Voor “de dubbel” gegaan vandaag.

Net als gisteren weer de loopschoenen aangetrokken en een dik halfuur gaan lopen. Deze keer ging het weer richting Kasteel De Borrekens door onze prachtige dreef, waar het trouwens behoorlijk druk was.

Ik heb afgeklokt na 5,13 km en 34:52 minuten. Net iets beter dan gisteren dus, zelfs met een wandelpauze van 200m na 4km.

Onderweg maakte ik me wel de bedenking dat hondeneigenaars behoorlijk gediscrimineerd worden. Zij zijn immers wettelijk verplicht om op te kuisen achter hun dieren.

Waarom geldt deze verplichting niet voor paardeneigenaars ? Aan het begin van de dreef naar het kasteel stonden enkele wagens met paardentrailer geparkeerd. Enkele honderden meters verder kon ik exact zeggen waar deze paarden gelopen hadden. Ze hadden immers enkele “souvenirs” achtergelaten in het midden van de dreef. En deze “souvenirs” zijn behoorlijk groter dan die van honden.

 

 

De dag goed begonnen met 5km joggen. Even leek het er op dat het 5km zwemmen zou worden maar toen ik helemaal omgekleed was viel er geen regendruppel meer te bespeuren.

Beetje bij beetje gaat het beter met het lopen. Twee weken terug had ik nog 36 minuten nodig voor 5km, vandaag was dat 34:42 dus meer dan een minuut minder. “Lopen” zou ik het nog steeds niet noemen maar het komt aardig in de buurt van joggen.

Vanmiddag dan de tijd genomen om even wat op te ruimen. Tijdens het opruimen ben ik op een doos met oude foto’s gestoten (wat vrij uitzonderlijk is want wij waren vroeger niet echt een “foto-familie”).

In die doos vond ik onderstaande foto.

 

 

Ik moet toen een jaar of zeven geweest zijn en wat ben ik aan ’t doen ? Inderdaad, aan ’t lezen. Blijkbaar heb ik ook met mijn “autootjes” gespeeld. Veel is er op die tijd dus niet veel veranderd. Ik lees nog altijd veel en ook auto’s laten mij niet onberoerd (zowel “echte” auto’s als de miniatuurversies).

Vooral dat lezen zit er al van heel jong in. Als vijfjarige zou ik tegen mijn moeder gezegd hebben dat het goed was dat ik naar het eerste studiejaar zou gaan en zou leren lezen want dan moest zij niet meer voorlezen. En het lezen is nooit meer gestopt. Vanaf heel jonge leeftijd lid geworden van de bibliotheek, ondertussen heb ik zelf een bibliotheek.

Goed nieuws! Binnenkort word ik betaald om te bloggen!

Niet voor de schrijfsels dit ik hier al eens pleeg te plaatsen maar wel op ’t werk.

Daar zijn ze sinds kort namelijk begonnen met een actie om de strategie van het bedrijf meer kenbaar te maken onder de personeelsleden.

Op de microsite die daaromtrent wordt gebouwd is er ook plaats voor een blog. Aanvankelijk was mijn manager gevraagd om hieraan deel te nemen maar zij heeft het aanbod afgewezen wegens een agenda die nu al te vol staat. Tijdens het laatste teamoverleg vroeg ze langs haar neus weg of er in ons team misschien andere kandidaten waren.

Om één of andere bizarre reden werd er vrijwel onmiddellijk in mijn richting gekeken al begrijp ik dus echt niet waarom. Oké, ik probeer al enkele jaren af en toe iets op deze eigenste blogpagina te plaatsen en toen ik nog teamcaptain was van Roparunteam 231 heb ik zelfs twee blogs voorzien van de nodige (on)zinnen. Maar moeten ze daarom naar mij kijken ?

Wat er ook van zij … van het één kwam het ander en binnenkort zal ik dus af en toe mijn collega’s verblijden (of vervelen) met een blogstukje. Nog een beetje meer werk waar jammer genoeg geen loonsverhoging aan vast zit. Nog een geluk dat ik graag schrijf.

Sommige boeken zijn als stripverhalen of als een goeie film : na verloop van tijd ken je bepaalde stukken van buiten maar toch kan je ze meermaals lezen of bekijken.

Op filmgebied is “Monty Python and the Holy Grail” zo’n film. Sommige scènes kan ik woord voor woord navertellen (zeker sinds ik in Doune Castle het script heb gekocht) maar toch bekijk ik hem minstens één keer per jaar. Vaak begin ik zelfs op voorhand te lachen met een grap die nog moet komen.

Een boek dat vraagt om jaarlijks te worden herlezen is, of beter zijn, de dagboeken van Adrian Mole (13 ¾ jaar oud) van Sue Townsend. In “From Minor to Major” worden de drie eerste dagboeken samen gebundeld:

• The Secret Diary of Adrian Mole (aged 13 ¾
• The Growing Pains of Adrian Mole
• The True Confessions of Adrian Albert Mole

Dat zijn nog altijd de grappigste 3 boeken uit de reeks. De latere boeken zijn weliswaar grappig maar halen niet hetzelfde niveau. Misschien is het omdat ik een “generatiegenoot” ben van Adrian (hij is geboren op 2-4-1967 en is dus niet zoveel jonger dan mij) dat ik de boeken zo grappig vind ? Het zal ook wel te maken hebben met het schrijverstalent van Sue Townsend. Andere boeken die zeker de moeite waard zijn om te lezen zijn:

• Adrian Mole: The Wilderness Years
• Adrian Mole: The Cappuccino Years
• Adrian Mole and the Weapons of Mass Destruction
• Adrian Mole: The Prostrate Years
• The Queen & I
• Number 10
• Queen Camilla
• The Woman Who Went to Bed for a Year

Wat ben ik blij dat ik geen vegetariër ben. Niet dat ik iets heb tegen vegetariërs, maar als ik er een zou geweest zijn dan zou ik vandaag behoorlijk gezondigd hebben.

Ik schat immers dat ik een twintigtal vliegjes heb verorberd vandaag.

Aangezien de lente in het land is en aangezien ik in minder dan 3 maanden wordt verwacht om ettelijke kilometers te fietsen tussen Parijs en Rotterdam, leek het me een goed idee om de (koers)fiets nog eens boven te halen en een toertje te gaan fietsen.

De vorige fietservaring (eind januari) was niet zo’n meevaller geweest. Het kon vandaag dan ook alleen maar beter gaan, tenminste dat hoopte ik toch.

Het ging gelukkig beter. Had ik vorige keer nog 1u45 nodig voor 40 km, dan had ik vandaag maar een kwartiertje meer nodig voor 12 km meer.

Uiteindelijk had ik 52 km op de teller staan en daar had ik 2u02 voor nodig. Wel jammer van die 2 minuten. Als ik in Lier niet voor een gesloten overweg had gestaan dan had het misschien 2u rond geweest.

 

 

’t Is weeral even geleden dat ik nog eens gezaagd heb. Hoogste tijd om daar iets aan te doen !

Rood is stoppen, groen is stappen. Iedereen weet dit, of zou dit toch moeten weten. Waarom doen ze weinig mensen het dan ?

Elke dag zie ik wel mensen, voornamelijk voetgangers en fietsers, het rode licht negeren. Of het nu ’s morgens tussen Antwerpen-Berchem en de Desguinlei is of ’s avonds tussen de Desguinlei en Antwerpen-Centraal, dat maakt niet uit.

Soms voel ik me wel belachelijk wanneer ik als enige blijf wachten tot het ventje groen wordt maar dat is dan maar zo. Als ik met mijn auto aan een kruispunt sta en ik zie dat er geen enkele auto uit de andere richtingen komt, dan steek ik het kruispunt evenmin over. Waarom zou ik dat dan doen als voetganger of fietser ?

 

Gelukkig heb ik nog geen enkele voetganger zo roekeloos zien handelen als het meisje in de video in volgend artikel in Het Laatste Nieuws :

http://www.hln.be/hln/nl/960/Buitenland/article/detail/1806048/2014/03/06/Schokkend-meisje-wordt-2-keer-aangereden-chauffeurs-rijden-door.dhtml

 

’t Dinsdag en toch ben ik niet naar Lier gegaan voor mijn wekelijkse loopafspraak. Reden was een vergadering in Brussel deze namiddag en aangezien het nooit te voorspellen is hoe het verkeer van Brussel naar Antwerpen verloopt vond ik het beter om het zekere voor onzekere te nemen en mijn afspraakje af te zeggen.

Al bij al viel dat nogal mee maar toch ben ik blij dat ik niet gaan lopen ben. Hierdoor was ik namelijk op tijd om het einde van een Ebay-veiling mee te maken en … te winnen ! Dit betekent dat namelijk dat er een einde is gekomen aan een zoektocht die misschien al wel 20 jaar duurde.

Al minstens zo lang staat namelijk “De erfenis van Oom Arthur” uit de Dees Dubbel reeks van Rik op mijn nog-te-kopen-lijstje. Ik was het op Ebay al wel eerder tegengekomen maar ofwel was de prijs veel en veel te hoog (+ 100 euro) ofwel was de prijs minder hoog maar ging het om een eenvoudige kopie.

Eerder deze week verscheen nummer 8 van Ohee (dat werd uitgegeven op 1 juni 1963 en dus bijna 51 jaar oud is !) weer op Ebay en uiteraard zette ik onmiddellijk de volgfunctie aan. Twee minuten vóór het einde van de veiling heb ik mijn bod gedaan en na 120 enerverende seconden kwam het verlossende bericht : “Proficiat, het object is nu helemaal van u”. Hij kost iets meer dan de modale strip maar het is wel binnen de perken gebleven.

Als ik het goed heb dan heb ik nu alles wat er van Rik ooit uitgegeven is in mijn bezit! Voor niet-verzamelaars betekent dit misschien niets. Zij zullen evenmin begrijpen waarom je opgewonden kunt zijn door een stom stripverhaal. Maar voor mij is dit dus een hoogdag. Alsof ik de holy grail heb gevonden.

Nu maar hopen dat ik de Knorr-uitgave van “Alles om zeep” uit de Kari Lente reeks van Bob Mau ook eens op deze wijze op de kop kan tikken. Hoop doet leven.

 

 

Ik zal maar beginnen met het sportieve nieuws van dit weekend : ik heb nog eens een vijf kilometer gelopen !

Wat is daar nu bijzonder aan ? Op zich niets want dat is niet de eerste keer maar het was wel geleden van 20 oktober geleden dat ik nog eens 5km of meer had gelopen. Het ging niet zo vlot als ik zou willen maar met een tijd net onder de 36 minuten en met de laatste kilometer de minst trage was ik toch vrij tevreden.

Het muzikale nieuws dan : ik heb het meer dan twee uur durende optreden van Hansi Hinterseer und das Tiroler Echo zonder al teveel problemen overleefd. ’t Is echt niet mijn favoriete muziek en hij durft soms eentonig uit de hoek komen maar al bij al viel dat gisteren beste mee.

Wat helemaal meeviel was het podium. Sfeervolle impressies van Parijs of Venetië, maar vooral veel ooie natuurbeelden (uit Tirol uiteraard). Soms was het moeilijk uit te maken waar het podium stopte en de videowall begon. Ze leken echt op een Oostenrijkse weide te staan. Het gaf me ook de gelegenheid om mijn nieuwe telezoomlens te testen. En die test mag ik wel geslaagd noemen.