. De prachtige omgeving waarbij de toppen van de Highlands steeds wijzigen onder de voorbijtrekkende wolken maken echter alles goed.

Geslaagde dag dus.