Ik ben best milieubewust maar vandaag ben ik dat enigszins vergeten : 400 km met de auto gereden om een paar uur naar auto’s te gaan kijken en een aantal auto’s te kopen, zij het dan wel miniatuurauto’s.

Deze week loopt in Essen immers de Motorshow, een jaarlijkse weerkerende beurs voor de autoliefhebber en dan vooral voor de tunerliefhebbers. Zelf probeer ik elk jaar te gaan omdat er ook altijd behoorlijk wat handelaars in miniatuurauto’s staan wat uiteraard mijn Coca Cola Collectie ten goede komt.

Er stonden trouwens weer enkele pareltjes van auto’s : een mooi collectie rallywagens uit de oude doos, heel veel Ford Mustangs en nog veel meer.

Qua drukte viel het goed mee en dan nog wilden sommige personen niet uit de weg gaan staan wanneer ik een foto wou nemen.

De Coca Cola collectie is uitgebreid met 10 nieuwe autootjes.

Aan de gebruikers van de E313 die denken dat “hun” snelweg de vrachtwagensnelweg is … de E34 is niet veel beter zunne. Van Duisburg tot Antwerpen … een “muur” van vrachtwagens op de rechter rijstrook. Het verschil is wel dat ze in Duitsland het inhaalverbod respecteren terwijl ze dat in Nederland in België niet doen.

Nog een geluk dat zot zijn niet zeer doet want anders had ik vandaag serieus afgezien.

Op een vakantiedag om vijf uur opstaan, om kwart voor zes naar ’t werk rijden, daar eerst een half uur gaan lopen om dan, uiteraard na een verfrissende douche, ruim anderhalf uur chocolade ventjes proberen te verkopen.

Wie doet er nu zoiets ? Ik pleit helaas schuldig. Ja, het is iets raars, dat Roparunvirus.

Gisteren was ik er trouwens ook al geweest. Toen heb ik alle Roparunmateriaal dat nog thuis stond, en dat was behoorlijk wat, naar de opslagruimte op ’t werk gebracht.

Het liep trouwens als een trein. Met andere woorden : met horten en stoten en zonder regelmaat. Hopelijk gaat dat donderdag beter.

Een deel van de namiddag heb ik me bezig gehouden met “bang afwachten”. Ik had namelijk een bod gedaan op enkele veilingen op Ebay. Telkens ging het om vrij zeldzame OHEE’s met een gemiddelde leeftijd van 40 jaar. Op beurzen kom je die raar of zelden tegen tenzij het uiteraard van die “gezochte” exemplaren zijn waarvoor ze 80 tot 140 euro vragen.

Die laatste exemplaren waren er niet bij maar ik heb toch een goede zaak gedaan. ’t Is nog wel wachten op de volledige prijs inclusief verzendingskosten maar aan een gemiddelde prijs van 3 euro per verhaal ben ik uiterst tevreden.

Het ergste van de zaak is wel dat ik al die boekjes als kind gelezen heb en dat die toen gewoon met het oud papier zijn meegegeven. Maar ja, er was toen nog geen sprake van een stripcollectie.

En morgen gaan we nog eens gek doen : bijna 400 km autostrade doen met de hoop van een paar miniatuurautootjes te kunnen kopen. Uiteraard ga ik ook wel eens zien wat er voor de rest zoal te zien is op de Motorshow in Essen (D) maar de belangrijkste reden is toch die miniatuurautootjes. Boys and their toys hè. Ik zal er maar voor zorgen dat ik niet teveel geld meeneem.

Stilaan moet ik er me toch bij gaan neerleggen.

Mijn stripcollectie zal nooit echt volledig zijn. Dat heb ik vandaag moeten vaststellen op de Gentse Stripbeurs.

Op mijn “nog te kopen” lijstje staan enkele oude Vlaamse strips van onder andere Marc Sleen (Oktaaf Keunink), Rik (Ridder Reinhart, Dees Dubbel) en Buth (Thomas Pips). Het gaat dan over strips die ouder zijn dan ikzelf en nooit heruitgegeven zijn. Enkele van de titels zijn dan weer enkel uitgegeven als “OHEE”.

Onvindbaar zijn ze niet want ik heb de meeste vandaag zien liggen. Onbetaalbaar zijn ze echter wel. Prijzen van 80 euro tot 140 euro is helaas boven mijn budget. Dat waren trouwens niet de hoogste prijzen die ik gezien heb. Voor sommige strips wordt 250 tot zelfs 360 euro gevraagd. En zolang er “gekken” zijn die dergelijke prijzen willen betalen zullen er handelaars zijn die ze vragen. ’t Zal ook wel te maken hebben met onze Noorderburen die waanzinnig veel geld geven voor Suske en Wiske.

Ik geef de hoop echter niet op. Wie weet kom ik ze ooit wel eens tegen op één of andere rommelmarkt bij iemand die de waarde ervan niet kent. Of ik kan nog altijd de grote Lottopot winnen.

Wat ik gevreesd had is waarheid geworden. De zware werkweek zou er voor zorgen dat het vandaag een zware training zou worden. En dat is het dan ook geworden.

Plaats van het onheil : Lier en meer bepaald de Lierse Vesten. Ik weet wel dat het ook Natuurloop was dus waarom ga je daar dan niet meelopen ? Simpel, mijn moeder had graag de tentoonstelling in het voormalige klooster van de Zwartzusters bezocht. Niet alleen om de tentoonstelling te zien maar ook om nog eens in het klooster binnen te gaan. Haar tante heeft daar immers een heel groot deel van haar leven doorgebracht. Zij zag het echter niet zitten om zo vroeg te vertrekken.

En daarom zijn we iets later naar Lier vertrokken. Terwijl zij de tentoonstelling bezocht zou ik drie keer de vesten lopen. De eerste 6 km gingen behoorlijk maar vanaf dan begon het moeilijker te gaan. Toen ik bijna voor de tweede keer rond was besloot ik ter hoogte van “Molbrug” om te keren en in de andere richting terug naar mijn auto te lopen. Ik was op dat moment nog een 800-tal meter verwijderd van mijn auto en ik wou niet riskeren dat ik te vroeg zou stoppen.

Het lijkt misschien idioot maar het heeft wel gewerkt. Ik klokte uiteindelijk af op 11 km. Een kilometer minder dan ik had gepland maar wel 3 km meer dan het er hadden kunnen zijn. Lopen doe je niet alleen met de benen maar ook met het hoofd.

Ik had het voorspeld en het is waarheid geworden : het is een enorm zware week geweest.

Die week is misschien best in telegramstijl samen te vatten.

Dinsdag : heel vroeg opgestaan – vroeg naar ’t werk gereden – 4,5 km gelopen – intervalletjes gedaan – laatste 500 meter aan gemiddelde snelheid van 10km/u gelopen (!) – chocolade ventjes verkocht voor het goede doel – hard gewerkt – na ’t werk gaan koken en eten in Mmmmh (verbroedering VIVIUM-VAN BREDA) – om middernacht thuis

Woensdag : “uitgeslapen” tot 6u (!) – naar ’t werk – chocolade ventjes verkocht voor het goede doel – iets langer blijven werken om het “verlies” van de ochtend goed te maken

Donderdag – terug iets vroeger opgestaan – vroeg naar ’t werk – 4,5 km gelopen – weer intervalletjes gedaan – laatste 500 meter aan gemiddelde snelheid van 9,8 km/u gelopen – voor de verandering eens langer blijven werken – weer vrij laat naar huis gereden

Vrijdag : iets later opgestaan – iets later naar ’t werk – GEEN chocolade ventjes verkocht vandaag – hard gewerkt om zo veel mogelijk gedaan te krijgen vóór mijn vakantie – naar huis – VAKANTIE !!!!!!!!

De eerste dag van wat ongetwijfeld een vermoeiende week zal worden is voorbij;

Wat maakt deze week zo vermoeiend ?

Om te beginnen de eerste inzamelactie van ons Roparunteam (http://team231.skynetblogs.be/archive/2011/11/21/eerste-actie.html) . Ik sta de volledige week in de “ochtendploeg”. Op zich is dat niet zo erg want ik ben sowieso altijd vroeg op ’t werk maar het komt er toch maar bij.

Ten tweede blijft het enorm druk op ’t werk en de uren die ik ’s morgensvroeg aan de Roparun besteed moet ik wel ergens anders inhalen. Dan moet er ook nog twee keer gelopen worden en mag ik bovendien morgenavond  op uitnodiging van een Account Manager samen met een aantal collega’s en een makelaarskantoor gaan koken ergens in de buurt van de Waalse Kaai.

Vandaag was in ieder geval al zeker vermoeiend. En dan moet je nog in de mist en in de file naar huis. Heel plezant hoor, zo van die mannen die zelfs in de file hun mistlichten laten branden. Dat verblindt helemaal niet.

Time flies when you’re having fun. De Engelsen zijn altijd al goed geweest in spreekwoorden want ook dit spreekwoord is een waarheid als een koe.

Dan begin je donderdagavond aan een driedaags weekend en voor je het weet is het alweer voorbij.

Topdag van het voorbije weekend was wel vrijdag. Toen mocht ik nog eens naar een “oude knar” uit de muziekgeschiedenis gaan luisteren : Peter Frampton, de man die waarschijnlijk één van de beste live elpees allertijden heeft gemaakt.

En het was net die dubbelelpee die hij kwam brengen in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen. En omdat het net in die zaal was had ik besloten om met de trein naar het concert te gaan, iets wat ik niet zo vaak doe.

Het concert zelf is in één woord samen te vatten : FANTASTISCH ! Ik heb al behoorlijk wat oude knarren aan het werk gezien. Vaak zijn ze muzikaal nog perfect maar laat de stem het wat afweten. Nog niet zo lang geleden ben ik zelfs nog gevlucht van Bob Dylan. Maar bij Frampton zat alles nog goed. Fantastische muzikant met een prima stem en een geweldige groep achter hem en dat gedurende bijna drie uur. Dit optreden komt zeker in mijn top 5.

Het probleem met het concert en vooral met mijn gekozen voertuig was wel dat ik rijkelijk laat thuis was en in bed lag. Vroeger kon ik daar zonder problemen tegen maar tegenwoordig gaat dat al veel minder. Ik zag het zaterdagvoormiddag dan ook helemaal niet zitten om te gaan lopen. En de rest van de dag was ook al volgeboekt.

Daarom ben ik maar vanochtend gaan lopen. Mijn schema zei dat er 10km moest gelopen worden. Ik had hetzelfde rondje van vorige week kunnen lopen (met een stukje er aan toegevoegd) maar ik besloot eens iets anders te proberen. Mijn toertje bracht me via Grobbendonk naar Pulle en van daar terug naar Vorselaar, samen goed voor 10,5 km.

De eerste 8 km gingen bijzonder vlot maar toen begon de natuur steeds luider te roepen, zelfs zo hard dat ik even later toch maar even de beschutting van het bos moest opzoeken. Na deze stop ging het iets moeilijker maar de 10 km werden wel uitgelopen.

Net als eergisteren weer extra vroeg naar Antwerpen gereden om vóór ik begon met werken nog eerst een toertje te gaan lopen.

En net als eergisteren was ik om 6u20 niet de eerste in de kleedkamer/douche. Ook vandaag was collega (en ex-Roparunner) Marc me weer voor. Hij komt geregeld naar ’t werk gelopen en loopt dan later ook terug naar huis.

Het toertje dat ik vandaag gelopen heb was 5km en die heb ik afgelegd in 33:20, goed voor een gemiddelde snelheid van 9 km/u. Dat begint zo stilaan toch terug een beetje op lopen te trekken. Ik was echter vooral tevreden over mijn laatste kilometer. Daar had ik maar 6:18 voor nodig en dat is toch 9,5km/u. En 9,5km/u komt al vrij dicht in de buurt van lopen in plaats van joggen.

Overmorgen zal het wel weer rustiger aan gaan. Ten eerste omdat ik morgenavond naar het optreden van Peter Frampton in de Elisabethzaal in Antwerpen en ten tweede wil ik niet naast mijn schoenen beginnen lopen want dan geraak je helemaal nergens meer.

Ik heb vandaag iets gedaan dat, voor zover ik me kan herinneren, nog nooit eerder heb gedaan.

Eerst heb ik de ruiten van mijn auto ijsvrij gemaakt, maar dat had ik al eerder gedaan. Toen ben ik naar het station van Herentals gereden en dat was evenmin de eerste keer. Zelfs de vertraging van een tiental minuten met de trein had ik al eerder meegemaakt.

Ik weet trouwens nog altijd niet waarom we die vertraging hebben opgelopen. De linkse monitor in het station gaf aan dat het om gestoorde overwegen tussen Herentals en Lier ging, de rechtse monitor vertelde ons dat er beschadigde sporen waren. Ik gok er op dat de sporen ter hoogte van een overweg beschadigd waren.

Tot dusver dus nog steeds niet dat ik nog niet eerder had gedaan of had meegemaakt. Die première kwam er op het stationsplein in Berchem. Daar heb ik namelijk een fietszadel ijsvrij moeten maken. Op het zadel van mijn “velo” lag namelijk een mooi laagje ijs. Ik zou daar uiteraard gewoon op kunnen gaan zitten maar ik had geen zin om daarna rond te lopen met een natte plek op mijn achterste. Dan beginnen de mensen zo van die rare dingen te denken hè ?

Morgen zal ik er geen last van hebben want dan ga ik met de auto werken. Er moet immers gelopen worden en dat doe ik nog altijd het liefst ’s morgens in de vroegte. Bovendien is het behoorlijk druk op ’t werk en dan kan ik me niet echt lange middagpauzes permitteren.

 

Het zou de titel kunnen zijn van een liedje van Zjef Vanuytsel maar dat is het niet (al vinden mijn collega’s het liedje van Zjef meer van toepassing op mij).

Nee, het was gewoon koud vanmorgen vroeg. Toen ik rond kwart voor zes vertrok naar Antwerpen gaf de thermometer 0°C aan. Vóór ik vertrok had ik dan ook wat werk gehad om de ruiten van de auto ijsvrij te krijgen. Twee uur later bleek het trouwens 2 graden kouder te zijn in de Kempen.

Tot mijn verbazing was er heel weinig verkeer op weg naar Antwerpen zodat ik om twintig over zes al kon beginnen aan mijn ochtendloop. En het werd een zalige loop. Een temperatuur van 2°C en nagenoeg geen wind. Bovendien heeft het zo vroeg gaan lopen in Antwerpen nog enkele voordelen. Er is nog niet zoveel verkeer zodat er nog weinig uitlaatgassen in de lucht hangen. En in tegenstelling tot de Kempen worden er in Antwerpen weinig gebouwen verwarmd met houtkachels. Dat geeft bij ons wel eens problemen, zeker bij koud weer met weinig wind. Wat er dan uit de schoorstenen komt pakt nog al eens op de adem.

Maar in Antwerpen in de buurt van de drie parken niets van dat alles. Bovendien ging het lopen op zich ook nog heel vlotjes : 6 km op 40:33. Daar was ik best tevreden mee, vooral omdat de zesde kilometer de snelste, of minst trage, was.

De rest van de dag is er trouwens ook veel “gelopen”. Van hier naar daar, van daar naar ginder en van ginder terug naar hier. Kortom, een drukke dag op ’t werk.