suikerrock – walkingwithluc

Suikerrock revisited

augustus 3, 2025walkingwithlucEen reactie plaatsen

Gisteren zijn we nog eens naar een festival geweest, meer bepaald naar Suikerrock in Tienen.

Van 2012 tot en met 2019 waren we vaste gast op de Grote Markt in Tienen. Toen kwam corona en ook de verhuis naar de nieuwe locatie aan de Suikerfabriek en ze moesten het zonder ons doen.

Maar dit jaar leek de affiche op zaterdag zo aantrekkelijk dat we nog eens naar de suikerstad zijn gereden. Parkeren deden we zoals altijd aan het station maar in plaats van een korte wandeling naar het terrein stapten we nu op de shuttlebus naar het nieuwe terrein.

Hoewel de Grote Markt zeker zijn charmes had bleek al snel dat de nieuwe locatie veel voordelen heeft. Veel meer eten- en drinkstandjes, heel veel meer toiletten en vooral, veel meer en veel betere nooduitgangen. Nog een pluspunt : je kon er Fanta Lemon Zero krijgen! De grote blikjes van 33cl ! Daar kan je me zeker blij mee maken.

We waren nog net op tijd om een stukje ILA mee te pikken. ILA is een Belgische grunge rockband van de singer-songwriter Ilayda Cicek begeleid door Cas Kinnaer (drums), Sam Smeets (gitaar/bas) en Mattias Stynen (gitaar/keys). ILA werd in 2022 laureaat van De Nieuwe Lichting van Studio Brussel.

Na ILA was het op de mainstage de beurt aan Kids with Buns. Kids With Buns is een Belgische band bestaande uit Marie Van Uytvanck en Amber Piddington. Hun muziek wordt omschreven als bedroom indiepop, indiefolk, indierock.

In 2020 stond Kids With Buns in de halve finale van Humo’s Rock Rally. Datzelfde jaar bracht de band de single 1712 uit. De band werd het gezicht van de Belgische hulplijn voor geweld (1712). In 2021 won de band De Nieuwe Lichting 2021.

Na de Belgische openers was het de beurt aan Brits gitaargeweld. Dat begon met Only the Poets.

Only The Poets is een Engelse band uit Reading, gevormd in 2017 en bestaat uit Tommy Longhurst, Andrew “Andy/Roo” Burge, Clem Cherry en Marcus Yates.

Only the Poets werd gevolgd door The Wombats.

The Wombats is een Britse indieband die afkomstig is uit Liverpool. De band bestaat uit de geboren en getogen Liverpudlians Matthew “Murph” Murphy (zang, gitaar en keyboard) en Dan Haggis (drum en achtergrondzang) en de in Liverpool woonachtige Noor Tord Øverland-Knudsen (bas, achtergrondzang).

Derde Britse groep op het podium waren The Vaccines.

The Vaccines is een Britse indierockband uit Londen, bestaande uit Justin Young (zang), Árni Hjörvar (basgitaar), Timothy Lanham (gitarist) en Yoann Intonti (drums). Na het vertrek van Pete Robertson (drum, zang) in 2016, werden Timothy Lanham en Yoann Intonti gepromoveerd van touring-leden tot officiële bandleden. The Vaccines tourt veel, en was eerder al voorprogramma van Muse, The Rolling Stones, The Stone Roses, Arctic Monkeys en Red Hot Chili Peppers.

Toen was het de beurt aan enkele oude bekenden die ik al eerder had gezien op Suikerrock. Om te beginnen Kaiser Chiefs.

Kaiser Chiefs is een Britse indierockband uit Leeds. Officieel startte Kaiser Chiefs in mei 2003, maar de bandgeschiedenis gaat veel verder terug. Nick, Simon en Peanut kennen elkaar al sinds ze elf jaar oud waren en hebben samen in een aantal bands gespeeld. Whitey kwam in een van hun bands terecht door de leugen te vertellen dat hij gitaar kon spelen als John Squire. Ze kwamen de van de kunstschool afgestudeerde Ricky op het spoor, die zong in een Rolling Stones-tributeband.

Ze kozen de naam ‘Kaiser Chiefs’ van het Zuid-Afrikaanse voetbalteam Kaizer Chiefs, waarvoor ooit Lucas Radebe uitkwam, die nu speelt voor Leeds United, de voetbalclub uit de stad waar de Chiefs vandaan komen.

Voorlaatste op het programma waren terug landgenoten : Bazart.

Bazart werd in 2012 opgericht in Gent door zanger Mathieu Terryn en zanger-gitarist Simon Nuytten. Later sloten bassist Tom Goovaerts, drummer Jonas Goeteyn en toetsenist Oliver Symons zich aan bij de band. De ep Meer dan ooit werd nog in hetzelfde jaar op 9 maart uitgegeven. Op 13 november 2015 volgde de ep Bazart. Goovaerts was toen vervangen door Daan Schepers en Jonas Goeteyn door Robbe Vekeman. Op het podium krijgen ze tegenwoordig het gezelschap van drummer Mario Goossens (van o.a. Triggerfinger en van Sloper die we eerder al kort hadden gezien in “The Cube” en van bassist Tom Cogghe van Goose)

Om de lange dag af te sluiten kregen we nog Snow Patrol.

Snow Patrol is een Noord-Ierse/Schotse alternatieve-rockband, bestaande uit voorman Gary Lightbody (zanger, songwriter en gitarist), Johnny McDaid (bassist en achtergrondzang, gitarist, toetsenist) en Nathan Connolly (gitaar en achtergrondzang). Vanaf september 2023 gaat de band door als trio zonder Quinn en Wilson.

We hebben nog een stuk van meegepikt maar aangezien het ondertussen zondagochtend was hebben we niet tot het einde gewacht. Na een vlotte rit naar huis, inclusief alcoholcontrole, Uiteindelijk was het bijna twee uur toen we thuis kwamen. Zo 14 uur onderweg zijn met vooral veel rechtstaan … dan merk je dat je geen twintig meer bent 😉.

Maar het was een hele leuke dag met geweldige muziek al moet ik eerlijk toegeven dat ik de helft van de groepen niet kende. Suikerrock heeft voor ons trouwens een speciale betekenis. Een simpele opmerking over The Stranglers, exact 10 jaar geleden, was het begin van “ons verhaal”.

Lokeren (en niet Tienen)

augustus 9, 2019walkingwithlucEen reactie plaatsen

lokeren Omdat de organisatoren van Suikerrock ons dit jaar een beetje in de steek hadden gelaten hebben we onze aandacht naar het westen in plaats van het oosten gericht, meer bepaald richting Lokeren.

Eén dag hebben we er uit gekozen namelijk de woensdag.

Met namen als SX, Trixie Whitley, Róisín Murphy en Christine (zeg maar Chris) & The Queens kan een avond niet tegenvallen, tenminste toch niet op papier. Eerst zien en horen en dan zullen we wel spreken.

Tegen alle verwachtingen in ging de verplaatsing naar de andere kant van het water behoorlijk vlot. Enkel aan de tunnel onder het water ging het even iets trager maar files hebben we niet gehad. We waren dan ook goed op tijd op het festivalterrein.

Om 19u begon SX er aan. Deze Kortrijkse etherische indiepopgroep bestaat al 10 jaar maar wij hadden de kans nog niet gehad om ze te zien. Ondertussen hebben we ze afgevinkt van onze to-do-lijst en kunnen we bevestigen dat ze het wachten waard waren. We willen er zeker eens een full-concert van zien.

Daarna was het de beurt aan Trixie Whitley. Een prettig weerzien voor ons, na haar concert in de AB eerder dit jaar. Even zag het er wel naar uit dat niet zo goed zou uitdraaien omdat de geluidstechniekers in het begin even de mist ingingen. Gelukkig was dat euvel snel hersteld en kon Trixie het beste van zichzelf geven. In de AB kwam ze wel meer tot haar recht.

trixie

Derde op deze vrouwendag was de Ierse Róisín Murphy. Ik had haar al eens eerder gezien, heel lang geleden toen ze samen met Mark Brydon als MOLOKO naar Vorst Nationaal kwamen. Zij was voor mij de reden waarom we naar Lokeren reden. En ze heeft het nog steeds hoor. Eigenlijk is het niet echt “mijn muziek” maar voor haar maak ik graag een uitzondering.

roisin

De avond werd afgesloten door Christine & The Queens. Zij stond al een hele tijd bovenaan de bucketlist van Conny. Persoonlijk vond ik het iets te poppy maar het was best te genieten. Conny vond het wel geweldig goed. De show was in ieder geval wel heel mooi. Ze deed me denken aan de optredens van Michael en Janet Jackson in de jaren ’90.

christine

Het was al donderdag toen we terug richting Peulis reden waar we rond een uur of twee aankwamen.

Suikerrock 2018 (deel 2)

augustus 1, 2018walkingwithlucEen reactie plaatsen

Zondag is traditioneel familiedag op Suikerrock. Een paar groepen voor de jeugd en voor de rest vlotte muziek. Op zich zegt traditie niet veel meer, dat hadden we vrijdag al begrepen.

Maar zondag bleef de traditie nog enigszins overeind. Geen K3 dit jaar maar wel de Ketnetband en Soufiane Eddyani om de dag te openen. Aangezien wij niet tot de doelgroep behoren zijn wij pas later naar Tienen vertrokken. We schrokken wel een beetje toen de parking achter het station nagenoeg leeg was.

Onze verbazing werd nog groter toen de Markt ook nagenoeg leeg bleek te zijn. Nochtans was het nog maar een kwartiertje vóór Gers Pardoel als derde artiest van de dag op het podium mocht. Nu ja, ons hoor je niet klagen hoor. Wij hebben immers liever wat ruimte om te ademen.

Ik had Gerwin al eerder gezien op Suikerrock maar voor Conny was het een première. Een première die niet teleurgesteld heeft. In tegenstelling tot andere rappers is Gers Pardoel een aardige Nederlandse jongen. Geen kapsones, geen vuile praat, gewoon een gezellige gast die als geen ander weet hoe hij een publiek moet bespelen. Heel geslaagd optreden dus.

Ook de volgende artiest was al eerder op Suikerrock maar we zijn niet blijven plakken. Stan van Samang mag misschien een goede entertainer zijn en zelfs een aardig stukje zingen … wij zijn geen fan. Dan gingen we liever een restaurantje zoeken om een hapje te eten. Na dat hapje zijn we nog even blijven plakken bij het Accoustic Stage waar Nbrska n Loewak net aan hun set begonnen. Het moeten immers niet altijd grote namen zijn. Neen, dit was een heel goed alternatief.

Tegen half negen waren we terug op de Markt. Het was immers de beurt aan Andy – ikhebgeenellebogen – McClusky en Paul Humphreys van OMD om op het podium te komen.

We hadden ze vorig jaar in december nog gezien in De Roma en toen waren ze fantastisch goed maar zondag waren ze gewoon supergoed. De ene na de andere hit kwam uit de speakers. En het publiek hield er van, dat was wel duidelijk. 75 minuten waren helaas zo voorbij. Dat hadden er gerust 90 of meer mogen zijn.

Toen stonden we voor de keuze … nog 45 minuten wachten op Kool & the Gang of op een hoogtepunt stoppen en terug naar Peulis rijden. We kozen voor het laatste.

Wat onthouden we van Suikerrock 2018? Dat we dit jaar in december geen combi ticket meer gaan kopen. We wachten wel tot er genoeg namen bekend zijn. En als die tegenvallen dan kunnen we misschien beter voor de Lokerse Feesten gaan. Niet dat de 97 euro die we dit jaar voor een “early bird ticket” hebben betaald weggegooid geld was. De zaterdag was geweldig en de concerten die we zondag gezien hebben waren ook de moeite waard maar de vrijdag was wel een verloren dag.

Suikerrock 2018 (deel 1)

juli 30, 2018walkingwithlucEen reactie plaatsen

Er was een tijd dat Suikerrock garant stond voor vier dagen muziek. Dat is teruggebracht naar drie dagen muziek maar dit jaar waren het maar twee dagen muziek.

Het stadsfestival in Tienen duurt nochtans nog altijd drie dagen maar mensen als Lil’ Kleine, Jebroer, Kraantje Pappie of Steve “ik-gooi-taarten-in-het-publiek” Aoki noemen wij geen muziek.

Slechts twee dagen voor ons dus.

Beginnen deden we op zaterdag met Sons, een hyperactief kwartet uit Melsele en één van de drie winnaars van de Nieuwe Lichting 2018 van Studio Brussel. Wij vonden ze alvast heel goed en hopen ze in de toekomst nog eens te zien.

Ook voor het tweede optreden van de dag kwam een finalist van diezelfde Nieuwe Lichting (maar dan van 2015) op het podium. Milo Meskens, door Isolde Lasoen “de Jeff Buckley van Deinze genoemd, hadden we vorig jaar al eens gezien op Gladiolen in Olen. Een jaar later op Suikerrock vonden we hem veel meer zelfvertrouwen hebben. Gitaar spelen kan hij als de beste dus de vergelijking met Buckley heeft wel iets.

In afwachting van nummer drie op de Main Stage zijn we even snel naar de Food Street gewandeld en hebben we onze pastabeker opgegeten ter hoogte van de Accoustic Stage. Daar traden Dirty Toy Company op. Hardrockers uit Hoegaarden die het eens een keertje akoestisch probeerden. Best wel leuk ook al kwam de gitarist zo uit een (foute) jaren tachtig film gestapt.

Na onze smakelijke Italiaanse hap waren op tijd terug op de markt voor nummer drie : Goo Goo Dolls. Gestart in 1986 maar vooral populair geworden in 1998 dankzij de soundtrack van City of Angels . Dit was zo één van die concerten die best wel leuk zijn maar die geen blijvende indruk achterlaten. Ondanks de pogingen van bassist Robby Takac die, blootsvoets 750 rondjes rond het podium heeft gelopen. Zanger John Rzeznik kan goed zingen maar het bleek wel veel van hetzelfde te zijn.

Vierde groep het podium zou, zowel voor Conny maar toch ook voor mij, het hoogtepunt van de dag worden. Uit Ealing in de buurt van Londen waren de jongens van White Lies naar Tienen gezakt. Muzikaal nagenoeg perfect en zanger Harry McVeigh had duidelijk de beste stem van de dag. Van ons mogen ze nog wel eens terugkomen naar bijvoorbeeld de AB voor een volwaardig concert.

De vijfde artiest van de eerste dag was een risicogeval. De Nederlandse Anouk komt de laatste tijd immers niet altijd even positief in het nieuws. Ik had ze al enkele keren gezien, in het Sportpaleis bijvoorbeeld maar ook op Suikerrock en tot dusver had ze mij alvast niet teleurgesteld. 100% gerust was ik echter niet. Ze heeft ons niet teleurgesteld maar een “waaw-gevoel” heeft ze evenmin achtergelaten. Conny kon niet vergelijken met vorige concerten maar voor mij was ze niet meer “het wijf” dat ze vroeger was.

Om half elf hadden we de keuze … nog 45 minuten wachten op Alanis Morissette of op ons gemakje naar het station wandelen en terug richting Peulis vertrekken. Het was al een lange vermoeiende dag geweest dus kozen we voor het eerste. We zijn immers geen twintig meer (ook al zien we er nog héééééél goed uit voor onze leeftijd ;-)) Alanis zal ons niet hebben gemist.

Bokrijk

juli 27, 2018walkingwithlucEen reactie plaatsen

Vrijdag 27 juli … dag 1 van Suikerrock. Maar met namen als Jebroer, Lil’Kleine, Steve Aoki en zo gaan wij daar onze tijd niet aan verdoen.

Wat doen wij dan wel? Op de warmste dag van het jaar rijden wij naar Bokrijk om daar een paar uur rond te slenteren in een gelukkig bosrijke omgeving waardoor de temperaturen van meer dan 35 graden enigszins draaglijk waren.

Er was trouwens heel weinig volk in Bokrijk, een aangename bijkomstigheid. Het openluchtmuseum is best wel een bezoekje waard hoor. Wij hebben er in ieder geval van genoten. Je moet er wel je tijd voor nemen en, vooral bij deze temperaturen, geregeld een pauze inlassen en voldoende drinken.

Na vijf uren hadden we het wel gehad en zijn we terug huiswaarts gekeerd. Morgen gaan we wel naar Suikerrock. Sons, Milo Meskens, Goo Goo Dolls, White Lies, Anouk en Alanis Morissette kunnen ons wel bekoren.